Του Νίκου Μαλίνογλου
Προέδρου του Σωματείου Εργαζομένων στο Σισμανόγλειο
Στις 18 Σεπτέμβρη το Πρωτοδικείο Αθηνών κήρυξε παράνομη και καταχρηστική την απεργία της ΑΔΕΔΥ ενάντια στην «αξιολόγηση» των δημοσίων υπαλλήλων και την επανεξέταση όλων των συμβάσεων των εργαζομένων με σχέση εργασίας ορισμένου χρόνου που έγιναν αορίστου την τελευταία 10ετία.
Η απεργία η οποία ξεκίνησε τον Μάιο* είχε τη μορφή της απεργίας/αποχής διαρκείας από τα «καθήκοντα» που προβλέπει ο νόμος της «αξιολόγησης» (4250/2014) και με τον οποίο το 15% των εργαζομένων πρέπει υποχρεωτικά να βαθμολογηθούν ως «ανεπαρκείς», ανεξάρτητα από το αν αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ή όχι. Αυτό το 15% θα αποτελέσει στη συνέχεια τη δεξαμενή για το νέο κύμα απολύσεων που θέλουν κυβέρνηση και Τρόικα να εξαπολύσουν στο Δημόσιο.
98% συμμετοχή στην απεργία της ΑΔΕΔΥ ενάντια στην αξιολόγηση!
Η απεργία είχε πρωτοφανή επιτυχία. Χαρακτηριστικό ζωντανό παράδειγμα αποτελεί ο τρόπος με τον οποίο οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο χειρίστηκαν το έντυπο «ατομικής αξιολόγησης» το οποίο έπρεπε να συμπληρώσουν και να καταθέσουν. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων αρνήθηκε να καταθέσει το έντυπο και να κάνει αυτοαξιολόγηση, παραδίνοντας το έντυπο τους στα σωματεία τους. Στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο από τους 1063 εργαζόμενους μόνο 34 κατέθεσαν το έντυπο, στον ΟΑΕΔ από τους 3150 εργαζόμενους μόνο 36 κατέθεσαν το έντυπο, στον ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ) από τους 1064 εργαζόμενους το έντυπο ατομικής αξιολόγησης κατέθεσε μόνο 1! κοκ. Συνολικά η συμμετοχή στην απεργία έφτασε το 98%, ενώ σε μια σειρά Υπουργεία η συμμετοχή ήταν καθολική, 100%.
Η κυβέρνηση αντιμέτωπη με την πολιτική ανυπακοή των εργαζομένων στο Δημόσιο αναγκάστηκε να δώσει 4 παρατάσεις στην εφαρμογή του νόμου. Τον Ιούλιο επιχείρησε να ξεγελάσει τους απεργούς με τροποποιήσεις που πέρασε (στο άρθρο του 4281/2014) και με τις οποίες υποτίθεται διασφάλιζε ότι οι εργαζόμενοι που βαθμολογούνται ως ανεπαρκείς δεν θα έχουν «κυρώσεις». Μόνο που αυτό το εγγυούνταν για το έτος 2013 και όχι για το 2014 και για τα επόμενα χρόνια. Την ίδια στιγμή, στον ίδιο νόμο, τον 4281 προβλεπόταν πως οι προϊστάμενοι θα έπρεπε να προχωρήσουν με τη διαδικασία αξιολόγησης ανεξάρτητα από το αν οι υφιστάμενοι τους είχαν συμπληρώσει ή όχι το έντυπο της ατομικής αξιολόγησης. Με αυτό τον τρόπο προσπάθησαν να μεταφέρουν την ευθύνη της εφαρμογής του νόμου από το σύνολο των εργαζομένων στο Δημόσιο που είναι περίπου 460.000 στους προϊστάμενους και διευθυντές που αριθμούν γύρω στους 18.000. Παράλληλα ο Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης δήλωνε ότι ο συγκεκριμένος νόμος για την αξιολόγηση είναι προσωρινός και ότι σύντομα θα κατατεθεί ένας βελτιωμένος. Το κίνημα ωστόσο δεν κάμφθηκε και η κυβέρνηση βρισκόταν σε αδιέξοδο. Το κίνημα ενάντια στον 4250/2014 απειλούσε – και απειλεί ακόμα – να γίνει το πρώτο κίνημα στα χρόνια του Μνημονίου που να αναγκάσει την κυβέρνηση σε υποχώρηση.
Η πρωτοφανής απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών
Πρωτοφανές είναι και το σκεπτικό με το οποίο το Πρωτοδικείο Αθηνών έβγαλε παράνομη και καταχρηστική την απεργία της ΑΔΕΔΥ.
Η απεργία χαρακτηρίστηκε «πολιτική απεργία» που έχει στόχο «την συμβολή στην επικράτηση πολιτικού κόμματος», «την ανατροπή της κυβέρνησης» κοκ. και ως τέτοια ο δικαστής που δίκασε την υπόθεση την θεωρεί παράνομη.
