Ανακοίνωση από το «Ξεκίνημα»
Η κυβέρνηση Τσίπρα ένοιωσε για πρώτη φορά, από την πρώτη της εκλογή το Γενάρη του 2015, την καυτή ανάσα των κινημάτων και την οργή της κοινωνίας να στρέφεται εναντίον της.
Όταν ξεκίνησαν οι αγώνες των αγροτών και των επαγγελματικών κι επιστημονικών φορέων, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν, με προκλητική αφέλεια ή θράσος, ότι «καλωσορίζουν τους αγώνες». Κι ότι οι αγώνες αυτοί τους βοηθούν στις… διαπραγματεύσεις με τους «εταίρους»!
Μέχρι που κατάλαβαν ότι τα πράγματα είναι «σοβαρά» – και τότε άρχισε να τους πιάνει πανικός! Οπότε άρχισαν να παίζουν το χαρτί του εκφοβισμού: «πρόκειται για μια μικρή μειοψηφία, η πλειοψηφία του αγροτικού κόσμου κατανοεί την κυβερνητική πολιτική», «πίσω από τις μαχητικές κινητοποιήσεις βρίσκεται η ΝΔ και η Χρυσή Αυγή» και διάφορα τέτοια!
Αποδεικνύουν έτσι, για μια ακόμη φορά, ότι βρίσκονται στον κόσμο τους.
Η γενική απεργία που καλείται στις 4 Φλεβάρη ήταν επιτυχημένη. Θα αντανακλά την οργή όλων των στρωμάτων που χτυπιούνται από τα Μνημόνια του ΣΥΡΙΖΑ: εργαζόμενοι, αγρότες, επαγγελματικά στρώματα, άνεργοι, νεολαία.
Το θέμα είναι να μην είναι το τέλος του απεργιακού αναβρασμού αλλά η αρχή ενός μαζικού κύκλου κινητοποιήσεων. Διαφορετικά δεν υπάρχει καμία περίπτωση ανατροπής των εφαρμοζόμενων πολιτικών.
Συντονισμός και κλιμάκωση
Για να μην έχουμε μια νέα ήττα του κινήματος, όλα τα στρώματα που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις αυτή τη στιγμή πρέπει να συντονιστούν μεταξύ τους και πρέπει να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους στη βάση συγκεκριμένου σχεδίου. Βασικά στοιχεία ενός τέτοιου σχεδίου μπορούν να είναι:
- Η εξαγγελία νέας 24ωρης απεργίας σε πολύ σύντομο χρόνο από σήμερα – μέσα στην επόμενη ή μεθεπόμενη βδομάδα το αργότερο
- Κάλεσμα, στη συνέχεια, 48ωρης γενικής απεργίας μέσα στις επόμενες 20 περίπου μέρες
- Οι απεργίες αυτές πρέπει να συνδυάζονται με τη συνέχιση των μπλόκων των αγροτών και από καταλήψεις εργατικών χώρων και στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, ξεκινώντας από τις επιχειρήσεις όπου χτυπιούνται εργατικά δικαιώματα, απολύονται εργαζόμενοι ή είναι απλήρωτοι για μήνες.
- Ένα τέτοιο κίνημα είναι σίγουρο πως θα αφυπνίσει και το νεολαιίστικο κίνημα που είναι γενικά απών από τους αγώνες των τελευταίων χρόνων, έτσι ώστε να προχωρήσει σε καταλήψεις σχολείων και σχολών.
- Οι απεργίες και οι καταλήψεις πρέπει να είναι καλά οργανωμένες με συζητήσεις στους χώρους εργασίας όπου να φαίνεται πως υπάρχει αποφασιστικότητα, σχέδιο και προοπτική νίκης, και να προχωρήσουν στην εκλογή «επιτροπών βάσης» που να δώσουν τη μάχη για τη μαζική επιτυχία των κινητοποιήσεων.
Ποιος θα πάρει την πρωτοβουλία του συντονισμού;
Το ερώτημα είναι ποιος είναι αυτός που θα πάρει την πρωτοβουλία για να υπάρξει το κάλεσμα για ένα τέτοιο συντονισμό.
