Ένα κίνημα δεκάδων χιλιάδων φοιτητών, σπουδαστών και πανεπιστημιακών έχει ξεσπάσει τις τελευταίες βδομάδες. Ζωντανές καταλήψεις, οι μαζικότερες Γενικές Συνελεύσεις των τελευταίων χρόνων, δυναμικές πορείες χιλιάδων, απεργία διαρκείας των καθηγητών συνθέτουν ένα πρωτοφανές κίνημα που δείχνει αποφασισμένο να νικήσει. Κόντρα στην αδιάλλακτη στάση της κυβέρνησης, που παρά τη γενικευμένη κατακραυγή της πανεπιστημιακής κοινότητας κωφεύει, κόντρα στην «πρώτη και καλύτερη» ΔΑΠ που σαμποτάρει το κίνημα, κόντρα στην απαράδεκτη στάση της ΠΚΣ που ενώ όλο το χρόνο καλούσε για τη δημιουργία κινήματος, τώρα που αυτό το κίνημα είναι γεγονός προτείνει να το σταματήσουμε.
Και μόνο όταν είδε την κατακραυγή ακόμα και δικών της μελών και ότι έχανε όλες τις ΓΣ, μόνο στις 5 Ιούνη, όταν το κίνημα έκλεινε ήδη 5 βδομάδες ζωή, αποφάσισε να κάνει «κωλοτούμπα», στροφή 180ο και να προτείνει 5νθήμερες καταλήψεις… Υπό την αιγίδα βέβαια του ‘συντονιστικού’ – φάντασμα της ΚΝΕ και αγνοώντας τα δημοκρατικά εκλεγμένα συντονιστικά των καταλήψεων που καθοδηγούν τον αγώνα των φοιτητών εδώ και βδομάδες.
Πως θα προχωρήσουμε
Το ερώτημα που είναι στα μυαλά πολλών φοιτητών τώρα είναι: πως μπορούμε να νικήσουμε;
Πρέπει να κάνουμε την κυβέρνηση να υποχωρήσει. Για να γίνει αυτό είναι κρίσιμο να προχωρήσουμε σε κάποια σημαντικά βήματα:
* Να ανοίξουμε τον αγώνα μας στην κοινωνία. Να πάνε προκηρύξεις σε κάθε πλατεία, να γίνουν τοπικές πορείες σε γειτονιές, ανοιχτές συναυλίες υποστήριξης, μαζικές αφισοκολλήσεις. Για να κερδίσουμε την αλληλεγγύη της κοινωνίας πρέπει να ενημερώσουμε όσους περισσότερους μπορούμε, να τους δείξουμε ότι η παιδεία και ο αγώνας μας αφορούν και αυτούς.
* Να κάνουμε ζωντανές και λειτουργικές τις καταλήψεις μας με διαρκείς συζητήσεις, προβολές, εκδηλώσεις ώστε να γίνουν το μαζικό κέντρο του αγώνα κάθε σχολής.
* Το βασικό συμπέρασμα από τον αγώνα των Γάλλων νέων είναι ότι για να νικήσει μια κινητοποίηση πρέπει να συνδεθεί με τους εργαζόμενους και να έχει διάρκεια. Πρέπει να πιεστούν σωματεία, συνδικάτα και συνδικαλιστικές παρατάξεις σε κάθε πόλη να πάρουν ψηφίσματα συμπαράστασης, να γίνουν κοινές πορείες, στάσεις εργασίας και απεργίες.
* Να κάνουμε δημόσια εκστρατεία που να βάζουμε το ζήτημα σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ να καλέσουν 24ωρη πανελλαδική απεργία την Πέμπτη 22 Ιούνη, που να συνδυαστεί με πανελλαδική πορεία στην Αθήνα. Να ρίξουμε το σύνθημα «50.000 στην Αθήνα στις 22/6».
* Συγκέντρωση των σχολών της Αθήνας (και όσων από άλλες πόλεις μπορούν) στις 27-28/6 στο χώρο που θα γίνει η σύνοδος του Οικονομικού Οργανισμού Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) για την παιδεία, στην οποία θα συζητηθούν πολιτικές για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης.
Για τα συντονιστικά
Αυτό είναι ένα πρόγραμμα δράσης που μπορεί να κλιμακώσει τις κινητοποιήσεις μας και να στριμώξει την κυβέρνηση της ΝΔ. Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να οργανώσουμε καλύτερα τον συντονισμό μας.
