μέρος πρώτο

Το συνέδριο της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή, CWI, το οποίο διεξήχθη ανάμεσα στις 14 και 20 Γενάρη, ήταν χωρίς αμφιβολία το καλύτερο που έχει οργανώσει μέχρι σήμερα η Διεθνής και από άποψη μεγέθους (αριθμού αντιπροσώπων από διαφορετικές χώρες) και από άποψη ποιότητας.

Στο συνέδριο συμμετείχαν πάνω από εκατόν πενήντα σύντροφοι αντιπροσωπεύοντας τη δουλειά σε περισσότερες από 40 χώρες. Υπήρχαν τμήματα (οργανώσεις που συμμετέχουν στην CWI) τα οποία δεν στάθηκε δυνατόν να αντιπροσωπευτούν, γιατί λόγω των συνθηκών στις χώρες τους (δικτατορίες, πόλεμοι κλπ) οι σύντροφοι δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν.

Πέρα από τα τμήματα που είναι ενταγμένα στην CWI υπήρχαν και παρατηρητές από κόμματα ή οργανώσεις τα οποία δεν ανήκουν στη Διεθνή, αλλά τα οποία παρακολουθούν στενά και συνεργάζονται με τη CWI. Από τις νέες οργανώσεις με τις οποίες βρίσκεται σε επαφή η διεθνής οργάνωση οι σημαντικότερες προέρχονται από την Μαλαισία και την Ιταλία.

Η συζήτηση ήταν πολύ πλούσια ζωντανή και ουσιαστική. Το κλίμα μέσα στο οποίο διεξήχθη ήταν εξαιρετικό, συμπεριλαμβανομένων των θεμάτων στα οποία υπήρχαν διαφορετικές απόψεις (πχ Κίνα, βλ. συνέχεια). Ο σεβασμός της διαφορετικής άποψης αποτελεί βασική αξία στις γραμμές της CWI και πυλώνα της εσωτερικής δημοκρατίας που τη χαρακτηρίζει. Όλες οι διαφωνίες αντιμετωπίζονται σαν μια δυνατότητα για εμβάθυνση στα σχετικά ζητήματα, κάτι από το οποίο όλοι έχουν να κερδίσουν.

Τα κείμενα για το συνέδριο είχαν ετοιμαστεί από το περασμένο φθινόπωρο στη βάση των οποίων ξεκίνησε η συζήτηση στα τμήματα των διαφόρων χωρών. Ο συνεδριακός διάλογος ανέδειξε πολλές δεκάδες παρεμβάσεων, συμπληρώσεων και τροποποιήσεων, οι οποίες κοινοποιήθηκαν σε όλα τα τμήματα. Του συνεδρίου προηγήθηκε σύσκεψη της Διεθνούς Επιτροπής, η οποία ασχολήθηκε ενδελεχώς με όλες αυτές τις τροποποιήσεις. Τα σχετικά συμπεράσματα της Διεθνούς Επιτροπής τέθηκαν στη συζήτηση στη διάρκεια του συνεδρίου όπου πάρθηκαν οι τελικές αποφάσεις. Η ενσωμάτωση των τροποποιήσεων θα πάρει αρκετό χρόνο και υπολογίζεται ότι τα κείμενα θα είναι έτοιμα γύρω στα τέλη Φεβρουαρίου.

Το συνέδριο της CWI γίνεται κάθε 3 με 4 χρόνια. Σ’ αυτό γίνεται μια συνολική ανασκόπηση της διεθνούς κατάστασης και ένας απολογισμός της δουλειάς των διαφόρων τμημάτων της CWI. Σ’ αυτό το συνέδριο οι συζητήσεις εστίασαν στις διεθνείς σχέσεις όπως διαμορφώνονται μετά τον πόλεμο στο Ιράκ, στην Ευρώπη όπου είναι συγκεντρωμένος ο κύριος όγκος των δυνάμεων της CWI, στην Κίνα, όπου υπάρχει μια συζήτηση με διαφορετικές απόψεις για το χαρακτήρα του κινεζικού κράτους, στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική, στη Σρι Λάνκα (λόγω της σημασίας που έχουν οι εξελίξεις εκεί, όχι μόνο για τη CWI αλλά και για τις γειτονικές χώρες στην Ασία) καθώς και στα νέα αριστερά κόμματα που δημιουργήθηκαν από το 1990 και μετά.

