Του Νίκου Αναστασιάδη
Μετά τα περίφημα «γεμιστά» νέα δήλωση της Θεανώς Φωτίου αποκαλύπτει την κατρακύλα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ…
«Εγώ ισχυρίζομαι ότι όταν βρίσκεσαι σε τέτοια κατάσταση, δεν μπορεί να πας με επιδοματικό χαρακτήρα. Πρέπει να πας με το χαρακτήρα που είχαν οι παροχές που κάναμε στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Δηλαδή σε είδος. Διότι πρέπει να είσαι απόφοιτος του Χάρβαρντ για να καταφέρεις να επιβιώσεις με 200 ευρώ το μήνα. Αν σου δίνουμε όμως 70 ευρώ κάρτα, η οποία είναι προπληρωμένη για τρόφιμα, που τα παίρνεις από οποιοδήποτε μαγαζί, δωρεάν ηλεκτρική ενέργεια, δηλαδή αυτό που έχει ανάγκη μια οικογένεια, και σου δίνουμε, εφόσον δεν έχεις σπίτι, 70 ευρώ επιδότηση ενοικίου (…) Δηλαδή μία λογική σε είδος και όχι σε χρήμα. Όταν φτάνεις σε τόσο μικρά επίπεδα επιδοματικά, όπως είναι σήμερα το GMI (σ.σ. ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) τα 200 ευρώ, οι παροχές σε είδος μπορούν να σε κάνουν να επιβιώσεις. Οι παροχές σε χρήμα θα σε καταστρέψουν. Γιατί, όπως είπα και πριν, είναι αδύνατον να επιβιώσεις με 200 ευρώ, ενώ αυτά που σας είπα μόλις πριν είναι 150 ευρώ. Και μπορείς να επιβιώσεις, πολύ δύσκολα αλλά μπορείς».
(Ριζοσπάστης 15/9)
Μάλιστα…
Τι μας λέει λοιπόν η υπουργός «κοινωνικής αλληλεγγύης» εδώ; Ότι οι φτωχοί είναι λίγο πολύ ανεύθυνοι και δεν μπορούν να διαχειριστούν σωστά τα οικονομικά τους. Όχι απλά δεν μπορούν να διαχειριστούν σωστά τα οικονομικά τους, αλλά οι παροχές σε χρήμα «μπορούν να τους καταστρέψουν» τους φτωχούς. Και ότι η κυβέρνηση ξέρει ότι είναι καλύτερα για εσάς να σας δίνει 150€ σε κουπόνια παρά 200€ σε μετρητά.
Πιο χαμηλά
Φαίνεται λοιπόν ότι η δήλωση της Αντιγόνης Λυμπεράκη από το Ποτάμι, ότι «οι φτωχοί δεν είναι κακοί, απλά κάνουν λάθος επιλογές τις κρίσιμες στιγμές» έπιασε τόπο και βρήκε νέους υποστηρικτές… Αποδεικνύεται ότι αν περνάς με το μέρος των πλουσίων είναι αναπόφευκτο να αρχίσεις να λες βλακείες – διότι πώς αλλιώς να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα;
Με τον αστυφύλαξ ή με τον χωροφύλαξ;
Θα ήταν εύκολο να παραθέσουμε μια σειρά από δηλώσεις «πριν και μετά» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και να αφήσουμε τον καθένα να κρίνει. Πως περάσαμε από το σκίσιμο των μνημονίων σε μια συζήτηση για το αν είναι καλύτερα να δίνουμε στους φτωχούς 200€ σε ρευστό ή 150€ σε κουπόνια (ω καιροί! ώ ήθη!). Αυτά όμως είναι λίγο πολύ σε όλους γνωστά και θα παραβιάζαμε ανοιχτές θύρες.
Πιο πολύ ενδιαφέρον έχει να δούμε την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης: λέει, εντάξει, εφαρμόζουμε λιτότητα αλλά α) δεν έχουμε άλλη επιλογή και β) τουλάχιστον κάνουμε και 2 καλά.
Κατ’ αρχήν πρέπει να πούμε ότι το να χρησιμοποιείς δυο αλληλοαντικρουόμενα επιχειρήματα για να υπερασπίσεις τη στάση σου το μόνο που καταφέρνεις είναι να αυτογελοιοποιηθείς. Σαν εκείνο το παλιό σκίτσο του Αρκά που λέει ο πατέρας «γιατί πειράζεις τα άλλα πουλιά;» και απαντάει ο γιός «πρώτον δεν τα έχω ξαναδεί, δεύτερον όταν τα βλέπω δεν τα πειράζω και τρίτον αυτά αρχίζουν πρώτα»…
Έτσι λοιπόν δεν γίνεται να «μας αναγκάζουν οι κακοί θεσμοί να εφαρμόζουμε μια σκληρή λιτότητα με την οποία δε συμφωνούμε» και ταυτόχρονα «η πολιτική που εφαρμόζουμε είναι προς το συμφέρον του ελληνικού λαού».
Συντήρηση ή πρόοδος
Συντηρητικός στο κοινωνικό επίπεδο είναι αυτός που τονίζει διαρκώς και καταγγέλλει τις δυσκολίες τις προόδου, φωνάζει ότι είναι επικίνδυνες οι αλλαγές, ότι έτσι πως είναι τα πράγματα είναι καλύτερα και πως αν γίνουν οι αλλαγές η κατάσταση θα γίνει πολύ χειρότερη.
Ο προοδευτικός αντίθετα είναι αυτός που προτείνει ένα σχέδιο αλλαγής της κατάστασης, αυτός που δείχνει δρόμους για να ξεφύγουμε από τα δεινά του σήμερα και να οικοδομήσουμε ένα διαφορετικό αύριο – παίρνοντας όταν χρειάζεται τα απαιτούμενα ρίσκα, εξηγώντας βέβαια ποια είναι αυτά και έχοντας προετοιμαστεί γι’ αυτά..
Η κυβέρνηση δυστυχώς, επαναλαμβάνοντας ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» τίθεται εκ των πραγμάτων στο συντηρητικό στρατόπεδο, είτε θέλουν να το παραδεχτούν οι άνθρωποι που την στηρίζουν είτε όχι.
