Της Ελένης Μήτσου
Η Γερμανία αποτελούσε για δεκαετίες χώρα "πρότυπο" στην Ευρώπη. Είχε την πιο μεγάλη και αναπτυγμένη βιομηχανία, υψηλό βιοτικό επίπεδο και ένα από τα καλύτερα κράτη πρόνοιας. Αυτή η Γερμανία αποτελεί πια παρελθόν. Η ανεργία φτάνει πια το 10%, το κράτος πρόνοιας καταλύεται και οι γερμανοί πολίτες βρίσκονται σε κατάσταση σοκ
Σοκ πρώτο: Η κρίση στη βιομηχανία
Οι γερμανικές βιομηχανίες είδαν τα τελευταία χρόνια τις πωλήσεις τους να πέφτουν και τα κέρδη τους να μην αυξάνονται με τους ρυθμούς των προηγούμενων χρόνων. Ειδικά η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία που απασχολεί 1 στους 7 Γερμανούς έχει χτυπηθεί ιδιαίτερα. Τα χαμένα κέρδη των Γερμανών βιομηχάνων καλούνται τώρα να τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι.
Η Siemens και η Daimler Chrysler με την απειλή ότι θα μεταφέρουν τα εργοστάσιά τους στο εξωτερικό (Τσεχία, Πολωνία και Αργεντινή όπου οι μισθοί και τα επιδόματα είναι μέχρι και 80% χαμηλότερα από της Γερμανίας) κατάφεραν τα εξής χτυπήματα στους εργαζόμενους:
– Αύξησαν το ωράριο εργασίας στα εργοστάσιά τους από 35 σε 40 ώρες χωρίς να αυξήσουν τις αποδοχές.
-Πάγωσαν τους μισθούς για τα επόμενα 2 χρόνια
Η VolksWagen ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο απείλησε πρόσφατα να απολύσει 30.000 εργαζόμενους (17% του εργατικού της δυναμικού) αν οι εργαζόμενοι δε "συμφωνούσαν" σε πάγωμα των μισθών για τα επόμενα 2 χρόνια.
Τώρα, σειρά παίρνει η Adam Opel, "συζητώντας" αύξηση της εργάσιμης εβδομάδας στα εργοστάσιά της, χωρίς αύξηση των αποδοχών, και πάγωμα των μισθών των εργαζομένων μέχρι το 2009!
Τα μέτρα αυτά είναι απαραίτητα για να συνεχίσουν οι γερμανοί βιομήχανοι να αυξάνουν τα κέρδη τους. Τη στιγμή που οι μισθοί των εργαζομένων παγώνουν και τα ωράρια εργασίας τους αυξάνονται, η Daimler Chrysler ανακοινώνει ότι το δεύτερο τρίμηνο του 2004 αύξησε τα κέρδη της κατά 408%, ενώ η περιουσία της οικογένειας Siemens υπολογίζεται στα 13 δις ευρώ.
Όσο για τα συνδικάτα με τις ξεπουλημένες ηγεσίες τους…. άλλοι ανέλαβαν να εξηγήσουν στους εργαζόμενους γιατί η εργοδοσία έχει δίκιο και άλλοι, όπως στην Daimler Chrysler, κάλεσαν τους εργαζόμενους σε απεργία μιας ημέρας, για τα μάτια του κόσμου, και όταν είδαν ότι η απεργία ήταν πετυχημένη (60.000 εργαζόμενοι απ’ όλα τα γερμανικά εργοστάσια της Daimler Chrysler συμμετείχαν) βιάστηκαν να την κλείσουν και να υποχωρήσουν στον εκβιασμό των εργοδοτών
Σοκ δεύτερο: Ατζέντα 2010 και Νόμοι Hartz
Οι νόμοι Hartz αποτελούν ένα κομμάτι μόνο της "Ατζέντας 2010" του Σρέντερ που έχει ως στόχο την "ελαστικοποίηση" της αγοράς εργασίας και την κατάλυση του κοινωνικού κράτους.
Hartz ΙΙ
Ο νόμος Hartz ΙΙ για παράδειγμα, που ψηφίστηκε στη γερμανική βουλή το 2003, εισήγαγε στη γερμανική κοινωνία τον όρο "mini-job". Με αυτό το νόμο δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας. Μόνο που οι θέσεις αυτές, αν μπορούν να χαρακτηριστούν θέσεις, είναι μίνι και μάλιστα σούπερ μίνι.
Ως mini-jobs χαρακτηρίζονται λοιπόν οι εξής θέσεις εργασίας:
Θέσεις εργασίας που αμείβονται με μάξιμουμ 400 ευρώ το μήνα ακαθάριστα. Πρόκειται για καθαρή κοροϊδία καθώς 400 ευρώ είναι το ύψος του ανεργιακού επιδόματος των μακροχρόνια άνεργων.
