Του Ανδρέα Παγιάτσου 

Για να κερδίσει τις εκλογές του 2004 η Ν.Δ. είχε υποσχεθεί τα πάντα και δημιούργησε την εντύπωση και προσδοκίες σε πολύ κόσμο ότι έρχονταν καλύτερες μέρες.

Αμέσως μετά τους ολυμπιακούς άρχισε να μιλά για την ανάγκη μιας «ήπιας προσαρμογής».

Η «ήπια προσαρμογή» στην πράξη αποδείχτηκε μια ολομέτωπη και σκληρή επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα . Από τις αρχές του χρόνου, οι αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις , δεν ξεπερνούν τα όρια του πληθωρισμού. Η δημόσια Υγεία και Παιδεία παραχωρούνται στον ιδιωτικό τομέα . Ξεκινώντας από τον Ο.Τ.Ε. η κυβέρνηση έχει πετύχει την απαρχή της κατάργησης της μονιμότητας ακόμα και για τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα. Στις τράπεζες η κυβέρνηση επέφερε ένα σοβαρό χτύπημα στα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των τραπεζοϋπαλλήλων, και σκανδαλωδώς χάρισε δια νόμου (!!) δισεκατομμύρια ευρώ στους τραπεζίτες. Προχωρά ταχύτατα στην κατάργηση του ωραρίου για τα καταστήματα και στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και του οκταώρου για το σύνολο των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Και «ανοίγει τη συζήτηση» για το ασφαλιστικό το οποίο σε απλά ελληνικά μεταφράζεται σε: μείωση των συντάξεων και αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.

Η Ν.Δ. υποστηρίζει πως είναι υποχρεωμένη να πάρει μερικά δυσάρεστα μέτρα για να βάλει σε τάξη τα χάλια που προκάλεσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ότι μετά τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα, η οικονομία θα πηγαίνει πολύ καλά και θα υπάρχει ευημερία.

Η Ν.Δ. επιμένει να συνεχίζει την παράδοση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και να ταΐζει με ψέματα τον κόσμο. Οπότε έπαιρνε την κυβέρνηση το ΠΑ.ΣΟ.Κ μετά τη Ν.Δ. "εξηγούσε" ότι χρειαζόταν μια φάση προσαρμογής και μετά θα υπήρχε ανάπτυξη, απασχόληση κ.λπ. Πριν το ευρώ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έλεγε ότι έπρεπε να "πιεστούμε" για λίγο καιρό για να απολαύσουμε μετά τους καρπούς των κόπων μας. Όλως τυχαίως και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. όταν μιλούν για περίοδο προσαρμογής εννοούν πολιτικές λιτότητας που μειώνουν το εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων και που ευνοούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Το αποτέλεσμα είναι μια διαρκής λιτότητα η οποία εφαρμόζεται στην Ελλάδα εδώ και είκοσι χρόνια, η οποία αυξάνει την ανεργία, τη φτώχεια και την ανισότητα, παρά τις διαρκείς περί του αντιθέτου διακηρύξεις των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας!

Μόνο αθεράπευτα αφελείς μπορούν πια να πιστεύουν τα παραμύθια της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

__________

40 άτομα, δήλωσαν πέρυσι (2004) προσωπικά εισοδήματα, συνολικά, 52 εκ ευρώ, δηλαδή, 1,3 εκ ευρώ μέσο όρο ο καθένας. Στην άλλη άκρη βρίσκονται 2.311.149 φτωχοί Έλληνες, με μέσο εισόδημα 576 ευρώ το μήνα.

(στοιχεία Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, Καθημερινή, 25/6/05)

__________

Οι πολιτικές αυτές δεν είναι ελληνικής προέλευσης ούτε έμπνευσης. Είναι οι πολιτικές που εφαρμόζει το κεφάλαιο διεθνώς . Αν ρίξουμε μια ματιά στην Ευρώπη αυτή την περίοδο θα δούμε αντίστοιχες επιθέσεις παντού. Η πιο σκληρή λιτότητα μάλιστα είναι αυτή που εφαρμόζεται στην πιο ισχυρή οικονομία της Ευρώπης, τη Γερμανία. Εκεί, ο "σοσιαλιστής" Σρέντερ έχει καθιερώσει τις "δουλειές του ενός ευρώ" – ο εργαζόμενος πληρώνεται από τον εργοδότη ένα ευρώ την ώρα , δηλαδή 100, 160, η και 200 ευρώ το μήνα, μόνο (!), για 25, 40, ή 50 ώρες δουλειά την βδομάδα, και έτσι παύει να θεωρείται άνεργος!! Το κράτος συμπληρώνει ένα μικρό υπόλοιπο ποσό – επίδομα πρόνοιας . Έτσι εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι οδηγούνται στην εξαθλίωση.

Ούτε και είναι μόνο ευρωπαϊκές αυτές οι πολιτικές .Είναι διεθνείς και δεν κάνουν εξαιρέσεις . Και αν χτυπιούνται μια φορά οι εργαζόμενοι στην Αμερική και την Ευρώπη , χτυπιούνται πολλές περισσότερο στη λατινική Αμερική την Ασία και την Αφρική όπου οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπους στην απόλυτη εξαθλίωση την πείνα και τον θάνατο!

Αυτές οι πολιτικές δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν ανατραπούν μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων. Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου δεν πρόκειται ποτέ να δείξουν "κοινωνική ευαισθησία" , δεν πρόκειται να μειώσουν τα κέρδη των καπιταλιστικών για να προσφέρουν καλύτερους μισθούς , συντάξεις , κοινωνική πρόνοια , απασχόληση , παιδεία και υγεία. Για το εργατικό κίνημα και το κίνημα της νεολαίας δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος από τον δρόμο του αγώνα.

Από την άλλη, αυτή η πάλη δεν είναι μια πάλη που μπορεί να διεξαχθεί με επιτυχία σε εθνικό επίπεδο. Σήμερα, την εποχή της παγκοσμιοποίησης , περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται διεθνισμός. Χρειάζεται η σύνδεση των αγώνων του ελληνικού εργατικού κινήματος με τους αγώνες του ευρωπαϊκού κινήματος. χρειάζεται να χτιστούν οργανώσεις , συνδικαλιστικές και πολιτικές , της εργατικής τάξης και τη νεολαίας, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, σε διεθνές επίπεδο . Χρειάζεται οι αγώνες μας να μην περιορίζονται στην άμυνα, να μην προσπαθούμε απλά να περιορίσουμε την επίθεση του κεφαλαίου. Χρειάζεται το κίνημα να μπει στην αντεπίθεση έχοντας σαν στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και το χτίσιμο μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Αν όμως περιμένει κανείς από τις σημερινές ηγεσίες των εργαζομένων και της αριστεράς να φέρουν σε πέρας αυτό το έργο, θα απογοητευτεί. Γιατί τα σημερινά κόμματα και οι σημερινοί συνδικαλιστές έχουν δοκιμασθεί ξανά και ξανά και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για φρούδες ελπίδες. Το χτίσιμο νέων οργανώσεων και νέων ηγεσιών είναι το πιο άμεσο και το πιο μεγάλο καθήκον με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι παράλληλα με τους καθημερινούς αγώνες για την υπεράσπιση των βασικών μας δικαιωμάτων και των κατακτήσεων μας.

