Ο πρώτος γύρος των περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία αποτελεί θρίαμβο για το ακροδεξιό «Εθνικό Μέτωπο» της Μαρίν Λεπέν, που αναδεικνύεται πρώτη δύναμη, συγκεντρώνοντας περίπου το 30% των ψήφων σε πανεθνικό επίπεδο. Ακολουθεί με 27% περίπου το δεξιό «Ρεπουμπλικανικό Κόμμα» του Νικολά Σαρκοζί και τρίτοι με 24% οι «Σοσιαλιστές» του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ.
Το «Εθνικό Μέτωπο» βρίσκεται πρώτο σε έξι από τις δεκατρείς περιφέρειες, σε κάποιες από τις οποίες συγκεντρώνει εντυπωσιακά υψηλά ποσοστά: στην επαρχία Νορ-πα-ντε-Καλαί Πικαρντί, όπου ήταν υποψήφια η ίδια η Μ. Λεπέν, το «Εθνικό Μέτωπο» αγγίζει το 40%, ενώ στην περιφέρεια της ανιψιάς της, Μαριόν Μ. Λεπέν (Προβηγκία, Άλπεις, Κυανή Ακτή) φτάνει το 41%.
Ο δεύτερος γύρος των εκλογών που θα διεξαχθεί στις 13 Δεκεμβρίου, ενδέχεται να δείξει με ακόμη πιο καθαρό τρόπο τις δυνατότητες δυναμικής ανόδου της ακροδεξιάς, ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2017. Ας μην ξεχνάμε πως στις περυσινές Ευρωεκλογές το Εθνικό Μέτωπο ήρθε πρώτο στις προτιμήσεις των Γάλλων ψηφοφόρων. Με βάση αυτά, είναι αρκετά πιθανό, στις εκλογές του 2017 ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών να διεξαχθεί ανάμεσα στον θατσερικό Σαρκοζί και την ακροδεξιά Λεπέν! Κάτι τέτοιο θα είναι βέβαια αποτέλεσμα της χρεοκοπίας των πολιτικών του Ολάντ ο οποίος, όπως όλα δείχνουν, θα μπορούσε να είναι στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών μόνο αν συμβεί κάποιους είδους «εθνική κρίση» όπως η πρόσφατη με το ISIS και την ενεργή εμπλοκή της Γαλλίας στον πόλεμο στη Συρία.
Γέννημα του συστήματος
Η Γαλλία όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, έρχεται για άλλη μια φορά να μας θυμίσει κάτι που θα έπρεπε πλέον να θεωρείται αυτονόητο για τους εκπροσώπους του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, αν και όλα δείχνουν ότι είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως: οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζουν όλα τα τελευταία χρόνια και που οδηγούν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας στην εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση, ανοίγουν διάπλατα την πόρτα στην άνοδο της ακροδεξιάς.
Πέρα βέβαια από το γεγονός ότι η ακροδεξιά χτίζεται πάνω στη φτώχεια, την ανισότητα και την απόγνωση της κοινωνίας, στη συγκεκριμένη περίπτωση η Λεπέν και το κόμμα της πήραν ένα επιπλέον αναπάντεχο «δώρο»: την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι.
Ποντάροντας στην ισλαμοφοβία και το ρατσισμό, ταυτίζοντας τα προσφυγικά ρεύματα με τους παρανοϊκούς τρομοκράτες του «Ισλαμικού Κράτους», η Λεπέν κατάφερε να επενδύσει στο φόβο και να τον αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο.
Μόνο η Αριστερά μπορεί – το θέμα είναι «ποια Αριστερά»
Η μόνη δύναμη που μπορεί πραγματικά να ανακόψει την πορεία του εθνικισμού και της ακροδεξιάς, είναι ένα μαζικό, οργανωμένο κίνημα, που θα διεκδικεί αποφασιστικά τον τερματισμό των πολέμων και της λιτότητας. Αυτό μεταφράζεται σε μια μαζική Αριστερά, με ουσιαστικές προτάσεις και συμβολή στο χτίσιμο των κινημάτων και των διεκδικήσεων της κοινωνίας.
Μια Αριστερά που να μπορεί να κατανοήσει ότι η ρίζα των προβλημάτων είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και να είναι διατεθειμένη να χτίσει τις κοινωνικές δυνάμεις που απαιτούνται και να δώσει τη μάχη για την ανατροπή του συστήματος και για μια εναλλακτική κοινωνία μέχρι το τέλος.
