Από την ημέρα εκλογής του το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κάνει ακριβώς τα αντίθετα από ότι υποσχέθηκε.
Πριν τις εκλογές υποσχόταν διασφάλιση του βιοτικού επιπέδου και αυξήσεις (έστω πενιχρές) κι αντί γι’ αυτό βλέπουμε μείωση μισθών και μαζικές αυξήσεις στους έμμεσους φόρους (τσιγάρα, ποτά κ.λπ.) που χτυπούν τα λαϊκά στρώματα. Υποσχόταν ένα φορολογικό σύστημα που να ρίχνει τα βάρη στους πλούσιους και αντί γι’ αυτό βλέπουμε το αντίθετο. Κατάγγειλε τις ιδιωτικοποιήσεις της Ν.Δ. και τώρα κάνει ακριβώς το ίδιο. Πριν δε καλά-καλά ανέβει στην διακυβέρνηση άνοιξε το ασφαλιστικό – που μεταφράζεται κατ’ αρχήν σε αύξηση των ορίων για τις γυναίκες μέχρι και 15 χρόνια!
Και είμαστε ακόμα στην αρχή …
Έλεγε ψέματα ή «δεν ήξερε»;
Το ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει κάθε εργαζόμενο, ιδιαίτερα αυτούς που το ψήφισαν είναι αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έλεγε συνειδητά ψέματα η δεν ήξερε τι του γινόταν. Είτε το ένα συμβαίνει είτε το άλλο, τρίτη εκδοχή δεν υπάρχει. Αυτό δεν είναι φιλολογικό θέμα. Αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έλεγε ψέματα τότε πρέπει να καταδικαστεί στη συνείδηση του κάθε εργαζόμενου, προπάντων των ψηφοφόρων του που εξαπατήθηκαν. Αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ., με όλο το επιστημονικό δυναμικό, την πληροφόρηση και τα μέσα που έχει στη διάθεσή του, δεν καταλάβαινε ακριβώς την κατάσταση και έδινε ψεύτικες υποσχέσεις και δημιουργούσε φρούδες ελπίδες τότε είναι εξίσου υπόλογο.
Αν ήταν κυβέρνηση η Ν.Δ. τι θα γινόταν;
Αν η κυβέρνηση της Ν.Δ. είχε τολμήσει να προχωρήσει σε τέτοιας έκτασης επίθεση ενάντια στα λαϊκά στρώματα θα έχει προκαλέσει μια κοινωνική έκρηξη που δεν έχουμε δει για πάρα πολλά χρόνια. Παρόλα αυτά η δημοτικότητα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. παραμένει ψηλή, 10 μονάδες πάνω από τη ΝΔ και την Αριστερά στα κλασικά θλιβερά ποσοστά …
Ποια είναι η ερμηνεία γι’ αυτό; Τα λαϊκά στρώματα νοιώθουν ότι για τα χάλια στα οποία βρίσκεται η οικονομία φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ. Και πως για τις πολιτικές που εφαρμόζονται φταίει σε μεγάλο βαθμό η Ε.Ε. Για τα λαϊκά στρώματα υπάρχει ένα αδιέξοδο και σαν αποτέλεσμα επιλέγει το «μικρότερο κακό».
Και η αριστερά;
Ένα πράγμα γίνεται όμως ξεκάθαρο: τα λαϊκά στρώματα δεν νοιώθουν ότι η Αριστερά έχει αντιπρόταση. Και δεν έχουν άδικο! Γιατί δεν φτάνει να λες ότι χρειάζεται αντίσταση στις επιθέσεις. Πρέπει να εξηγείς πώς μέσα από την αντίσταση υπάρχει λύση στα προβλήματα: στην βαθιά οικονομική κρίση κι όλα τα συνεπακόλουθα.
Η κρίση του καπιταλισμού δικαιώνει την Αριστερά που στηρίζεται στο μαρξισμό. Αν όμως απέναντι στην κρίση η μαζική Αριστερά δεν έχει μια ολοκληρωμένη αντιπρόταση τότε η κρίση θα λειτουργήσει ενάντια στην Αριστερά.
Οι απαντήσεις υπάρχουν. Αν τα λαϊκά στρώματα δεν τις έχουν αισθανθεί είναι γιατί η Αριστερά δεν τις προτείνει – και αυτό ισχύει και για τους δύο μαζικούς σχηματισμούς της αριστεράς: και το Κ.Κ.Ε και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι θέσεις που λείπουν από την Αριστερά
Η παρούσα κρίση ξεκαθαρίζει ένα πράγμα με σαφήνεια: μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι αδύνατο να υπάρξει άλλη πολιτική από αυτήν που φορτώνει την κρίση στους εργαζόμενους. Είναι αδύνατο να γίνει αποδεκτή οποιαδήποτε άλλη πολιτική είτε από τους Έλληνες καπιταλιστές, είτε από τις πολυεθνικές, είτε από την Ε.Ε., είτε από το ΔΝΤ είτε από οποιονδήποτε διεθνή οργανισμό.
