Της Σύνταξης του «Ξ»
Χίλια προβλήματα έχουν οι δημοσκοπήσεις όπως έχει αποδείξει η πρόσφατη εμπειρία και πέρα για πέρα δίκαιη η όποια δυσπιστία για τα αποτελέσματά τους. Παρόλα αυτά δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει το γεγονός ότι όντως μπορούν να καταγράφουν κάποιες τάσεις στην ελληνική κοινωνία, ακόμα και αν η ακρίβεια των αποτελεσμάτων τους αμφισβητείται.
Η τελευταία δημοσκόπηση της ALCO για το περιοδικό ZERO καταγράφει τη γνώμη της ελληνικής κοινωνίας για το ευρώ, επιβεβαιώνει προηγούμενες δημοσκοπήσεις και προκαλεί σοκ,
- κατ’ αρχήν στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας που δεκαετίες τώρα έχει συνδέσει την ύπαρξή της με το Eυρώ και την ΕΕ,
- στα κανάλια και όλα τα Μέσα Ενημέρωσης που παρουσιάζουν συστηματικά μια εντελώς διαφορετική εικόνα – αυτή που θέλει την ελληνική κοινωνία να τρέμει μην τυχόν φύγουμε από το Ευρώ
- στον ΣΥΡΙΖΑ που πάτησε πάνω στην υποτιθέμενη αναγκαιότητα παραμονής στο Ευρώ και την ΕΕ για να δικαιολογήσει την υποταγή και τη μετάλλαξή του.
Συγκεκριμένα η δημοσκόπηση καταγράφει μια πλήρη «ανατροπή» σε σχέση με το πώς παρουσιάζανε την εικόνα τα κυρίαρχα ΜΜΕ όλα τα προηγούμενα χρόνια, στη στάση που έχει η ελληνική κοινωνία για το Ευρώ και για το μέλλον της Eυρωζώνης.
Στην ερώτηση: Δεκαπέντε χρόνια μετά, πιστεύετε ότι η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και η αλλαγή του νομίσματος σε Ευρώ ήταν σωστή ή λανθασμένη απόφαση;
- Το 53% απαντά ότι η απόφαση ήταν «λανθασμένη»
- Το 38% απαντά ότι η απόφαση ήταν «σωστή»
- Το 9% είναι στο «Δεν ξέρω/δεν απαντώ»
Στην ερώτηση: Πιστεύετε ότι η Ευρωζώνη θα συνεχίσει να υφίσταται ή όχι;
- Το 41% απαντά ΟΧΙ
- Το 40% απαντά ΝΑΙ
- Το 19% «Δεν ξέρω/δεν απαντώ»
Λαϊκά στρώματα και κοινοβούλιο: δυο ριζικά διαφορετικοί κόσμοι
Μερικά γρήγορα συμπεράσματα γι’ αυτή τη δημοσκόπηση.
Το 53% που έχει βγάλει τα πιο πάνω συμπεράσματα για το ευρώ βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με το 90 – 95% των μελών της ελληνικής βουλής. Όλα σχεδόν τα κόμματα (με εξαίρεση βέβαια το ΚΚΕ) ξεκινούν και τελειώνουν την τοποθέτησή τους με την ανάγκη παραμονής στο Ευρώ ως αναγκαία προϋπόθεση εξόδου από την κρίση και σαν αυτό που ζητά ο ελληνικός λαός.
Πολύ περισσότερο, μετά την υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στις απαιτήσεις της άρχουσας τάξης, με βασικό κριτήριο την παραμονή στο Ευρώ, αυτό που διαμορφώνεται όλο και πιο καθαρά στην ελληνική κοινωνία είναι η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να πείσει για «τα καλά» του Ευρώ παρά τη μαζική προπαγάνδα και την τεράστια προσπάθεια που καταβάλλει ως προς αυτό.
Πρακτικά αυτό σημαίνει την ύπαρξη ενός μεγάλου κενού στον πολιτικό χάρτη το οποίο αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να καλύψουν. Αυτό το κενό θα αποτελούσε ιδανική ευκαιρία για τη μαζική και ημιμαζική Αριστερά (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ) αλλά χάνεται εξαιτίας των λαθεμένων πολιτικών της.
Το μέλλον της Ευρωζώνης
Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο αφορά τις εκτιμήσεις για το μέλλον της Ευρωζώνης. Αυτό που πολλοί οικονομολόγοι και αναλυτές του συστήματος τρέμουν για το επόμενο διάστημα είναι αυτό που τα ίδια τα λαϊκά στρώματα υποψιάζονται μέσα από την εμπειρία τους: η κρίση έχει βάλει ερωτηματικό στην ίδια την ύπαρξη της Ευρωζώνης.