Θέσεις εργασίας που σου εξασφαλίζουν εργασία 50 μέρες το χρόνο! (Και από τη στιγμή που αυτό το πράγμα χαρακτηρίζεται "θέση εργασίας", τις υπόλοιπες 315 μέρες του χρόνου μάλλον δε θεωρείσαι άνεργος)
Hartz IV
Ο νόμος Hartz IV ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τους γερμανούς και τους έβγαλε στους δρόμους στις γνωστές "πορείες της Δευτέρας". Ο νόμος Hartz IV, που ψηφίστηκε πρόσφατα στη γερμανική βουλή προβλέπει τα εξής:
Μέχρι σήμερα οι άνεργοι στη Γερμανία έπαιρναν επίδομα ανεργίας για 32 μήνες στο ύψους του 60% του τελευταίου τους μισθού (67% αν είχαν παιδιά). Αν μετά τη λήξη των 32 μηνών παρέμεναν άνεργοι, δεν έμεναν στο δρόμο, αλλά έπαιρναν το "επίδομα κοινωνικής βοήθειας" που ήταν γύρω στα 350 – 400 ευρώ το μήνα.
Με το νόμο Hartz IV το επίδομα ανεργίας περιορίζεται στους 12 μήνες ενώ το επίδομα κοινωνικής βοήθειας, αλλάζει όνομα, ονομάζεται "ανεργιακό επίδομα ΙΙ", και αλλάζει και προϋποθέσεις. Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα των νέων προϋποθέσεων είναι τα εξής:
Δε δικαιούνται ανεργιακό επίδομα:
– οι γυναίκες των οποίων ο σύζυγος εργάζεται (έτσι οι άνεργες γυναίκες γίνονται πλήρως εξαρτημένες από το σύζυγό τους)
– οι νέοι κάτω των 25 ετών που απορρίπτουν μια θέση εργασίας που τους προτείνει το γραφείο ανεργίας (πράγμα που μέχρι τώρα είχαν δικαίωμα να το κάνουν αν η θέση που τους προσφερόταν ήταν κατώτερη των προσόντων τους) κοκ.
Με το νόμο Hartz IV 500.000 άνθρωποι δε δικαιούνται πια κανένα επίδομα και μένουν στο δρόμο ενώ το γερμανικό κράτος "εξοικονομεί" από αυτές τις περικοπές 10 δις ευρώ το χρόνο.
Ωστόσο ο Hartz IV δεν σταματά εδώ. Εισάγει τον όρο "θέσεις εργασίας του 1 ευρώ την ώρα". Στόχος είναι να δημιουργηθούν στο γερμανικό δημόσιο 60.000 θέσεις εργασίας που να αμείβονται με 1 ή 2 ευρώ την ώρα και μάλιστα ακαθάριστα! Στις θέσεις αυτές θα διοχετευτούν οι μακροχρόνια άνεργοι. Έχουμε λοιπόν μια νέα πρόταση από τους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες: μάθετε να επιβιώνετε με 8 ευρώ την ημέρα.
Σοκ τρίτο: Υπόλοιπες περικοπές
Πέρα από τις περικοπές της ομοσπονδιακής κυβέρνησης οι κυβερνήσεις των διαφόρων κρατιδίων της Γερμανίας περνάνε μια σειρά από δικά τους μέτρα λιτότητας. Μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά είναι τα εξής:
Κάτω Σαξονία
Η τοπική κυβέρνηση έκοψε το επίδομα των τυφλών, θεωρώντας τους κανονικούς ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερες ανάγκες και προβλήματα. Στις 11 Σεπτέμβρη 10.000 τυφλοί διαδήλωσαν στο Ανόβερο ενάντια σ’ αυτή την περικοπή.
Βερολίνο
Η τοπική κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών και PDS μείωσε κατά 30% το επίδομα των τυφλών, ενώ στις δημόσιες υπηρεσίες αύξησε το ωράριο εργασίας των εργαζομένων μειώνοντας ταυτόχρονα τους μισθούς τους.
Στον καπιταλισμό ότι έχει κατακτηθεί μέχρι σήμερα, είτε αυτό ονομάζεται δωρεάν περίθαλψη, είτε ασφάλιση, είτε ανεργιακό επίδομα, κοκ. κατακτήθηκε με αγώνες, δε χαρίστηκε από τα πάνω. Στον καπιταλισμό στην πρώτη ευκαιρία, στην πρώτη ύφεση, όταν οι αστοί δουν τα κέρδη τους να μειώνονται, δε διστάζουν να χτυπήσουν το κοινωνικό κράτος και όλες τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Αυτή τη στιγμή το κοινωνικό κράτος στην πιο πλούσια και πιο ανεπτυγμένη χώρα της Ευρώπης, από την "κοινωνικά ευαίσθητη" κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών, χτυπιέται βάναυσα, γιατί αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντα του γερμανικού κεφαλαίου.
Και η Γερμανία είναι μόνο η αρχή. Όταν αυτά τα μέτρα λιτότητας περνάνε στη Γερμανία, δε θα αργήσουν να εξαπλωθούν και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Έτσι μια σειρά από χώρες που είχαν ανεπτυγμένα κράτη πρόνοιας και αξιοπρεπείς μισθούς θα ακολουθήσουν τα βήματα της Γερμανίας (όπως κάνει αυτές τις μέρες η Ολλανδία). Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε τι θα σημαίνει αυτό για χώρες όπως είναι η Ελλάδα όπου ούτε ανεπτυγμένο κοινωνικό κράτος έχουμε, ούτε αξιοπρεπείς μισθούς.
