Του Φοίβου Γούζιου
Το ανέκδοτο φυσικά είναι ο Μπους μόνος του. Ευτυχώς για το σύμπαν και τα νεύρα δισεκατομμυρίων ανθρώπων, ο «W» δεν έχει δικαίωμα να ξαναβάλει υποψηφιότητα για Πρόεδρος των ΗΠΑ. Από τις 3 Γενάρη έχει ξεκινήσει η «κούρσα» για την επιλογή υποψηφίων για την προεδρία των δύο μεγάλων κομμάτων, Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων. Από την πλευρά των Δημοκρατικών οι μόνοι (πλέον) που διεκδικούν το «χρίσμα» είναι ο Μπάρακ Ομπάμα, αφροαμερικανός γερουσιαστής στο Ιλινόις, και η Χίλλαρυ Κλίντον, σύζυγος του πρώην «άτακτου» προέδρου Μπιλ Κλίντον. Γιά τους Ρεπουμπλικάνους έχουν μείνει ο Μαικ Χάκαμπι, (ένας συντηρητικότατος πάστορας) και ο Τζόν Μακκέιν που είναι βετεράνος του Βιετνάμ και ισχυρό πρόσωπο στο κόμμα. Απ’ ότι φαίνεται μάλλον ο Μακκέιν θα είναι τελικά αυτός που θα πάρει το χρίσμα απο την πλευρά των Ρεπουμπλικάνων.
Στις 5 του μήνα διεξήχθει και η λεγόμενη «Super Tuesday». Είναι η πιο σημαντική μέρα των προκριματικών αυτών εκλογών, καθώς στις κάλπες συρρέουν εκατομμύρια πολίτες από 24 πολιτείες ταυτόχρονα, ενώ μέχρι τότε οι εκλογές αφορούσαν μία πολιτεία κάθε φορά. Αυτή λοιπόν η «Σούπερ Τρίτη» έφερε ακόμα πιο κοντά στη νίκη τον Μακκέιν από τους Ρεπουμπλικανούς ενώ άφησε ανοικτούς λογαριασμούς για τους Δημοκρατικούς καθώς ο Ομπάμα κέρδισε 14 έναντι 8 πολιτείες αλλά η Χίλλαρυ προηγείται μέχρι στιγμής στους ήδη εκλεγμένους εκλέκτορες με 845 έναντι 765. Ας δούμε όμως ποιοί είναι πραγματικά οι υποψήφιοι και ποιες οι πολιτικές τους θέσεις
Ποιοι είναι – Τι λένε
Η αμερικανική αστική τάξη προσπαθεί να φέρει την πολυπόθητη (και λέξη-κλισέ πλέον στις εκλογές αυτές) «αλλαγή» μετά από τον 8ετή…τυφώνα Μπους που έχει διογκώσει την κοινωνική δυσαρέσκεια στο εσωτερικό της χώρας ενώ έχει δημιουργήσει άπειρα προβλήματα στο εξωτερικό.
Από τη μία, έχουμε τον Ομπάμα, και αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω σε αυτόν καθώς προσπαθεί να βγάλει το προφίλ του νέου, φρέσκου και ελπιδοφόρου πολιτικού (σας θυμίζει κάτι από Ελλάδα;) βγαίνοντας με «αριστερό» προφίλ. ¨Έχει μιλήσει υπέρ του κλεισίματος του Γκουαντανάμο, χωρίς ταυτόχρονα όμως να ψηφίζει τα νομοσχέδια που θα το έκαναν πράξη (!). Έδωσε και αυτός την ψήφο του στον γνωστό «Patriot Act», ένα νομοσχέδιο που περιορίζει σημαντικά τις ελευθερίες των Αμερικανών πολιτών, αλλά δεν ήταν στη Γερουσία για να αναγκαστεί να ψηφίσει για τον πόλεμο στο Ιράκ αρχικά. Αργότερα όμως υποστήριξε όλα τα οικονομικά πλάνα δισεκατομμυρίων για αυτόν. Και βεβαίως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ποιοι τον υποστηρίζουν για να είναι σήμερα υποψήφιος. Και αυτοί είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι εταιρίες κολλοσοί. Όπως οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες. Μπορεί λοιπόν κανείς να έχει την αυταπάτη ότι θα «δαγκώσει το χέρι που τον τάισε», εγκαθιστώντας εθνικό σύστημα δωρεάν υγείας; Μάλλον όχι.