Η κυβέρνηση κτυπά τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα με τη δικαιολογία ότι είναι «ρετιρέ»! Αυτό δεν αποτελεί τίποτε άλλο από την προσπάθεια της ΝΔ να διασπάσει το εργατικό κίνημα σε «δημόσιους» και «ιδιωτικούς» για να πετύχει πιο εύκολα τους στόχους της.

Τα στοιχεία που αφορούν τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα μιλούν από μόνα τους. 

– Η ανεργία παραμένει σταθερά γύρω στο 11% (Εθνική Στατιστική Υπηρεσία – ΕΣΥΕ).

– Το 54% των νέων θέσεων εργασίας είναι μερικής απασχόλησης. (Iνστιτούτο Εργασίας, ΙΝΕ – ΓΣΣΕ).

– Το 45% των μισθωτών παίρνει λιγότερα από 500 ευρώ το μήνα (ΙΝΕ – ΓΣΣΕ).

– Το 73% των συνταξιούχων του ΙΚΑ παίρνει λιγότερα από 500 ευρώ (ΙΝΕ – ΓΣΕΕ)

– Το 33,2% των ελληνικών νοικοκυριών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας που ορίζεται στα 4.741 ευρώ τον χρόνο και επιβιώνουν χάρη σε κοινωνικά επιδόματα (στοιχεία ΕΣΥΕ, Καθημερινή 28.6.05).

– Το 52% των ελληνικών νοικοκυριών δεν έχει την ευχέρεια να πληρώσει μιας βδομάδας διακοπές το χρόνο ενώ το 37% δυσκολεύεται κάθε μήνα να πληρώνει νοίκι, τηλέφωνο, ηλεκτρικό κ.λπ. (στοιχεία ΕΣΥΕ, 26/6/05)

– Με τους νέους νόμους της η κυβέρνηση προχωρά στην οριστική κατάργηση του 8ωρου – ο εργαζόμενος θα είναι υποχρεωμένος να δουλέψει υπερωρίες που δεν θα πληρώνονται, απλά ο εργοδότης θα του «χρωστά» ώρες…

– Με τους νέους νόμους η κυβέρνηση ενισχύει ακόμα περισσότερο την ευχέρεια των εργοδοτών να προσλαμβάνουν και να απολύουν όποτε θέλουν – η περιορισμένη προστασία που είχαν οι εργαζόμενοι από την απόλυση χάνεται.

– Το Ασφαλιστικό δεν «κλείνει» ποτέ! Η κυβέρνηση έχει δηλώσει την πρόθεσή της να επιχειρήσει νέα «έφοδο» στις συντάξεις και στα όρια συνταξιοδότησης.

Τη στιγμή που γίνονται όλα αυτά, 40 οικογένειες έχουν μέσο ετήσιο εισόδημα 1,3 εκ ευρώ το χρόνο (στοιχεία ΕΣΥΕ για το 2004, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 17/06/2005)! Και οι τράπεζες καταγράψανε κέρδη ύψους 1,5 δις ευρώ συνολικά, αυξημένα κατά 25 – 45% ανάλογα με την τράπεζα, σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. Όμως η κυβέρνηση, που κόπτεται για να μην υπάρχουν «ρετιρέ» μειώνει τη φορολογία πάνω στα επιχειρηματικά κέρδη από 35% σε 25%!! Και αυξάνει τις επιδοτήσεις και τα κίνητρα (δηλαδή δίνει λεφτά από τη φορολογία των εργαζομένων) στους βιομήχανους, για να μειωθεί υποτίθεται η ανεργία…

Ποιοι είναι τα ρετιρέ;

Η κυβέρνηση για να αιτιολογήσει την επίθεσή της ενάντια στους εργαζόμενους στο δημόσιο και τους τραπεζοϋπάλληλους τους χαρακτηρίζει «ρετιρέ», και καμώνεται πως προσπαθεί να τους εξομοιώσει με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, στο όνομα δηλαδή της ισότητας και της δικαιοσύνης. Ποιοι όμως είναι τα πραγματικά ρετιρέ;

Αυτοί;

– Ένας τραπεζικός υπάλληλος, μετά από 35 χρόνια δουλειάς συνταξιοδοτείται με 1102 ευρώ το μήνα. 

– Ένας απόφοιτος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που δουλεύει 20 χρόνια στο δημόσιο παίρνει 1200 ευρώ μηνιάτικο.

– Μία τετραμελής οικογένεια, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Καταναλωτών, ΙΝΚΑ, χρειάζεται κοντά στα 3000 ευρώ για να καλύπτει τις βασικές της ανάγκες (νοίκι, λογαριασμούς, διατροφή, ένδυση, εκπαίδευση παιδιών).

Ή.. αυτοί;

– Ένας βουλευτής παίρνει γύρω στις 5000 ευρώ το μήνα, χωρίς επιδόματα, «έξοδα παραστάσεων», ταξίδια κλπ. (και χωρίς… τυχερά – βλέπε συνέχεια).

– Η Άννα Διαμαντοπούλου, βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ, δήλωσε εισόδημα για το 2003, ύψους 272.801 ευρώ.

– Η Μιλένα Αποστολάκη, επίσης του ΠΑΣΟΚ, δήλωσε εισοδήματα για το 2003, ύψους 1.861.845 ευρώ

– Χρηματιστήριο

– Ο Αβέρωφ Ι., της ΝΔ, έβγαλε από το χρηματιστήριο, πριν την κατάρρευσή του το 2001, κέρδη ύψους 2.104 εκ. δραχμών (ακριβώς: 2 δις και 104 εκατομμύρια)!!!

– Ο Στέφάνος Μάνος, από τη ΝΔ πήγε στο ΠΑΣΟΚ, κέρδισε 1.918,7 εκ δραχμές (σχεδόν 2 δις)!!

– Αχιλλέας Καραμανλής, χρηματιστηριακά κέρδη, 1.326,2 εκ. δρχ!

– Σηφουνάκης Ν., ΠΑΣΟΚ, κέρδη 1.307,8 εκ. δρχ!

– Νεονάκης Μ., ΠΑΣΟΚ, του Σημίτη, κέρδη 357 εκ δρχ (μόνο)!

Σχόλιο

Οι κ. Αβέρωφ, Μάνος, Καραμανλής, Σιφουνάκης, Νεονάκης, καθώς και οι κυρίες Διαμαντοπούλου και Αποστολάκη, μπορεί να «σκοτώνονται» μεταξύ τους στη βουλή, αλλά όλοι κι όλες μαζί συμφωνούν σε ένα πράγμα: πως οι δημόσιοι υπάλληλοι που παίρνουν 1000 ευρώ το μήνα είναι ρετιρέ!

Οι μισθοί δύο δημοσίων υπαλλήλων (ή εργαζομένων σε ΔΕΚΟ, τράπεζες κλπ) με δύο παιδιά, με δυσκολία καλύπτουν τις βασικές ανάγκες – γι’ αυτό και πολλοί απ’ αυτούς κάνουν και δεύτερη δουλειά!

