Η επίθεση με πυροβόλα όπλα και αμυντική χειροβομβίδα στο Α.Τ. Αγ. Παράσκευης το βράδυ της 27ης Οκτωβρίου είχε πολύ σημαντικότερα αποτελέσματα από τον τραυματισμό κάποιων αστυνομικών. ΜΜΕ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ακροδεξιά χρησιμοποιούν για άλλη μια φορά την βία των οργανώσεων ατομικής τρομοκρατίας για να προετοιμάσουν το έδαφος για περαιτέρω καταστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων, περισσότερη αστυνομοκρατία και κατασυκοφάντηση των αγώνων. Κάποιος μπορεί να πει πως αυτό θα το επιδίωκαν έτσι κι αλλιώς. Αυτό είναι σωστό, όμως, ο βαθμός στον οποίο διευκολύνονται να το κάνουν μετά από τέτοιες ενέργειες είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος, και ακόμα, στη συνείδηση των πλατιών λαϊκών μαζών νομιμοποιούνται τα μέτρα που ενισχύουν την κρατική καταστολή, αντί να προκαλούν μαζική αντίδραση και αγώνες.
Η επίθεση αυτή παρέχει έτσι κάλυψη και άλλοθι στον Χρυσοχοϊδη και την κυβέρνηση που μερικές μέρες πριν βρισκόταν έκθετη εξαιτίας της εισβολής αστυνομικών δυνάμεων σε χώρο που γινόταν παρουσίαση βιβλίου και της προσαγωγής στην συνέχεια στην ΓΑΔΑ στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο υπουργός της καταστολής «αναβαθμίζεται» μέσα από ενέργειες όπως αυτή στο α. τ. Αγ. Παρασκευής και αναλαμβάνει το ρόλο αυτού που θα μας σώσει από τους τρομοκράτες χρησιμοποιώντας κάθε μέσο (και με την στήριξη της ΝΔ όπως έσπευσε να διευκρινίσει ο εκπρόσωπος της).
Η συζήτηση για το αν οι δράστες είναι προβοκάτορες όπως υποστηρίζει το ΚΚΕ (και άλλες δυνάμεις της αριστεράς) ή όχι, δεν έχει και πολλή σημασία. Από την μία γιατί η Αριστερά δεν μπορεί να κινείται και να βγάζει συμπεράσματα με βάση αστυνομικά σενάρια και από την άλλη, γιατί ακόμα και αν η συγκεκριμένη ενέργεια ήταν στημένη, οι μέθοδοι της ατομικής τρομοκρατίας χρησιμοποιούνται από ένοπλες ομάδες που αυτοανακηρύσσονται σε επαναστατικές ήδη από τον 19ο αιώνα (με πιο χαρακτηριστικό κλασσικό παράδειγμα τους Ναρόντνικους στην τσαρική Ρωσία). Κατ’ επέκταση λοιπόν, η Αριστερά οφείλει να απαντήσει πολιτικά στο ζήτημα της ατομικής βίας.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ατομική τρομοκρατία είναι παράγωγο της εξοντωτικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης που χαρακτηρίζει το καπιταλιστικό σύστημα. Νέοι κατά κύριο λόγο άνθρωποι, που φτάνουν στα όρια της απόγνωσης, καταφεύγουν σε τέτοιες ενέργειες ασφυκτιώντας μέσα σε ένα βάρβαρο καταπιεστικό σύστημα, θεωρώντας πως έτσι, χτυπούν το σύστημα, εκδικούνται, υπηρετούν επαναστατικούς σκοπούς. Μέσα σε σημαντικά τμήματα της νεολαίας, από την άλλη, τέτοιες ενέργειες «θάρρους» και «ηρωισμού» ασκούν αρκετή έλξη. Κατανοώντας τις αιτίες που δημιουργούν όλα αυτά τα συναισθήματα, η ουσία είναι μία: η ατομική τρομοκρατία δεν χτυπάει στην πραγματικότητα το σύστημα, αντίθετα, το ενισχύει, καθώς