Στο μέλλον που μας ετοιμάζουν…μονόδρομος οι αγώνες μας.
Οι φετινές φοιτητικές εκλογές διεξάγονται σε μια περίοδο πολύ σημαντικών εξελίξεων στην κοινωνία.
– τα σκάνδαλα Μαγγίνα και Ζαχόπουλου…
δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι σημερινή κυβέρνηση μειοψηφίας, είναι και μια κυβέρνηση βουτηγμένη στη διαφθορά
– τα αντι-ασφαλιστικά μέτρα…
που χτυπούν τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας, με το να μας επιβάλλουν να δουλεύουμε περισσότερα χρόνια, να έχουμε μικρότερες συντάξεις και λιγότερες παροχές υγείας ενώ ταυτόχρονα να πληρώνουμε μεγαλύτερες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία.
– το νέο τσουνάμι ιδιωτικοποιήσεων…
με το οποίο η κυβέρνηση της ΝΔ έχει βαλθεί να ξεπουλήσει σε ιδιώτες όσα κομμάτια δημόσιας περιουσίας δεν πρόλαβε να «εκποιήσει» το ΠΑΣΟΚ: λιμάνια, ΔΕΗ, ΟΤΕ (είναι ήδη ως ένα βαθμό ιδιωτικός), ΕΛΤΑ, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ΟΣΕ κλπ.
– οι νέες συλλογικές συμβάσεις…
με τις οποίες η σκληρή πολιτική λιτότητας συνεχίζεται, καθώς η κυβέρνηση για μια ακόμα φορά δίνει μηδενικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις.
…μεγάλοι αγώνες!
Οι επιθέσεις αυτές προκάλεσαν πολύ μεγάλους αγώνες από την πλευρά των εργαζομένων τόσο σε συγκεκριμένους κλάδους (ΔΕΗ, Δήμοι) αλλά και συνολικά. Οι τρεις Γενικές Απεργίες που οργάνωσαν οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με εκατομμύρια απεργούς και εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους έδειξαν ότι διάθεση για αγώνα υπάρχει.
Οι αγώνες αυτοί δεν κέρδισαν όχι γιατί δεν μπορούσαν. Αλλά γιατί η ηγεσία των συνδικάτων και ειδικά των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (ελέγχονται από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) στάθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Δεν συντόνισε τους κλάδους (π.χ. ο ΟΤΕ μπήκε σε απεργία μόνο αφότου σταμάτησαν η ΔΕΗ και ο ΠΟΕ-ΟΤΑ) και δεν κλιμάκωσε με Γενικές Απεργίες μεγαλύτερης διάρκειας (όταν η κυβέρνηση ανακοίνωνε ότι το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα έπρεπε να είχαν καλέσει τουλάχιστον για γενική απεργία διάρκειας μιας εβδομάδας). Αρνητικό ρόλο έπαιξαν όμως και οι διασπαστικές λογικές των ξεχωριστών συγκεντρώσεων που υποστηρίζονται από ένα κομμάτι της αριστεράς (ΚΚΕ και μέρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς).
Πτώση του δικομματισμού άνοδος της αριστεράς
Σε αυτό το τοπίο σημειώνεται μια κατρακύλα των ποσοστών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, των δυο μεγάλων κομμάτων που στηρίζουν το κεφάλαιο. Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι και νέοι καταλαβαίνουν ότι η πολιτική της ΝΔ εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων, ενώ παράλληλα το ΠΑΣΟΚ δεν προσφέρει καμιά εναλλακτική πρόταση ούτε σαν κυβέρνηση ούτε σαν αντιπολίτευση αφού στην ουσία υποστηρίζει την ίδια πολιτική σε όλα τα μεγάλα θέματα (παιδεία, ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα).
Άνοδος της αριστεράς
Ιστορική είναι και η άνοδος των ποσοστών που σημειώνει η αριστερά και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια η αριστερά συγκεντρώνει ποσοστά πάνω από 25% (ΚΚΕ γύρω στο 7-8% και ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και 18%) και αυτό είναι μια ιστορική ευκαιρία. Η μετακίνηση του κόσμου προς τα αριστερά είναι πολύ θετικό στοιχείο καθώς δείχνει ότι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι και νέοι αναζητούν εναλλακτική πρόταση απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό αλλά και το σύστημα που τον γεννά, τον καπιταλισμό.