Οποιαδήποτε πολιτική επιχειρεί να δώσει λύσεις χωρίς να χτυπά τους εργαζόμενους θα πρέπει να αποφασίσει να χτυπήσει, δηλαδή να συγκρουστεί μετωπικά, με τα συμφέροντα των καπιταλιστικών. Και αυτό θα σήμαινε:
– Παύση πληρωμών του δημόσιου στους δανειστές του. Αν το ελληνικό κράτος δεν έχει λεφτά να πληρώσει τότε δεν πρέπει να κόψει τους μισθούς και τις συντάξεις, πρέπει να κόψει τις δόσεις για το χρέος που έχει στους τραπεζίτες, Έλληνες και ξένους.
– Εθνικοποίηση ολόκληρου του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Έτσι τα 28 δις που τους πρόσφερε θα μείνουν στο δημόσιο ταμείο, τα κέρδη των τραπεζών, που συνεχίζουν να είναι τεράστια, θα περάσουν στην κοινωνία και έτσι θα μπορεί το κράτος να ασκεί πολιτική.
– Εργατικός έλεγχος και διαχείριση στο τραπεζικό σύστημα με πραγματικές εξουσίες στους εργαζόμενους έτσι ώστε να ελέγχονται οι ροές κεφαλαίων (μέσα σε μερικές μέρες «εξαφανίστηκαν» σε ξένες τράπεζες 5 δις ευρώ επειδή το ΠΑΣΟΚ ψέλλισε πως θα καθιερώσει το πόθεν έσχες – με άλλα λόγια οι γνωστοί άγνωστοι καπιταλιστές παρανομούσαν).
– Κοινωνικοποίηση (εθνικοποίηση – χωρίς αποζημιώσεις στους μεγαλομέτοχους) όλων των δημοσίων επιχειρήσεων που ιδιωτικοποιήθηκαν, καθώς και όλων των επιχειρήσεων που παίζουν σημαντικό ρόλο στην πορεία της οικονομίας, είτε είναι ελληνικές και ξένες. (Ας μην μας λένε κάποιοι πως αυτά είναι αδύνατο να γίνουν τη στιγμή που γίνονται σε χώρες όπως είναι η Βενεζουέλα και η Βολιβία, παρότι όχι με τον σωστό τρόπο κατά τη γνώμη μας, αφού δεν συνοδεύονται από εργατικό έλεγχο και διαχείριση).
– Εργατικός έλεγχος και διαχείριση σε όλο το φάσμα της παραγωγής έτσι ώστε ο δημόσιος τομέας να μην είναι έρμαιο διαφθοράς και κακοδιαχείρισης – όπως συνέβη και στη δεκαετία του ?80 με τις εθνικοποιήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
– Πάνω σε αυτή τη βάση δημοκρατικός σχεδιασμός της οικονομίας με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας, των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, κι όχι του κέρδους των καπιταλιστών.
– Μια τέτοια πολιτική αναμφίβολα θα σήμαινε μετωπική σύγκρουση με την Ε.Ε. η οποία πιθανά θα έβρισκε τρόπο να πετάξει την Ελλάδα εκτός Ε.Ε. και ευρώ. Κανένα πρόβλημα – αν συμμετοχή στην Ε.Ε. και το ευρώ σημαίνει ατέρμονη λιτότητα. Μια τέτοια σύγκρουση, μάλιστα, βοηθά στο να αποκαλυφθεί σε όλους τους εργαζόμενους της Ευρώπης ο πραγματικός χαρακτήρας της Ευρώπης των καπιταλιστικών. Βοηθά στο να χτιστούν οι δυνάμεις που θα παλέψουν για μια σοσιαλιστική ενωμένη Ευρώπη στην υπηρεσία των εργαζομένων.
Ρήξη και ανατροπή
Αυτή θα έπρεπε να είναι η πολιτική της αριστεράς. Μια πολιτική ρήξης με τους καπιταλιστές και το σύστημά τους. Μια πολιτική που δένει τους αγώνες του σήμερα με τη σοσιαλιστική προοπτική του αύριο. Μια πολιτική σοσιαλιστική.
Αυτή η πολιτική είναι που λείπει από τη σημερινή αριστερά.
Γι’ αυτή την πολιτική οφείλουν να παλέψουν όσοι θέλουν να είναι συνεπείς με τις ιδέες του μαρξισμού και του σοσιαλισμού.
______________________
