Προκήρυξη που εκδόθηκε από συντρόφους/σες μέλη του "Ξ" που δουλεύουν σε συνθήκες μερικής και επισφαλούς απασχόλησης για να μοιραστεί στην αυριανή πορεία με μηχανάκια των ντελιβεράδων στην Αθήνα.
Έχουμε την "τιμή" να είμαστε από τους πιο εκμεταλλευόμενους κλάδους στην Ελλάδα.
* Το μεροκάματο της πείνας. Δουλεύουμε με την ώρα ή με κάθε παράδοση που σημαίνει μάξιμουμ εντατικοποίηση και ελάχιστο κόστος στο αφεντικό.
* Απλήρωτο νυκτερινό ωράριο. Αυτό που σε άλλους κλάδους πληρώνεται εξτρά, σε μας είναι ίδιο με το ημερήσιο.
* Το "μεροκάματο του τρόμου". Aπαιτεί ταχύτητα, χωρίς να παρέχεται από τους εργοδότες ο κατάλληλος εξοπλισμός (κράνη, φωσφορούχες φόρμες εργασίας). Κάθε χρόνο θρηνούμε δεκάδες θύματα ανάμεσά μας.
* Ανασφάλιστοι στην συντριπτική μας πλειοψηφία. Οι περισσότεροι από μας δεν έχουν καθόλου ένσημα.
* Ελαστικό ωράριο. Δουλεύουμε όταν μας καλεί ο εργοδότης, όποτε θέλει όταν θέλει, Σαββατοκύριακα, βραδινές ώρες – η ζωή μας γίνεται "λάστιχο".
Είμαστε οι "απασχολήσιμοι"
Σε παρόμοιες συνθήκες εργάζονται όλο και περισσότεροι νέοι σε διαφορετικούς κλάδους. Όλοι ξέρουν τις συνθήκες εργασίας των σερβιτόρων σε εστιατόρια και καφετέριες ή των εργαζόμενων σε μεγάλες πολυεθνικές και σούπερ μάρκετ, τύπου CARREFOUR, LIDL, Μαρινόπουλου, κλπ, των νέων που ξεπατώνονται στα φαστφουντάδικα τύπου Goodies και McDonalds, κλπ.
Όλοι εμείς, όχι μόνο δεν έχουμε εξασφαλισμένα τα εργασιακά μας δικαιώματα, δεν έχουμε καν το δικαίωμα στην απεργία αφού το αφεντικό μπορεί να μας απολύσει επί τόπου χωρίς να έχει να δώσει λογαριασμό σε κανένα.
Όλοι εμείς είμαστε οι "απασχολήσιμοι" – έτσι μας ονόμασε ο κύριος καθηγητής (και πρώην πρωθυπουργός) Κώστα Σημίτης.
Δουλεύουμε σ’ αυτές τις συνθήκες γιατί η άλλη μας επιλογή είναι η ανεργία. Ή γιατί, για πολλούς από μας, η πρώτη δουλειά δίνει τόσο λίγα λεφτά που χρειάζεται και η δεύτερη.
Είμαστε ανοργάνωτοι
Για όλους εμάς δεν υπάρχει κάποιος σύλλογος, κάποιο σωματείο, που να έχει φτιαχτεί από μας, να λειτουργεί δημοκρατικά, να μας αντιπροσωπεύει, να υποστηρίζει τα αιτήματά μας.
Κι όμως το χρειαζόμαστε. Είναι αδύνατο να πετύχουμε ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, μεροκάματο, εργασιακά δικαιώματα, αν δεν οργανωθούμε.
Τα αφεντικά, για να είναι φτηνοί και να προσελκύουν πελάτες, κοιτάνε πάντα να μας πληρώνουν τα ελάχιστα δυνατά. Όσο περισσότερο μας ξεζουμίζουν τόσο περισσότερα τα κέρδη τους.
Ο καθένας μας από μόνος του δεν μπορεί να ανατρέψει αυτή την πραγματικότητα.
Το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα δεν κάνει τίποτα για μας. Για τη ΓΣΕΕ, τα Εργατικά κέντρα κλπ δεν υπάρχουμε. Αυτοί, έτσι κι αλλιώς κοιτάνε πότε να γίνουν βουλευτές και υπουργοί…
Μπορούμε
Μπορούμε ν’ αλλάξουμε την κατάσταση όμως η προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να συντονιστούμε. Η πορεία μας με τα μηχανάκια είναι πολύ σημαντική. Χρειάζεται όμως να πάμε παραπέρα.
* Να μαζευτούμε σε επίπεδο γειτονιάς ή χώρου, να γνωριστούμε, να ανταλλάξουμε απόψεις για τα προβλήματά μας στο χώρο δουλειάς και για το τι κάνουμε γι’ αυτά.
* Να φτιάξουμε τις δικές μας τοπικές επιτροπές που να βοηθούν στην ενημέρωση και το συντονισμό μεταξύ μας.
* Να λειτουργούμε με δημοκρατικό τρόπο να συζητάμε και να αποφασίζουμε συλλογικά, χωρίς καρεκλοκένταυρους και αρχηγίσκους.
* Να συζητήσουμε εναλλακτικές μορφές πάλης, όπως τοπικές διαμαρτυρίες, αποκλεισμούς και καταλήψεις χώρων, για να μεταφέρουμε δυνατά στην κοινωνία το δικό μας "όχι".
* Κάποια στιγμή θα μπορούμε να οργανώσουμε και την πρώτη μας απεργία – για να το κάνουμε όμως θα πρέπει να είμαστε καλά οργανωμένοι, διαφορετικά, απλά κάποιοι από μας θα φάνε απόλυση και θα μπουν σε μαύρη λίστα.
Το "νέο ξεκίνημα – για τον ‘απασχολήσιμο’", τον ντελιβερά, τον/την σερβιτόρο/α, ανασφάλιστο/η, τον ωρομίσθιο/α, χαμηλόμισθο/η, είναι μια πρωτοβουλία που έχει στόχο όλα τα πιο πάνω.