Σ’ αυτό το σημείωμα (σε συνέχειες στο Ξ) δεν είναι δυνατό ασφαλώς να μεταφερθούν στη λεπτομέρειά τους συζητήσεις που κράτησαν μια ολόκληρη βδομάδα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μπορούν να μεταφερθούν μόνο βασικοί άξονες. Μόλις όμως τα τελικά κείμενα μορφοποιηθούν θα εκδοθούν και θα τοποθετηθούν στο web site του Ξ (www.xekinima.org) μεταφρασμένα, για όσους ενδιαφέρονται για μια πιο πλήρη εικόνα.

Κρίση αμερικανικού ιμπεριαλισμού: Καταλύτης για συνειδήσεις

Οι βασικές τάσεις που αναπτύσσονται σε διεθνές επίπεδο είναι, η αποκάλυψη της τεράστιας αδυναμίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, η κρίση στην οποία βρίσκεται το καπιταλιστικό σύστημα παγκόσμια, οι μεγάλοι αγώνες οι οποίοι αναπτύσσονται σε μια σειρά χώρες, η ανάπτυξη της ριζοσπαστικοποίησης η οποία διαπερνά και τα εργατικά και τα νεολαιίστικα στρώματα σε διεθνές επίπεδο, και τέλος οι εξελίξεις στη Λατινική Αμερική οι οποίες έχουν ξεκάθαρα επαναστατικά στοιχεία.

Ιράκ

Η εισβολή στο Ιράκ, όπως έχουμε γράψει πολλές φορές, αποδείχθηκε μια καταστροφή για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αυτή τη στιγμή οι αμερικανοβρετανικές δυνάμεις είναι παγιδευμένες στο Ιράκ και με μια έννοια δεν μπορούν ούτε να μείνουν ούτε να φύγουν. Οι νεκροί Αμερικανοί στρατιώτες έχουν ξεπεράσει τις 3.000 και η συντριπτική πλειοψηφία της αμερικανικής κοινής γνώμης ζητά πια την αποχώρηση από το Ιράκ. Παρόλα αυτά ο Μπους όχι μόνο δεν αποφασίζει την αποχώρηση άλλα στέλνει νέα στρατεύματα. Ρίχνει στην ουσία λάδι στη φωτιά της κοινωνικής αγανάκτησης.

Πρόκειται για μια απελπισμένη προσπάθεια να καταστείλει την αντίσταση, ιδιαίτερα στην Βαγδάτη, η οποία όμως δεν έχει καμιά πιθανότητα επιτυχίας.

Τα αμερικανικά στρατεύματα στο Ιράκ δεν μπορούν ούτε να ελέγξουν την κατάσταση ούτε να καταστείλουν την αντίσταση. Η έκθεση της επιτροπής Μπέηκερ που κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη, αποτελεί στην ουσία καταγγελία της πολιτικής του Μπους από την αρχή της και προτείνει την σταδιακή αποχώρηση. Στην πραγματικότητα όμως αυτή είναι αδύνατη.

Αν αποχωρήσουν τα αμερικανικά στρατεύματα, ο εμφύλιος πόλεμος που ήδη μαίνεται στο Ιράκ θα οδηγήσει μέσα από μια ανεπανάληπτη αιματοχυσία σε τρεις ξεχωριστές οντότητες: των Σιιτών, των Κούρδων και των Σουνιτών. Αυτή η εξέλιξη αναπόφευκτα εμπλέκει μια σειρά άλλες χώρες σε πολεμική αναμέτρηση. Καταρχήν την Τουρκία, η οποία με τίποτα δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχτεί την ύπαρξη κουρδικού κράτους. Και κατά δεύτερον του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας για να υπερασπίσουν τους Σιίτες και τους Σουνίτες του Ιράκ αντίστοιχα. Αυτή η προοπτική είναι ακόμα χειρότερη από την καταστροφική κατάσταση με την οποία αυτή τη στιγμή είναι αντιμέτωπη η αμερικανική πολιτική στο Ιράκ.