Στη βάση της κοινωνίας, δηλαδή στους αγρότες, τους μισθωτούς και τους επαγγελματίες, το κλίμα είναι κάτι περισσότερο από ώριμο για ένα τέτοιο συντονισμό. Σε επίπεδο ηγεσιών όμως δεν υπάρχει καμία τέτοια διάθεση. Η ευθύνη για ένα τέτοιο κάλεσμα, παν-κινητοποίησης της κοινωνίας, θα έπεφτε υπό κανονικές συνθήκες στην ηγεσία της ΓΣΕΕ. Όμως δεν υπάρχει καμία περίπτωση τα «λαμόγια» του συνδικαλιστικού κινήματος να κάνουν οτιδήποτε ουσιαστικό, να σχεδιάσουν, συντονίσουν και κλιμακώσουν τον αγώνα, για ανατροπή των πολιτικών της Τρόικα και τώρα Κουαρτέτου, της ελληνικής άρχουσας τάξης, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι γίνεται με την Αριστερά;
Η σκυτάλη περνάει (θα έπρεπε να περάσει) στην Αριστερά – την Αριστερά που θέλει να σταθεί με συνέπεια απέναντι στις πολιτικές και το σύστημα.
Το άθροισμα των δυνάμεων του ΚΚΕ, της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που πλησιάζει το 10% είναι αρκετά μεγάλο ώστε να λειτουργήσει καταλυτικά για να δώσει προοπτική στο κίνημα. Όμως η εικόνα της Αριστεράς είναι αυτή ενός «θλιβερού» κατακερματισμού, με την κεντρική ευθύνη γι’ αυτό να ανήκει στο ΚΚΕ το οποίο δεν αποδέχεται με κανένα τρόπο, κανένα συντονισμό, με καμία άλλη δύναμη, σε κανένα επίπεδο.
Η στάση αυτή αποτελεί πλήρη εγκατάλειψη του μαρξισμού – λενινισμού τον οποίο η ηγεσία του ΚΚΕ "υπερηφανεύεται" πως εκπροσωπεί. Οι παραδόσεις και η ιστορία του επαναστατικού κινήματος, του μαρξισμού – λενινισμού, είναι υπέρ της συνεργασίας, δηλαδή της κοινής δράσης του κινήματος, την ίδια στιγμή που κάθε οργάνωση της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος διατηρεί πλήρως την ανεξαρτησία και τη διαφορετικότητά της στο ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο.
ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ – κάποια ενθαρρυντικά βήματα
Τα πράγματα είναι πιο ενθαρρυντικά στο χώρο της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η τελευταία έκανε ένα θετικό βήμα τις προηγούμενες βδομάδες προτείνοντας συνεννόηση και κοινή δράση με τη ΛΑΕ και άλλες οργανώσεις της εξωκ. Αριστεράς (που δεν είναι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως το Ξεκίνημα κ.α.). Η ΛΑΕ που γενικά έχει μια ενωτική στάση στα θέματα της κοινής δράσης με την υπόλοιπη Αριστερά ανταποκρίθηκε θετικά. Το ίδιο έκαναν και άλλες οργανώσεις της Αριστεράς, όπως έκανε και το Ξεκίνημα.
Αυτή η συνεργασία θα πρέπει να προχωρήσει πολύ πέρα από το Ασφαλιστικό και να εξελιχθεί σε γενική συνεργασία για τα βασικά θέματα του εργατικού κινήματος. Και, βέβαια, στα πλαίσια μιας τέτοιας συνεργασίας, το κάθε συστατικό τμήμα της θα έχει πλήρη ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική του ανεξαρτησία. Αν επιτευχθεί αυτό, τότε θα ανοίξουν σημαντικές θετικές διεργασίες για το μαζικό κίνημα. Η ηγεσία του ΚΚΕ θα συνεχίσει πιθανά να ζει στον κόσμο της αλλά το ακροατήριό της θα μικραίνει όλο και περισσότερο.