Αυτή η Αριστερά δεν υπάρχει και ακριβώς σ’ αυτό το κενό είναι που μπορεί να επιβιώνει και να ενισχύει τις θέσεις της η ακροδεξιά, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει μόνο στη Γαλλία αλλά σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες.
Απειλείται το οικοδόμημα των Eυρωπαίων αστών και πολυεθνικών
Η άνοδος της ακροδεξιάς αποτελεί ευθεία απειλή στο οικοδόμημα της ΕΕ και της Ευρωζώνης (ΕΖ). Η Λεπέν έχει ταχθεί ευθέως υπέρ της εξόδου της Γαλλίας από την ΕΖ. Πιθανή έξοδος της Γαλλίας δεν θα είναι κάτι παρόμοιο με την περίπτωση της Ελλάδας – αν φύγει η Γαλλία αυτό θα σημαίνει το τέλος της ΕΖ, αλλά και της ΕΕ, τουλάχιστον με την παρούσα μορφή της.
Και ασφαλώς δεν είναι μόνο η Γαλλία. Στη Βρετανία θα έχουμε το 2017 δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας στην ΕΕ (όχι στην ΕΖ αλλά στην ΕΕ!) στη Φινλανδία το θέμα της συμμετοχής ή της αποχώρησης από την ΕΖ έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη, στη Γερμανία το αντι-ΕΕ ρεύμα ενισχύεται, ενώ στην Ιταλία το 43% των βιομηχάνων δηλώνουν υπερασπιστές της επιστροφής στη λιρέτα.
Με άλλα λόγια σε όλη την Ευρώπη αναπτύσσονται σοβαρά ρεύματα μέσα στις άρχουσες τάξεις που βλέπουν την επιστροφή σε εθνικά νομίσματα σαν το μόνο τρόπο για να ξεφύγουν από την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που διαπερνά την Ευρώπη.
Το οικοδόμημα της ΕΕ, έτσι, απειλείται αλλά φαίνεται πως οι μόνοι που δεν θέλουν να το καταλάβουν με κανένα τρόπο είναι «αριστεροί» του είδους του Έλληνα πρωθυπουργού, του Γάλλου προέδρου και μεγάλων τμημάτων της λεγόμενης «ριζοσπαστικής» Αριστεράς (όπως το Αριστερό Μπλόκο στην Πορτογαλία, το Σιν Φέιν στην Ιρλανδία κλπ).
Όσοι όμως ενδιαφέρονται να είναι πραγματικά ρεαλιστές στις γραμμές της Αριστεράς χρειάζεται να κατανοήσουν ότι η ΕΕ και η ΕΖ δεν απειλούνται από κανέναν άλλο παρά από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Μπορεί άμεσα να απειλούνται από την άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά αυτή δεν είναι παρά σύμπτωμα της καπιταλιστικής κρίσης με όλες τις εκφάνσεις που μπορεί αυτή να πάρει (κρίση, ανεργία και φτώχεια, αλλά και πόλεμοι και τρομοκρατία).
Και η απάντηση στην κρίση της ευρωπαϊκής ενοποίησης και του κοινού νομίσματος, βέβαια, δεν είναι η περιχαράκωση στο εθνικό κράτος και τον απομονωτισμό. Αυτή ακριβώς είναι η απάντηση των εθνικιστών και της ακροδεξιάς. Κάτι τέτοιο θα βαθύνει τους εθνικούς και ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τους περιφερειακούς πολέμους. Κάθε άλλο παρά απάντηση στην κρίση θα προσφέρει.
Η απάντηση στην κρίση της ΕΕ και της ΕΖ των καπιταλιστών και των μονοπωλίων είναι η πάλη για την σοσιαλιστική ενωμένη Ευρώπη – την ομοσπονδία των λαών της Ευρώπης σε μια βάση ελεύθερη, εθελοντική, δημοκρατική, και ισότιμη, κάτι που ο καπιταλισμός δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να προσφέρει. Αυτός είναι ο αγώνας που χρειάζεται να δοθεί.
Για να δοθεί, βέβαια, χρειάζεται μια Αριστερά άξια του ονόματος και των παραδόσεών της, μια Αριστερά έτοιμη πραγματικά να παλέψει για μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία, όχι στα λόγια αλλά με έργα και καθημερινούς αγώνες.