Έτσι όσο παραμένουν τα αμερικανικά στρατεύματα στο Ιράκ η εξέγερση και το μίσος των αραβικών και μουσουλμανικών μαζών γενικεύεται και οι ίδιοι βρίσκονται μέσα σε κινούμενη άμμο. Αν αποχωρήσουν ο κίνδυνος μιας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης στην περιοχή είναι υπαρκτός. Πράγμα βέβαια που θα σημαίνει, εκτός των άλλων και οικονομική καταστροφή για την Αμερική και τις άλλες βιομηχανικές χώρες, καθώς αυτός ο πόλεμος θα γίνεται στην περιοχή των πετρελαίων.

Μεγαλύτερη χρεοκοπία της πολιτικής των ιμπεριαλιστών είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς.

Το πόσο επικίνδυνη είναι η πολιτική τους για το σύνολο της ανθρωπότητας αρχίζουν πια να το συνειδητοποιούν τεράστιες μάζες σε όλο τον πλανήτη.

Λίβανος

Στο Λίβανο οι Αμερικανοί μαζί με την άρχουσα τάξη του Ισραήλ επιχείρησαν έναν πόλεμο που πίστευαν πώς θα έθετε εκτός μάχης την Χεζμπολλάχ και θα ολοκλήρωνε την προσπάθειά τους να θέσουν τον Λίβανο κάτω από τον έλεγχο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της ισραηλινής άρχουσας τάξης. Πίστευαν ακόμα πως έτσι θα έστελναν ένα ηχηρό μήνυμα στο Ιράν και στη Συρία και ακόμα πως έτσι θα αντιστάθμιζαν την πανωλεθρία τους στο Ιράκ.

Έπεσαν εντελώς έξω! Το αποτέλεσμα ήταν η ήττα της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ, για πρώτη φορά από ένα ένοπλο αραβικό κίνημα.

Η συνέπεια αυτής της ήττας ήταν μια ακόμη μεγαλύτερη κρίση της κυβέρνησης Μπους, κρίση της κυβέρνησης του Ισραήλ και κρίση στην φιλο-αμερικανική κυβέρνηση του Λιβάνου η οποία αυτή τη στιγμή απειλείται από κατάρρευση λόγω των κινητοποιήσεων που οργανώνει η Χεζμπολλάχ.

Καταλύτης για τις συνειδήσεις

Σ’ αυτά πρέπει να προσθέσει κανείς το γεγονός ότι στο Αφγανιστάν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ και η ντόπια κυβέρνηση δεν ελέγχουν παρά μόνο την πρωτεύουσα Καμπούλ (και αυτήν όχι ολόκληρη!), ενώ οι Ταλιμπάν όχι μόνο δεν αποδεκατίστηκαν αλλά έχουν στην ουσία δικό τους άτυπο κράτος στα σύνορα με το Πακιστάν και έχουν ανασυνταχθεί πλήρως.

Η καταστροφική για του Αμερικανούς εισβολή στο Ιράκ λειτούργησε σαν ο καταλύτης για την αποκαθήλωση της απόλυτης εξουσίας της μοναδικής υπερδύναμης στη συνείδηση εκατοντάδων εκατομμυρίων στον πλανήτη. Μπροστά στην εικόνα που παρουσιάζει σήμερα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, οι θεωρίες που είχαν αναπτυχθεί στην Αμερική για την “Νέα Τάξη Πραγμάτων”, για την “Παξ Αμερικάνα”, για τον νέο “αμερικανικό αιώνα”, κλπ, στις αρχές της δεκαετίας του 90, ακούγονται σαν ένα κακόγουστο αστείο. Στην πραγματικότητα έχουν χάσει τον έλεγχο και δεν έχουν τρόπο να τον επανακτήσουν.