Όσο κι αν οι όροι εργασίας των εργαζομένων στο δημόσιο, είναι καλύτεροι απ’ αυτούς του ιδιωτικού τομέα όπου συχνά κυριαρχούν μισθοί πείνας και συντάξεις απόλυτης εξαθλίωσης, είναι αστείο οι μισθοί των εργαζομένων στο δημόσιο να θεωρούνται «ρετιρέ» και είναι αστείο να θεωρούνται υπεύθυνοι για τα προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας.

Και είναι σκανδαλώδες να θεωρείται λογικό οι εργαζόμενοι στο δημόσιο να εξισωθούν με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα αντί για το αντίθετο, οι μισθοί και τα δικαιώματα στον ιδιωτικό τομέα να εξισωθούν με αυτά στο δημόσιο.

Και είναι δυο φορές σκανδαλώδες όταν αυτά τα λένε οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές, καθώς οι κυβερνώντες που δουλεύουν γι’ αυτούς, οι υπουργοί και οι βουλευτές που στη μεγάλη τους πλειοψηφία ζουν στην πολυτέλεια και τη χλιδή.

__________

ΟΤΕ: Ποιος κερδίζει από την κατάργηση της μονιμότητας;

Στις αρχές του Ιούνη που πέρασεη κυβέρνηση πέτυχε την υπογραφή μιας συμφωνίας ανάμεσα στη διοίκηση του Ο.Τ.Ε. τους συνδικαλιστές του Ο.Τ.Ε. και την ίδια η οποία προνοούσε την παροχή κινήτρων (χρηματικών) σε 6000 εργαζόμενους (από σύνολο 16.000) ηλικίας 50 ετών και πάνω , για να αποχωρήσουν από την επιχείρηση – μια διαδικασία που ονομάζεται " εθελούσια έξοδος"

Οι 6000 αυτοί εργαζόμενοι δεν αποχωρούν επειδή δεν τους χρειάζεται η επιχείρηση! Καθόλου! Αποχωρούν έτσι ώστε η διοίκηση να προσλάβει στη θέση τους νέους εργαζόμενους οι οποίοι θα δουλεύουν με το 50% των μισθών των σημερινών εργαζομένων (σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του διοικητή του Ο.Τ.Ε. κ Βουρλούμη!) και οι οποίοι δεν θα είναι μόνιμοι – θα απολύονται όποτε το αποφασίσει η διοίκηση!

Μέχρι σήμερα η μοναδική ελπίδα που είχαν οι Έλληνες εργαζόμενοι για μια μόνιμη απασχόληση και εργασιακή ασφάλεια ήταν να καταφέρουν να μπουν στο δημόσιο. Αυτό πιά τελειώνει! Η κατάργηση της μονιμότητας στον Ο.Τ.Ε. είναι η αρχή της κατάργησης της μονιμότητας για το σύνολο του δημόσιου τομέα. Και σαν τέτοια χαιρετίστηκε από τις εφημερίδες της αστικής τάξης ( π.χ. Καθημερινή ) καθώς και και από τον σύνδεσμο ελλήνων βιομηχάνων (ΣΕΒ). Πολιτική της κυβέρνησης είναι να καταργήσει τη μονιμότητα και να εφαρμόσει τη μερική απασχόληση ακόμα και σε τομείς που στον μέσο Έλληνα φαίνονται αδιανόητοι: όπως για παράδειγμα στη δημόσια υγεία και παιδεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αρχές του χρόνου επιχείρησαν να προσλάβουν τραυματιοφορείς (!) στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου στη Θεσσαλονίκη από ιδιωτικό συνεργείο αλλά τους εμπόδισαν προχωρώντας σε απεργία οι εργαζόμενοι!

Τις πολιτικές της κυβέρνησης στον Ο.Τ.Ε. τα ελληνικά νοικοκυριά τις έχουν έτσι και αλλιώς χρυσοπληρώσει με τους πανάκριβους λογαριασμούς από τον καιρό που ξεκίνησε η μετοχοποίηση /ιδιωτικοποίηση του . Αξίζει να θυμόμαστε ότι "κάποτε" ( ως πριν δέκα περίπου χρόνια) το αστικό τηλεφώνημα κόστιζε μόνο μία μονάδα ανεξαρτήτως χρόνου ομιλίας!

Τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε ένα επιπλέον κονδύλι. Τα έξοδα των " εθελούσιων εξόδων". Πρώτον , σαν φορολογούμενοι θα πληρώσουμε τις αποζημιώσεις που ανέλαβε να δώσει στους εργαζόμενους που φεύγουν η κυβέρνηση. Δεύτερον, γιατί με της εθελουσίες αυτές εξόδους τα ασφαλιστικά ταμεία (ΤΑΠ – Ο.Τ.Ε.) τινάζονται στον αέρα, γιατί εισπράττουν λιγότερες εισφορές και πληρώνουν νωρίτερα τις συντάξεις – και αυτά θα φορτωθούν στο Ι.Κ.Α., του οποίου τα ελλείμματα θα μεγαλώνουν και τα οποία στη συνέχεια θα φορτωθούν στους υπόλοιπους εργαζόμενους.

__________

Ο ΟΤΕ θα αποσβέσει το κόστος του από τις «εθελούσιες εξόδους» σε 4 μόνο χρόνια, από τους χαμηλότερους μισθούς που θα πληρώνει!

__________

Η κατάργηση της μονιμότητας στον Ο.Τ.Ε. αποτελεί φυσικό επακόλουθο της διαδικασίας μετοχοποίσης / ιδιωτικοποίησης την οποία ξεκίνησε και έφερε σε πέρας η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Στην αρχή η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δήλωσε πώς θα προχωρούσε στη μετοχοποίηση μόνο του 15%.Μετά το 15% έγινε 30%. Μετά είπε 49% απόλυτο όριο – για να παραμείνει δήθεν η διοίκηση στα χέρια της κυβέρνησης με το 51% των μετοχών . Μετά βέβαια το 49% έγινε 73%. Σε όλο αυτό το διάστημα αυτοί οι άθλιοιπου είναι επικεφαλής του συνδικαλιστικού κινήματος στον Ο.Τ.Ε. , καλούσαν τους εργαζόμενους να αγοράζουν μετοχές για να γίνουν γρήγορα πλούσιοι ! Έτσι η μετοχοποίηση / ιδιωτικοποίηση του Ο.Τ.Ε. προχώρησε στην ουσία χωρίς σοβαρές αντιστάσεις. Σήμερα οι εργαζόμενοι πληρώνουν το κόστος . Με εργασιακή ανασφάλεια με χαμηλότερες αποδοχές με εντατικοποίηση και με τρομοκρατία από τη μεριά της διοίκησης . Οι ίδιοι δε συνδικαλιστές αφού στις αρχές του χρόνου δήλωναν ότι δεν υποχωρούν και δεν παραχωρούν κανένα δικαίωματων εργαζομένων στον Ο.Τ.Ε. υπογράψανε την παράδοση της πιο σημαντικής κατάκτησης από όλες – τη μονιμότητα των θέσεων εργασίας.

