Του Ανδρέα Παγιάτσου

Στα μέσα Γενάρη έγινε, όπως γράψαμε στο προηγούμενο τεύχος του Ξ, το 9ο συνέδριο της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή, CWI.

Στο α’ μέρος, που δημοσιεύσαμε στο προηγούμενο τεύχος αναφερθήκαμε στις εξελίξεις γύρω από τον πόλεμο στο Ιράκ, το Λίβανο και γενικά τη Μ. Ανατολή, στις διεθνείς σχέσεις όπως διαμορφώνονται αυτή την περίοδο, την πρωτοφανή ταχύτητα με την οποία αποκαθηλώνεται το κύρος της μοναδικής υπερδύναμης, των ΗΠΑ, και τέλος στις επαναστατικές εξελίξεις στην λατινοαμερικάνικη ήπειρο και ιδιαίτερα τις εξελίξεις στο Μεξικό, την Βολιβία και προπάντων την Βενεζουέλα.

Σ’ αυτό το δεύτερο μέρος η αναφορά εστιάζεται από τη μια στο κίνημα και τις εξελίξεις στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και από την άλλη στην πορεία των νέων κομμάτων της αριστεράς που εμφανίστηκαν στη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων και στη στάση των τμημάτων της CWI απέναντι σ’ αυτούς στις διάφορες χώρες.

Στο γ’ μέρος, στο επόμενο Ξ, θα καταπιαστούμε με τη δράση της CWI στις διάφορες χώρες καθώς και με την ειδική συζήτηση που έγινε στο συνέδριο για την ταξική φύση του κράτους στην Κίνα. Μπορείτε να βρείτε το σύνολοτης σειράς αυτών των άρθρων στο site του Ξ (www.xekinima.org)

Τα κείμενα του συνεδρίου, στην τελική τους μορφή, μετά τις τροποποιήσεις και παρεμβάσεις των τμημάτων και τη συζήτηση στο συνέδριο, θα είναι έτοιμα και στη διάθεση όποιου ενδιαφέρεται, μέχρι το τέλος του μήνα (Μάρτη) ή τις αρχές Απρίλη.

Αμερική και Ευρώπη

Οι εξελίξεις από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 έχουν καταλυτικό αντίκτυπο στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων και ιδιαίτερα της νέας γενιάς στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες, κύρια την Αμερική και την Ευρώπη.

Υπάρχει μια μαζική αντιστροφή της κοινής γνώμης στην Αμερική ενάντια στον πόλεμο και η δημοτικότητα του Μπους έχει φθάσει στο ναδίρ. Υπάρχει αποκάλυψη της αδυναμίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από τη μια και του εντελώς αντιδραστικό του προσώπου από την άλλη. Αυτό σε συνδυασμό με τη φτώχεια και την ανισότητα που μεγαλώνουν και τις διαρκείς επιθέσεις ενάντια στα εργατικά δικαιώματα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μεγάλους αγώνες.

ΗΠΑ

Στην Αμερική το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο από τη δεκαετία του 1920. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ένας από τους συντρόφους από το αμερικανικό τμήμα, το “αμερικανικό όνειρο” έχει πια πεθάνει και για τους λευκούς εργαζόμενους.

Για τούς μετανάστες, βέβαια, το “αμερικανικό όνειρο” ήταν πάντα νεκρό. Σαν αποτέλεσμα είχαμε στη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις μεταναστών, κύρια Λατίνων, στην ιστορία της Αμερικής, με ένα εκατομμύριο στην διαδήλωση στο Σικάγο και πάνω από ένα εκατομμύριο στο Λος Άντζελες.