Η λειτουργία των συντονιστικών πόλης και του πανελλαδικού συντονιστικού δεν μπορεί να είναι χαοτική γιατί αυτό δε μας βοηθάει να παίρνουμε αποφάσεις που να πάνε μπροστά τον αγώνα μας.
Πρέπει να οργανώσουμε τα συντονιστικά με δημοκρατικό τρόπο, ώστε να είναι λειτουργικά και να εκφράζονται όλες οι απόψεις. Συντονιστικά όπως αυτό που έγινε στην Θεσσαλονίκη στις 2/6, που κράτησε 17(!) ώρες και ενώ ξεκίνησε με 300, στο τέλος έμειναν 50 άτομα, ούτε δημοκρατικά μπορεί να είναι, ούτε βοηθάνε το κίνημα.
Ο μόνος τρόπος είναι η κάθε σχολή να εκλέγει 2-3 αντιπροσώπους, που να είναι υπόλογοι και ανά πάσα στιγμή ανακλητοί από τις Γενικές τους Συνελεύσεις, και που να έχουν τον αποφασιστικό λόγο στα συντονιστικά. Τα θέματα πρέπει να είναι από πριν γνωστά ώστε να συζητιούνται έγκαιρα από κάθε κατάληψη. Φυσικά θα είναι ανοιχτά, και θα μπορεί όποιος θέλει να τα παρακολουθεί και να μιλήσει, αλλά την ευθύνη για τις τελικές αποφάσεις κάθε συνέλευσης πρέπει να έχουν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των ΓΣ των καταλήψεων.
Αν η ΠΚΣ θέλει να συμβάλει στο κίνημα πρέπει να μπει στα ενωτικά πλαίσια, στην κοινή δράση και στο πανελλαδικό συντονιστικό των καταλήψεων. Σε διαφορετική περίπτωση –και ανεξάρτητα από τις διαθέσεις πολλών μελών της – θα συνεχίσει να ρίχνει νερό στο μύλο της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας
Για την σύγκρουση
Η κυβέρνηση τις προηγούμενες μέρες έχει δείξει το αυταρχικό της πρόσωπο. Απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ με δακρυγόνα στην πορεία της Αθήνας, τα γεγονότα στην Κρήτη όπου η αστυνομία εμπόδισε τους φοιτητές να καταλάβουν πανεπιστημιακό κτίριο για να εγκαταστήσουν κέντρο τύπου, δείχνουν σε όλο της το μεγαλείο τη «διαλλακτικότητα» της κυβέρνησης, δείχνουν ότι ο αυταρχισμός είναι η μόνη τους απάντηση σε ένα δίκαιο αγώνα.
Οι κινητοποιήσεις μας από ‘δω και πέρα πρέπει να είναι καλά περιφρουρημένες για να αποκρούσουν τις επιθέσεις των ΜΑΤ.
Την ίδια στιγμή πρέπει να πούμε ότι προαποφασισμένες ολιγόλεπτες τηλεοπτικές συγκρούσεις με τα ΜΑΤ που προτείνεται από ένα κομμάτι των παρατάξεων που συμμετέχουν στις καταλήψεις, καθώς και τα γνωστά μπάχαλα που επιδιώκει ένα κομμάτι του αναρχικού χώρου είναι αντιδημοκρατικές αφού δεν έχουν αποφασιστεί από ΓΣ και δεν οδηγούνε πουθενά. Ίσα- ίσα απομαζικοποιούν τις πορείες, δίνουν τροφή στα ΜΜΕ να κρύψουν πορείες χιλιάδων πίσω από ένα φλεγόμενο κάδο σκουπιδιών και να μας ‘εκθέσουν’ στην κοινωνία, τελικά δεν έχουν κανένα πρακτικό θετικό αποτέλεσμα, μόνο αρνητικά.
Οι νόμοι δεν πέφτουν ούτε με σπρωξίδια με τα ΜΑΤ, ούτε με αμάξια που καίγονται. Πέφτουν με τη μαζικοποίηση του αγώνα μας, με την υποστήριξη της κοινωνίας, με απεργίες, τοπικές και γενικές. Αυτό ήταν το βασικό «μάθημα» από το νικηφόρο αγώνα της νεολαίας στη Γαλλία αλλά και από το μεγαλειώδες και επίσης νικηφόρο κίνημα της παιδείας στην Ελλάδα το 1990-91.
Ματσέτα Θεσ/νίκης
