Οι «καλύτερες μέρες» που περίμεναν οι εργαζόμενοι από το ΠΑΣΟΚ είναι στην πραγματικότητα ο χειρότερος εφιάλτης. Πολλοί εργαζόμενοι προσπαθούν να διατηρήσουν κάποια αμυδρή ελπίδα: μήπως υπάρχει πιθανότητα η νέα αυτή λιτότητα να φέρει σταθεροποίηση, οικονομική ανάπτυξη και ευημερία; Ούτε μία στο εκατομμύριο!
Εξάλλου αυτό το παραμύθι οι εργαζόμενοι το έχουν ακούσει πια πολλές φορές! Όταν αναλαμβάνει την κυβέρνηση το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εφαρμόζει λιτότητα για να βάλει την οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά, καταγγέλλοντας την Ν.Δ. ότι της «άφησε καμένη γη». Όταν επιστρέψει η Ν.Δ. στην κυβέρνηση καταγγέλλει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για «καμένη γη» και εφαρμόζει μια νέα περίοδο λιτότητας για να εξυγιάνουν την οικονομία. Μετά επιστρέφει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και επιβάλλει νέα λιτότητα, «επειδή η Ν.Δ. άφησε καμένη γη». Αυτό το παραμύθι κρατάει τώρα εικοσιπέντε χρόνια! Η «ασθενής οικονομία» έχει πάντα μόνο μία γιατρειά: τη λιτότητα. Πρέπει πάντα να πληρώσουν αυτοί που δεν έχουν καμία ευθύνη για τα χάλια της οικονομίας, οι εργαζόμενοι. Το μεγάλο κεφάλαιο που είναι τελικά υπαίτιο για την κρίση συνεχίζει να συσσωρεύει κέρδη και αλαζονικά να απαιτεί όλο και περισσότερα… Και μετά από κάθε λιτότητα ο «ασθενής» είναι ακόμα χειρότερα, και χρειάζεται κι άλλη λιτότητα! Μέχρι πού θα πάει αυτή η κοροϊδία;
Μέχρι που το κίνημα να προβάλει επαρκείς αντιστάσεις! Το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι δεν έχουν κανένα όριο στο μέχρι που μπορούν να φτάσουν! Τα όρια θα τα βάλει το μαζικό κίνημα παλεύοντας για την ανατροπή αυτών των πολιτικών.
Μ’ αυτή την έννοια η επιτυχία των απεργιακών κινητοποιήσεων που έχουν εξαγγελθεί αποτελεί το πιο σημαντικό έργο των ημερών που έρχονται. Όταν τα συνδικάτα του ΠΑΣΟΚ, ο ίδιος ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Παναγόπουλος, που είναι ότι πιο δεξιό έχει να παρουσιάσει το συνδικαλιστικό κίνημα εδώ και δεκαετίες, προχωρούν σε γενικές απεργίες ενάντια στην φρεσκοεκλεγμένη κυβέρνησή τους, αυτό σημαίνει πως στην κοινωνία επικρατεί αναβρασμός.
Οι κυβερνώντες και η ΕΕ ανησυχούν ότι επίκεινται κοινωνικές εκρήξεις στην Ελλάδα. Ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης μίλησε για τον κίνδυνο η Ελλάδα να ακολουθήσει το δρόμο της Αργεντινής του 2001 όταν ένα εκρηκτικό μαζικό κίνημα έριξε 5 κυβερνήσεις μέσα σε δύο μήνες. Ας κάνουμε τη χάρη σ’ αυτούς τους κυρίους να επαληθεύσουμε τους φόβους τους.
Μόνο που για κάτι τέτοιο δεν φτάνουν δυο μεγάλες απεργίες – μια στο δημόσιο και μια γενική. Απαιτείται κλιμάκωση! Μέσα στον Μάρτη χρειάζεται το κάλεσμα νέων γενικών απεργιών, κοινών της ΑΔΕΔΥ με τη ΓΣΕΕ, κι όχι μόνο 24ωρων, αλλά 48ωρων.
Η ΓΣΕΕ έχει ευθύνη στις σημερινές συνθήκες να απευθυνθεί στα εργατικά κινήματα (κι όχι στις κυβερνήσεις!) της Πορτογαλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Ιρλανδίας, που βρίσκονται σε παρόμοια δεινή με το δικό μας εργατικό κίνημα σαν πρώτο βήμα για το χτίσιμο ενός πανευρωπαϊκού μετώπου απέναντι στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους.
Το ελληνικό εργατικό κίνημα είναι υποχρεωμένο στις σημερινές συνθήκες να θυμηθεί τις μεγάλες αγωνιστικές του παραδόσεις. Τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις εργατικών χώρων που κράτησαν βδομάδες. Τις μαζικές διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων σε όλες τις ελληνικές πόλεις. Τις χρονιές που οι γενικές απεργίες έφτασαν διψήφιους αριθμούς. Τις μαζικές γενικές απεργίες για το ασφαλιστικό στα χρόνια που πέρασαν.
Λέγοντας αυτά δεν μπορούμε να μην τονίζουμε ότι στους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να υπάρχει εμπιστοσύνη. Ότι κάνουν το κάνουν κάτω από την πίεση της κοινωνίας. Γι’ αυτό η πίεση είναι απαραίτητη – και την πίεση αυτή μπορεί να την ασκήσει μόνο η βάση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος.
Σ’ αυτές τις συνθήκες τα καθήκοντα της αριστεράς είναι ιστορικά. Το πρώτο καθήκον είναι η κοινή, ενωτική δράση. Ο κατακερματισμός, οι ασυντόνιστες κινητοποιήσεις, οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις, πρέπει να τελειώνουν. Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά οφείλουν να ανταποκριθούν στην ανάγκη του κινήματος να παλέψει και να βαδίσει ενιαία ενάντια στην επίθεση που δέχεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνει εδώ και καιρό ενωτικά καλέσματα. Κάποια βήματα συντονισμού του ΣΥΡΙΖΑ με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) έχουν ήδη δρομολογηθεί. Η βασική ευθύνη για τον κατακερματισμό βαρύνει την ηγεσία του ΚΚΕ!
Το δεύτερο καθήκον είναι το να δώσει η αριστερά απαντήσεις, πολιτικές απαντήσεις, στην κρίση που μαστίζει την κοινωνία και την οικονομία. Γιατί μόνο η αριστερά μπορεί να αμφισβητήσει το σύστημα του κέρδους, τον καπιταλισμό, που στο αδίστακτο κυνηγητό του κέρδους θυσιάζει τους ανθρώπους και οδηγεί τις κοινωνίες σε μαζική φτώχεια κι εξαθλίωση, σε ολοκληρωτική αποσταθεροποίηση και στο χάος.
_____________
