Της Κατερίνας Κλείτσα
«Αν δεν δώσεις, δεν θα σωθείς»!
Αυτή ήταν η απάντηση μίας «γυναίκας της Εκκλησίας», στην άρνηση κάποιου να συνεισφέρει σε έναν έρανο.
«Αν δεν δώσεις, δε θα σωθείς» λοιπόν, η απειλή (από την εποχή που υπήρχε το «συγχωροχάρτι», μέχρι και σήμερα) ώστε να πειστείς και να δώσεις λεφτά στην Εκκλησία, λεφτά που φυσικά η Εκκλησία θα ισχυριστεί ότι θα γυρίσει πίσω, σε όσους/ες τα έχουν ανάγκη.
Ο φόβος των πιστών, η ελπίδα για «σωτηρία της ψυχής», αλλά και η ανιδιοτελής πεποίθηση ότι με αυτόν τον τρόπο βοηθάνε όσους/ες χρειάζονται βοήθεια, αποτελούν μία από τις αστείρευτες πηγές εσόδων της Εκκλησίας. Όσο εξοργιστικό όμως και αν είναι το να πατάς πάνω στους φόβους και τις ελπίδες του ποιμνίου σου για να βγάλεις λεφτά, το ακόμα μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι η κατάχρηση χρημάτων που εισπράττει η Εκκλησία, είτε από άτομα, είτε από το κράτος (δηλαδή, εμάς τους φορολογομένους)!
Διαβάζουμε λοιπόν:
«Σε δίκη ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων παραπέμπονται με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, τέσσερις υπεύθυνοι της ΜΚΟ ”Αλληλεγγύη” της Εκκλησίας, της περιόδου 2005-2006, σχετικά με την υπόθεση χρηματοδοτήσεων για δράσεις που παρέμειναν ημιτελείς ή δεν πραγματοποιήθηκαν καθόλου».
Και αρχικά αναρωτιόμαστε: για ποιόν λόγο η Εκκλησία έχει ιδρύσει ΜΚΟ για φιλανθρωπικό έργο, όταν θεωρητικά, το φιλανθρωπικό έργο συγκαταλέγεται στους βασικούς ρόλους της; Η απάντηση βέβαια είναι προφανής: Γιατί οι ΜΚΟ έχουν δικαίωμα να διεκδικήσουν κονδύλια από το κράτος, την Ε.Ε., κλπ. Μήπως λοιπόν είμαστε καχύποπτοι, εμπαθείς, συνομωσιολόγοι, κακοπροαίρετοι, ή όλα αυτά μαζί;
Η είδηση συνεχίζεται, για να μας ενημερώσει ότι η ΜΚΟ είχε λάβει από το Υπουργείο Εξωτερικών 5,6 εκατ. ευρώ (σαν προκαταβολή του συνολικού ποσού των 7 εκατομμυρίων) για την αποστολή έκτακτης επισιτιστικής βοήθειας στο Ιράκ.
Με αυτά τα λεφτά η ΜΚΟ αγόρασε μόλις 371.093 κιλά κατεψυγμένων πουλερικών (πάλι καλά που δεν αγόρασαν χοιρινό-κρέας που δεν τρώνε οι Άραβες…) τα οποία κατόπιν ελέγχου από την Κτηνιατρική Υπηρεσία του Πειραιά, κρίθηκαν ακατάλληλα για κατανάλωση.
Στη συνέχεια το Υπ. Εξωτερικών ζήτησε να επιστραφούν τα χρήματα, αλλά η ΜΚΟ επέστρεψε μόλις 500.000 ευρώ, ενώ τα υπόλοιπα φαίνεται να «μεταφέρθηκαν» (ω του θαύματος!) στην περιουσία του κ. Φουρλεμάδη, που είχε τον απόλυτο έλεγχο των οικονομικών της «Αλληλεγγύης» και είναι ένας από τους σημερινούς κατηγορούμενους.
Η δικογραφία μάλιστα περιλαμβάνει και άλλα μικρότερα ποσά χρηματοδοτήσεων, για έργα που δεν υλοποιήθηκαν στο σύνολό τους, όπως ήταν κατασκευή Μουσείου εντός του Πατριαρχικού Οίκου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, η κατασκευή σχολής επαγγελματικής κατάρτισης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη… Βόρεια Σουμάτρα της Ινδονησίας και η υποστήριξη κακοποιημένων γυναικών(!) στη… Ρουμανία.
Με λίγα λόγια: Η Εκκλησία ιδρύει ΜΚΟ. Η ΜΚΟ παίρνει 5,6 εκατ. ευρώ από το κράτος για πρόγραμμα επισίτισης, αλλά καταλήγει να «τρώει» η ίδια τα λεφτά. Το Κράτος τα ζητάει πίσω. Η ΜΚΟ της επιστρέφει ψίχουλα και ελπίζει να τη γλιτώσει. Μετά από όλα αυτά, δε μπορούμε παρά να προβληματιστούμε: Αν η Εκκλησία και η ΜΚΟ της έχουν τόσο μεγάλο θράσος, ώστε τα λεφτά που παίρνουν από το Κράτος να καταλήγουν στις τσέπες λίγων, τί ακριβώς συμβαίνει με τα λεφτά που δίνει ο κόσμος, για τα οποία δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ελεγχθεί το πού καταλήγουν;
Το τελευταίο αυτό περιστατικό είναι ένα ακόμα (ανάμεσα σε πάρα πολλά – θυμίζουμε, π.χ. το Βατοπέδι) επιχείρημα, γιατί η δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας προς –πραγματικό– όφελος της κοινωνίας είναι απαραίτητος.
Αποδεικνύει ότι η Εκκλησία και η ΜΚΟ της έχουν καταχραστεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια τις καλές προθέσεις του κόσμου αλλά και το ίδιο το κράτος! Αυτό το μεγάλο φαγοπότι πρέπει επιτέλους να τελειώσει!