Μέσα στους λευκούς αμερικανούς εργαζόμενους η τάση της απόρριψης του κατεστημένου αντανακλάται περισσότερο στην μαζική αποχή που χαρακτηρίζει τις εκλογικές αναμετρήσεις. Στις τελευταίες εκλογές για το αμερικανικό κογκρέσο το 60% απείχε, θεωρώντας προφανώς ότι δεν είχε καμιά ουσιαστική σημασία το να επιλέξουν ανάμεσα στους Ρεπουμπλικανούς και τους Δημοκρατικούς, κόμματα και τα δύο της αστικής τάξης

Ιδιαίτερη αναφορά έκαναν οι σύντροφοι από το αμερικανικό τμήμα στην αντιπολεμική διάθεση που αναπτύσσεται. Οι τελευταίες σφυγμομετρήσεις δίνουν 75% του πληθυσμού να διαφωνούν με την απόφαση της κυβέρνησης Μπους να αποστείλει νέα στρατεύματα στο Ιράκ. Πάνω σε αυτή τη βάση οι Αμερικανοί σύντροφοι εξήγησαν πως περιμένουν νέα μεγάλα αντιπολεμικά κινήματα στην Αμερική.

Ευρώπη

H Ευρώπη είναι μια ήπειρος αντιμέτωπη με σημαντικές αναταράξεις. Από τη μια έχουμε μεγάλους εργατικούς αγώνες και από την άλλη σοβαρές πολιτικές διεργασίες.

Η επίθεση ενάντια στα εργατικά δικαιώματα συνεχίζεται σε όλα τα επίπεδα. Τα κέρδη αυξάνονται, οι μισθοί είναι καθηλωμένοι ή μειώνονται, η ανισότητα μεγαλώνει, οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται, η αυξανόμενη ανεργία αποκρύβεται πίσω από τις δουλειές του ποδαριού, ο δημόσιος τομέας, η δημόσια υγεία, η παιδεία, οι συντάξεις, κ.λπ. χτυπιούνται αλύπητα.

Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο στην οποία η διεθνής οικονομία βρίσκεται σε φάση ανάκαμψης, αναπτύσσεται με σχετικά ψηλούς ρυθμούς. Αυτή η ανάπτυξη όμως είναι εύθραυστη, και όπως πολλοί αστοί οικονομολόγοι – αναλυτές σημειώνουν κινδυνεύει πολύ σύντομα να μετατραπεί σε μια πολύ σοβαρή ύφεση, που να προκαλείται από την υπερχρέωση της αμερικανικής οικονομίας, και να παρασύρει στην πορεία της δυνάμεις όπως την Κίνα και την Ινδία που είναι από τις κινητήριες δυνάμεις της διεθνούς οικονομίας σ’ αυτή τη φάση. Η κατάσταση για τους εργαζόμενους διεθνώς, είτε στις λεγόμενες «αναπτυσσόμενες» είτε στις βιομηχανικές χώρες, θα γίνει πολύ χειρότερη με τον ερχομό της ύφεσης και οι επιθέσεις ενάντια στο βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα θα ενταθούν.

Το “όραμα” της Ενωμένης Ευρώπης, από την άλλη, έχει αποκαλύψει όλη τη γύμνια του.

Σαν αποτέλεσμα, το 2005 οι Γάλλοι εργαζόμενοι και στη συνέχεια οι Ολλανδοί στείλανε το ευρωσύνταγμα στα αζήτητα. Το πάγωμα των διαδικασιών για το ευρωσύνταγμα ήταν ένα από τα πιο σημαντικά πλήγματα που έχουν δεχθεί οι ευρωπαίοι καπιταλιστές και πολυεθνικές εδώ και πολλά χρόνια.

Γερμανία

Οι εξελίξεις στην πιο πλούσια χώρα της Ευρώπης, τη Γερμανία, είναι ενδεικτικές. Όπως ανέφεραν οι γερμανοί σύντροφοι, το 1999 τα συνολικά κέρδη των Γερμανών καπιταλιστών ανήλθαν σε 250 δισ. ?. Το 2005 είχαν υπερδιπλασιαστεί σε 520 δις ευρώ! Την ίδια στιγμή το ωρομίσθιο ήταν κάτω από το επίπεδο του 1990. Ακόμα και ένα κομμάτι της αστικής τάξης στην Γερμανία λέει πως το έχουν παρακάνει!

