Η μετατροπή της Ιρανικής Επανάστασης του 1979 σε ακραίο μουσουλμανικό καθεστώς, με επικεφαλής τους φανατικούς μουλάδες και οδηγό τον ισλαμικό νόμο, που δοκιμάστηκε για 27 τώρα χρόνια, οδήγησε την ιρανική κοινωνία σε αδιέξοδο. Πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά το πείραμα απέτυχε να οδηγήσει μπροστά τη χώρα και να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των βασικών αναγκών των εργατών, των αγροτών και της νεολαίας.
Παρά τα τεράστια έσοδα από το πετρέλαιο, που ξεπερνούν τα 50 δις δολάρια ετησίως, το 50% των 70 εκατομμυρίων ιρανών ζεί κάτω από το όριο της φτώχειας. Την ίδια ώρα, η διαφθορά είναι τεράστια, με αποτέλεσμα οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιώτεροι.
Έτσι, η λαϊκή αγανάχτηση ενάντια στο καθεστώς ξεχειλίζει. Παρά το καταπιεστικό και αυταρχικό καθεστώς, την έλλειψη στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών (τα συνδικάτα για παράδειγμα είναι παράνομα, όπως και οι απεργίες και οι συνδικαλιστές διώκονται και φυλακίζονται) τα τελευταία χρόνια ξεσπάνε ολοένα και πιό πολλές και σκληρές απεργίες στις πόλεις και εξεγέρσεις αγροτών στην ύπαιθρο. Μόνο φέτος από τον Γενάρη που ξέσπασε η μεγάλη απεργία των οδηγών λεωφορείων, το Ιράν γνωρίζει ένα κύμα εργατικών και κοινωνικών κινητοποιήσεων. Απεργίες έγιναν στη μεγαλύτερη υφαντουργία της χώρας, στο φράγμα του Ελάν, στην εθνική αυτοβιομηχανία, ενώ ταραχές ξέσπασαν στα ορυχεία και τα πετροχημικά εργοστάσια ολόκληρης της χώρας, όπου οι εργαζόμενοι έχουν να πληρωθούν για 13 μήνες. Χαρακτηριστικά, ήτανε οι εργάτες στην εξόρυξη και την επεξεργασία του πετρελαίου που πρωτοστάτησαν στην Ιρανική Επανάσταση και ανέτρεψαν τον Σάχη.
Ο νέος Πρόεδρος της χώρας, ο Αχμαντινετζάντ, που κέρδισε τις εκλογές γιατί εμφανίστηκε προεκλογικά σαν υπερασπιστής των φτωχών, υποσχόμενος ότι θα καταπολεμήσει την διαφθορά των πλουσίων και πως «τα κέρδη από το πετρέλαιο θα φτάσουν στο τραπέζι κάθε ιρανού», σύντομα διαψεύστηκε και η δημοτικότητα του άρχισε να πέφτει ραγδαία.
Έτσι, τόσο οι μουλάδες, όσο και ο Αχμαντινετζάντ άρπαξαν σα σωτήριο λέμβο τις επιθέσεις και τις απειλές των ΗΠΑ, για να συσπειρώσουν γύρω τους τον λαό και να ενισχύσουν έστω προσωρινά το καθεστώς τους.
Νίκος Ρεμούνδος
