Του Νίκου Αναστασιάδη
Το Σάββατο 10/11, στην πορεία για τα εγκαίνια της ΔΕΘ, ομάδα εκατό περίπου αναρχικών “κόλλησε” πίσω από το μπλοκ του Ξεκινήματος. Η ομάδα αυτή (αποτελούμενη κυρίως από άτομα των καταλήψεων Terra Incognita και Υφανέτ) ήταν στην συγκέντρωση από νωρίς. Με το ξεκίνημα της πορείας προσπάθησαν να χωθούν σε κάποιο από τα μπλοκ του Φόρουμ. Τελικά τα κατάφεραν να μπουν ανάμεσα στο Ξ και στο Δίκτυο σπρώχνοντας και πιέζοντας τους διαδηλωτές. Όταν το μπλοκ του Ξ συγκρότησε περιφρούρηση οι μπροστάρηδες τους άρχισαν να απειλούν και να βρίζουν χυδαία τους συντρόφους («θα σου γαμήσω τη μάνα», «άμα σε βρούμε θα σε πλακώσουμε», κτλ) ενώ οι πιο κόσμιοι χαρακτηρισμοί ήταν «ΜΑΤατζήδες», «Κνίτες», «Πασόκοι», «πρόβατα», κτλ. Περιττό να πούμε ότι κανένας σ. από το μπλοκ του Ξ δεν απάντησε σε τέτοιου είδους σχόλια. Αυτή η στάση μόνο πολιτική αλητεία μπορεί να χαρακτηριστεί.
Είναι άλλο πράγμα να διαφωνείς με την ιδεολογία, πρακτική ή πολιτική στάση μιας οργάνωσης και άλλο να προσπαθείς με βία ή με απειλές να επιβάλλεις την δικιά σου άποψη. Η πολιτική αντίληψη, που εφάρμοσε πρώτο στην Ελλάδα το ΚΚΕ, ότι «όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εχθρός μου και πρέπει να διαλυθεί» είναι αφύσικη, παράλογη, αντιπαραγωγική για το κίνημα και έχει ήδη φανεί ότι οι ομάδες – οργανώσεις – κόμματα που την χρησιμοποιούν βασικά φοβούνται την πολιτική αντιπαράθεση και περιχαρακώνονται για να επιβιώσουν. Το να ψάχνεις να βρίσκεις παντού «πράκτορες του ιμπεριαλισμού» ή «πράκτορες της ασφάλειας» – εναλλακτικά – εκτός από βλακώδες πολιτικά, φανερώνει και την πολιτική σου γύμνια. Και, τέλος πάντων, ο μόνος αρμόδιος να τα αποφασίσει αυτά τα πράγματα είναι το ίδιο το κίνημα και όχι κάποιοι αυτόκλητοι σωτήρες του.
Το ερώτημα βγαίνει αβίαστα: γιατί, αφού η συγκεκριμένη ομάδα μισεί τόσο πολύ το συνδικαλιστικό κίνημα, το Φόρουμ και το Ξ, συμμετείχε στην συγκεκριμένη πορεία (που καλούσε η ΓΣΕΕ) και στο συγκεκριμένο μπλοκ; Θα μπορούσαν να κάνουν μια δικιά τους πορεία, με τα δικά τους πανό και συνθήματα, και να αναλάβουν την ευθύνη για ότι θέλουν ή δεν θέλουν να κάνουν. Ή αλλιώς θα μπορούσαν να έχουν το δικό τους διακριτό μπλοκ στα πλαίσια της πορείας.
