Ανακοίνωση της Οργάνωσης Βόλου του Ξ για την γενική απεργία στις 12 Νοεμβρίου
www.volos.xekinima.org
Το ότι τα μέτρα του 3ου μνημονίου, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνεχίζουν την κατεδάφιση των δικαιωμάτων και του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και του λαού δεν χωράει αμφιβολία και δεν σηκώνει και πολύ συζήτηση. Ούτε βέβαια χωρά αμφιβολία το ότι τα λεγόμενα «ισοδύναμα» που υποσχέθηκε ο Τσίπρας ήταν ένα χοντρό ψέμα.
Το ερώτημα που πραγματικά τίθεται είναι πως μπορεί το εργατικό – λαϊκό κίνημα να ανασυνταχθεί, να αντισταθεί και να περάσει στην αντεπίθεση για να ανατρέψει τη σημερινή κατάσταση;
Και η απάντηση δεν είναι εύκολη ή απλή. Γιατί μετά από 5 χρόνια άγριας λιτότητας, αλλά και αμέτρητων εργατικών – λαϊκών αγώνων, το μαζικό κίνημα αισθάνεται κουρασμένο, απογοητευμένο και προδομένο από τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος υποσχέθηκε ανατροπή των μνημονίων και σήμερα κάνει ακριβώς αυτά που κατάγγελλε.
Επιπλέον, η πλειοψηφία της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος (δηλαδή οι ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) ενισχύει το αίσθημα αδυναμίας και απογοήτευσης στις γραμμές του μαζικού κινήματος γιατί συνεχίζει το ίδιο «βιολί» των 24ωρων ντουφεκιών στον αέρα. Χωρίς προετοιμασία, χωρίς σχέδιο και κυρίως χωρίς προοπτική και εναλλακτική πρόταση στον υποτιθέμενο μονόδρομο των μνημονίων.
Αυτή η στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, αλλά όχι μόνο, υποσκάπτει την επιτυχία της 24ωρης γενικής απεργίας που έχει προκηρυχθεί για τις 12 του Νοέμβρη. Διόλου τυχαία οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν δείχνουν πλέον ίχνος εμπιστοσύνης σε αυτές τις ηγεσίες.
***
Με αυτά σαν δεδομένα καταθέτουμε τις δικές μας προτάσεις για το πώς θεωρούμε ότι θα έπρεπε να οργανωθεί η γενική απεργία της 12ης Νοέμβρη.
- Πρώτα και κύρια είναι απαραίτητο να γίνουν γενικές συνελεύσεις εργαζομένων σε όσο το δυνατόν περισσότερους εργασιακούς χώρους και κυρίως στα εργοστάσια.
- Στις γενικές συνελεύσεις χρειάζεται όχι απλά να γίνει περιγραφή των νέων αντιλαϊκών μέτρων αλλά κυρίως να παρουσιαστεί ένα σχέδιο κινητοποιήσεων που να ξεκινά στις 12 Νοέμβρη και να έχει συνέχεια.
- Η γενική απεργία θα πρέπει να συνδεθεί με την κατάσταση που επικρατεί μέσα σε κάθε εργασιακό χώρο ξεχωριστά και ειδικά εκεί όπου θα επίκειται η υπογραφή Επιχειρησιακών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
- Το σχέδιο αυτό πρέπει να στοχεύει στη δημιουργία ενός μετώπου αγώνα ανάμεσα στους εργαζόμενους και στα πλατιά λαϊκά στρώματα που πλήττονται από την κυβερνητική πολιτική: αγρότες, συνταξιούχοι, άνεργοι, μικροεπαγγελματίες, νεολαία.
- Επιπλέον είναι απαραίτητες οι περιοδείες σε χώρους δουλειάς και κυρίως εκεί όπου δεν υπάρχουν σωματεία ώστε το μήνυμα της αντίστασης να φτάσει παντού.
***
Έχουν κάνει οτιδήποτε από τα παραπάνω οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες; Όχι. Θα κάνουν μήπως κάτι τις επόμενες ημέρες; Και πάλι όχι!
Γιατί; Γιατί αυτές οι ηγεσίες έχουν αποδεχτεί και υποταχθεί στους κανόνες του συστήματος και της αγοράς. Γιατί δεν έχουν πολιτική απάντηση απέναντι στην διεθνή κρίση του συστήματος, απόρροια της οποίας είναι η κρίση στην Ελλάδα. Γιατί στην «καλύτερη» δεν πιστεύουν πραγματικά ότι μπορεί να αλλάξει η σημερινή κατάσταση και στη «χειρότερη» είναι συνειδητά ξεπουλημένες.
