Σχόλιο από το «Ξεκίνημα»
Όπως ήταν αναμενόμενο οι σημερινές κινητοποιήσεις ενάντια στη νέα επιδρομή ενάντια στο βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων ήταν περιορισμένης μαζικότητας. Σ’ αυτό έπαιξε ρόλο στην Αθήνα η απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς αλλά και βέβαια το γεγονός ότι η κυβέρνηση εξάγγειλε ξαφνικά τη συζήτηση στη βουλή μέσα στο Σαββατοκύριακο. Ρόλο όμως παίζει και η γενική κατάσταση του εργατικού και λαϊκού κινήματος που είναι σε φάση κόπωσης. Αυτή η φάση δεν ξεπερνιέται με τεχνητές ενέσεις αισιοδοξίας στις οποίες επιδίδεται παραδοσιακά το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς, που ανάμεσα σ’ άλλα φουσκώνει και τους αριθμούς των κινητοποιήσεων. Ξεπερνιέται μόνο με ένα σοβαρό σχέδιο ενίσχυσης και κλιμάκωσης των αντιστάσεων έτσι ώστε τα λαϊκά στρώματα να πειστούν ότι υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες νίκης. Αυτή όμως είναι και η βασική αδυναμία της Αριστεράς.
Η κυβέρνηση πέρασε το τεστ… απέναντι στο κουαρτέτο
Η κυβέρνηση πέρασε με επιτυχία το «τεστ» απέναντι στα κοράκια της ΕΕ. Προχώρησε σε ένα ξαφνικό αιφνιδιασμό, που θα ζήλευαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αποφασίζοντας και ανακοινώνοντας συζήτηση στη βουλή μέσα σε μερικές ώρες, πιάνοντας τους πάντες εξ’ απροόπτου. Έχει καταντήσει ίδια κι απαράλλακτη με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που με κόλπα και όλα όσα ο ίδιος ο Τσίπρας αποκαλούσε «κοινοβουλευτικά» και «συνταγματικά πραξικοπήματα» περνούσαν το ένα πακέτο μέτρων μετά το άλλο.
Θα μπορεί έτσι να καυχηθεί στους εταίρους της στην ΕΕ ότι πέρασε το νομοσχέδιο χωρίς μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις και έτσι κάνει καλύτερα τη δουλειά από ότι θα την έκαναν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Έτσι ο Τσίπρας μπορεί, χαριεντιζόμενος, να αποσπάσει τα χαμόγελα του Σόιμπλε, την αγκαλιά του Ολάντ και τα φιλιά του Γιούνγκερ και της Μέρκελ…
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες μπορούν επίσης να είναι χαρούμενες! «Έκαναν το καθήκον τους» και κάλεσαν κινητοποίηση! Όμως, θα πουν, «οι εργαζόμενοι δεν συμμετείχαν»! Ποιος φταίει επομένως για την αποτυχία των κινητοποιήσεων και για το γεγονός ότι η κυβέρνηση περνά τα μέτρα της;
63 + 9
Το νέο πακέτο μέτρων αντιστοιχεί σε 9 δισ. ευρώ. «Γιατί φωνάζετε;» διαμαρτύρονται τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πέρασαν μέτρα 63 δισ. και ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει μόνο 9! Τέτοια μπακαλίστικη κατάντια!
Ξεχνούν δύο μικρές «λεπτομέρειες». Πρώτον, τα 9 δισ. είναι επιπλέον των 63! Είναι ακόμα 9 δισ. € τα οποία αφαιρούν από μια χειμασμένη οικονομία και ένα εξοντωμένο οικονομικά πληθυσμό που έχασε ήδη, από το 2010, το 1/3 του εισοδήματός του, για να μην αναφέρουμε τους άνεργους!
Και δεύτερο, είχαν υποσχεθεί πως θα ανατρέπανε τις πολιτικές της λιτότητας συνολικά – το θυμάται κανείς τους αυτό;
Αριστερά χωρίς σχέδιο
Ένα κομμάτι της Αριστεράς, με βασικό εκφραστή το ΚΚΕ, εδώ και δύο μήνες «προετοιμάζεται» για την μεγάλη 48ωρη απεργία που θα καλεστεί ενάντια στο φορολογικό και ασφαλιστικό νομοσχέδιο από τη στιγμή που αυτό κατατεθεί στη βουλή.
Η απόφαση μάλιστα της ΓΣΕΕ για 48ωρη τις ημέρες της κατάθεσης του νομοσχεδίου πάρθηκε μετά από πρόταση του ΚΚΕ.
Το «Ξ» εξήγησε από την πρώτη στιγμή ότι η πρόταση ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Ότι από τη στιγμή που κατατεθεί νομοσχέδιο στη βουλή, είναι πια πολύ αργά. Κι ότι ο μόνος τρόπος να ανατραπεί το νέο Μνημόνιο είναι με ένα συνολικό σχέδιο κινητοποιήσεων που να είναι
- κατ’ αρχή ενωτικό προς το σύνολο της Αριστεράς και των εργατικών σωματείων και μαχητικών συνδικάτων
- κατά δεύτερο πολύμορφο, με απεργιακές κινητοποιήσεις, καταλήψεις κλπ και
- τρίτο να κλιμακώνει σε μια μεγάλη γενική απεργία, με τη μορφή επαναλαμβανόμενων απεργιών και καταλήψεων τις μέρες της κατάθεσης του ασφαλιστικού στη βουλή
Τι Αριστερά χρειαζόμαστε
Ένα σχέδιο όπως το πιο πάνω βέβαια προϋποθέτει ότι η Αριστερά και το κίνημα είναι διατεθειμένοι να ρίξουν την κυβέρνηση!
Κι όποιος θέλει να ρίξει την κυβέρνηση θα πρέπει να έχει έτοιμη μια εναλλακτική πρόταση, σε επίπεδο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, καθώς και σε επίπεδο προγράμματος – δηλαδή οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, που σημαίνει ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα ανοικοδόμησης της οικονομίας.
Ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσε να αντιστρέψει το κλίμα της απογοήτευσης και απαισιοδοξίας που υπάρχει την κοινωνία. Αυτά όμως, δυστυχώς, είναι απαγορευμένα πράγματα για το συντριπτικό όγκο της ελληνικής Αριστεράς, και πρώτα και κύρια για το ΚΚΕ.
Υπάρχει η πιθανότητα η Αριστερά αυτή μέσα από τις απανωτές σφαλιάρες να βγάλει συμπεράσματα και να διορθώσει την πορεία της; Δυστυχώς δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι! Γι’ αυτό και η βασική μας πρόταση είναι η ανάγκη να παλέψουμε για να χτίσουμε μια νέα μαζική Αριστερά που για να πετύχει θα πρέπει να είναι πραγματικά σοσιαλιστική, διεθνιστική, επαναστατική!
Αυτό το καθήκον πρέπει να συνοδεύει κάθε συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, που πρέπει να κάνουμε ότι είναι δυνατό για να είναι μαζικές. Αυτό αφορά ειδικά την κινητοποίηση της Πρωτομαγιάς την Κυριακή 8 Μάη, όπου συγκεντρώνεται η προσπάθεια πολλών χώρων και κινημάτων, καθώς και τις νεολαιίστικες καταλήψεις πλατειών που συζητούνται αρκετά ανοιχτά πια, μετά το παράδειγμα της Γαλλίας.
