Ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, αισθάνονται την ανάγκη να μαυρίσουν τη ΝΔ, αξιοποιώντας την ψήφο στο ΠΑΣΟΚ σαν τη μόνη αποτελεσματική τιμωρητική ψήφο. Με έναν παρόμοιο τρόπο είχε λειτουργήσει και η ψήφος κατά του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2004, τιμωρητικά.
Ωστόσο με όλη την απαραίτητη ευαισθησία και κατανόηση προς όσους θέλουν να μαυρίσουν τη ΝΔ σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύουμε πως οι εργαζόμενοι έχουν μαζοχιστικές τάσεις. Κατανοούμε και τα διλήμματα, αλλά και τις μικρές ακόμα προσδοκίες, οι οποίες κάποτε μοιάζουν σαν μια αγωνιώδη αναζήτηση έστω μιας μικρής ανακούφισης. Μπορεί όμως αυτή να προκύψει από μια επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση;
Πιστεύουν αλήθεια πολλοί ότι η τοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση επί 3,5 χρόνια “τους άλλαξε μυαλά”; Ή ότι ίσως το ΠΑΣΟΚ του 2007 που λανσάρει το σύνθημα “νέα αλλαγή”, έχει καμιά σχέση με το ΠΑΣΟΚ του 1981 του συνθήματος της “Αλλαγής”;
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου είναι κομμάτι της ίδιας σοσιαλδημοκρατίας του Εργατικού Κόμματος του Μπλερ που ξεσάλωσε να επιτίθεται στην Βρετανική εργατική τάξη, ή της Γερμανικής Σ/Δ που σήμερα συγκυβερνά υπό την Άγκελα Μέρκελ σε μια ιερή συμμαχία καπιταλιστικής επιθετικότητας. Και δεν βγάζουν κανένα συμπέρασμα ούτε από την εμπειρία της Σεγκολέν στην Γαλλία που αφού ακολούθησε τον Σαρκοζί στο δρόμο των δεσμεύσεων στο κεφάλαιο, στο τέλος τα στελέχη του κόμματος της φεύγανε από τις πόρτες και τα παράθυρα για να συμμετέχουν στην κατά τα άλλα “εθνική” κυβέρνηση Σαρκοζί. Ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου είναι σήμερα πρόεδρος της Διεθνούς αυτών των κομμάτων (Σοσιαλιστική Διεθνής) και δεν ωχριά ακόμα κι όταν ο πάλαι-ποτέ Μητσοτάκης δηλώνει -όχι γιατί αυτό θέλει, αλλά γιατί βλέπει πιο ανοικτά τις εξελίξεις- πως σε έλλειψη αυτοδυναμίας δεν μπορεί να απορριφθεί εκ των προτέρων μια συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.
Μια αντιπολίτευση για κλάματα
Όσα σημειώνουμε παραπάνω ξέρουμε πως αποτελούν ήδη κομμάτι της συνείδησης ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Αν μη τι άλλο η καλύτερη απόδειξη ήταν τα αξιοθρήνητα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις αυτά τα 3,5 χρόνια. Λες και για ένα κομμάτι της κοινωνίας με τις επιλογές τους στις δημοσκοπήσεις θέλανε να συνεχίζουν να “τιμωρούν” το ΠΑΣΟΚ. Ακόμα κι όταν η ΝΔ ήταν αμήχανη το ΠΑΣΟΚ ήταν πιο αμήχανο. Ακόμα κι όταν η ΝΔ ήταν στριμωγμένη το ΠΑΣΟΚ ήταν πιο στριμωγμένο. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για το ΠΑΣΟΚ: 3,5 χρόνια στην αντιπολίτευση χωρίς να
κάνει αντιπολίτευση.
