Η Λ. Α., καθαρίστρια στο αεροδρόμιο, μιλά στο σ. Γ. Κασαμπαλάκο για τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν, τις ενδεχόμενες απολύσεις, την αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων και την ανάγκη του συνδικαλισμού στο χώρο.
Τι εξελίξεις υπάρχουν στο χώρο του καθαρισμού του αεροδρομίου;
Για όλους τους εργαζόμενους σε όλες τις υπηρεσίες στην Ολυμπιακή και στο αεροδρόμιο, το κλίμα είναι βαρύ και κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει. Ειδικά στο τμήμα καθαριότητας, όλες οι εργαζόμενες είμαστε υπό τον φόβο της απόλυσης. Ο εργολάβος που δουλεύουμε δεν ξέρουμε αν θα συνεχίσει το έργο, οπότε καταλαβαίνεις σε τι κατάσταση βρισκόμαστε.
Έχουν γίνει και απολύσεις;
Απολύσεις ακόμα δεν έχουν γίνει, αλλά οι καθαρίστριες των αιθουσών VIP είναι μετέωρες γιατί ο εργολάβος έχασε την καθαριότητα των συγκεκριμένων χώρων, σε μια εργαζόμενη μάλιστα τελείως ξαφνικά ανακοινώθηκε πως θα πάρει 1 μήνα υποχρεωτική άδεια μετ?αποδοχών. Την ζώσανε τα φίδια, κυρίως γιατί η σύμβασή της είναι αορίστου χρόνου. Δικαίως οι συναδέλφισσες που βγήκαν από τις VIP φοβούνται μήπως απολυθούν ως πλεονάζον προσωπικό, ή μήπως αντικατασταθούν με κάποιες άλλες με συμβάσεις 3-6 μηνών, όπως είναι πλέον το καθεστώς σε όλες τις εργαζόμενες στην καθαριότητα.
Πώς ήταν οι εργασιακές συνθήκες πριν την πώληση της Ολυμπιακής;
Και εγώ και οι άλλες καθαρίστριες έχουμε να πληρωθούμε από τον Μάη και φυσικά δεν έχουμε πάρει ούτε τα επιδόματα της άδειας.
Τι κλίμα επικρατεί στις καθαρίστριες του αεροδρομίου;
Από τη μία υπάρχει εκφοβισμός και από την άλλη αβεβαιότητα. Η προϊστάμενή μας και τσιράκι του αφεντικού φροντίζει να μας εκβιάζει ψυχολογικά, να μας απειλεί δηλαδή ότι θα χάσουμε τη δουλειά μας ώστε να δουλεύουμε υπερωρίες απλήρωτες, να πηγαίνουμε να καθαρίζουμε σπίτια στα βόρεια προάστια (κάτι που δεν προβλέπεται στη σύμβαση που αφορά μόνο το αεροδρόμιο) τζάμπα για να μοιράζεται την πληρωμή αυτή μαζί με το αφεντικό, μαύρα και αφορολόγητα. Από την άλλη, κάποιες συναδέλφισες αντί να δουν πως θα παλέψουμε από κοινού τα προβλήματά μας, κοιτάνε να κατηγορούν η μία την άλλη. Ο εργολάβος και η προϊστάμενη έχουν περάσει αυτή την καχυποψία μεταξύ μας. Δυστυχώς κάποιες θεωρούν ότι με το να «καρφώσουν» μια συνάδελφό τους για κάτι ασήμαντο, θα ισχυροποιήσουν τη θέση και την αμοιβή τους.
Μετά τη δολοφονική επίθεση στην Κούνεβα και ότι ακολούθησε, άλλαξε κάτι;
Τα πράγματα αλλάζουν μόνο προς το χειρότερο. Επικρατεί εργοδοτική τρομοκρατία σε όλο το μεγαλείο της. Αυτές τις μέρες, όπως έμαθα από τον Κώστα Ήσυχο, συνδικαλιστή στην Ολυμπιακή και στο ΕΚΑ, απειλήθηκε η σωματική ακεραιότητα μιας καθαρίστριας στο Βόλο που θέλει 2 χρόνια για να συνταξιοδοτηθεί.
Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις σε όλες και όλους που δουλεύουν στην καθαριότητα;
Να κοιτάνε την αλληλεγγύη μεταξύ τους και όχι να πιστεύουν τους εργολάβους και τους υποτακτικούς τους, ότι τάχα αν καρφώσουν μια συνάδελφο θα είναι καλύτερα για αυτούς. Το βασικότερο όμως είναι να μπουν στα σωματεία του κλάδου. Ο συνδικαλισμός είναι ο μόνος τρόπος να ξεπερνά τον φόβο του ο κάθε εργαζόμενος. Ειδικά στον κλάδο μας όπου λόγω των υπέρογκων μαύρων κερδών που υπάρχουν για τους εργολάβους, έχουν γίνει αφεντικά οι μεγαλύτεροι μαφιόζοι, μόνο η εγγραφή σε κάποιο επιχειρησιακό ή κλαδικό σωματείο μπορεί να αποτελέσει διέξοδο για τις εργαζόμενες.