Όταν πηγαίνεις σε μια πορεία στην οποία συμμετέχουν διαφορετικές οργανώσεις και μπλοκ έχεις υποχρέωση να σέβεσαι την διαφορετικότητα, την αυτονομία, και τα πολιτικά χαρακτηριστικά που θέλει να προσδώσει κάθε οργάνωση στο δικό της μπλοκ. Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι δεν έχεις δικαίωμα να εκφράσεις την δικιά σου άποψη. Αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις και κανέναν άλλο να εκφράζει την δικιά του άποψη. Επιδιώκοντας να μπουν στο μπλοκ του Ξ οι αναρχικοί είχαν σαν στόχο να αλλοιώσουν τη σύνθεση του μπλοκ και να αναιρέσουν τα πολιτικά χαρακτηριστικά που ήθελε να δώσει το Ξ στο δικό του μπλοκ. Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ μια αριστερή οργάνωση να πηγαίνει σε μια πορεία αναρχικών και με τον όγκο της να προσπαθεί να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά που θέλουν οι αναρχικοί να της δώσουν. Αυτή είναι μια παράδοση του κινήματος και της αριστεράς που σέβεται τη διαφορετική άποψη και παλεύει από κοινού και ενιαία για κοινά ζητήματα (εξαιρείται δηλαδή η σταλινική αριστερά). Κάποιες ομάδες αναρχικών αρνούνται να τη σεβαστούν.
Ακριβώς για αυτό το λόγο (δηλαδή ότι κάποιοι δεν σέβονται το δικαίωμα του καθενός να διαδηλώνει με τον τρόπο που θέλει) είναι δικαίωμα κάθε οργάνωσης να περιφρουρεί τα μπλοκ της στις πορείες.
Πίσω βέβαια από την ‘‘αδυναμία’’ των αναρχικών ομάδων να έχουν τη δική τους αυτόνομη παρουσία, με σεβασμό στους υπόλοιπους, βρίσκεται κατά τη γνώμη μας μια πολιτική αδυναμία: το γεγονός πως δεν έχουν κάτι να πούνε για τα εργασιακά και την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης (γι’ αυτά δηλαδή που συμμετείχαν οι εργαζόμενοι στην πορεία) δεν έχουν προτάσεις για τα αιτήματα, τους τρόπους για να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι, κτλ. Αν δεν έχεις κάτι να πεις εκ των πραγμάτων σέρνεσαι πίσω από πράγματα που οργανώνουν άλλοι και με σπασμωδικές κινήσεις προσπαθείς να διαχωρίσεις τη θέση σου…
Ούτε και η χρονική στιγμή που έγιναν όλα αυτά είναι τυχαία. Μετά την άνοδο των δυνάμεων του αναρχικού χώρου την περίοδο πριν και μετά την ελληνική προεδρία της ΕΕ, το 2003, τώρα βλέπουμε μια κοιλιά στην απήχησή τους. Έτσι, ξαναεπιστρέφουν στις παλιές γνωστές και δοκιμασμένες μεθόδους τους. Ενώ για κάποια περίοδο έκαναν τις δικές τους πορείες, τώρα τους βλέπουμε πάλι να προσπαθούν να μπαίνουν σε άλλα οργανωμένα μπλοκ για να κρύψουν την αδυναμία τους.
Αυτοί που δίνουν μαθήματα «δημοκρατίας» (υποτίθεται) κατά καιρούς στην αριστερά έδειξαν ότι καθόλου δεν σέβονται την διαφορετική άποψη και θέλουν να επιβάλλουν την δική τους δια της βίας.
Υ.Γ.: Θα θέλαμε μια πολιτική και όχι μια «γηπεδική» απάντηση. Δυστυχώς, την επόμενη μέρα της πορείας, κάποιοι σύντροφοι που καθόταν σε διπλανό τραπέζι ενός καφενείου με άτομα αυτού του χώρου δέχτηκαν πάλι βρισιές και απειλές. Αυτός δεν είναι ο τρόπος που το κίνημα έχει επιλέξει να λύνει τις διαφορές του. Μόνο η ανοιχτή πολιτική συζήτηση θα δείξει σε όλους τι πραγματικά πιστεύει η κάθε οργάνωση ή ομάδα ώστε ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του.