Κανένας κοινωνικός αγώνας, κανένα σημαντικό κίνημα, καμιά απεργία, καμιά κοινωνική διαμαρτυρία δεν πλαισιώθηκε, δεν υποστηρίχθηκε ουσιαστικά από το ΠΑΣΟΚ. Τις περισσότερες φορές έδειχνε να μην επικοινωνεί καν με την πραγματικότητα της κοινωνίας. Το πιο χαρακτηριστικό ήταν η στάση του ΠΑΣΟΚ για το άρθρο 16 και το φοιτητικό κίνημα. Πήγαινε με την φόρα του να ψηφίσει μαζί με τη ΝΔ για την κατάργηση του 16. Αλλά όταν αντιλήφθηκε ότι ούτε το σύνολο του κόμματος, ούτε της Νεολαίας του συμφωνούσε, αλλά πολύ περισσότερο όταν αντιλήφθηκε ότι θα απομονωνόταν κοινωνικά με την στάση του απέναντι σε ένα εν εξελίξει κίνημα, έκανε μια κωλοτούμπα την τελευταία στιγμή. Για να δηλώσει αμέσως μετά πως και το 16 θα καταργηθεί και τα “μη-κρατικά” (δες ιδιωτικά) πανεπιστήμια θα ιδρυθούν, αλλά μόνο αν έρθουν αυτοί στην κυβέρνηση, ώστε να μην υπάρχουν οι “ατσαλιές” της ΝΔ…
Προφανώς αυτή η πολιτική στάση ολοκλήρωνε την αντίστοιχη ανυπαρξία των συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ. Μηδεμιάς εξαιρουμένης όλες οι γενικές απεργίες που καλούσε η ΓΣΕΕ υπό την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, ήταν απροετοίμαστες,, απλές τουφεκιές στον αέρα, χωρίς ουσιαστική συμμετοχή. Ενώ για το φοιτητικό κίνημα ο ανεκδιήγητος Παναγόπουλος (πρόεδρος της ΓΣΕΕ) αρνήθηκε οποιαδήποτε δράση αλληλεγγύης, γιατί δεν ήθελε, λεει, να συνταχθεί με “κοινωνικές μειοψηφίες”! Στον δε ΟΤΕ η εκεί ΠΑΣΚΕ έβαλε και τη δική της υπογραφή στο σχέδιο αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή έβαλε ανοικτά πλάτη στην επίθεση της κυβέρνησης ενάντια στους εργαζόμενους!
Το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ
Δεν θα προκαλέσει καμία εντύπωση αν το ΠΑΣΟΚ θυμηθεί τώρα ….λίγες μέρες πριν τις εκλογές, να κάνει σκληρή “αντιπολίτευση”. Δεν θα προκαλέσει έκπληξη αν ακούσουμε πολλές “κοινωνικά ευαίσθητες” κορώνες και αν το ΠΑΣΟΚ προσπαθήσει να πείσει ότι αν ξανάρθει θα ακολουθήσει άλλο δρόμο.
Αλλά ακόμα και αν διαγράφαμε τα 8 χρόνια Σημίτη, ακόμα κι αν διαγράφαμε τα 3,5 χρόνια αντιπολίτευσης, και πάλι το πρόγραμμα και οι εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ αρκούν για να τοποθετηθούμε υπέρ της μαύρης ψήφου και για το ΠΑΣΟΚ.
Γιατί παρόλο που ακούσαμε και θα ακούσουμε πολλές φορές την τοποθέτηση για την “καταστροφή” που προκάλεσε η πολιτική της ΝΔ, δεν ακούσαμε, δεν διαβάσαμε κι ούτε πρόκειται, να ακούσουμε κάτι για την ακύρωση όλων των άδικων και αντιλαϊκών νόμων της ΝΔ.
Δεν πρόκειται για μια τυχαία αντίφαση ούτε παράλειψη, αλλά για μια υπόσχεση προς την ελληνική αστική τάξη: “μην ανησυχείτε, δεν θα ξηλώσω τίποτα”.
Ας δούμε όμως και τις υποσχέσεις, το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ:
· αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ μέχρι το 2011 (ο Καραμανλής είχε υποσχεθεί μέχρι το 2008…)
* αύξηση των δαπανών για την υγεία κατά 1% κατά έτος και προσλήψεις 3.000 νοσηλευτών (όταν στα νοσοκομεία υπάρχουν 30.000 κενά…)
· αύξηση της κατώτατης σύνταξης του ΟΓΑ στα 550 € και στα 950 € για κάθε ζευγάρι ασφαλισμένων
· άνοδος του ανεργιακού επιδόματος μετά το 2011-12 στο 70% του κατώτερου μισθού
· επέκταση του ΕΚΑΣ σε περισσότερους συνταξιούχους
· 2.000 € για κάθε νέο παιδί που γεννιέται -ανάλογα με τα εισοδηματικά κριτήρια όμως λέει στα ψιλά γράμματα.
