Στις 18 Γενάρη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απεύθυνε δημόσιο κάλεσμα στις δυνάμεις της Αριστεράς για κοινή δράση στο μέτωπο του Ασφαλιστικού.[1]
Στις 25 Γενάρη πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στην οποία συμμετείχαν –πλην του ΚΚΕ– σχεδόν όλες οι οργανώσεις στις οποίες απευθυνόταν το κάλεσμα, έτσι ώστε να συζητηθούν τα πρακτικά βήματα ενός τέτοιου συντονισμού.
Η συζήτηση έγινε σε καλό κλίμα, όπου παρά τις διαφορετικές εκτιμήσεις και αναλύσεις πάνω στα ζητήματα της συγκυρίας, υπήρχε η κατανόηση ότι η ενωτική παρέμβαση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι εκ των ων ουκ άνευ για να δοθεί η μάχη του Ασφαλιστικού.
Στη σύσκεψη συζητήθηκε μια κοινή ανακοίνωση[2] από όσες δυνάμεις το επιθυμούν, σχετικά με το Ασφαλιστικό, η προσπάθεια για κοινή πορεία στην απεργία της 4ης Φλεβάρη και η οργάνωση κάποιων κοινών παρεμβάσεων σε γειτονιές της Αθήνας.
Τι λέει το «Ξ» γενικά
Η απάντηση του «Ξ» σε κάθε προσπάθεια ενωτικής δράσης της Αριστεράς είναι σταθερά θετική.
Αυτό είναι κάτι που φάνηκε μέσα από τις σχέσεις που ανάπτυξε το «Ξ» με τον αριστερό κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ στη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων, σε μια σειρά συναντήσεις με την επίσημη ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή με δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τη συμμετοχή μας στην «Πρωτοβουλία των 1.000», στον «Αντιφασιστικό Συντονισμό Αθήνας-Πειραιά», στη δημιουργία της «Συνέλευσης 17 Ιούλη» αλλά και σε μια σειρά τοπικές κινήσεις, ενωτικές συνεργασίες και συντονισμούς (σε Πατήσια, Ζωγράφου, Πετρούπολη, Νέα Ιωνία, Βόλο, Τούμπα, Συκιές Θεσσαλονίκης κα).
Την ίδια στιγμή και παράλληλα με όλα τα πιο πάνω το «Ξ» καλεί σταθερά υπέρ της συνεργασίας όλης της Αριστεράς, υπέρ των ενωτικών δράσεων, πρωτοβουλιών, κινήσεων, συγκεντρώσεων, πορειών κλπ του συνόλου της Αριστεράς. Καταγγέλλουμε την πολυδιάσπαση των συγκεντρώσεων και των πορειών, που καταντά εξωφρενική, ειδικά από τη μεριά του ΚΚΕ, και που έτσι το μόνο που πετυχαίνει είναι την αποξένωση των εργατικών και λαϊκών μαζών. Παρόλα αυτά θεωρούμε απαραίτητο και σωστό το ΚΚΕ να καλείται διαρκώς σε ενωτικές δράσεις κι ας λέει διαρκώς «όχι»: η ηγεσία μπορεί να κλείνει τα αυτιά της, αυτό όμως δεν ισχύει για την κοινωνική και εκλογική βάση του κόμματος.
“Ναι” στο κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Στα πλαίσια αυτά ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εξηγώντας ότι για να έχει ένας τέτοιος συντονισμός πραγματικό αποτέλεσμα πρέπει να προχωράει βήμα – βήμα και με συγκεκριμένο τρόπο, «κερδίζοντας» κάθε φορά και ένα ανώτερο επίπεδο συνεργασίας που να «πατά» γερά στα πόδια του.
Μια όμως απαραίτητη προϋπόθεση, για να μπορέσει να προχωρήσει με επιτυχία ένα τέτοιο εγχείρημα, είναι να σταθεί μακριά από λογικές προαποφασισμένων αποφάσεων, κειμένων και κινητοποιήσεων. Να μην υπάρχει η νοοτροπία που κάποιοι αποφασίζουν πίσω από κλειστές πόρτες και μετά καλούν τους υπόλοιπους απλά να προσυπογράψουν.
Πρέπει να σταθεί μακριά από μικροκομματικά «καπελώματα» και ηγεμονισμούς που ναρκοθετούν κάθε τέτοιο εγχείρημα εν τη γενέσει του και στα οποία, δυστυχώς (και αυτό οφείλουμε να το πούμε με σαφήνεια) μας έχουν αρκετές φορές απογοητεύσει οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Όχι μόνο για το Ασφαλιστικό
Με όλα τα πιο πάνω σαν δεδομένα, το γεγονός πως το κάλεσμα για ενωτική δράση αφορά μόνο το Ασφαλιστικό, το κάνει να είναι πολύ περιορισμένο. Χρειάζεται ένας πολύ πιο φιλόδοξος στόχος. Η επιδίωξη πρέπει να είναι ένας μόνιμος συντονισμός που θα επεξεργάζεται κοινές προτάσεις δράσης για όλα τα βασικά ζητήματα του κινήματος. Και πρώτα απ’ όλα να σταματήσει η γελοιότητα των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και πορειών.
ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλουν να πάρουν μαζί ενωτικές πρωτοβουλίες
Αντιμετωπίζουμε λοιπόν θετικά τη νέα προσπάθεια και ελπίζουμε να έχουν βγει όλα τα απαραίτητα συμπεράσματα από την προηγούμενη περίοδο.
Όπως έχουμε γράψει πάρα πολλές φορές τους τελευταίους μήνες, αν η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορέσουν να προχωρήσουν σε κοινές, ενωτικές πρωτοβουλίες και δράσεις, αυτό θα αποτελεί ένα πραγματικά μεγάλο βήμα. Και στο βαθμό που στη συνέχεια καλέσουν, από κοινού, το ΚΚΕ σε συνεργασία, αυτό θα έχει αντίκτυπο στην κοινωνική βάση του ΚΚΕ όσο και αν η ηγεσία του επιλέγει να ζει σε ένα άλλο πλανήτη.
Θα γίνουν όλα αυτά; Περιμένουμε να δούμε, γιατί η μέχρι σήμερα εμπειρία κάθε άλλο παρά είναι ενθαρρυντική.
Πέρα από το «μέτωπο» χρειάζεται και η ολοκληρωμένη απάντηση στο πολιτικό κενό…
Πέρα όμως από το επίπεδο της ενωτικής, μετωπικής συνεργασίας των δυνάμεων της Αριστεράς, υπάρχει και ένα δεύτερο επίπεδο, αυτό του «τι Αριστερά χρειάζεται η κοινωνία» για να μπορέσει να σπάσει το αδιέξοδο και να βγει από την κρίση.
Η απάντηση που δίνει το «Ξ» σ’ αυτό το ερώτημα είναι ότι χρειαζόμαστε μια μαζική επαναστατική Αριστερά, έτοιμη να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος, να σπάσει με το καπιταλιστικό σύστημα και να θέσει τις βάσεις για την εργατική και λαϊκή εξουσία, την εργατική δημοκρατία και τον σοσιαλισμό.[3]
Η μετωπική συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς, ασφαλώς βοηθάει στην πάλη για το δεύτερο στόχο και, αντίστροφα, το χτίσιμο μιας επαναστατικής Αριστεράς, βοηθάει στην επίτευξη του πρώτου στόχου. Όμως οι δύο στόχοι είναι διακριτοί, δεν είναι το ίδιο πράγμα – και είναι και οι δύο εξίσου κρίσιμης σημασίας. Χρειάζεται και το πλατύ μέτωπο πάλης των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, χρειάζεται και μια (μαζική) επαναστατική Αριστερά σαν απαραίτητοι όροι για τις μάχες του κινήματος και της κοινωνίας.
… μια μαζική επαναστατική Αριστερά
Οι δυνάμεις που θέλουν να δώσουν τη μάχη για το χτίσιμο αυτής της μαζικής επαναστατικής Αριστεράς πρέπει να συναντηθούν και να συζητήσουν το πώς.
Διατηρώντας τις διαφορές τους και την ανεξαρτησία τους, διατηρώντας τα κοινά μέτωπα δράσης, οφείλουν να θέσουν τους εαυτούς τους απέναντι σ’ αυτό το δίλημμα και να πάρουν θέση. Με ανοιχτό μυαλό και μακριά από «μεσσιανισμούς» του είδους «οι μόνοι καθαροί επαναστάτες είμαστε εμείς». Και αντλώντας συμπεράσματα από τα «λάθη» της προηγούμενης περιόδου που καθήλωσαν την «επαναστατική» Αριστερά σε περιθωριακή απήχηση, μπροστά στην πιο μεγάλη οικονομική κρίση και την πιο εκκωφαντική προδοσία του ρεφορμισμού στην πρόσφατη ιστορία της χώρας.
Τέτοιες δυνάμεις υπάρχουν –όπως και πάλι γράψαμε πάρα πολλές φορές– και μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μέσα στη ΛΑΕ και έξω και από τους δύο σχηματισμούς. Σαν «Ξ» έχουμε κατ’ επανάληψη και σε βαθμό κουραστικό και φορτικό απευθυνθεί σε όλες αυτές τις δυνάμεις, και σε επίπεδο οργανώσεων και δημόσια με ονομαστική αναφορά σε αυτές τις οργανώσεις. Θετική απάντηση μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει.
Θα επιμείνουμε όμως σ’ αυτή την πρόταση για ένα μόνο λόγο: δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Όσο δεν γίνεται αυτή η προσπάθεια θα μετράμε ήττες. Για όλες τις οργανώσεις που μιλούν στο όνομα του μαρξισμού και του επαναστατικού σοσιαλισμού η ευθύνη είναι πολύ μεγάλη.
