Το Πάντειο εδώ και χρόνια αντιμετωπίζει έντονο κτιριακό πρόβλημα. Κοινώς, δεν χωράμε στις αίθουσες! Φανταστείτε σ’ένα αμφιθέατρο των 80 θέσεων, να πρέπει να κάνουν μάθημα τουλάχιστον 150 άτομα. Όσο κι αν “όλοι οι καλοί χωράνε”, η κατάσταση είναι ζόρικη!
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, η διεκδίκηση του παρακείμενου κτιρίου Σαρίδη από το Πανεπιστήμιο φαινόταν ως η μόνη δυνατή και σοβαρή λύση. Τρία περίπου χρόνια πριν όμως το κτίριο διεκδίκησε και πήρε το υπουργείο Τύπου, το οποίο ήταν σε θέση να δώσει μερικά εκατομμύρια παραπάνω.
Έτσι αποφασίστηκε να γκρεμιστεί το κτίριο και τρια χρόνια αργότερα να χτιστεί ένα πραγματικά τεράστιο συγκρότημα το οποίο θα στεγάσει το υπουργείο επικρατείας και τύπου. Ήδη το τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού νοικιάζει έναν απαράδεκτο χώρο στην Πλάκα για να κάνει μαθήματα..
Το πρόβλημα όμως δεν περιορίζεται στη μη λύση του κτιριακού προβλήματος, αλλά τίθεται ζήτημα παραβίασης του ασύλου. Στο Πάντειο το άσυλο ήταν ούτως ή άλλως προβληματικό, καθώς ο πεζόδρομος που χωρίζει το παλιό από το νέο κτίριο, ανήκει στο δήμο και επόμενως το άσυλο δεν ισχύει εκεί. Αν προσθέσουμε σ’αυτό την παρουσία του υπουργείου με όλα τα παρελκόμενα: αστυνομία, κάμερες, μιλάμε πια για κατάργηση στην πράξη του ασύλου.
Διεκδικώντας λοιπόν το αυτονόητο, ο φοιτητικός σύλλογος, τα μέλη ΔΕΠ, οι εργαζόμενοι στο Πανεπιστήμιο, αλλά και οι εργαζόμενοι στο υπουργείο έχουμε κινητοποιηθεί την τελευταία βδομάδα, κάνοντας συμβολικό αποκλεισμό του δρόμου ανάμεσα στο Πάντειο και το υπουργείο και κατεβαίνοντας στο Υπουργείο Παιδείας (3/11).
Θεωρούμε απαραίτητη τη συνέχιση και την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων μέχρι τέλους. Ταυτόχρονα όμως θεωρούμε ότι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι η ενότητα των φοιτητών, η οποία θα εκφραστεί μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις, στις οποίες ο καθένας μας θα συμμετέχει γιατί πραγματικά πιστεύει ότι αυτό το “χτύπημα” τον αφορά ως φοιτητή και όχι για να προσπαθήσει να καπηλευτεί, με πλάγιους τρόπους την κινητοποίηση προς όφελος κάποιας παράταξης (βλέπε ΔΑΠ και ΠΑΣΠ). Παράλληλα θεωρούμε ότι πρέπει να εκλέξουμε συντονιστική επιτροπή που να ασχοληθεί άμεσα με το θέμα και να οργανώσει τη συνέχιση των κινητοποιήσεων, που να ελέγχεται και να είναι ανακλητή από τις γενικές συνελεύσεις. Φυσικά δεν θεωρούμε ότι καταφέρνοντας τελικά να πάρουμε το κτίριο Σαρίδη, θα λυθούν ως δια μαγείας τα προβλήματα του Παντείου. Ο δρόμος είναι μακρύς: διεκδίκηση επαναλειτουργίας της εστίας, αύξηση των χρημάτων για έρευνα και υλικοτεχνική υποδομή κλπ… Σίγουρα όμως θα είναι ένα σημαντικό βήμα στην προσπάθειά μας ενάντια στην περαιτέρω απαξίωση του πανεπιστημίου και υπέρ της αξιοπρέπειας μας!
Άρτεμις Φύσσα
Πάντειο Πανεπιστήμιο