__________

ΔΕΗ, ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ, κοκ. Ποιον συμφέρουν οι ιδιωτικοποιήσεις; 

__________

Όταν η κυβέρνηση λέει πως το δημόσιο είναι χάλια και πως για να πάει μπροστά η κοινωνία χρειάζεται να αναλάβει τα ηνία ο ιδιωτικός τομέας και η ιδιωτική πρωτοβουλία, που θα αποκαταστήσουν, υποτίθεται, την εύρυθμη λειτουργία, την ανταγωνιστικότητα, την καλή υγεία, κλπ της οικονομίας

– προφανώς έχει υπόψη της τις 3500 ελληνικές επιχειρήσεις που στη διάρκεια των τελευταίων τριών χρόνων μετακόμισαν (δηλώνοντας οικονομικά αδιέξοδα) από τη βόρεια Ελλάδα στη Βουλγαρία, τα Σκόπια, και άλλες βαλκανικές χώρες για να εκμεταλλευτούν τα εκεί φτηνά μεροκάματα και

– προφανώς επίσης έχει υπόψη το γεγονός πως από την περίοδο Σεπτέμβρη 2004 με Μάη 2005 ο "αποτελεσματικός" ιδιωτικός τομέας απόλυσε 127 000 εργαζομένους.

__________

Από τον καιρό που οι δημόσιες επιχειρήσεις ηλεκτρισμού γίνανε ιδιωτικές στις ΗΠΑ ο μέσος Αμερικανός ανακάλυψε τι σημαίνει γενικό μπλακ άουτ.

Από τον καιρό που οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι γίνανε ιδιωτικοί, ο μέσος βρετανός ανακάλυψε τι σημαίνουν δεκάδες νεκροί από "ατυχήματα" στους σιδηρόδρομους και κατά 76% ζητά την επανεθνικοποίησή τους.

Από τον καιρό που ο ελληνικός ΟΤΕ μετοχοποιήθηκε οι λογαριασμοί τηλεφώνου γίνανε πιο ακριβοί παρά ποτέ.

Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν γίνονται "για χάρη της κοινωνίας" (όπως ακούραστα επαναλαμβάνουν οι υποκριτές που μας κυβερνούν). Γίνονται για χάρη των κερδών του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, το οποίο παίρνει σε τιμές ευκαιρίας τις υποδομές που με τα λεφτά τα δικά μας, σαν φορολογούμενοι, χτίστηκαν από τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, κλπ. Το κόστος το πληρώνουν οι εργαζόμενοι σ’ αυτές τις επιχειρήσεις, με εντατικοποίηση και χειροτέρευση των όρων εργασίας, αλλά και οι καταναλωτές με χειρότερης ποιότητας και ακριβότερες υπηρεσίες.

Από τη στιγμή που μια δημόσια επιχείρηση έχει μετοχοποιηθεί έστω και κατά ένα μικρό ποσοστό (μειοψηφία) μετοχών, τότε αναγκαστικά, η επιχείρηση πρέπει να ασχολείται μόνο με το πώς να αυξάνει τα κέρδη της, διαφορετικά η αξία των μετοχών της θα καταρρεύσει και η εταιρεία θα βρεθεί στο γκρεμό.

Αυτό έγινε με τον ΟΤΕ, αυτό θα γίνει με τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, τα ΕΛΤΑ κλπ. Οι τιμές δεν θα μειωθούν, αντίθετα τα τιμολόγια θα αυξάνονται.

Οι εργαζόμενοι δεν θα σιγουρέψουν τις θέσεις εργασίας τους, ( επειδή υποτίθεται θα γίνει ανταγωνιστική η επιχείρησή τους) αντίθετα θα αντικαθιστούνται από άτομα με μικρής διάρκειας συμβάσεις και με χαμηλά δικαιώματα – τους "απασχολήσιμους" κατά τον πρώην πρωθυπουργό Σημίτη.

__________

Τι έγινε στις τράπεζες;

Μετά τις "εθελούσιες εξόδους" στον ΟΤΕ, η κυβέρνηση προχώρησε σε νομοθετική ρύθμιση του Ασφαλιστικού των τραπεζών.

Από το 2002, με βάση το νόμο του ΠΑΣΟΚ (γνωστό σαν νόμο Ρέππα) τραπεζοϋπάλληλοι και τραπεζίτες διαπραγματεύονται την ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων των τραπεζοϋπαλλήλων, αλλά διαφωνούν στους όρους με τους οποίους θα γίνει αυτό.

Οι τραπεζοϋπάλληλοι ζητούσαν απλά να διασφαλιστούν τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα που έχουν σήμερα – αυτό ήταν το μόνο που ζητούσαν! Οι τραπεζίτες, που χρωστάνε πολλά λεφτά στα ασφαλιστικά ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων, και μαζί τους η κυβέρνηση, δεν ήταν διατεθειμένοι να το αποδεχτούν.

__________

Τα κέρδη των ελληνικών τραπεζών αυξήθηκαν στη διάρκεια του περασμένου χρόνου (2004) κατά 25 – 45%, ανάλογα με την τράπεζα, και σε απόλυτους αριθμούς κατά 1,5 δις ευρώ συνολικά.

__________

Έτσι η κυβέρνηση παρέμβηκε και επέβαλε με νόμο:

– μείωση των συντάξεων των τραπεζοϋπαλλήλων.

– αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης που σε μερικές περιπτώσεις πχ χωρισμένες μητέρες με ανήλικο παιδί, επεκτείνονται μέχρι και κατά 17 χρόνια.

– μείωση των εργοδοτικών εισφορών στα ταμεία (κατά περίπου 50%) και χάρισμα των υπαρχόντων χρεών των τραπεζών στα ταμεία.

– Κάλυψη των σημερινών ελλειμμάτων και χρεών από το δημόσιο (χάρισμα δηλαδή των χρεών των τραπεζιτών).

– μεταφορά των χρεών και των ελλειμμάτων που θα εμφανιστούν στο μέλλον στα ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων στο ΙΚΑ.

Πρόκειται για ένα τετραπλό σκάνδαλο

Γιατί

1. Οι τράπεζες αποτελούν κατά κανόνα, τον πιο κερδοφόρο τομέα της οικονομίας. Πέρυσι, αύξησαν τα κέρδη τους σε σχέση με το 2003 κατά 25-45% (ανάλογα με την τράπεζα) και συνολικά κατά 1,5 δις ευρώ (όλες μαζί). Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση τους χαρίζει τα χρέη που έχουν στα ταμεία και τους μειώνει τις υποχρεώσεις τους στα ταμεία (δηλαδή αυξάνει παραπέρα τα κέρδη τους) κατά 30 – 40 εκ ευρώ το χρόνο .

