Καθημερινές είναι πλέον οι συζητήσεις και οι συγκεντρώσεις στις μεγάλες γαλλικές πόλεις ενόψει του δημοψηφίσματος για την επικύρωση του «Ευρωσυντάγματος» στις 29/5, ενώ φανερός πλέον είναι ο φόβος της γαλλικής αλλά και των άλλων ευρωπαϊκών αστικών τάξεων μπροστά σε μια ενδεχόμενη επικράτηση του “όχι”.
Οι Γάλλοι εργαζόμενοι εμφανίζονται ιδιαίτερα αρνητικοί απέναντι στο Ευρωσύνταγμα καθώς θεωρούν- και σωστά- ότι αποτελεί μια ακόμα επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά τους δικαιώματα. Κυρίαρχο είναι όμως και το αντικυβερνητικό στοιχείο, αφού πίσω από το ΟΧΙ υπάρχει μια έντονη οργή απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Ραφαραίν η οποία μετά τη «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού που πέρασε το 2003 παρά τις μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις, απειλεί τώρα με ένα νέο γύρο επίθεσης στις εργασιακές σχέσεις με αιχμή την κατάργηση του 35ωρου.
Βέβαια το πολιτικό κατεστημένο προσπαθεί να θολώσει τα νερά υποστηρίζοντας πως το αυξανόμενο ΟΧΙ είναι δείγμα εθνικισμού, προβάλλοντας ιδιαίτερα τα επιχειρήματα του ακροδεξιού Λεπέν που τάσσεται κι αυτός (από μια συντηρητική και εθνικιστική σκοπιά) κατά του Ευρωσυντάγματος. Όμως κάτι τέτοιο δεν είναι παρά ένα μεγάλο ψέμα. Το ποσοστό του «ΟΧΙ» είναι ιδιαίτερα υψηλό ανάμεσα στους χαμηλόμισθους, τους άνεργους και τη νεολαία, ενώ είναι αποτέλεσμα της οργής και της πολιτικοποίησης μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις και απεργίες του Μαρτίου ενάντια στις περικοπές, τις ιδιωτικοποιήσεις και την κατάργηση του 35ωρου. Είναι λοιπόν ένα ταξικό, προοδευτικό ΟΧΙ παρά τις προσπάθειες της ακροδεξιάς να ψαρέψει στα θολά νερά του «αντιευρωπαϊσμού». Και είναι αυτή η αγανάκτηση των εργαζομένων και της νεολαίας που:
· Πίεσε τις ηγεσίες της CGT (το μεγαλύτερο συνδικάτο) και του ΚΚΓ να ταχθούν υπέρ του ΟΧΙ που αρχικά αμφιταλαντεύονταν, ενώ δίχασε στην κυριολεξία το Σοσιαλιστικό Κόμμα που τάχθηκε υπέρ του «ΝΑΙ» με οριακή πλειοψηφία.
· Υποχρέωσε τους Ευρωπαίους καπιταλιστές να αποσύρουν την οδηγία Μπόλκενσταϊν
· Οδήγησε ακόμα και το δεξιό πρόεδρο Σιράκ να δηλώνει «πολέμιος του άκρατου νεοφιλελευθερισμού» στην προσπάθειά του να χτίσει ένα φιλολαϊκό προφίλ τόσο για την κυβέρνηση Ραφαραίν όσο και για την Ε.Ε.
Βέβαια, ακόμα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν έχει κριθεί καθώς η άρχουσα τάξη θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα προκειμένου να μη δεχθεί μια σημαντική ήττα. Χαρακτηριστικό είναι ότι σ’ αυτόν τον «αγώνα» έχουν επιστρατευτεί ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μπαρόζο, αρχηγοί κρατών όπως ο Σρέντερ, το σύνολο των κυρίαρχων ΜΜΕ, οι οργανώσεις των εργοδοτών καθώς και πλήθος ηγετικών στελεχών τόσο του δεξιού όσο και του Σοσιαλιστικού κόμματος, που τάσσονται υπέρ του «ΝΑΙ».
Μια νίκη του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα θα δημιουργήσει ισχυρούς τριγμούς στην Ε.Ε. και θα επιταχύνει τις πολιτικές διεργασίες στο εσωτερικό της Γαλλίας με πιθανές νέες ανακατατάξεις στο χώρο της αριστεράς. Είναι σ’ αυτήν την προοπτική που επενδύουν οι σύντροφοι της Gauche Revolutionaire (γαλλικό τμήμα της CWI), οι οποίοι καλούν σε μαζική καταψήφιση του Ευρωσυντάγματος προβάλλοντας εμφατικά την ανάγκη το ΟΧΙ να συνδυαστεί με το όραμα μιας δημοκρατικής, σοσιαλιστικής Ευρώπης, αλλά και με το χτίσιμο ενός νέου αριστερού κόμματος που θα μπορέσει να κάνει αυτό το όραμα πραγματικότητα.
Χατζηκώστας Δημήτρης
