Άρθρο του Alan Jones, Σοσιαλιστική Εναλλακτική – αμερικάνικο τμήμα της CWI
Μια σειρά εργατικών σωματείων και συνδικαλιστικών οργανώσεων που ο αριθμός τους συνεχώς αυξάνεται, προετοιμάζουν μια μαζική εργατική διαδήλωση στην Ουάσινγκτον στις 17 Οκτωβρίου, ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές της κυβέρνησης, την κατοχή του Ιράκ, την επίθεση ενάντια στα κοινωνικά δικαιώματα ελευθερίες, και κοινωνικές δαπάνες, που τόσο χρειάζονται τα εργατικά στρώματα, την ώρα που οι κερδοσκόποι του χρηματιστηρίου της Wall Street και οι πλούσιοι Αμερικανοί απολαμβάνουν τις φορολογικές ελαφρύνσεις που τους παρέχει η κυβέρνηση.
Οι οργανωτές της πορείας προσαρμόζουν την εκστρατεία τους στα πρότυπα της αντίστοιχης διαδήλωσης που είχε οργανώσει το κίνημα για τα κοινωνικά δικαιώματα και ο Martin Luther King (Μάρτιν Λούθερ Κινγκ) πριν από 36 χρόνια, ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ, αλλά και ενάντια στη φτώχεια στο εσωτερικό της χώρας. Ο Martin Luther King υποστήριζε ότι ο πόλεμος και η φονική επίθεση που είχε εξαπολύσει τότε το Πεντάγωνο ενάντια στο λαό του Βιετνάμ, ήταν ταυτόχρονα ένας πόλεμος ενάντια στους φτωχούς εργαζόμενους στην Αμερική και διεθνώς.
Τα λόγια του αυτά ηχούν σήμερα ακόμη πιο αληθινά, την ώρα που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εντείνει την επίθεσή του στο Ιράκ, και ταυτόχρονα στο εσωτερικό των ΗΠΑ εντείνεται η επίθεση των μεγάλων εταιριών ενάντια στους εργαζόμενους. Σήμερα η ανάγκη χτισίματος ενός μαζικού εργατικού κινήματος που θα παλέψει για την κοινωνική αλλαγή είναι μεγαλύτερη παρά ποτέ.
Το διάστημα μεταξύ 1973 και 2000, ενώ το εισόδημα του 90%, του πληθυσμού μειώνεται διαρκώς, το εισόδημα του πλουσιότερου 1% έχει αυξηθεί κατά 123%! Όσο για την ακόμη πλουσιότερη μειοψηφία της χώρας, το 0,01%, το εισόδημά της έχει αυξηθεί κατά 600%! (New York Times, 12/18/03). Την ίδια ώρα οι κοινωνικές δαπάνες για την παιδεία, την υγεία και τη στέγαση έχουν περικοπεί βάναυσα.
Οι αξιοπρεπώς αμειβόμενες δουλειές εξαφανίζονται μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, ενώ οι νέες που δημιουργούνται αμείβονται με τα μισά χρήματα σε σχέση με αυτές που χάνονται. Στο εσωτερικό των ΗΠΑ και σε ολόκληρο τον κόσμο, η φτώχεια και η πείνα εξαπλώνονται.
Η διακήρυξη της Πορείας του 1.000.000 δηλώνει: «Έχει έρθει η ώρα να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι με βάση τα δικά μας αιτήματα. Ας βάλουμε ένα τέλος στην κυριαρχία των λίγων προνομιούχων, και το μονοπώλιό τους στην πολιτική ζωή της Αμερικής. Ας προχωρήσουμε από κοινού στο χτίσιμο ενός κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού κινήματος των εργαζομένων. Εμείς είμαστε οι πολλοί. Οι διεφθαρμένοι που ελέγχουν τις ζωές μας είναι οι λίγοι».
Η οργανωτική επιτροπή της διαδήλωσης, δημιουργήθηκε από τοπικά σωματεία που συμμετείχαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις και από προοδευτικούς εργαζόμενους σε όλη τη χώρα. Η εθνική ένωση εκπαιδευτικών που αντιπροσωπεύει 2,7 εκατ. καθηγητές και εκπαιδευτικό προσωπικό, αποφάσισε να συμμετάσχει στην εκστρατεία στο εθνικό του συνέδριο με τη συμμετοχή 12.000 αντιπροσώπων. Συμμετέχουν επίσης μια σειρά από σωματεία από διάφορες πολιτείες, όπως η Νότια Καρολίνα, η ομοσπονδία των μαύρων εργαζομένων, τοπικά εργατικά συμβούλια, αντιπολεμικές οργανώσεις και κινήσεις υπεράσπισης των δικαιωμάτων των μεταναστών.
Όλα αυτά συμβαίνουν παράλληλα με τις αποφάσεις των δύο μεγαλύτερων συνδικάτων στη συνομοσπονδία AFL-CIO, των εργαζομένων στο Δημόσιο και στις Υπηρεσίες, που αντιπροσωπεύουν πάνω από 3 εκατομμύρια εργαζόμενους, με τις οποίες ζητούν τον άμεσο τερματισμό του πολέμου στο Ιράκ και την επιστροφή των αμερικανικών στρατευμάτων.
Η συνδικαλιστική ηγεσία (AFL-CIO) αντιτίθενται στη διαδήλωση
Αν και ακούγεται απίστευτο, αντί να υποστηρίξει την εκστρατεία, η ηγεσία της συνομοσπονδίας των συνδικάτων των ΗΠΑ, AFL-CIO, έστειλαν επιστολές σ’ όλες τις ομοσπονδίες και τα σωματεία των εργαζομένων, ζητώντας τους «να μη στηρίξουν την διαδήλωση, αλλά να παραμείνουν αφοσιωμένοι στο στόχο των εκλογών, λέγοντας ότι το πιο κρίσιμο καθήκον του εργατικού κινήματος είναι να απομακρυνθεί ο Μπους από το Λευκό Οίκο».
