Tης Σύνταξης
«Σε εποχές διεθνούς κρίσης οι εργαζόμενοι πρέπει να πάψουν να θεωρούν ιερά τα κεκτημένα τους…»
Δήλωση του Κ. Μητσοτάκη στον CITY 99.5
– Μαζική αύξηση των απολύσεων και 50-100.000 νέοι άνεργοι το επόμενο διάστημα σύμφωνα με το ΙΝΕ ΓΣΕΕ και το Εθνικό Παρατηρητήριο Απασχόλησης
– 4.855 πλειστηριασμοί μέσα στο δίμηνο Σεπτέμβρη-Οκτώβρη σύμφωνα με το δελτίο δικαστικών δημοσιεύσεων
– 4.5 δις ευρώ έχουν χάσει ήδη τα ασφαλιστικά ταμεία μέσα σε 1 χρόνο (Πρώτο Θέμα, 2.11.08)
– 100.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις πάνε για κλείσιμο το επόμενο διάστημα σύμφωνα με στοιχεία των εμπορικών και βιοτεχνικών συλλόγων Αθήνας-Πειραιά
Τι έκανε πρώτα από όλα, γι’ αυτά, η κυβέρνηση;
Δίνει 28 δις ευρώ – το μισό κρατικό προϋπολογισμό – στους τραπεζίτες που εμφάνισαν καθαρά κέρδη 4.3 δις ευρώ την 4ετία 2004-2008.
Δίνει επίσης αύξηση 250% στους μισθούς των διοικητών των ασφαλιστικών ταμείων με αποτέλεσμα ο μισθός του διοικητή του ΙΚΑ για παράδειγμα να φτάνει πλέον τα 15.000 ευρώ το μήνα! (Πρώτο Θέμα, 2.11.08)
Αυτά για το κεφάλαιο. Για τους εργαζόμενους εφαρμόζει τη ρήση του Μητσοτάκη αφού:
– Ξεπουλάει όσο-όσο τα «φιλέτα» της Ολυμπιακής και ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο στον ΟΣΕ και τα ΕΛΤΑ
– Δίνει αυξήσεις 20 ευρώ το μήνα στο Δημόσιο τομέα, 0.77 λεπτά τη μέρα στον ιδιωτικό τομέα ενώ επιχειρεί να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις σε μια σειρά χώρους (τράπεζες, συγκοινωνίες κτλ)
– Σχεδιάζει έναν αντιλαϊκό προϋπολογισμό για το 2009 με πρόσθετους φόρους πάνω από 7 δις ευρώ και μειωμένες τις δαπάνες για παιδεία-υγεία
Η αντίδραση του ΠΑΣΟΚ σε όλα αυτά είναι να γίνουν αλλά με τρόπο και διαφάνεια! Φτάνει μέχρι να προτείνει και μερική κρατικοποίηση τραπεζών που θα καταρρεύσουν ώστε να σωθούν και μετά να ξαναγίνουν ιδιωτικές.
Τα δε ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ στα συνδικάτα, παρέα με τη ΔΑΚΕ, περί άλλων τυρβάζουν. Η ΓΣΕΕ πάει, εθιμοτυπικά, για άλλη μία 24ωρη απεργία στις 15 Δεκέμβρη λίγο πριν την ψήφιση του προϋπολογισμού (σημ. η τελική απόφαση θα έβγαινε μετά την έκδοση του Ξ). Ενώ στην Ολυμπιακή πάνε για ήττα χωρίς ουσιαστικά να ανοίξει μύτη.
Με τέτοια αντιπολίτευση είναι απόλυτα λογικό ο Κ. Μητσοτάκης να δηλώνει ότι «προτιμάει μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ από μια αδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ».
Την ίδια ώρα στο χώρο της αριστεράς εμφανίζονται 2 βασικά προβλήματα. Από τη μια η απροκάλυπτα διασπαστική πολιτική του ΚΚΕ και της ΚΝΕ σε όλα τα μέτωπα. Και από την άλλη το συντονισμένο μπαράζ συνεντεύξεων στελεχών της δεξιάς πτέρυγας του ΣΥΝ (Κωνσταντόπουλος, Κύρκος, Παπαγιαννάκης) που προτείνουν την κυβερνητική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ παρακάμπτοντας όλες τις αποφάσεις του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ και ρίχνοντας νερό στο μύλο του δικομματισμού.
Και στα 2 αυτά μέτωπα η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι άμεση και καθαρή. Κάλεσμα για συνεργασία και κοινή δράση στο ΚΚΕ όχι γενικά και αόριστα, αλλά στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος – με συγκεκριμένα σημεία πάλης καθώς και ενός συγκεκριμένου σχεδίου δράσης στην παιδεία και τα συνδικάτα.
Αποφασιστική στάση απέναντι στη δεξιά πτέρυγα του ΣΥΝ χωρίς μισόλογα και συμβιβασμούς
Ο ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με ανένταχτους και ανιδιοτελείς αγωνιστές της βάσης του εργατικού κινήματος και των συνδικάτων πρέπει να μπει μπροστά και να παλέψει με στόχο την οργανωμένη πίεση από τα κάτω και το συντονισμό των αγώνων.
– Για δημιουργία μετώπου στο χώρο της Παιδείας (ΠΟΣΔΕΠ, ΟΛΜΕ, φοιτητές κτλ) ενάντια στα ΚΕΣ
– Για συντονισμό του αγώνα στο χώρο των μεταφορών (ΟΣΕ, Προαστιακός, Τραμ, Μετρό, ΗΣΑΠ)
– Δημιουργία μετώπου των εργαζομένων στις επιχειρήσεις που πάνε για απολύσεις
– Μετατροπή της 6ης Δεκέμβρη –παγκόσμια μέρα δράσης ενάντια στις κλιματικές αλλαγές- σε πανελλαδική μέρα δράσης των τοπικών κινημάτων (πυρόπληκτοι Ηλείας, ενάντια στους ΧΥΤΑ, για τους ελεύθερους χώρους κτλ)
– Συνέχιση, συντονισμό και μαζικοποίηση των ακτιβιστικών δράσεων που ήδη έχουν ξεκινήσει π.χ. ενάντια στα διόδια, την ακρίβεια κτλ
Στόχος όλων αυτών των δράσεων πρέπει να είναι η επιβολή μιας καλά οργανωμένης 48ωρης γενικής απεργίας συνδυασμένης με συλλαλητήρια και καταλήψεις. Τελικός στόχος πρέπει να είναι η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και η προοπτική μιας κυβέρνησης της αριστεράς στην υπηρεσία των εργατικών συμφερόντων, της νεολαίας και των λαϊκών στρωμάτων.