Όλα αυτά όμως δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την πιο μεγάλη εργατική αναταραχή που γνώρισε η Γερμανία μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Από το 2003 και μετά έχουμε διαρκείς εργατικές κινητοποιήσεις, μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις. Οι γερμανοί σύντροφοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη αυτού του κινήματος. Η πρώτη διαδήλωση που καλέστηκε το φθινόπωρο του 2003, ήταν αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας συνδικαλιστών της βάσης που ανήκουν στη SAV (το τμήμα της CWI στην Γερμανία). Η διαδήλωση αυτή, ενάντια στις διαθέσεις των ηγεσιών των επίσημων συνδικάτων, συγκέντρωσε 100.000 άτομα, και λειτούργησε σαν καταλύτης για την παραπέρα ανάπτυξη και κλιμάκωση του κινήματος.

Όλα αυτά αντανακλάστηκαν στο πολιτικό επίπεδο με τη δημιουργία ενός νέου αριστερού κόμματος, του WASG (βλ. συνέχεια).

Βέλγιο

Το Βέλγιο συγκλονίζεται από σκληρές απεργίες. Μέσα στο 2005 είχαμε δύο γενικές απεργίες στο Βέλγιο. Ενώ πρόσφατα, στη διάρκεια των τελευταίων μηνών είχαμε την απεργία στην VW η οποία κράτησε 7 ολόκληρες βδομάδες. Τελικά ηττήθηκε, αποκλειστικά και μόνο λόγω των ξεπουλημένων συνδικαλιστών ηγετών.

Σε αντίθεση με αυτή την απεργία η απεργία στην Bayer νίκησε παρότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έσπειραν από την πρώτη στιγμή την ηττοπάθεια και ήταν έτοιμες να αποδεχτούν όλες τις προτάσεις της διοίκησης για “αναδιάταξη” του εργοστασίου. Σε αυτό καταλυτικό ρόλο έπαιξε η παρουσία εκλεγμένου συνδικαλιστή του Αριστερού Σοσιαλιστικού Κόμματος (τμήμα της CWI στο Βέλγιο) μέσα στο εργοστάσιο ο οποίος σε σύγκρουση με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες έδωσε μια αγωνιστική προοπτική στους εργαζόμενους.

Βέβαια η χώρα η οποία ξεχωρίζει για τους αγώνες και τα κινήματα της είναι η Γαλλία.

Γαλλία

Μετά την καταψήφιση του ευρωσυντάγματος και την εξέγερση των νέων μεταναστών στα γκέτο των γαλλικών μεγαλουπόλεων είχαμε τον εκπληκτικό αγώνα ενάντια στην “Σύμβαση πρώτης πρόσληψης” (CPE) στις αρχές του 2006.

Ήταν ένας αγώνας ο οποίος έβγαλε μαζικά τη γαλλική νεολαία στους δρόμους, συνδύασε τον αγώνα της νεολαίας με τον αγώνα των εργαζομένων, και στέφθηκε με μια πολύ σημαντική νίκη. Ήταν ένα κίνημα το οποίο ξεκίνησε από τα κάτω και στο οποίο η βάση του κινήματος δεν άφησε ποτέ τον έλεγχο να ξεφύγει από τα χέρια της. Κάλεσε – στην πραγματικότητα υποχρέωσε – τα επίσημα συνδικάτα να στηρίξουν τον αγώνα της νεολαίας ,αλλά δεν τους επέτρεψε να πάρουν το πάνω χέρι και να προδώσουν τον αγώνα, όπως συνηθίζουν.

Ένας από τους καταλυτικούς παράγοντας σ’ αυτή την διαδρομή ήταν ο ρόλος των συντονιστικών επιτροπών κατάληψης – κάτι από το οποίο και το ελληνικό κίνημα έχει να μάθει (πραγματικά πολλά!). Τα συντονιστικά των φοιτητών ήταν αντιπροσωπευτικά, στη βάση 3 (ή 5 ανάλογα με την πόλη) εκλεγμένων αντιπροσώπων από κάθε κατειλημμένη σχολή και 1 από κάθε μη κατειλημμένη σχολή. Οι αντιπρόσωποι ήταν ανακλητοί και οι διαδικασίες απόλυτα δημοκρατικές. Δεν μπορούσε κανένας, ή καμιά πολιτική δύναμη, να καπελώσει με κουβαλητούς τις διαδικασίες. Χωρίς αυτά τα συντονιστικά το κίνημα δεν θα μπορούσε να είχε νικήσει. (Ας συγκρίνει κανείς αυτή την εμπειρία με τα χαοτικά “συντονιστικά” της υποτιθέμενης άμεσης δημοκρατίας των ΕΑΑΚ, η με τα ψευτο-αντιπροσωπευτικά συντονιστικά των διορισμένων “αντιπροσώπων” που επιθυμεί το τελευταίο διάστημα η ΚΝΕ.)