Και ενώ οι ίδιες αυτές ηγεσίες σιωπούσαν ή αδιαφορούσαν για το συνεχιζόμενο πόλεμο ενάντια στους φτωχούς εργαζόμενους και τον πόλεμο και την κατοχή στο Ιράκ, ξαφνικά έγιναν ιδιαίτερα δραστήριες στην προσπάθεια να δυναμιτίσουν την πορεία του 1.000.000!
Η αντίθεσή τους στην πορεία είναι το φυσικό επακόλουθο της συμμετοχής τους στην εκστρατεία του υποψήφιου των Δημοκρατικών, John Kerry (Κέρι), «Οποιοσδήποτε εκτός του Μπους». Η συμμαχία αυτή έχει στόχο να αποπροσανατολιστεί το εργατικό κίνημα από τα πραγματικά προβλήματα και τις ανάγκες του, και να ταυτιστεί με τις πολιτικές και τη στρατηγική του κόμματος των Δημοκρατικών. Κάθε προσπάθεια σοβαρής κινητοποίησης των εργαζομένων θα φέρει σε δύσκολη θέση τους φίλους της ηγεσίας των συνδικάτων, Κέρι και Δημοκρατικούς, ανοίγοντας ζητήματα τα οποία δεν θα έπρεπε να απασχολούν τον κόσμο, σύμφωνα με τη λογική του «λιγότερο κακού» που προτείνουν.
Ωστόσο η ιστορία έχει δείξει ότι όλες οι κατακτήσεις, από το οχτάωρο μέχρι το δικαίωμα της ψήφου, έχουν κερδιθεί με την ανεξάρτητη δράση και τους αγώνες των εργαζομένων, που ανάγκασαν τις κυβερνήσεις και τους καπιταλιστές να υποχωρήσουν.
Και ενώ οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αρνούνται να χρηματοδοτήσουν την «Πορεία του 1.000.000», θα ξοδέψουν πάνω από160 εκατ. δολάρια στην εκστρατεία του Κέρι και των Δημοκρατικών. Αυτά τα χρήματα θα αξιοποιούνταν πραγματικά για το συμφέρον των εργαζομένων, αν πήγαιναν στη διοργάνωση της διαδήλωσης, ή σε μια μαζική εκστρατεία για τη δημιουργία σωματίων σε χώρους όπου δεν υπάρχουν, για την ενίσχυση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Όλα αυτά τονίζουν για μια ακόμη φορά την ανάγκη να σπάσει το συνδικαλιστικό κίνημα τους δεσμούς του με το κόμμα των Δημοκρατικών, και να αρχίσει να δρα ανεξάρτητα στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, οργανώνοντας μαζικές κινητοποιήσεις, απεργιακές δράσεις και χτίζοντας ένα νέο κόμμα, που να παλεύει πραγματικά για τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Οι περισσότερες συνδικαλιστικές ενώσεις που συμμετέχουν στη «Πορεία του 1.000.000» υποστηρίζουν τον Κέρι στις εθνικές εκλογές του Νοέμβρη, και αυτό είναι ένα σοβαρό τους λάθος. Αλλά το γεγονός ότι βρίσκονται ήδη στη διαδικασία της διοργάνωσης κινητοποιήσεων που θα ασκούν πίεση στο πολιτικό κατεστημένο, με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα, είναι μια ένδειξη της τροπής που θα πάρει η κατάσταση μετά τις εκλογές, όταν ο Μπους ή ο Κέρι θα εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους, που βασικό σκοπό έχει να βάλει τους εργαζόμενους να πληρώσουν το κόστος του πολέμου και της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος.
Η νέα κυβέρνηση δεν θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο μια ήττα στο Ιράκ, αλλά και ένα συνεχώς αυξανόμενο κίνημα μέσα στην ίδια της τη χώρα. Η «Πορεία του 1.000.000», μπορεί να παίξει έναν αποφασιστικό ρόλο στην κατεύθυνση της οργάνωσης και της κινητοποίησης όλων όσων θέλουν να παλέψουν ενάντια στο σύστημα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, τη φτώχεια και τον πόλεμο στο εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας.
Δεδομένης της παράλυσης των περισσότερων επίσημων εργατικών ενώσεων, μια μαζική διαδήλωση στην Ουάσινγκτον η οποία θα ακολουθηθεί από συναντήσεις σε τοπικό επίπεδο, και η συνεύρεση όλων των δυνάμεων που θέλουν να απαντήσουν στις επιθέσεις στη βάση μιας κοινής προγραμματικής πλατφόρμας, θα αποτελέσει ένα σημαντικό βήμα για την ανάπτυξη του εργατικού και του αντιπολεμικού κινήματος.
Η «Πορεία του 1.000.000» παλεύει για:
– δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη
– δουλειές για όλους,
– σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων,
– αύξηση των δαπανών για την Παιδεία, την Υγεία, την κατοικία,
– αύξηση της φορολογίας για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλούσιους
– το σταμάτημα της καταστροφής του περιβάλλοντος,
– απόσυρση του «πατριωτικού νόμου» και των νόμων ενάντια στις συνδικαλιστικές ελευθερίες,
– δραστική μείωση των δαπανών για τους εξοπλισμούς.
