Του Ρολάνδου Παύλου
Οι εικόνες του ολέθρου στη νοτιοανατολική Ασία προκάλεσαν παγκόσμια συγκίνηση. Τα ποσά που πρόσφεραν απλοί εργαζόμενοι, άνεργοι, ακόμα κι άστεγοι ως ανθρωπιστική βοήθεια ήταν συγκλονιστικά και πηγάζαν αναμφίβολα και από ένα αίσθημα διεθνιστικής αλληλεγγύης στους χειρότερα πληττόμενους από τη φτώχεια και τη δυστυχία.
Ωστόσο, η ανιδιοτελής αυτή προσφορά καμιά σχέση δεν έχει με τις υποκριτικές χειρονομίες εταιριών (ιδιαίτερα των πολυεθνικών) και κυβερνήσεων.
Οι περισσότερες πολυεθνικές, που αρκετές απ’ αυτές είχαν εργοστάσια στις χώρες που χτύπησε το τσουνάμι με μισθούς 1-2 δολαρίων το μήνα, έδωσαν ποσά αντίστοιχα των κερδών μιας ώρας!
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, αρχικά υποσχέθηκε 15 εκ. δολάρια και μόνο μετά τις σημαντικά μεγαλύτερες προσφορές άλλων χωρών κι αφού ο τύπος χαρακτήρισε τον Μπους «τσιγκούνη», αναγκάστηκε να υποσχεθεί 350 εκ. δολάρια. Συγκρίνετε αυτό το ποσό με τα 600 περίπου εκ. δολάρια που στοιχίζει στις ΗΠΑ η στρατιωτική κατοχή του Ιράκ κάθε μέρα!
Παρόμοια, η κυβέρνηση Μπλερ είχε υποσχεθεί αρχικά 1 εκ. στερλίνες για να το αυξήσει τελικά στα 50 εκ. στερλίνες. Την ίδια ώρα, ετοιμάζεται να δαπανήσει 3,1 δισ. στερλίνες για την εισαγωγή ταυτοτήτων στη Βρετανία! Ο δε Μπλερ συντόνιζε την εκστρατεία οικονομικής εξόρμησης από την Αίγυπτο, όπου συνέχισε να κάνει διακοπές!
Και βέβαια από την υπόσχεση μέχρι την εκταμίευση υπάρχει σημαντική απόσταση. Στην περίπτωση του Ιράν, μετά το μεγάλο σεισμό στο Μπαμ (ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 26 Δεκεμβρίου 2003) είχαν υποσχεθεί 1 δισ. δολάρια ως βοήθεια και μέχρι στιγμής έχουν δώσει μόλις 17.5 εκ. δολάρια!
Είναι οι ίδιες αυτές δυνάμεις του ανεπτυγμένου δυτικού καπιταλισμού που ξεζουμίζουν εδώ και δεκαετίες αυτές και πολλές άλλες χώρες με τις άδικες εμπορικές συμφωνίες, με στυγνή εκμετάλλευση του φτηνού εργατικού δυναμικού τους και με τους τόκους για το εξωτερικό χρέος τους. Τώρα, μιλάνε αόριστα για «μορατόριουμ» στο εξωτερικό χρέος των χωρών που πλήγηκαν, όμως δεν λένε να τους χαρίσουν τα χρέη..
Την ίδια στιγμή, οι ΗΠΑ βρήκαν ευκαιρία να δρομολογήσουν για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ την αποστολή αμερικανικών στρατευμάτων στην περιοχή, για να στηρίξουν τις κυβερνήσεις της Ινδονησίας, της Σρι Λάνκα κλπ και να επεκτείνουν τον πόλεμο τους ενάντια στην «τρομοκρατία».
Πρόκειται λοιπόν για μια τεράστια απάτη. Ο Μπους και η κυβέρνηση του χύνουν κροκοδείλια δάκρυα (πάντα μπροστά στις κάμερες) για τις χιλιάδες νεκρών, ενώ έχουν σταματήσει προ πολλού την καταμέτρηση των αθώων Ιρακινών που έχουν σκοτωθεί στη διάρκεια της αμερικανικής κατοχής. Δηλώνουν συγκλονισμένοι για τα «παιδιά που θα μεγαλώσουν χωρίς γονείς και αδέλφια», ενώ είναι η δικιά τους διεθνής πολιτική που θα στείλει, για παράδειγμα, φέτος ακόμα 80 εκ. παιδιά στο θάνατο από ελονοσία, που θα μπορούσαν να σωθούν με ελάχιστα φτηνά φάρμακα.
Πριν 3 χρόνια, η κυβέρνηση Μπους είχε δεσμευτεί γραπτά να αυξήσει την προσφορά της στις φτωχές χώρες στο 0,7% του ΑΕΠ των ΗΠΑ, και σήμερα διαθέτει μόλις 0,14% του ΑΕΠ.
Παρόμοια, η Ινδία προσπαθώντας να αυξήσει την επιρροή της στη Σρι Λάνκα έστειλε σημαντική βοήθεια και η Κίνα στην Ταϊλάνδη και την Ινδονησία.
__________________
Πέρα από τον αριθμό των νεκρών και αγνοουμένων, το τσουνάμι έχει αφήσει πίσω του μια τεράστια καταστροφή. Οι άστεγοι ξεπερνούν τα 5 εκατομμύρια, οι δρόμοι έχουν εξαφανιστεί, οι επικοινωνίες δεν λειτουργούν και εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πόσιμο νερό.
Στην πραγματικότητα, για να αποφευχθεί ένας ακόμα μεγαλύτερος όλεθρος με τη μορφή απόλυτης ανέχειας, λιμού, επιδημιών, με περισσότερα θύματα από αυτά που προκάλεσε το τσουνάμι, θα χρειαζόταν ένα μαζικής κλίμακας πρόγραμμα σιτισμού, ανοικοδόμησης, περίθαλψης και υποστήριξης των θυμάτων, υγειονομικής αποκατάστασης και σχεδιασμού, καθώς και αποκατάστασης του φυσικού περιβάλλοντος.
Έχει κανείς εμπιστοσύνη στις καπιταλιστικές κυβερνήσεις των «ανεπτυγμένων», στις κυβερνήσεις των ασιατικών χωρών και στις πολυεθνικές ότι θα υλοποιήσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα;