Στην Αμερική αναπτύσσεται το “σύνδρομο του Ιράκ”, όπως πιο παλιά το “σύνδρομο του Βιετνάμ”. Με μια έννοια όμως τα πράγματα σήμερα είναι χειρότερα ακόμα και από τότε, για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Καθώς τότε στον πλανήτη υπήρχε μια σχετική σταθερότητα την οποία διασφάλιζε η συναίνεση των δύο μεγάλων δυνάμεων, των ΗΠΑ από τη μια και Σοβιετικής Ένωσης από την άλλη. Σήμερα δεν υπάρχει κανένας σταθερός πόλος και καμιά ισορροπία δυνάμεων που να συγκρατεί τις εξελίξεις, ιδιαίτερα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Η Αμερική παραμένει, ασφαλώς, η μοναδική υπερδύναμη. Όμως η ταχύτητα της αποδυνάμωσης της είναι πρωτοφανής. Όσο χάνει τον έλεγχο τόσο εντείνονται οι αντιπαραθέσεις και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη – Αμερική, Ευρώπη, Ρωσία, Ιαπωνία, Κίνα. Τόσο εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη καταλαβαίνουν πως ο καπιταλισμός οδηγεί την ανθρωπότητα σε ένα εφιάλτη. Και πως ο μόνος δρόμος είναι αυτός της αντίστασης, της οργάνωσης, και του αγώνα για μια εναλλακτική κοινωνία.

***

Λατινική Αμερική

Βενεζουέλα

Ο Τσάβεζ μιλάει πια ανοιχτά υπέρ των εθνικοποιήσεων και υπέρ του σοσιαλισμού. Μιλάει για την ανάγκη δημιουργίας ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος στην Βενεζουέλα. Έχει πάρει την πρωτοβουλία για την ανάπτυξη ενός άξονα ανάμεσα στην Βενεζουέλα, την Βολιβία και την Κούβα ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις.

Το γεγονός ότι ο Τσάβεζ επαναφέρει στο προσκήνιο το θέμα της κρατικοποίησης/ εθνικοποίησης μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων και της αναφοράς στον σοσιαλισμό έχει πολλαπλή σημασία για το διεθνές σκηνικό. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο στη διάρκεια των τελευταίων 20 – 25 χρόνων. Και όσο και αν η επιρροή του Τσάβεζ στην Ευρώπη και Αμερική είναι περιορισμένη (καθώς θεωρείται ‘τριτοκοσμικός’) στον τρίτο κόσμο και ιδιαίτερα στην Λατινική Αμερική το κύρος του είναι πολύ μεγάλο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, και αποτελεί ευθεία πρόκληση στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, το γεγονός ότι ο πρόεδρος του Ιράν, Αχμεντανιζάντ, επισκέφθηκε την Βενεζουέλα και ο Τσάβεζ τον καλωσόρισε σαν “αδελφό και επαναστάτη”.

Οι πρωτοπόροι αγωνιστές του κινήματος, βέβαια, πρέπει να ξέρουν πως ο Τσάβεζ δεν είναι μαρξιστής και πως στην Κούβα δεν υπάρχει πραγματικός σοσιαλισμός (αφού δεν υπάρχει εργατική δημοκρατία – που σημαίνει ελευθερία σκέψης, έκφρασης, οργάνωσης, στα πλαίσια ενός καθεστώτος που η εξουσία βρίσκεται στα χέρια Συμβουλίων εκλεγμένων από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα). Όταν ο Τσάβεζ μιλά για την ανάγκη ενός επαναστατικού κόμματος αυτό που μάλλον έχει στο μυαλό του είναι να φτιάξει ένα μονοκομματικό καθεστώς τύπου Κούβας, με τον εαυτό του βέβαια επικεφαλής – το αντίστοιχο του Κάστρο. Και όσο και αν ο Τσάβεζ μιλάει για σοσιαλισμό δεν έχει πάρει ούτε ένα σοσιαλιστικό μέτρο μέχρι στιγμής. Δεν έχει καν προχωρήσει στην κρατικοποίηση μερικών έστω από τις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις της χώρας!

Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι ο Τσάβεζ κάνει στροφή σε τέτοιες ιδέες, με τον Μοράλες στην γειτονική Βολιβία να ακολουθεί στενά, δείχνει την τεράστια πίεση την οποία δέχονται από το λαϊκό κίνημα. Σαν αριστεροί λαϊκιστές ηγέτες αντανακλούν την τεράστια αγανάκτηση και την αναζήτηση λύσεων, από τη μεριά των λαϊκών μαζών, σε ριζοσπαστικές αντικαπιταλιστικές κατευθύνσεις.

Ο Τσάβεζ για τον Τρότσκι

Ο Τσάβεζ δεν περιορίστηκε να ονομάσει τον εαυτό του σοσιαλιστή. Στις πιο πρόσφατες δηλώσεις του δήλωσε υποστηρικτής του Λέον Τρότσκι και της θεωρίας της Διαρκούς Επανάστασης (του Τρότσκι).

Είναι αμφίβολο αν ο Τσάβεζ μελέτησε ποτέ σοβαρά τον Τρότσκι, και αν έχει την ελάχιστη ιδέα τι σημαίνει πραγματικά η Διαρκής Επανάσταση. Το γεγονός όμως ότι αναφέρεται σε αυτές τις ιδέες ανοίγει για την ήπειρο της Λατινικής Αμερικής μια νέα τεράστια αναζήτηση σε ό,τι αφορά τις πραγματικές επαναστατικές ιδέες.

Αντανακλά την μαζική αναζήτηση που αναπτύσσεται για τον επαναστατικό δρόμο που χρειάζεται ώστε να σπάσει η Λατινική ήπειρος τα δεσμά του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, σαν η μόνη απάντηση στη φτώχεια και την εκμετάλλευση.

Και αυτό, με τη σειρά του, δεν είναι παρά προοίμιο του τι θα ακολουθήσει σε διεθνές επίπεδο στα χρόνια που έχουμε μπροστά μας.

Μεξικό και Βολιβία

Οι εξεγέρσεις που είχαμε στο Μεξικό και στην Βολιβία στο δεύτερο μισό του προηγούμενου χρόνου πήραν μεγάλες διαστάσεις ακόμα και στα αστικά ΜΜΕ διεθνώς.

Στην επαρχία Οαχάκα, του Μεξικού, μια απεργία που ξεκίνησε από τους δασκάλους των δημοτικών σχολείων οδήγησε σταδιακά στην εξέγερση ολόκληρης της επαρχίας με κινητοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων. Τα αρχικά μισθολογικά αιτήματα μετεξελίχθηκαν σε αιτήματα για πτώση της κυβέρνησης. Και οι αρχικές ειρηνικές διαδηλώσεις μετατράπηκαν σε συγκρούσεις με οδοφράγματα από τη μεριά των διαδηλωτών και πυροβολισμούς από τη μεριά των δυνάμεων καταστολής.

Το κίνημα της Οαχάκα τελικά νικήθηκε, παρά τον ηρωισμό του. Η εξήγηση γι’ αυτό είναι η απουσία μιας επαναστατικής ηγεσίας στα συνδικάτα και στην Αριστερά που να επεκτείνει την εξέγερση από την επαρχία στο σύνολο του Μεξικό και έτσι να φέρει σε πέρας την ανατροπή της κυβέρνησης αλλά και του συστήματος.