Στον «ορίζοντα» τους υπάρχει μόνον ο συμβιβασμός. Όσο το σύστημα ήταν σε οικονομική άνοδο ο συμβιβασμός ήταν λιγότερο επώδυνος για τους εργαζόμενους. Όμως εδώ και χρόνια το σύστημα βρίσκεται σε μια βαθιά δομική κρίση ιστορικών διαστάσεων και έτσι συμβιβασμός σημαίνει πορεία προς την εξαθλίωση.
Διότι είναι φανερό ότι οι δανειστές και η ελληνική άρχουσα τάξη απαιτούν ένα και μόνο πράγμα: να συνεχιστεί και να βαθύνει η φτωχοποίηση των εργαζομένων και του λαού. Να συντριβεί κάθε δικαίωμα που οι εργαζόμενοι κατέκτησαν τα τελευταία 100 και πλέον χρόνια. Αυτά απαιτούν οι δανειστές και το ελληνικό κεφάλαιο και δεν κάνουν βήμα πίσω.
Γι’ αυτό και όλα τα παραπάνω καθήκοντα πρέπει να περάσουν σε ανιδιοτελείς αγωνιστές της βάσης, σε εργαζόμενους που δεν έχουν σχέση με τα γραφεία, τους μηχανισμούς των κομμάτων του κατεστημένου και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό. Ο συντονισμός των αγώνων, η ανάπτυξη ενός σχεδίου για την κλιμάκωση των αγώνων, η σύνδεση των αγώνων της βιομηχανικής περιοχής με την πόλη και τα υπόλοιπα στρώματα που κτυπιούνται είναι κάτι που θα πρέπει να αναλάβουν οι αγωνιστές και οι δυνάμεις που είναι έτοιμες να δώσουν τη μάχη μέχρι το τέλος με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων και των αναγκών των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.
Όσο και αν οι δυνάμεις αυτές είναι μικρές, χρειάζεται να πάρουν την πρωτοβουλία, και να παλέψουν με υπομονή και επιμονή για να περάσουν τα πρωτοβάθμια σωματεία, οι ομοσπονδίες και συνολικά το συνδικαλιστικό κίνημα στα χέρια ανιδιοτελών αγωνιστών και αγωνιστικών παρατάξεων, που δεν έχουν βουτηγμένα τα χέρια τους στη διαπλοκή και τη διαφθορά.
***
Ο αγώνας αυτός όμως, δεν είναι απλά συνδικαλιστικός, είναι και πολιτικός. Για να μπορέσει το εργατικό-λαϊκό κίνημα να μπει ξανά σε τροχιά πραγματικά μαχητικών αγώνων χρειάζεται να εξοπλιστεί με μια εναλλακτική πολιτική προοπτική.
Χρειάζεται ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο για το πώς μπορεί να ξεπεραστεί η κρίση από την πλευρά των εργατικών λαϊκών συμφερόντων. Αυτή η απάντηση δεν μπορεί παρά να κινείται «εκτός συστήματος», δεν μπορεί παρά να έχει αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό περιεχόμενο γιατί η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι δεν υπάρχει καμία πραγματική προοπτική για τους εργαζόμενους μέσα στα όρια του συστήματος!
Για αυτό λοιπόν, είναι απαραίτητο το να συνδεθεί η οργάνωση της αντίστασης στα νέα μνημονιακά μέτρα με ριζοσπαστικά πολιτικά αιτήματα όπως: η μονομερής διαγραφή του χρέους, οι εθνικοποιήσεις των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, η παραγωγική ανασυγκρότηση στη βάση των εργατικών λαϊκών αναγκών, ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος, η σύνδεση των αγώνων στη χώρα μας με τους αγώνες διεθνώς. Αυτό σημαίνει να δοθεί σοσιαλιστική προοπτική στους αγώνες που αργά η γρήγορα θα δώσε η κοινωνία.
Είναι βέβαιο ότι οι σημερινές συνδικαλιστικές πλειοψηφίες δεν πρόκειται να ακολουθήσουν τον παραπάνω δρόμο.
Αυτό το έχει αποδείξει όλη η προηγούμενη 5ετία. Για αυτό χρειάζεται να αλλάξουν οι συσχετισμοί σε όλες τις βαθμίδες του συνδικαλιστικού κινήματος, από τα πρωτοβάθμια σωματεία μέχρι και τις τριτοβάθμιες οργανώσεις.
Αργά ή γρήγορα η σημερινή δύσκολη συγκυρία θα ξεπεραστεί. Καθοριστικό ρόλο για αυτό θα παίξει το να βγουν όλα τα αναγκαία συμπεράσματα από την υποταγή και την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και από το ρόλο και τις ευθύνες των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Με αυτά σαν «όπλα» πρέπει να δώσουμε τη μάχη για την επιτυχία της γενικής απεργίας στις 12 Νοέμβρη και κυρίως τη μάχη για την ανασυγκρότηση, αντίσταση και αντεπίθεση του εργατικού και του λαϊκού κινήματος.
