Άρθρο της Χάνα Σελλ,
Σοσιαλιστικό Κόμμα – CWI Βρετανίας,
μετάφραση, επιμέλεια Ανδρέας Νικητόπουλος
«Ο δόλιος Ντέιβ[1] έχει καθορίσει τη ψήφο μου. Εάν ψηφίσει παραμονή, εγώ θα ψηφίσω αποχώρηση».
Η αναφορά αυτή στο twitter για το δημοψήφισμα παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) συνοψίζει ουσιαστικά τη συμπεριφορά ενός ολοένα αυξανόμενου μέρους του πληθυσμού. Αποτελεί έναν από τους βασικούς λόγους που η πλειονότητα των μεγάλων επιχειρήσεων και των δισεκατομμυριούχων, που θέλουν απεγνωσμένα να κρατήσουν τη Βρετανία στην ΕΕ, ανησυχούν για την περίπτωση που ο περισσότερος κόσμος ψηφίσει υπέρ της αποχώρησης στο δημοψήφισμα του Ιουνίου. Ανακουφίστηκαν, ωστόσο, εν μέρει, όταν ο επικεφαλής του κόμματος των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, παρενέβη στη διαμάχη αυτή καλώντας σε ψήφο υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, γεγονός που χαιρετίστηκε ιδιαίτερα από τον Κάμερον.
Ο ηγέτης των Εργατικών πιέζεται στενά από τον Άλαν Τζόνσον, επικεφαλής της καμπάνιας της δεξιάς πτέρυγας των Εργατικών (Μπλερικοί) υπέρ της παραμονής, σε σημείο που να θεωρείται ότι «του έχει βάλει τη θηλιά στο λαιμό» ώστε ο Κόρμπιν να μην αποκλίνει ούτε γραμμή από το «ευρωπαϊκό» σενάριο, το οποίο εκφωνεί όμως με ενθουσιασμό ανάλογο με εκείνον που διαθέτει ο μέσος όμηρος όταν παρουσιάζει μπροστά στην κάμερα τις απόψεις των απαγωγέων του.
Η ηγεσία των Εργατικών επιμένει, ωστόσο, ότι ο Τζέρεμι Κόρμπιν είναι πλέον ένας ένθερμος οπαδός της παραμονής στην ΕΕ. Αλλά τι προκάλεσε αυτή την «κωλοτούμπα»; Στη διάρκεια της προεκλογικής μάχης για την ηγεσία των Εργατικών, ο Κόρμπιν δήλωνε ότι είχε «ανάμεικτα συναισθήματα» για την ΕΕ και αρνήθηκε να αποκλείσει το ενδεχόμενο υποστήριξης της εκστρατείας για την αποχώρηση. Σε μια προεκλογική συγκέντρωση του συνδικάτου Γενικής Εργασίας της Βρετανίας (GMB) δήλωσε ότι
«θα συνηγορούσα υπέρ της ψήφου προς αποχώρηση εάν πρόκειται να μας επιβάλουν πολιτικές ελεύθερης αγοράς σε όλη την Ευρώπη»
Πριν την άνοδο στην ηγεσία των Εργατικών
Ωστόσο ο ίδιος, πριν την προεκλογική εκστρατεία για την ηγεσία των Εργατικών, είχε επανειλημμένα δηλώσει ξεκάθαρα ότι η ΕΕ προσπαθούσε όντως να επιβάλει πολιτικές ελεύθερης αγοράς σε όλη την Ευρώπη.
Και νωρίτερα, το 2009 έγραφε ότι η ΕΕ
«έπασχε πάντα από σοβαρό δημοκρατικό έλλειμμα» και ότι «ανέκαθεν ο σκοπός ήταν η δημιουργία μιας τεράστιας ευρωπαϊκής ελεύθερης αγοράς, με συνεχή περιορισμό της δύναμης των εθνικών κυβερνήσεων και ολοένα και αυξανόμενη ισχυρή κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας».
Τι άλλαξε όμως από το 2009; Απολύτως τίποτα εντός της ΕΕ. Συνεχίζει να παραμένει μια «ένωση των αφεντικών» με μοναδικό σκοπό τις ιδιωτικοποιήσεις σε όλη την ήπειρο και τις επιθέσεις ενάντια στα εργατικά δικαιώματα.
Ένα από τα πιο βάναυσα παραδείγματα εφαρμογής της λιτότητας παγκοσμίως αποτελεί η μιζέρια και η ανέχεια που επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα παρέλαβε τα ηνία της χώρας πιστεύοντας, όπως και ο Τζέρεμι Κόρμπιν τώρα, ότι ήταν δυνατόν να αλλάξουν την ΕΕ «από τα μέσα».