Στη διάρκεια των προηγούμενων εβδομάδων η Γαλλία κρατάει καλά της παραδόσεις των μεγάλων εργατικών αγώνων με την απεργία στην General Motors, την απεργία στην Siemens και τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι βρίσκονται αυτή την περίοδο σε κινητοποιήσεις.

Ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα που προκύπτουν από όλους τους πιο πάνω αγώνες, είναι ότι μόνο με αγώνες διαρκείας μπορεί το μαζικό κίνημα, νεολαιίστικο ή εργατικό, να νικήσει. Και βέβαια με την προϋπόθεση ότι μπροστά βρίσκονται μαχητικοί αγωνιστές -κι όχι γραφειοκράτες συνδικαλιστές- και το κίνημα ελέγχει με δημοκρατικό τρόπο την πορεία του αγώνα.

χωρίς εξαίρεση

Δεν υπάρχει γωνιά της Ευρώπης και για να μην δέχεται την επίθεση του κεφαλαίου.

Απ’ αυτή την εικόνα δεν εξαιρείται η Σουηδία, η οποία υποτίθεται πως αποτελεί τον καθρέφτη-πρότυπο του «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο».

Η νέα κυβέρνηση των Συντηρητικών η οποία χρησιμοποίησε ένα φιλεργατικό προφίλ για να κερδίσει τις εκλογές έδειξε από την πρώτη στιγμή το πρόσωπο της, με επιθέσεις ενάντια στους άνεργους, τους μισθούς, τα επιδόματα και τις εργατικές κατακτήσεις, την ίδια στιγμή που προχωρά σε φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις και τους πλούσιους.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών, όπως εξήγησαν οι Σουηδοί σύντροφοι (που αποτελούν τη μεγαλύτερη οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στη χώρα) είναι το 75% των εργαζομένων να δηλώνει ότι υποστηρίζει το κάλεσμα μιας γενικής απεργίας από τα συνδικάτα – ένα πρωτοφανές ποσοστό! το τι θα κάνουν οι ηγεσίες των σουηδικών συνδικάτων βέβαια, είναι μια άλλη ιστορία.

παραδοσιακές ηγεσίες και νέοι σχηματισμοί

Ο προδοτικός ρόλος των συνδικαλιστικών ηγεσιών, διεθνώς, σε συνδυασμό με την μαζική απογοήτευση από τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς είναι που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την εμφάνιση νέων πολιτικών σχηματισμών σε πολλές χώρες, ιδιαίτερα στην Ευρώπη.

Η συζήτηση για τα “νέα εργατικά κόμματα” ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες στο συνέδριο της CWI. Η εμφάνιση των νέων αυτών σχηματισμών ξεκίνησε αμέσως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1990 και συνεχίζεται με νέους σχηματισμούς ακόμα και σήμερα. Η πιο πρόσφατη είναι το CAP (Πρωτοβουλία για μια Εναλλακτική Πολιτική) στο Βέλγιο και το PLP (Εργατικό Κόμμα Πολωνίας) στην Πολωνία.

Από τη συζήτηση στο συνέδριο της CWI προέκυψαν μια σειρά από χαρακτηριστικά στοιχεία. Το πρώτο είναι ότι αυτοί οι νέοι σχηματισμοί στην πρόσφατη περίοδο κινήθηκαν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, προς τα δεξιά. Το δεύτερο είναι ότι ο ρόλος που παίζουν οι οργανώσεις της CWI στη σημερινή φάση είναι πολύ πιο σημαντικός σήμερα απ’ ό,τι πριν από λίγα χρόνια.

Πορεία προς τα δεξιά

Η Κομμουνιστική Επανίδρυση στην Ιταλία συμμετέχει αυτή την στιγμή στην κυβέρνηση του Πρόντι και συναινεί στην εφαρμογή αντεργατικών πολιτικών.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Σκοτίας (SSP) που λειτούργησε σαν “μοντέλο” στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 90, οδηγήθηκε στον εκφυλισμό και στην διάσπαση.