προσφέρει το ιδανικό άλλοθι στην άρχουσα τάξη να ενισχύει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Η μέθοδος της ατομικής αντεκδίκησης στο όνομα του κινήματος και της κοινωνίας, μόνο αρνητικές συνέπειες μπορεί να έχει ακόμα και αν το θύμα είναι κάποιος μισητός εκπρόσωπος του συστήματος. Γιατί, τι είδους μηνύματα στέλνονται μέσα από τέτοιες ενέργειες προς τους εργαζόμενους και τη νεολαία; Όσο και αν οι υποτιθέμενοι επαναστάτες μιλάνε ξανά και ξανά για το λαϊκό κίνημα και τους μαζικούς αγώνες η πείρα πολλών δεκαετιών δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Στον βαθμό που μια ενέργεια ατομικής τρομοκρατίας, βρίσκει υποστήριξη σε κάποιο τμήμα του πληθυσμού, οδηγεί στο συμπέρασμα πως η οργάνωση της πάλης τους, οι μαζικοί αγώνες του νεολαιίστικου και του εργατικού κινήματος, δεν έχουν και καμιά ιδιαίτερη σημασία. Αρκεί να έρθει κάποιος “Ζορό” για να σώσει τους καταπιεσμένους από τους καταπιεστές.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σύνθετα όταν, όπως στην προκειμένη περίπτωση, τα θύματα των επιθέσεων είναι απλοί αστυνομικοί. Αυτό δίνει την ευκαιρία σε ΜΜΕ και πολιτικούς να μιλήσουν υποκριτικά για «την γενιά των 700 ευρώ που χτυπιέται από τους εξτρεμιστές που θέλουν να πλήξουν την δημοκρατία μας». Αυτοί βέβαια, που λένε τα παραπάνω όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με την γενιά των 700 ευρώ, αλλά είναι αυτοί που την δημιούργησαν. Όσο για την «δημοκρατία» που υπερασπίζονται, αυτή βασικά αφορά μόνο την ελευθερία των καπιταλιστών να αυξάνουν τα κέρδη τους γιατί οι εργαζόμενοι και η νεολαία όταν διεκδικούν μαζικά τα δικά τους δικαιώματα βρίσκουν απέναντι τους την κρατική καταστολή, τους μεγαλοδημοσιογράφους και βέβαια το δικαστικό σύστημα που βγάζει εν ριπή οφθαλμού παράνομη και καταχρηστική σχεδόν κάθε απεργιακή κινητοποίηση.
Τέτοιου είδους επιθέσεις ενισχύουν αντικειμενικά τις δυνάμεις του συστήματος που ζητούν περισσότερη αστυνόμευση και ποινικοποίηση των αγώνων. ΜΜΕ και αστικά κόμματα συνδέουν πολύ συνειδητά τις οργανώσεις ατομικής βίας με τους αγώνες της νεολαίας και την Αριστερά επενδύοντας στην συντηρητικοποίηση τμημάτων της κοινωνίας.
Οι οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς έχουν λοιπόν υποχρέωση να σταθούν απέναντι σε αυτές τις λογικές, ακριβώς επειδή αυτές δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ενισχύουν σε τελική ανάλυση το ίδιο το σύστημα. Ταυτόχρονα, πρέπει να ξεσκεπάζουν και την υποκρισία των υποστηρικτών του συστήματος που μπορούν να χύνουν τόνους μελάνι ενάντια στην βία της ατομικής τρομοκρατίας εκμεταλλευόμενοι την σύγχυση που αυτή προκαλεί αλλά υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια την βία και την τρομοκρατία που ασκείται καθημερινά σε χιλιάδες εργαζόμενους και νεολαίους στους χώρους που ζουν και εργάζονται.
__________________