Στο σκεπτικό της απόφασης γράφεται επίσης:
«Η συγκεκριμένη μορφή απεργίας δεν είναι μια συνηθισμένη διεκδικητική απεργία αλλά πρόκειται για απεργία διαμαρτυρίας. Η τελευταία δεν μπορεί να έχει ως σκοπό την κάμψη της βούλησης των νομοθετικών οργάνων, ούτε μπορεί να διαρκέσει μέχρι η πολιτεία να υποκύψει και να αποδεχθεί τα αιτήματα των απεργών, διαφορετικά, αν έχει τέτοιο σκοπό είναι παράνομη.»
Έτσι απλά και καθαρά η κυβέρνηση μέσω των εντολοδόχων της στο δικαστικό σώμα απαγορεύει απεργίες ενάντια σε ψηφισμένους νόμους της, απεργίες που έχουν τη δυνατότητα να την κάνουν να υποκύψει, απεργίες που μπορεί πραγματικά να οδηγήσουν σε ικανοποίηση των αιτημάτων των εργαζομένων!!! Οποιαδήποτε απεργία μπορεί να νικήσει απαγορεύεται!!! Όπως και με τις επιστρατεύσεις που διέταξε τα προηγούμενα χρόνια, η κυβέρνηση ποδοπατεί και καταργεί το δικαίωμα στην απεργία.
Πώς συνεχίζουμε
Την Παρασκευή 19/9 πραγματοποιήθηκε συνάντηση της ΑΔΕΔΥ με τις Ομοσπονδίες που ανήκουν σε αυτήν. Η συμμετοχή στη συνάντηση ήταν μεγάλη – πάνω από 30 ομοσπονδίες και 120 αντιπρόσωποι – όπως μεγάλη ήταν η αγανάκτηση και η οργή για την δικαστική απόφαση ενάντια στην απεργία.
Οι περισσότεροι εκπρόσωποι μίλησαν για την ανάγκη σύγκρουσης με την κυβέρνηση, για την ανάγκη η ΑΔΕΔΥ να προχωρήσει σε δυναμικότερες κινητοποιήσεις και όχι μερικές 24ωρες, ωστόσο κανείς δεν πρότεινε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης.
Πρακτικά η συνεδρίαση τελείωσε με την απόφαση οι Ομοσπονδίες και τα Σωματεία να προκηρύξουν απεργία ενάντια στην αξιολόγηση έτσι ώστε να καλυφθούν νομικά όλοι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο και να συνεχίσουν την απεργία/αποχή, απόφαση σημαντική γιατί βοηθάει στο να κερδηθεί χρόνος, και με την επιβεβαίωση της 24ωρης πανδημοσιουπαλληλικής απεργίας στις 23/9 που είχε κηρυχθεί ως κίνηση αλληλεγγύης στις αγωνιζόμενες καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών.
Η πρότασή μας
Η πρόταση που κατατέθηκε από την πλευρά μας στη σύσκεψη αυτή ήταν η εξής:
– 24ωρη στις 23/9 με καθαρίστριες που έχει ήδη εξαγγελθεί.
– 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ1&2/10 που έχει αποφασιστεί πανυγειονομικό διήμερο.
– Νέα 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 9&10/10 που δικάζεται στο ΣΤΕ η αντισυνταγματικότητα του νόμου για τις αξιολογήσεις.
– Νέο ΓΣ ΑΔΕΔΥ για εκτίμηση της κατάστασης και αν η απόφαση του δικαστηρίου είναι αρνητική για τους εργαζόμενους κλιμάκωση με νέα 48ωρη και προετοιμασία και σχεδιασμό για 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες.
– Παράλληλα η ΑΔΕΔΥ να οργανώσει ένα απεργιακό ταμείο για τη στήριξη των απεργών. Η ύπαρξη ή απουσία ενός τέτοιου ταμείου αποτελεί στις μέρες μας καθοριστικό παράγοντα για την επιτυχία μιας μακρόχρονης απεργίας.
Πάλη για την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης
Τέλος, εκτός από την προπαγάνδιση, την προώθηση και την προετοιμασία ενός σχεδίου μάχης όπως το παραπάνω, η ΑΔΕΔΥ οφείλει πλέον να συμπεριλάβει στα αιτήματα της, το αίτημα ανατροπής αυτής της κυβέρνησης που έχει εξαθλιώσει την ελληνική κοινωνία.
Ένα τέτοιο σχέδιο μάχης με προοπτική πολιτικής ανατροπής μπορεί να πείσει και να δώσει προοπτική νίκης στους εργαζόμενους. Το ζήτημα είναι αν οι ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και των Ομοσπονδιών θέλουν πραγματικά κάτι τέτοιο…
__________________________