Μέσα από τις γραμμές του προέκυψε η ‘‘Αλληλεγγύη’’ – ένα σχήμα με περισσότερο ταξική σύνθεση και πιο αριστερό πρόγραμμα από το SSP, και στο οποίο η οργάνωση της CWI παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ολλανδίας που στη δεκαετία του 70 ήταν ένα μαοϊκό κόμμα, και που στις τελευταίες εκλογές σχεδόν τριπλασίασε τα ποσοστά του παίρνοντας 1,6 εκατ. ψήφους, δηλώνει πρόθυμο να συμμετάσχει σε κοινή κυβέρνηση με τους Σοσιαλδημοκράτες…

Στη Γαλλία οι οργανώσεις της LCR (κομμουνιστική επαναστατική Λίγκα) και της LO (εργατική πάλη) παρότι και οι δύο μιλούν στο όνομα του τροτσκισμού και παρά το 11% που πήραν πριν από μερικά χρόνια στις προεδρικές εκλογές (2002) όταν κατέβασαν κοινό υποψήφιο, έχουν αποτύχει παταγωδώς να ανταποκριθούν στη μαζική διάθεση εκατομμυρίων Γάλλων εργαζομένων να εργασθούν από κοινού, ενωτικά, για τη δημιουργία ενός νέου εργατικού κόμματος της αριστεράς στη Γαλλία.

Ακόμη και στην Βραζιλία το P-SOL (Κόμμα για την Ελευθερία και το Σοσιαλισμό) αρχίζει να βάζει νερό στο κρασί του και παρότι στο επίσημο πρόγραμμα του υπάρχει σαφής αναφορά στο σοσιαλισμό η ηγεσία του κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να ξεχαστεί.

Στη δε Γερμανία η δημιουργία του WASG πριν από δύο περίπου χρόνια, ενώ έδωσε προοπτική και ελπίδα, όχι μόνο σε εργαζόμενους στη Γερμανία αλλά πανευρωπαϊκά, για κάτι καινούργιο, σήμερα απογοητεύει τους υποστηρικτές του καθώς προχωρά στην συνένωση με το πρώην κομμουνιστικό κόμμα της ανατολικής Γερμανίας, το PDS (κόμμα δημοκρατικού σοσιαλισμού) το οποίο ήδη σε τοπικό επίπεδο συμμετέχει σε κοινές κυβερνήσεις με τους Σοσιαλδημοκράτες.

Στην Βρετανία δε το Respect το οποίο δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του SWP (αντίστοιχο του ελληνικού ΣΕΚ) δεν έχει καμία αναφορά στο σοσιαλισμό και είναι στην πραγματικότητα ένα κόμμα που στηρίζεται βασικά στην ψήφο των μουσουλμάνων της Βρετανίας λόγω της στάσης του ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ.

Η στάση της CWI

Η πραγματικότητα είναι πως η δεξιά πορεία αυτών των σχηματισμών δεν προκάλεσε έκπληξη στην CWI γιατί όπως ξέρουν οι αναγνώστες του Ξ την είχαμε προβλέψει.

Από τη σκοπιά της μαρξιστικής ανάλυσης αν ένας πολιτικός φορέας δεν έχει μια ρητή και καθαρή αναφορά στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και τον σοσιαλισμό, και δεν επιδιώκει συνειδητά και μεθοδικά την επιτυχία αυτού του στόχου, τότε καμία δύναμη δεν μπορεί να το προστατέψει από τον διολίσθηση, σε κάποια φάση, σε πολιτικές που αποδέχονται και τελικά υποτάσσονται στον καπιταλισμό και στη λογική της αγοράς.