Οι προειδοποιήσεις των διεθνών οικονομικών επιτελείων για το ενδεχόμενο ενός νέου κύκλου κρίσης της Ευρωζώνης βασίζονται στο γεγονός της ανυπαρξίας ουσιαστικής ανάκαμψης από την κρίση του 2007-8 μέχρι και σήμερα και στο ενδεχόμενο ξεσπάσματος νέας κρίσης που θα είναι ακόμη πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί.
Τα λαϊκά στρώματα καταλήγουν σε ένα παρόμοιο συμπέρασμα από τη δική τους οπτική γωνία: Μια οικονομική και νομισματική ένωση που όχι μόνο δεν μπορεί να ικανοποιήσει βασικές ανάγκες των εργαζομένων αλλά αντίθετα επιβάλει και πολιτικές που τους εξοντώνουν δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης.
Η κωμικοτραγική εικόνα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ
Σε αυτό το τοπίο η εικόνα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που ελέγχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ έχοντας την στήριξη των ΑΝΕΛ φαίνεται εντελώς κωμικοτραγική: όταν οι ίδιοι οι σοβαροί καπιταλιστές και τα επιτελεία τους διεθνώς χάνουν την εμπιστοσύνη στο σύστημά τους, όταν τα ίδια τα λαϊκά στρώματα απαξιώνουν όλο και περισσότερο τους «ιερούς» θεσμούς του συστήματος, οι μόνοι που συνεχίζουν να σκύβουν το κεφάλι στους «νόμους της ευρωζώνης» είναι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ – μαζί, βέβαια, με τη ΝΔ το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, το Λεβέντη κλπ!
Απ’ όλους αυτούς βέβαια οι πιο εκτεθειμένοι είναι οι του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι έκαναν υποτίθεται την «τεράστια υποχώρηση» στις πιέσεις των «εταίρων» τους στην ΕΕ γιατί «ο ελληνικός λαός δεν ήθελε ρήξη με το Ευρώ» και οι οποίοι εξηγούν την παραμονή στο Ευρώ περιμένοντας τις μεγάλες επενδύσεις που θα φέρουν την ανάπτυξη – τα γνωστά παραμύθια που δυστυχώς πιστεύουν.
Καμπανάκι για την Αριστερά
Ωστόσο, τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης δεν αποτελούν καμπανάκι μόνο για τα κόμματα του «φιλοΕΕ» στρατοπέδου της άρχουσας τάξης αλλά και για τα μαζικά ή ημιμαζικά κόμματα της Αριστεράς.
Γιατί υπογραμμίζουν ότι ο λόγος που κόμματα όπως το ΚΚΕ παραμένουν στάσιμα ή σχηματισμοί όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΛΑΕ βρίσκονται σήμερα στο περιθώριο σχεδόν της κοινωνίας δεν είναι η αντικειμενική κατάσταση. Δείχνουν, ότι δεν φταίει ούτε η κοινωνία που «δεν καταλαβαίνει», ούτε οι «συνθήκες που δεν είναι ώριμες», όπως συχνά λέει το ΚΚΕ. Το αντίθετο. Οι τάσεις που καταγράφονται από τις δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η διάθεση των λαϊκών στρωμάτων σε αντι-ΕΕ κατευθύνσεις μεγαλώνει και θα περίμενε κανείς να δει τα κόμματα που έχουν ως προμετωπίδα αυτά τα συνθήματα να κάνουν βήματα για να καλύψουν αυτό το κενό. Το ότι αυτό δεν συμβαίνει δείχνει ότι το πρόβλημα των «μαζικών» κομμάτων της Αριστεράς είναι υποκειμενικό. Ότι είναι οι δικές τους αδυναμίες και τα δικά τους ελλείμματα η αιτία των προβλημάτων ή της περιθωριοποίησής τους.
Ως προς αυτό και πάλι τα λαϊκά στρώματα είναι, με μια έννοια, πιο μπροστά από τις ηγεσίες της Αριστεράς: μπορεί να μην έχουν μελετήσει τον Μαρξ, τον Λένιν και τον Τρότσκι αλλά καταλαβαίνουν πως όταν η Αριστερά δεν είναι ικανή να οργανώσει μια κοινή διαδήλωση, τότε δεν είναι ικανή να οργανώσει τίποτα – και τα περί «ρήξης», «ανατροπής» και «επανάστασης» είναι λόγια του αέρα.
Με άλλα λόγια η μάχη για να χτίσουμε την αριστερά που χρειάζεται ο τόπος, δηλαδή, ταξική, ενωτική, δημοκρατική, επαναστατική και διεθνιστική, συνεχίζεται.