2. Δεύτερον, υποχρεώνει τους τραπεζοϋπάλληλους να υποστούν μείωση των συντάξεών τους και να δουλεύουν περισσότερα χρόνια, επειδή οι τραπεζίτες δεν καλύπτουν τις υποχρεώσεις τους στα ασφαλιστικά ταμεία, υποχρεώνει την κοινωνία (τους φορολογούμενους εργαζόμενους) να πληρώνουν αυτά που δεν πληρώνουν οι τραπεζίτες, και φορτώνει τα χρέη στο ΙΚΑ (στο οποίο θα ενταχθούν οι τραπεζοϋπάλληλοι)

3. Oι τραπεζοϋπάλληλοι θα παίρνουν τη βασική τους σύνταξη από το ΙΚΑ και μια επικουρική σύνταξη από ένα κοινό ταμείο εργαζομένων – τραπεζών – κράτους. Το κοινό αυτό ταμείο (επικουρικό) δεν θα είναι όμως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου (ΝΠΙΔ) αλλά δημοσίου (ΝΠΔΔ). Οι τραπεζοϋπάλληλοι ζητούσαν ΝΠΙΔ έτσι ώστε αν οι τραπεζίτες ή το κράτος αθετούσαν τις υποσχέσεις τους, να μπορούν να προσφύγουν στη δικαιοσύνη, και να απαιτήσουν να τηρηθεί μια ιδιωτική συμφωνία. Η κυβέρνηση νομοθέτησε ΝΠΔΔ, που σημαίνει πως η λειτουργία του επικουρικού ταμείου καθορίζεται από τους νόμους που η κυβέρνηση ψηφίζει. Με άλλα λόγια, αν αύριο τραπεζίτες και κυβέρνηση, δεν καταβάλουν τις εισφορές τους στα ταμεία, η κυβέρνηση, θα μπορεί να τους τα χαρίσει με ένα νέο νόμο.

4. Tα ασφαλιστικά ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων είναι αποτέλεσμα συλλογικών συμβάσεων ανάμεσα σ’ αυτούς και τους ιδιοκτήτες των τραπεζών. Το δικαίωμα των συλλογικών συμβάσεων είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο – αποτελεί συμφωνία ανάμεσα σε δύο ανεξάρτητα μέρη, στην οποία κανονικά και τυπικά μιλώντας η κυβέρνηση δεν έχει ούτε λόγο ούτε δικαίωμα παρέμβασης.

Η ανατροπή Συλλογικών Συμβάσεων με νόμο, δεν έχει ξαναγίνει. Η κυβέρνηση καταργεί έτσι την ελευθερία των συλλογικών συμβάσεων καλύπτοντας με νόμο την άρνηση των τραπεζιτών να πληρώσουν τις εισφορές τους!

__________

Του Βαρθολομαίου…

Πρέπει να του ξέφυγε, του προέδρου του ΙΚΑ, διορισμένου από την κυβέρνηση της ΝΔ, όταν είπε, σε επιτροπή της βουλής, πως το έλλειμμα που θα κληροδοτούσαν στο ΙΚΑ οι ρυθμίσεις για το ασφαλιστικό των τραπεζών, θα ανερχόταν σε 9 δις ευρώ… Μετά έτρεχε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα!

Και ο ίδιος και η κυβέρνηση προσπάθησαν στη συνέχεια να «διαψεύσουν» την πληροφορία. Και τι είπαν; Πως το ΙΚΑ δεν θα επιβαρυνθεί ούτε με ένα ευρώ παραπάνω απ’ όσο θα επιβαρυνόταν με βάση τις ρυθμίσεις του νόμου Ρέππα (ο νόμος του ΠΑΣΟΚ του 2002) τον οποίο η κυβέρνηση της ΝΔ το μόνο που κάνει είναι να τον εφαρμόζει.

Έτσι επιβεβαίωσαν πως πράγματι, το ΙΚΑ θα επιβαρυνθεί με 9 δις ευρώ! (τουλάχιστον)

Σύμφωνα με μελέτη που παρουσίασε ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Α. Αλαβάνος, η συνολική επιβάρυνση στο ΙΚΑ από τις διευθετήσεις στο ασφαλιστικό των τραπεζών και από τις «εθελούσιες» εξόδους στον ΟΤΕ, θα ανέλθει στα 22 δις ευρώ.

Είναι σίγουρο πως η κυβέρνηση ξέρει πως αυτά τα μέτρα που η ίδια παίρνει οδηγούν τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων πιο βαθιά στον γκρεμό. Αλλά λίγο την ενδιαφέρει. Μόλις περάσει αυτή τη δέσμη μέτρων, θα ανακαλύψει πως τα ταμεία έχουν ελλείμματα και θα προτείνει μέτρα – γνωστά πια σε όλους.

__________

Ασφαλιστικό: Γιατί υπάρχουν ελλείμματα και ποιος φταίει;

Η κυβέρνηση, αυτή όπως και η προηγούμενη, λένε πως «ο πληθυσμός γερνά» και γι αυτό τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν ελλείμματα, και η λύση είναι να αυξήσουν τις εισφορές τους οι εργαζόμενοι, να μειωθούν οι συντάξεις τους και να συνταξιοδοτούνται σε μεγαλύτερη ηλικία (στα 67, λένε, γιατί όχι και στα 70!).

Ποια είναι η πραγματικότητα;

– Όταν η ανεργία είναι στο 10 – 11%, το ΙΚΑ χάνει κάθε χρόνο εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Η ύπαρξη ανέργων επιβαρύνει περαιτέρω τον κρατικό προϋπολογισμό, με την πληρωμή ανεργιακών και άλλων επιδομάτων. Λέξη δεν λένε για την ανεργία σαν βασική αιτία της ύπαρξης ελλειμμάτων στα ασφαλιστικά ταμεία.

– Όταν γίνονται κάθε χρόνο χιλιάδες απολύσεις με τη μορφή των «εθελούσιων εξόδων» η κυβέρνηση βάζει βόμβα στα θεμέλια των ασφαλιστικών ταμείων – γιατί από τη μια χάνουν τεράστια ποσά από τις χαμένες εισφορές, κι από την άλλη γιατί ξοδεύουν άλλα τόσα για πρόωρες συντάξεις.

– Πχ τα ταμεία της Εθνικής έχουν γίνει ελλειμματικά, λόγω των μαζικών «εθελούσιων εξόδων» σε προηγούμενα χρόνια. Ή, η συμφωνία για τις εθελούσιες στον ΟΤΕ, αποτελεί και το τελικό κτύπημα στο ΤΑΠ – ΟΤΕ, το οποίο τελικά θα φορτωθεί στις πλάτες των υπόλοιπων εργαζομένων. Ή η νομοθετική ρύθμιση του ασφαλιστικού των τραπεζών φορτώνει το ΙΚΑ με νέα χρέη (22 δις ευρώ!! σύμφωνα με ανεξάρτητες μελέτες – δες άλλες στήλες).

– Το 25 – 30% των εργοδοτών δεν πληρώνει τις εισφορές του στο ΙΚΑ. Η κυβέρνηση δεν τους συλλαμβάνει, δεν τους φυλακίζει, δεν τους κατάσχει τις περιουσίες τους. 

– Ο πιο ασυνεπής «πελάτης» του ΙΚΑ είναι το ίδιο το κράτος το οποίο δεν πληρώνει τα χρέη του! – χρωστάει στο ΙΚΑ 4,1 δις ευρώ.

– Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80 το κράτος παραχωρούσε τα λεφτά των ταμείων στους βιομήχανους, «για να αναπτύξουν την ελληνική οικονομία» (υποτίθεται) με μηδέν επιτόκια, όταν ο πληθωρισμός έτρεχε με 20 – 25% το χρόνο. Αποτέλεσμα ήταν να εξανεμιστούν τα αποθεματικά των ταμείων, που διαφορετικά θα ήταν σήμερα γύρω στα 30 τρις δρχ (σχεδόν 100 δις ευρώ).

Θα περίμενε κανείς την κυβέρνηση, είτε αυτή είτε την προηγούμενη, να παραδεχτεί πως ο λόγος που τα ταμεία είναι μείον, είναι γιατί τα φάγανε οι βιομήχανοι στους οποίους τα δώρισαν οι κυβερνώντες και γιατί τα δημιουργεί η ανεργία, οι απολύσεις, οι «εθελούσιες έξοδοι» και η εισφοροδιαφυγή;

Ότι δηλαδή φταίνε αυτοί, οι ίδιοι οι κυβερνώντες και το κεφάλαιο για τα ελλείμματα; Θα περίμενε κανείς απ’ αυτούς τους ληστές να παραδεχτούν τα εγκλήματά τους και μετά να έρθουν να ζητήσουν και τη ψήφο μας;

Για ποιο δημόσιο μιλάμε;

Όλα όσα λέμε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζομένων που δουλεύουν στο δημόσιο δεν σημαίνει με τίποτα υπεράσπιση της σημερινής κατάστασης που επικρατεί στο δημόσιο. Κακές υπηρεσίες, χάλια στην Υγεία, χάλια στην Παιδεία, χάος στην Ολυμπιακή, ατέλειωτες ουρές στα ΕΛΤΑ, κλπ κλπ

Το θέμα είναι ποιος φταίει γι’ αυτά.

Ο στόχος της κυβέρνησης, για το σύνολο του δημόσιου τομέα είναι η επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Για να μπορέσει να φέρει σε πέρας αυτό το στόχο, ακολουθεί μια πολιτική συνειδητής υποχρηματοδότησης, υποβάθμισης και απαξίωσης των υπηρεσιών του δημοσίου, έτσι ώστε ο κόσμος, αγανακτισμένος, να στραφεί εναντίον των δημόσιων επιχειρήσεων και υπέρ των ιδιωτικών.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι βέβαια η δημόσια Υγεία, η οποία συνειδητά υποσκάπτεται για να στρέφει τον κόσμο στα ιδιωτικά συμφέροντα. Χαρακτηριστική είναι επίσης η κατάσταση με τα ΕΛΤΑ, των οποίων οι υπηρεσίες γίνονται τρισχειρότερες, κάθε χρόνο που περνά.

Ένας άλλος παράγοντας, της κακοδαιμονίας του δημοσίου είναι βέβαια το ρουσφέτι που δίνει και παίρνει. Ούτε όμως και γι’ αυτό φταίνε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αλλά τα κόμματα της εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που στηρίζουν την εκλογική τους δύναμη σε αυτές τις μεθόδους, που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, τους διαπαιδαγωγούν στην υποταγή και το γλείψιμο και τελικά τους κατηγορούν κι από πάνω, καθιστώντας τους υπεύθυνους για τα χάλια που οι ίδιοι δημιουργούν!

Ας μην υπάρχει καμία αυταπάτη ότι θα λυθεί οποιοδήποτε πρόβλημα στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ αν αυτά περάσουν στα χέρια των ιδιωτών. Γιατί τότε απλά θα μπουν στην υπηρεσία του κέρδους, που καμία σχέση δεν έχει με τις ανάγκες της κοινωνίας.

Ας μην ξεχνάμε πως τις συγκοινωνίες στην Ελλάδα τις κρατικοποίησε πρώτος ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής, στη δεκαετία του 70, γιατί στα χέρια των ιδιωτών ήταν ένας εφιάλτης. Κι ας βγάλουμε συμπεράσματα από τις πρόσφατες ιδιωτικοποιήσεις σε χώρες όπως η Βρετανία, η «πρώτη διδάξασα», στην οποία τώρα η κοινή γνώμη έχει μαζικά μεταστραφεί, ενάντια στον ιδιωτικό τομέα και υπέρ των επανεθνικοποιήσεων των ιδιωτικοποιημένων πρώην δημόσιων επιχειρήσεων.

Υπάρχει μόνος ένας τρόπος οι δημόσιες επιχειρήσεις και δημόσιος τομέας να μπουν στην υπηρεσία της κοινωνίας. Κι αυτός είναι η διεύθυνσή τους, ο συντονισμός και ο έλεγχός τους, να φύγουν από τα χέρια των διορισμένων από τις κυβερνήσεις γραφειοκρατών και περάσουν στην κοινωνία. Δηλαδή, σε επιτροπές εκλεγμένες από τους ίδιους τους εργαζόμενους, την τοπική κοινωνία και κοινωνικούς φορείς, χωρίς προνόμια, και κάτω συνθήκες πλήρους διαφάνειας και διαρκούς ελέγχου από τους ίδιους τους εργαζόμενους οι οποίοι να μπορούν ανά πάσα στιγμή να τους ανακαλούν και να εκλέγουν άλλους στη θέση τους.

Το κίνημα μπορεί οι ηγεσίες δεν θέλουν!

Οι εργαζόμενοι έχουν δείξει πως όποτε κατέβουν σε μεγάλους αγώνες οι κυβερνήσεις υποχωρούν.

Το πιο σημαντικό πρόσφατο παράδειγμα είναι οι μεγάλες απεργίες για το ασφαλιστικό που γίνανε το 2001 και που ανάγκασαν τον Σημίτη σε υποχώρηση. Oι εργαζόμενοι έχουν επίσης αποδείξει πως είναι διατεθειμένοι να κατέβουν σε μεγάλους αγώνες, για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους, φτάνει να νιώθουν πως o αγώνας τους έχει σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας.

Βρισκόμαστε σήμερα σε μια φάση στην οποία η ταξική πάλη βρίσκεται σε άνοδο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Χώρες, που θεωρούνταν πρότυπα σταθερότητας και "κοινωνικής ειρήνης", όπως η Ολλανδία και η Φιλανδία βρίσκονται αυτή την εποχή σε φάση έντονων ταξικών αναμετρήσεων. Η χώρα-μοντέλο "κοινωνικής συναίνεσης", η Γερμανία, περνά την τελευταία διετία πρωτοφανείς, στη μεταπολεμική ιστορία της, ταξικές συγκρούσεις. Οι εργαζόμενοι στη Γαλλία και στην Ολλανδία στείλανε το ευρωσύνταγμα των ευρωπαίων καπιταλιστικών στα σκουπίδια παρά την τεράστια προπαγάνδα και τη συσπείρωση των αστών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για να το περάσουν.

Όλα αυτά ενισχύουν το ηθικό και την αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη, και μπορούν και στην Ελλάδα, γιατί στέλλουν το μήνυμα «μπορούμε να πούμε όχι», «μπορούμε να φρενάρουμε τις πολιτικές τους».