Η Χίλαρυ από την άλλη, βασίζεται στο γνωστό της όνομα και την «θητεία» της ως Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ. Μέσα στο ίδιο το κόμμα των Δημοκρατικών ακόμα, η Χίλλαρυ θεωρείται η πιο «δεξιά» λύση. Το «National Journal», ένα εβδομαδιαίο πολιτικό περιοδικό της δίνει 30 πόντους στην κλίμακα συντηρητικών-φιλελεύθερων με πιο φιλελεύθερο το 100. Και δεν έχουν άδικο αφού δεν καταψήφισε ούτε μία φορά τα νομοσχέδια για τον πόλεμο στο Ιράκ. Και αυτή ψήφισε τον «Patriot Act» και όπως δήλωσε η ίδια «η ασφάλεια της χώρας είναι πιο σημαντική από τα ανθρώπινα δικαιώματα»
Μην περιμένετε τίποτε καλύτερο από την αντίπερα όχθη. Ο Χάκαμπι είναι ένας υπερσυντηρητικός, «θεοσεβούμενος» πάστορας. Οι πολιτικές του θέσεις είναι όχι άσυλο και υπέρ του χτισίματος «τειχών» για τους μετανάστες, στήριξη και περαιτέρω ενίσχυση του πολέμου στο Ιράκ, όχι στις εκτρώσεις και στους γάμους ομοφυλοφίλων, ναι στην οπλοκατοχή και στην θανατική ποινή, κατά της διδασκαλίας των απόψεων του Δαρβίνου στα σχολεία.. «Μπουμπούκι» λοιπόν και αυτός.
Ο Τζον Μακκέιν μετά την «Σούπερ Τρίτη» φαίνεται ο επικρατέστερος για το χρίσμα. Υπηρέτησε στο Βιετνάμ όπου φυλακίστηκε και βασανίστηκε για 5 ½ χρόνια σε στρατόπεδο του Βορρά. Υποστήριξε τον πόλεμο στο Ιράκ από την πρώτη στιγμή και μάλιστα όταν τον ρώτησαν αν συμφωνεί με τον Μπους ότι ίσως χρειαστούν άλλα 50 χρόνια στο Ιράκ, απάντησε «Κάντα 100»! Στα κοινωνικά είναι και αυτός κατά των εκτρώσεων και της θανατικής ποινής. Ενώ στα οικονομικά θέματα είναι υπέρ των πολυεθνικών και των πλούσιων προτείνοντας π.χ. ακόμα μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές στις μεγάλες περιουσίες.
Αυτές βέβαια οι εκλογές γίνονται εν μέσω σημαντικών προβλημάτων της Αμερικανικής οικονομίας. Η ανεργία ανεβαίνει με σταθερούς ρυθμούς, οι πολίτες βουλιάζουν στα δάνεια και ο πόλεμος στο Ιράκ απορροφά δισεκατομμύρια δολάρια. Ακόμα και μεγάλες τράπεζες έχουν αρχίσει να διαγράφουν κάποια από τα υπερκέρδη τους, λόγω του σκανδάλου με τα δάνεια «υψηλού ρίσκου». Τα επόμενα χρόνια θα είναι χρόνια κρίσης, όχι μόνο για την Αμερική αλλά και για όλο τον κόσμο, αφού ο καπιταλισμός είναι πλέον ασταθής. Καμία Χίλλαρυ ή Ομπάμα και κανένας Μακκέιν δεν μπορούν να δώσουν λύση σε αυτά τα προβλήματα.