Κοτσαμπάμπα

Στην Βολιβία ο Μοράλες είναι ο πρώτος ιθαγενής που έχει εκλεγεί πρόεδρος χώρας της Λατινικής Αμερικής. Αυτό από μόνο του είναι ένα επαναστατικό γεγονός. Η νίκη του, πέρυσι, ήταν το επιστέγασμα μιας διαδικασίας επαναστατικών αγώνων του βολιβιανού λαού που ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ο Μοράλες κέρδισε τις εκλογές στη βάση των δεσμεύσεων του ότι θα προχωρήσει στην κρατικοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας, κύρια του φυσικού αερίου, ότι δεν θα επιτρέψει την ιδιωτικοποίηση φυσικών αγαθών όπως το νερό και ότι θα ασχοληθεί με τα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων, δηλαδή τη φτώχεια τον αναλφαβητισμό και την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Η άνοδος του στην κυβέρνηση έχει δώσει αέρα στις διεκδικήσεις των λαϊκών στρωμάτων που δεν καταλαβαίνουν γιατί ο Μοράλες προχωρεί με τόσο “αργούς ρυθμούς”… Έτσι στην επαρχία Κοτσαμπάμπα, επίκεντρο των επαναστατικών εξελίξεων όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι κάτοικοι εξεγέρθηκαν ενάντια στην τοπική κυβέρνηση και την αντικατέστησαν με δική τους την οποία ονόμασαν “Επαναστατική κυβέρνηση”. Η κεντρική κυβέρνηση του Μοράλες ζήτησε την αποκατάσταση της προηγούμενης τοπικής κυβέρνησης. Τα λαϊκά στρώματα όμως, παρά το τεράστιο κύρος του Μοράλες, αγνόησαν τις εντολές του.

Αυτός ο επαναστατικός αναβρασμός έχει σχέση και με το γεγονός πως οι κύκλοι της αντίδρασης προσπαθούν να σηκώσουν κεφάλι. Οι άνθρωποι που ελέγχουν την οικονομία της Βολιβίας είναι συγκεντρωμένοι στην πλούσια επαρχία Σάντα Κρουζ, και μετά την άνοδο του Μοράλες στην διακυβέρνηση, σήκωσαν την παντιέρα της ανεξαρτησίας της Σάντα Κρουζ. Αν επιχειρήσουν κάτι τέτοιο, είναι σίγουρο πως θα έχουμε γενικό ξεσηκωμό – τα λαϊκά στρώματα της Βολιβίας δεν είναι διατεθειμένα να αφήσουν τους καπιταλιστές να κλέψουν τους πόρους και τα πλούτη της χώρας, γιατί δεν τους αρέσει η κυβέρνηση που ψήφισαν οι φτωχοί εργάτες και αγρότες.

Στις μέρες που διαρκούσε το συνέδριο οι σύνεδροι είχαμε την ευκαιρία να λάβουμε τις τελευταίες ενημερώσεις από την παρέμβαση συντρόφων μας από το αμερικανικό τμήμα στην Βολιβία. Ο σύντροφος Α. μας ενημέρωνε για την πορεία των τεράστιων διαδηλώσεων στην Κοτσαμπάμπα καθώς και για την δική μας παρέμβαση. Εξηγούσε πως γύρω από τον ίδιο είχε μαζευτεί πλήθος για να πάρει το έντυπο υλικό (μπροσούρες) που διακινούσε. Όταν αυτό τελείωσε πήγε σε κοντινό φωτοτυπείο, έβγαλε αντίγραφα του εξώφυλλου (με τα βασικά συνθήματα) και όταν και αυτό τελείωσε και δεν είχε τι άλλο να δώσει, οι συγκεντρωμένοι του φώναξαν να πει δυνατά κάποιο αριθμό τηλεφώνου για να μπορέσουν να επικοινωνήσουν μαζί του. Αυτό είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα του είδους της αναζήτησης που έχει αγκαλιάσει μαζικά τα λαϊκά στρώματα στη Βολιβία, και που είναι ιδιαίτερα δεκτική στις επαναστατικές, διεθνιστικές ιδέες.

Ανδρέας Παγιάτσος

Στο επόμενο τεύχος,

οι εξελίξεις σε Αμερική και Ευρώπη και οι νέοι σχηματισμοί της Αριστεράς.