Οι Έλληνες εργαζόμενοι στον Ο.Τ.Ε., στις τράπεζες, και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως στη Δ.Ε.Η. στην ΕΥΔΑΠ, τα ΕΛΤΑ, κ.λπ (που όλοι βρίσκονται στο στόχαστρο), έχουν αναμφίβολα τη δύναμη να εμποδίσουν και να ανατρέψουν τις πολιτικές που στρέφονται εναντίον τους, ιδιαίτερα άμα έχουν τη συμπαράσταση της υπόλοιπης κοινωνίας. Το πρόβλημα όμως είναι αυτοί που βρίσκονται επικεφαλής του συνδικαλιστικού κινήματος .

Ξεπούλημα στον ΟΤΕ

Στον Ο.Τ.Ε. οι συνδικαλιστές, που στην πλειοψηφία τους ανήκουν στην ΠΑΣΚΕ (ΠΑ.ΣΟ.Κ.) ξεπουλήσανε ωμά και κυνικά την μονιμότητα τον δημόσιο τομέα. Είναι οι ίδιοι συνδικαλιστές που όταν ξεκινούσε το ξεπούλημα μετοχών του Ο.Τ.Ε. παρότρυναν τους εργαζόμενους να αγοράσουν μετοχές. Πώς είναι δυνατόν αυτά τα άτομα να καθοδηγήσουν στα σοβαρά αγώνες και να εμπνεύσουν τους εργαζόμενους;

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Πολυζωγόπουλος, παρακολουθούσε από κοντά την πορεία των διαπραγματεύσεων στον Ο.Τ.Ε. σύμφωνα με τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ στον Ο.Τ.Ε. τα ήξερε όλα και δεν διαφώνησε πουθενά με την τελική συμφωνία. Μετά όμως την κατακραυγή που προκάλεσε η συμφωνία, και αφού περάσανε 3 μέρες ο Πολυζωγόπουλος δήλωσε την διαφωνία του και είπε πως… «δεν ήξερε»!

ΟΤΟΕ – Πίσω από τις ανάγκες

Κάτω από την σκληρή επίθεση της κυβέρνησης της Ν.Δ. οι συνδικαλιστές των τραπεζοϋπαλλήλων (ΟΤΟΕ) κατέβηκαν σε απεργία που κράτησε σχεδόν ένα μήνα . Ο αγώνας αυτός δεν μπόρεσε να νικήσει. Η βασική αιτία γι’ αυτό βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν μπόρεσε να γενικευθεί, να αγκαλιάσει ευρύτερα στρώματα του δημόσιου τομέα, και η ευθύνη γι’ αυτό βαρύνει πρώτα απ’ όλα την ηγεσία της ΓΣΕΕ.

Έχουν όμως και οι συνδικαλιστές της ΟΤΟΕ το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Είναι οι ίδιοι συνδικαλιστές, που ανήκοντας στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν αντιστάθηκαν στην επιβολή του νόμου Ρέππα , το 2002, τον οποίο χρησιμοποίησε η Ν.Δ. για να χτυπήσει τα δικαιώματα των τραπεζοϋπαλλήλων.

Από τη στιγμή που ξεκίνησε η απεργία στις τράπεζες μια ηγεσία αποφασισμένη να παλέψει με όλες της τις δυνάμεις, πέρα από το να εξαγγείλει απεργία διαρκείας στις τράπεζες, χρειαζόταν να ξεκινήσει μια πραγματικά μαζική, δραστήρια και αποφασιστική εκστρατεία μέσα στην κοινωνία: σε κάθε εργατικό χώρο, δημόσιο και ιδιωτικό, για να ενημερώσει τους εργαζόμενους πλατιά, να τους πείσει για τα δίκαια αιτήματα των τραπεζοϋπαλλήλων, να τους εξηγήσει ότι η επίθεση αφορά και αυτούς, να απαντήσει στα ψέματα και τη μαύρη προπαγάνδα της κυβέρνησης και να ζητήσει τη συμπαράσταση τους. Κάτι τέτοιο δεν έγινε.

Γενικές απεργίες

Από τη στιγμή που έγιναν ξεκάθαρα τα σχέδια της κυβέρνησης για επίθεση στον Ο.Τ.Ε., στις τράπεζες, στο ωράριο, στις εργασιακές σχέσεις, με τελική κατάληξη, ξανά, το ασφαλιστικό, η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος δηλαδή της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είχε υποχρέωση να επεξεργαστεί ένα συνολικό σχέδιο δράσης για να αντιμετωπίσει την επίθεση. Αυτό, ούτε καν πέρασε απ’ το μυαλό τους!

Ένα τέτοιο σχέδιο απαιτούσε τη συνολική κινητοποίηση των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα και στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας στη βάση γενικών απεργιών και ευρύτερου συντονισμού και κλιμάκωσης. Τίποτα τέτοιο δεν έγινε. Όταν η ΓΣΕΕ αποφάσισε τελικά να καλέσει 24-ωρη απεργία συμπαράστασης στους τραπεζοϋπαλλήλους, στις 24 Ιουνίου, η απεργία έκλεινε ήδη τρεις βδομάδας και η κούραση ήταν εμφανής. Δεν ήταν μια απεργία ενταγμένη σ’ ένα σχέδιο για την ανατροπή της επίθεσης της ΝΔ – η ηγεσία της ΓΣΕΕ σύρθηκε σ’ αυτήν, κάτω από την πίεση της απεργίας των τραπεζοϋπαλλήλων. Γι’ αυτό ήταν και εντελώς ανοργάνωτη. Δύο μέρες πριν οι εργαζόμενοι δεν ήξεραν πως θα γινόταν γενική απεργία – το μάθανε απ’ την τηλεόραση. Η ηγεσία της ομοσπονδίας των εργαζομένων στο δημόσιο, βέβαια, η ΑΔΕΔΥ, δεν έκανε καν αυτό που έκανε η ΓΣΕΕ. Κάλεσε απλά μια 3ωρη στάση!

Με αφορμή την απεργία για την Πρωτομαγιά στις 11 Μαΐου, η ηγεσία των συνδικάτων είχε εξαγγείλει "κλιμάκωση". Τέτοια κλιμάκωση δεν υπήρξε ποτέ. Η "απειλή" ξεχάστηκε. Από λόγια οι συνδικαλιστές είναι πρώτοι…

Αυτό πραγματικά χρειαζόταν ήταν η εξαγγελία 24ωρης γενικής απεργίας από τις αρχές του Ιουνίου και ο ταυτόχρονος ορισμός συγκεκριμένων ημερομηνιών για επόμενη και μεθεπόμενη γενική απεργία είτε 24ωρη είτε 48ωρη. Μόνο έτσι θα καταλάβαινε η κυβέρνηση ότι «κινδυνεύει να τα χάσει όλα». Και μόνο έτσι η μάζα των εργαζομένων θα καταλάβαινε ότι "εδώ πάμε για σοβαρό αγώνα" και θα ανταποκρινόταν ανάλογα.

Κατάλληλη προετοιμασία και οργάνωση

Το κάλεσμα γενικών απεργιών από μόνο του δεν φτάνει. Πρέπει να προετοιμαστούν κατάλληλα για να έχουν επιτυχία. Και αυτό σημαίνει μαζικές εκστρατείες ενημέρωσης γενικές συνελεύσεις σε κάθε εργατικό χώρο εκατοντάδες χιλιάδες ενημερωτικών φυλλαδίων σε κάθε πόλη, και οργάνωση σε κάθε λεπτομέρεια της επιτυχίας της απεργίας και των συλλαλητηρίων.