Αυτό όμως δεν εμποδίζει τις οργανώσεις της CWI να έχουν σοβαρή εμπλοκή μέσα στα κόμματα αυτά, και να παλεύουν υπέρ της υιοθέτησης ενός σοσιαλιστικού προγράμματος. Όσο και αν οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων έχουν την τάση να κινούνται προς τα δεξιά, η CWI έχει εμπιστοσύνη στα πιο ταξικά στρώματα που συσπειρώνονται γύρω από αυτούς το σχηματισμούς.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο αυτό που έγινε στο WASG στη Γερμανία. Το γερμανικό τμήμα της CWI , η SAV, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην δημιουργία του WASG παλεύοντας από την πρώτη στιγμή και για το χτίσιμο του αλλά και για να αποκτήσει το κόμμα αυτό ταξικά χαρακτηριστικά, υπέρ των εργαζομένων, και για την υιοθέτηση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος. Αυτό έφερε την οργάνωσή μας σε σύγκρουση με την ηγεσία του κόμματος αυτού. Το WASG στην περιφέρεια του Βερολίνου υιοθέτησε, στη συντριπτική του πλειοψηφία, τις θέσης της SAV ενάντια στην ηγεσία του WASG και παρά την προσωπική και δυναμική παρέμβαση του ηγέτη του, Όσκαρ Λαφοντέν. Πρόσφατα δε, στο συνέδριο του κόμματος ο Λαφοντέν εξαπέλυσε συγκεκριμένη επίθεση ενάντια στην οργάνωση μας και προσωπική ενάντια στην συντρόφισσα Λούσυ Ρέντλερ, που ήταν επικεφαλής της οργάνωσης του Βερολίνου. Παρόλα αυτά η Λούσυ εκλεγηκε στην Κεντρική Επιτροπή του WASG παίρνοντας πάνω από το 50% των ψήφων των συνέδρων.

Στη Βραζιλία το τμήμα της CWI έχει σύντροφο εκλεγμένο στην Εκτελεστική Επιτροπή του P-SOL. Στην Σκοτία παίζει κεντρικό ρόλο στο χτίσιμο της “Αλληλεγγύης”. Στο Βέλγιο το CAP είναι αποτέλεσμα πρωτοβουλίας που πήρε το τμήμα της CWI μαζί με αριστερούς συνδικαλιστές. Ενώ στην Πολωνία η προσπάθεια για ένα νέο εργατικό κόμμα στηρίζεται βασικά στην συνεργασία των συντρόφων της CWI με το συνδικάτο των ανθρακωρύχων από την περιοχή της Σιλεσίας και την συνδικαλιστική παράταξη “Αύγουστος 1980” (παλιά διάσπαση από το ιστορικό συνδικάτο της “αλληλεγγύης”). Παράλληλα με τη συμβολή στα νέα αυτά κόμματα η CWI χτίζει αποφασιστικά τις δικές τις δυνάμεις. Γιατί χωρίς μια ισχυρή μαρξιστική ραχοκοκαλιά κάθε νέος σχηματισμός θα τείνει να καταλήξει στο ρεφορμισμό – όπως αποδεικνύει και η πρόσφατη εμπειρία.

USFI και IST.

Η προσέγγιση των άλλων οργανώσεων που κινούνται στον χώρο του τροτσκισμού διαφέρει από αυτή της CWI.

Και η USFI (Ενιαία Γραμματεία της Τετάρτης διεθνούς) και η IST (Διεθνής Σοσιαλιστική Τάση – το ΣΕΚ στην Ελλάδα και το SWP στη Βρετανία) παλεύουν για τη δημιουργία μιας “νέας αριστεράς” και μιλούν στο όνομα του σοσιαλισμού και της επανάστασης.

Από τα λόγια μέχρι τα έργα όμως υπάρχει μια αρκετά μεγάλη απόσταση.

Στην περίπτωση της USFI, η διεθνής αυτή οργάνωση ανέχεται εθνικά τμήματα που ανήκουν στις γραμμές της να συμμετέχουν σε αστικές κυβερνήσεις οι οποίες εφαρμόζουν αντιλαϊκές πολιτικές. Αυτό συμβαίνει συγκεκριμένα στην περίπτωση της Βραζιλίας και της Σενεγάλης. Κάποιοι σύντροφοι της USFI μιλούν για διαφορές σε επίπεδο τακτικής. Δεν συμφωνούμε! Πρόκειται για ολοκληρωτική εγκατάλειψη αρχών! Είναι αδιανόητο για πολιτικές οργανώσεις που μιλούν στο όνομα του μαρξισμού και της σοσιαλιστικής επανάστασης να συμμετέχουν σε κυβέρνησης των καπιταλιστών! Παρόλα αυτά η διεθνής οργάνωση της USFI ανέχεται στις γραμμές της το Βραζιλιάνιακο και το Σενεγαλέζικο τμήμα της!

