Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη, αναδημοσίευση από το hitandrun.gr
Την Τρίτη συμπληρώνεται ένας χρόνος από το δημοψήφισμα του περσινού Ιουλίου το οποίο κατέληξε σε ένα εκκωφαντικό ΟΧΙ. Τούτες τις μέρες συζητείται η έκβαση ενός άλλου το οποίο οδήγησε στο BREXIT. Παρόλο που το ερώτημα των δύο δημοψηφισμάτων ήταν διαφορετικό, η σύγκριση προκαλεί μελαγχολία. Στην Αγγλία φαίνεται να γίνεται αποδεκτό αυτό που έβγαλε η κάλπη παρά τις προσπάθειες ορισμένων κύκλων να νοθευτεί η βούληση του αγγλικού λαού. Στην Ελλάδα γνωρίζουν οι πάντες τι επακολούθησε και πώς σε λίγα βράδια ο κ. Αλέξης Τσίπρας και η κυβερνητική του παρέα κουρέλιασαν το αποτέλεσμα της λαϊκής θέλησης και το μετέτρεψαν σε ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ, αφού αποδέχτηκαν ένα σχέδιο τρισχειρότερο από εκείνο που οι ψηφοφόροι απέρριψαν.
Η απόφαση αυτή στραπάτσαρε την αμεσότερη μορφή δημοκρατίας, που προβλέπει το Σύνταγμα μας, και ολοκλήρωσε τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ η οποία είχε ξεκινήσει από το Φεβρουάριο του 2015, όταν αποδέχτηκε ότι δεν μπορεί να υπάρξει διαγραφή του χρέους και δεσμεύτηκε για την έγκαιρη καταβολή των δόσεων προς τους δανειστές. Η μετάλλαξη του μεγαλύτερου κυβερνητικού εταίρου ένα χρόνο μετά είναι εντυπωσιακή. Δεν είναι πια μόνο ένα πιστό μνημονιακό κόμμα, αλλά έχει για οιακιστή το πιο καλό και υπάκουο παιδί της Ευρώπης, που λες και είναι ομογάστριο της Μέρκελ, που λέει μόνο ΝΑΙ, που εφαρμόζει συνειδητά ό, τι του υπαγορεύουν και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους ακραίους νεοφιλελεύθερους της Γηραιάς Ηπείρου.
Η μεγαλύτερη ανακολουθία της μεταπολίτευσης, η πρόδηλη πολιτική αγυρτεία δεν πρέπει να ξεχαστεί. Ο ελληνικός λαός (για να θυμηθούμε) κάτω από συνθήκες πρωτοφανούς τρομοκρατίας και εκβιασμών μέσα και έξω από τη χώρα, οικονομικής καχεξίας, capital control, δεν υπέκυψε και δε λύγισε. Άνοιξε δρόμο ελπίδας τον οποίο πάραυτα κατέστρεψε ο πρωθυπουργός της χώρας. Όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα ξεκαθαρίζουν. Ό, τι συνέβη με το δημοψήφισμα ήταν προαποφασισμένο (εξάλλου είχε την έγκριση των δανειστών) για να φτάσουμε στη 12η Ιουλίου και την αποδοχή του 3ου μνημονίου. Χρειάστηκε πολύ θράσος και περίσσια απατεωνιά για να μεταβληθεί το 62% του ΟΧΙ σε ενδοτικό ΝΑΙ. Η συνθηκολόγηση και η παράδοση της χώρας έγινε με τη σφραγίδα και την υπογραφή μιας κυβέρνησης που αποτελεί όνειδος, όχι για την αριστερά( γιατί τελικά δεν ανήκει εκεί), αλλά για τη χώρα.
Το ΟΧΙ αποκτά άλλη δυναμική και γίνεται ακόμη πιο επίκαιρο μετά το BREXIT. Στην Αγγλία μίλησαν οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι απόκληροι της κοινωνίας, όσοι ζουν σε συνθήκες ένδειας στις φτωχές συνοικίες του Λονδίνου και των άλλων μεγαλουπόλεων γι αυτό και δεν πρέπει να χαριστεί στην ακροδεξιά. Στη χώρα μας φουντώνει το οικονομικό αδιέξοδο, η ανεργία, το κλείσιμο των επιχειρήσεων, η κατάργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Υποβαθμίζεται η υγεία και η παιδεία, επεκτείνεται η ανασφάλεια. Μυριάδες άνθρωποι σε απόγνωση, εκατοντάδες στην αυτοχειρία. Χιλιάδες νέοι, το πολυτιμότερο δυναμικό της χώρας πηγαίνει στο εξωτερικό. Υπολογίζεται σύμφωνα με δημοσίευμα της «Καθημερινής» ότι από το 2008 μέχρι σήμερα περισσότεροι από 427.000 κάτοικοι αυτής της χώρας πήραν το δρόμο της ξενιτιάς. Πλήθος άλλοι ανασφάλιστοι υποαπασχολούνται κάνοντας δουλειές του ποδαριού για ένα κομμάτι ψωμί. Τούτο το μέρος ξεπουλιέται και ρημάζει στο όνομα του τρίτου και του τέταρτου μνημονίου (κοινώς κόφτη).
Η καθημαγμένη χώρα και η εξαθλιωμένη κοινωνία δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από ένα συντεταγμένο GREXIT. Εφτά χρόνια η πατρίδα οδηγείται από αδιέξοδο σε αδιέξοδο και από ταπείνωση σε ταπείνωση. Απόγνωση και απαισιοδοξία. Έρεβος και ερημιά. Η ελπίδα βρίσκεται στην παρακαταθήκη του ΟΧΙ και στην πολιτική του έκφραση. Στην περηφάνια του ελληνικού λαού. Στη θέληση του να γυρίσει σελίδα. Στην τόλμη του να ξαναγράψει ιστορία με οδηγό την ανυπακοή της 5ης Ιουλίου του 2015. Στην απόφαση του να μην επιτρέψει άλλο (παραφράζουμε το στίχο του Γ Ρίτσου) «να συγυρίζουν με πέτρινο χέρι το σπίτι μας και τη ζωή μας». Για να ξαναζήσει ο τόπος τις μεγάλες λιακάδες.