Οι εργαζόμενοι δεν κινητοποιούνται για γενικές απεργίες μέσα από διαφημιστικά σποτ στην τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ! Ούτε είναι δυνατόν να πετύχουν τα συλλαλητήρια όταν δεν οργανώνεται η κάθοδος του κόσμου τη στιγμή που οι συγκοινωνίες δεν λειτουργούν! Αυτά είναι τόσο απλά και τόσο στοιχειώδη πράγματα που το γεγονός πως δεν γίνονται δείχνει τον βαθμό του εκφυλισμού των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος σήμερα.

Ποιες ηγεσίες;

Η πλειοψηφία των εργαζομένων είναι απογοητευμένοι από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. έχουν μετατρέψει τον συνδικαλισμό σε καριέρα. Οι δύο προηγούμενοι πρόεδροι της ΓΣΕΕ (Κανελλόπουλος και Πρωτόπαπας) από εκπρόσωποι των εργαζομένων, γίνανε βουλευτές και υπουργοί για να επιβάλουν τις αντεργατικές πολιτικές του Σημίτη! Τα σχόλια περιττεύουν…

Στον ίδιο δρόμο προφανώς έχει μπει και ο σημερινός πρόεδρος, Πολυζωγόπουλος.

Ο ρόλος της βάσης

Έτσι, μόνο κάτω από την πίεση της βάσης του κινήματος μπορεί να περιμένουμε την υιοθέτηση μαχητικών δράσεων από τη μεριά των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Μόνο με παρέμβαση από τη βάση, μπορεί να διασφαλιστεί η πορεία των αγώνων του κινήματος. Και αυτό, στην πράξη, για κάθε μαχητικό, ανιδιοτελή αγωνιστή σημαίνει.

– Να θέτουμε το ζήτημα της αναγκαιότητας ενός μαχητικού προγράμματος δράσης, καλά σχεδιασμένου και οργανωμένου, σαν η μόνη απάντηση στην επιθετικότητα του κεφαλαίου στους χώρους που κινούμαστε.

– Σε επίπεδο πρωτοβάθμιων σωματείων χρειάζονται αποφάσεις που να θέτουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες προ των ευθυνών τους.

– Το ζήτημα της δημοκρατίας μέσα στο κίνημα και του ελέγχου της ηγεσίας από τη βάση είναι πρωταρχικής σημασίας. «Εν λευκώ επιταγές» το εργατικό κίνημα δεν πρέπει να δίνει σε κανένα.

– Αυτό σημαίνει, τακτικές γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων έτσι ώστε η βάση να έχει πλήρη συμμετοχή στις αποφάσεις για την πορεία του αγώνα. 

– Σημαίνει εκλογή απεργιακών επιτροπών ή συντονιστικών επιτροπών, σε επίπεδο χώρων, ομοσπονδιών ή πόλεων, οι οποίες να είναι επιφορτισμένες με το συντονισμό του αγώνα και να είναι υπόλογες στους εργαζόμενους και ανακλητές ανά πάσα στιγμή.

– Οι γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων να έχουν τον τελικό λόγο για την πορεία του αγώνα και την κατάληξή του.

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να αναπτυχθούν οι αγώνες και να κτιστεί ένα πραγματικά μαχητικό και μαζικό μέτωπο ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές. Είναι ταυτόχρονα ο μόνος δρόμος για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος, με την ανάδειξη μιας νέας γενιάς, νέων, ανιδιοτελών και αφοσιωμένων στα συμφέροντα του κινήματος συνδικαλιστών, μακριά από τη διαφθορά και τον εκφυλισμό στον οποίο έχουν οδηγήσει το συνδικαλισμό το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

Τι κάνει η αριστερά;

Μπροστά σ’ αυτό τον εκφυλισμό των συνδικαλιστών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ., τι κάνει αριστερά;

Ο ιστορικός ρόλος της αριστεράς είναι να προσφέρει διέξοδο σε τέτοιες συνθήκες. Να δώσει την εναλλακτική πρόταση. Σε αυτόν όμως τον ρόλο, τα δύο κόμματα της αριστεράς, ο Συνασπισμός και το Κ.Κ.Ε. αποτυγχάνουν.

Ο μεν Συνασπισμός γιατί δεν αποκαλύπτει στην πλήρη διάσταση τον προδοτικό ρόλο του κυβερνητικού συνδικαλισμού των στελεχών του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Δεν τους καταγγέλλει, δεν τους καθιστά υπεύθυνους για τα σημερινά χάλια του συνδικαλιστικού κινήματος και δεν χτίζει μια εναλλακτική πρόταση μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Το δε Κ.Κ.Ε. γιατί ο απομονωτισμός του στο όνομα της "καθαρότητας" έχει ξεπεράσει κάθε όριο και αγγίζει πια τα όρια της παράνοιας. Η άρνηση του Κ.Κ.Ε. / ΠΑΜΕ να συμμετάσχει στις συγκεντρώσεις και τις πορείες των απεργών τραπεζοϋπαλλήλων ήταν εκκωφαντική ! Δεν συμμετείχε σε καμία συγκέντρωση ή πορεία της ομοσπονδίας των τραπεζοϋπαλλήλων – οργάνωνε τις δικές του συγκεντρώσεις και πορείες σε ξεχωριστό τόπο και χρόνο!

Η διάσπαση αυτή του κινήματος αποτελεί δώρο για την άρχουσα τάξη. Όταν οι εργαζόμενοι βλέπουν ξεχωριστές συγκεντρώσεις θεωρούν πως η συμμετοχή τους αποτελεί αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης, και στην πλειοψηφία τους επιλέγουν να μην συμμετέχουν . Αυτή είναι η βασική εξήγηση που ενώ την τελευταία περίοδο είχαμε σημαντικές απεργιακές κινητοποιήσεις οι συγκεντρώσεις ήταν πολύ φτωχές.

Αυτές οι πολιτικές από τη μεριά των ηγεσιών της αριστεράς εξηγούν και την καθήλωση τους σε χαμηλά ποσοστά. Καθώς η δημοτικότητα της ΝΔ πέφτει λόγω των πολιτικών που εφαρμόζει, το να μένει η αριστερά καθηλωμένη και να ανεβαίνει σταδιακά το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου, αποτελεί από μόνο του την πιο μεγάλη μομφή για τις ηγεσίες της αριστεράς.

Έτσι, η πάλη για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος δεν μπορεί να διαχωριστεί από την πάλη για το κτίσιμο μιας άλλης αριστεράς. Μιας αριστεράς μαχητικής, πραγματικά ταξικής, με συνέπεια στην υπηρεσία των συμφερόντων του εργατικού κινήματος, κι αποφασισμένης να τραβήξει την πάλη μέχρι το τέλος, μέχρι τον τελικό στόχο της ανατροπής του καπιταλισμού, γιατί διαφορετικά, οι συμβιβασμοί και τα ξεπουλήματα στη μέση του δρόμου είναι αναπόφευκτα.