Αντ’ αυτού ήρθαν αντιμέτωποι με την επιλογή είτε να αψηφήσουν την ΕΕ είτε να παραδοθούν και να εφαρμόσουν ακόμα πιο αυστηρά μέτρα λιτότητας σε έναν πληθυσμό, του οποίου ο μέσος μισθός έχει ήδη μειωθεί κατά το ένα τρίτο. Δυστυχώς και παρά την ετοιμότητα του Ελληνικού λαού να αντισταθεί σθεναρά, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπέκυψε στις απαιτήσεις των θεσμών της ΕΕ.
Ο Τζέρεμι Κόρμπιν έχει απόλυτο δίκαιο, όταν μιλώντας για την ΕΕ, υποστηρίζει ότι «οι σοσιαλιστές έχουν συνειδητοποιήσει από τις απαρχές του εργατικού κινήματος ότι οι εργάτες χρειάζεται να υιοθετήσουν έναν κοινό σκοπό πέρα από εθνικά σύνορα». Η αλληλεγγύη του διεθνούς εργατικού κινήματος ενάντια στη λιτότητα είναι ζωτικής σημασίας, αλλά, όπως απεδείχθη και στην Ελλάδα, αυτό πρέπει να γίνει σε πλήρη αντίθεση με το κλαμπ των αφεντικών που αποτελούν την ΕΕ.
Μερικές από τις πιο δημοφιλείς υποσχέσεις του Κόρμπιν για την ανάδειξή του στην ηγεσία των Εργατικών, όπως η επανεθνικοποίηση των σιδηροδρόμων και των εταιρειών ενέργειας, είναι ουσιαστικά παράνομες σύμφωνα με το δίκαιο της ΕΕ. Αυτό, ωστόσο, δε σημαίνει ότι δεν είναι εφαρμόσιμες από μια κυβέρνηση με ένα αριστερό πρωθυπουργό όπως τον Τζέρεμι Κόρμπιν αλλά ότι η υλοποίησή τους θα πρέπει να γίνει σε πλήρη αντιπαράθεση και σύγκρουση με την ΕΕ. Αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω να ψηφίσει κανείς υπέρ της αποχώρησης στο δημοψήφισμα.
Ο Τζέρεμι Κόρμπιν όμως άλλαξε τις θέσεις του για την ΕΕ επειδή δέχθηκε πίεση από τους επιχειρηματικούς κύκλους της Βρετανίας, μέσω της δεξιάς πτέρυγας του Εργατικού κόμματος, και όχι εξαιτίας κάποιας πραγματικής αντικειμενικής αλλαγής εντός της ΕΕ.
Έξοδος από την ΕΕ, σε αριστερή και διεθνιστική βάση
Εάν ο Τζέρεμι Κόρμπιν δεν είχε υποχωρήσει τόσο νωρίς, αν είχε παραμείνει πιστός στις θέσεις του και είχε ηγηθεί μιας εκστρατείας αποχώρησης από την ΕΕ στη βάση μιας αριστερής και διεθνιστικής πλατφόρμας, τότε θα βλέπαμε μια πολύ διαφορετική εικόνα σε σχέση με το δημοψήφισμα. Θα είχαμε μια εκστρατεία όπου θα είχε ακουστεί και η φωνή της εργατικής τάξης αντί για μια διαμάχη στην οποία έχουν κυριαρχήσει πλήρως και παντού οι επιχειρηματικοί κύκλοι και οι Συντηρητικοί. Αυτό θα είχε αυξήσει σημαντικά τις πιθανότητες εξόδου από την ΕΕ.
Και κάτι τέτοιο, με τη σειρά του, θα είχε ανοίξει το δρόμο για τη πτώση των Συντηρητικών και την άνοδο στην εξουσία μιας κυβέρνησης Εργατικών υπό την ηγεσία του Τζέρεμι Κόρμπιν. Σε περίπτωση που ο Ντέιβιντ Κάμερον, χάσει το δημοψήφισμα, όπως αναγνωρίζουν πολλά στελέχη των Συντηρητικών, δεν θα μπορέσει να επιβιώσει ούτε για «30 δευτερόλεπτα» στην ηγεσία των Συντηρητικών. Πολύ πιθανό και η κυβέρνησή του να είχε την ίδια τύχη ιδίως αν ο Κόρμπιν υποστήριζε σταθερά την έξοδο.