Ας ξεχάσουμε προς στιγμήν πως για το σύνολο των εργαζομένων και των συνταξιούχων το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ δεν αναφέρει τίποτα για το εισόδημα τους (μήπως γιατί δεν σκοπεύουν να δώσουν τίποτα;). Κι ας σταθούμε μόνο σ’ αυτά που αναφέρει σαν υποσχέσεις. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι επιχειρούν την εφαρμογή των υποσχέσεων αυτών, αυτό θα ισοδυναμούσε με μια τεράστια αναπροσαρμογή της οικονομικής πολιτικής. Θα έπρεπε να αφαιρέσουν από τα κέρδη του κεφαλαίου, να περικόψουν τις επιδοτήσεις, τις φοροαπαλλαγές και τα χαρίσματα στο κεφάλαιο. Θα το κάνει αυτό το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου; Θα πατήσει πόδι στους εντολοδόχους του; Θα συγκρουστεί με το κεφάλαιο; Ούτε γι’ αστείο!
Αντιλαϊκή πολιτική… με ψυχραιμία
Αυτό που διαπερνά το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ είναι τα εχέγγυα πως η “υπεύθυνη” αντιπολίτευση του θα ακολουθηθεί από μια εξίσου “υπεύθυνη” διακυβέρνηση που δεν θα αμφισβητεί την αγορά και το μότο “τα κέρδη πρώτα”.
“Θέλουμε η Ελλάδα και οι επιχειρήσεις της να έχουν μεγαλύτερο μερίδιο στις παγκόσμιες, ευρωπαϊκές και περιφερειακές αγορές… Θα δημιουργήσουμε το περιβάλλον για την εδραίωση ισχυρών Ελληνικών πολυεθνικών Ομίλων ικανών … να αναδειχθούν σε εθνικούς και περιφερειακούς πρωταθλητές”.
Ως προς τις ιδιωτικοποιήσεις, το ΠΑΣΟΚ δεν τις αποκηρύσσει – πώς θα μπορούσε άλλωστε εφόσον κατά τη διάρκεια των δικών του θητειών τις εδραίωσε; Θεωρεί όμως ότι δεν πρέπει μόνο να “γίνονται με εισπρακτικά κριτήρια” και ότι “το δημόσιο θα διατηρήσει τον ρυθμιστικό του ρόλο ενώ θα απελευθερώσει στον ανταγωνισμό τις υπερκείμενες επιχειρήσεις προσφοράς υπηρεσιών, είτε αυτές παρέχονται από το δημόσιο είτε από τον ιδιωτικό τομέα…”.
Αυτή δεν είναι μια τοποθέτηση “όχι στην ιδιωτικοποίηση”, αλλά μια τοποθέτηση υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων μόνο που πρέπει να γίνονται με… “ψυχραιμία”.
Όσο για την επίκληση στην “δίκαιη φορολόγηση” όταν γίνονται συγκεκριμένοι λένε πως “τα αδιανέμητα κέρδη των νομικών προσώπων θα φορολογούνται με χαμηλό συντελεστή”.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι τα ιλιγγιώδη κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου όχι απλά θα μείνουν απείραχτα αλλά θα χαμηλώσουν κι άλλο το συντελεστή φορολόγησης!!
Για το ασφαλιστικό ακόμα χειρότερα
“Να ενθαρρυνθεί η εθελούσια παραμονή στην εργασία…. Η παραμονή στην εργασία και μετά τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος θα πρέπει να αποτελεί δικαίωμα… αναμόρφωση του κανονισμού βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων…”.
Όσο κι αν προσπαθούν να κρυφτούν δεν γίνεται, τα παραπάνω σημαίνουν αύξηση των ορίων ηλικίας και σάρωμα των ειδικών συντάξεων για βαρέα και ανθυγιεινά.
Από όλα τα παραπάνω, από τα συμφραζόμενα και τα διφορούμενα, καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουν στο μυαλό τους άλλο “δρόμο” αλλά τον ίδιο “μονόδρομο” της λιτότητας και της επίθεσης στα δικαιώματα. Και γι’ αυτό δεν τους αξίζει άλλη ευκαιρία.
Πάντως ανεξάρτητα από το ποιος θα βρεθεί στην θέση της κυβέρνησης και ποιος στην θέση της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, για ένα μπορούμε να είμαστε σίγουροι: πως την ουσιαστική κοινωνική αντιπολίτευση μπορούμε να την κάνουμε μόνο εμείς.