Στην περίπτωση της IST, μπορεί να μην έχουμε τέτοια ανοιχτή προδοσία των σοσιαλιστικών ιδεών έχουμε όμως μια καθαρά καιροσκοπική προσαρμογή. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια οι οργανώσεις της IST έβγαιναν δημόσια και ευθαρσώς δήλωναν ότι είναι οι μόνοι καθαροί επαναστάτες (οι όποιοι συνειρμοί με την στάση που κρατά το Κ.Κ.Ε. είναι απόλυτα δικαιολογημένοι…). Όταν αυτή η γραμμή απέτυχε μέσα στο μαζικό κίνημα η IST πήγε στο εντελώς αντίθετο άκρο, συνεργαζόμενη με οποιονδήποτε παρίστανε τον αριστερό, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει πολιτικά κόμματα που να έχουν κάποια μαζική απήχηση έστω και αν αυτά δεν είχαν καμία σχέση με τον σοσιαλισμό. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Respect στη Βρετανία στο οποίο το SWP έπαιξε ιδρυτικό ρόλο και το οποίο δεν έχει καμία αναφορά σε οτιδήποτε μπορεί να θυμίζει σοσιαλισμό.

Όχι μόνο αυτό αλλά αν οποιοσδήποτε τολμήσει να προτείνει την υιοθέτηση σοσιαλιστικού προγράμματος, σε οποιοδήποτε από τους νέους σχηματισμούς που αναφέραμε πιο πάνω, έχει να αντιμετωπίσει όχι τους δεξιούς ρεφορμιστές, αλλά τις οργανώσεις της IST. Τελευταίο παράδειγμα είναι η Αλληλεγγύη στην Σκοτία, όπου το σκοτσέζικο τμήμα της IST πάλεψε λυσσαλέα ενάντια στην αναφορά του σοσιαλισμού από την Αλληλεγγύη – το μόνο που κατάφερε ήταν να απομονωθεί από τη μεγάλη πλειοψηφία.

Προσπάθειες για ενότητα και συνεργασίες

Η USFI και η IST μαζί με την CWI αποτελούν τις τρεις μεγαλύτερες τροτσκιστικές οργάνωσεις διεθνώς. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 90 η CWI έκανε μια πολύ σοβαρή προσπάθεια να διερευνήσει τις δυνατότητες ενοποίησης του τροτσκιστικού χώρου. Γιατί, πραγματικά, αν μπορούσαν οι βασικές τροτσκιστικές οργανώσεις να ενώσουν τις δυνάμεις τους στην προοπτική της κοινής πάλης για μια νέα αριστερά και για το χτίσιμο μαζικών επαναστατικών κομμάτων διεθνώς, οι εξελίξεις θα αναπτύσσονταν με πολύ μεγάλη ταχύτητα.

Αυτό δυστυχώς στάθηκε αδύνατο. Αν ήταν να εξηγούσαμε με δυο λόγια το γιατί, σήμερα, η απάντηση είναι ότι η CWI δεν είναι δυνατό να προχωρήσει σε ενότητα με οργανώσεις για τις οποίες οι ‘‘αρχές’’ είναι ένα τόσο εύκαμπτο πράμα που τελικά καταλήγουν στον καιροσκοπισμό. Η ενότητα των δυνάμεων βέβαια είναι διαφορετικό πράγμα από τη συνεργασία. Οι οργανώσεις της CWI συνεργάζονται με κάθε κομμάτι της αριστεράς, στη βάση των κοινών στόχων του κινήματος, για το χτίσιμο μετώπων πάλης που να δίνουν την αίσθηση της δύναμης στο μαζικό κίνημα, και να το κινητοποιούν. Μέσα από τέτοιες εμπειρίες είναι που τελικά θα βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα για όλους τους συνεπείς και ανιδιοτελείς αγωνιστές.