Για να καταφέρει όμως η αριστερά να αξιοποιήσει την ευκαιρία αυτή και να μην οδηγήσει στα λάθη και τις προδοσίες του παρελθόντος χρειάζεται η νέα αριστερά να είναι ενωτική, να παλεύει για όλα τα ζητήματα που μας αφορούν (μικρά και μεγάλα), να έχει σχέδιο και να κάνει ουσιαστικές προτάσεις στους αγώνες και να μην φοβάται να πει ότι για να αλλάξει η ζωή μας χρειάζεται να ανατραπεί το σύστημα του κέρδους και να χτιστεί μια άλλη εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία (όχι φυσικά ο «σοσιαλισμός» του Στάλιν ούτε και ο «σοσιαλισμός» του Παπανδρέου).
Κυβερνητική πολιτική στα Πανεπιστήμια
Στα πανεπιστήμια, η κυβέρνηση, δια στόματος Στυλιανίδη, προχωρά στην «ολοκλήρωση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης». Δηλαδή θα προσπαθήσει να εφαρμόσει το νέο νόμο πλαίσιο συνδυασμό με άλλα μέτρα προηγούμενων ετών. Αυτό γίνεται μέσα από:
– τους νέους εσωτερικούς κανονισμούς (Ε.Κ.)
– τα 4ετή επιχειρησιακά προγράμματα
– την εφαρμογή της αξιολόγησης και την εξάρτηση της χρηματοδότησης από τα αποτελέσματα
Παράλληλα προωθείται νέο σχέδιο νόμου για τα μεταπτυχιακά που προβλέπει την επιβολή διδάκτρων ενώ συνεχίζεται η προσπάθεια ίδρυσης ιδιωτικών ΑΕΙ από την «πίσω πόρτα» της αναγνώρισης των ΚΕΣ.
Επιδίωξη των πολιτικών τους είναι:
– ένα πανεπιστήμιο που θα εξαρτάται από την ιδιωτική χρηματοδότηση (προβλέπεται στα 4ετη επιχειρησιακά προγράμματα) και άρα θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρηματιών
– ένα πανεπιστήμιο όπου οι φοιτητές θα σηκώνουν οι ίδιοι το οικονομικό βάρος των σπουδών τους (φοιτητοδάνεια, ανατποδοτικές υποτροφίες) και άρα η «δημόσια παιδεία» πάει περίπατο
– ένα φοιτητικό κίνημα υποταγμένο, που δεν θα κάνει καταλήψεις υπό τον φόβο του χαμένου εξαμήνου και δεν θα κινητοποιείται υπό την απειλή των «πειθαρχικών κυρώσεων» (προβλέπονται στον Ε.Κ.).
Τελικός στόχος είναι η παραγωγή εργαζομένων με διασπασμένα δικαιώματα λόγω των εξατομικευμένων πτυχίων, που θα δέχονται την εργασιακή ανασφάλεια και δεν θα διεκδικούν συλλογικά τα δικαιώματά τους.
Φοιτητικό Κίνημα
Το Φοιτητικό Κίνημα έδωσε μεγάλες μάχες επί ένα χρόνο (Μάης 2006- Απρίλης 2007) ενάντια στην παραπάνω πολιτική, την αναθεώρηση του άρθρου 16 και το νόμο – πλαίσιο. Η αναθεώρηση μπορεί να σταμάτησε, αλλά η κυβέρνηση επιχειρεί την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων μέσα από την αναγνώριση των ΚΕΣ. Ο νέος νόμος – πλαίσιο πέρασε και τώρα ξεκινά η εφαρμογή του.
Για αυτό το Φοιτητικό Κίνημα έχει μπροστά του πολλές και μεγάλες μάχες να δώσει.
– Μάχες στο εσωτερικό των σχολών ώστε να αποτραπεί η εφαρμογή των μέτρων.
Αυτό σημαίνει μαζικές συγκεντρώσεις των Φοιτητικών Συλλόγων έξω από Συγκλήτους και Γενικές Συνελεύσεις τμημάτων.
– Μάχες εκτός σχολών μαζί με άλλα στρώματα της εκπαίδευσης
Οι Φοιτητικοί Σύλλογοι θα πρέπει να κινητοποιηθούν ξανά με ένα πρόγραμμα κλιμακούμενων κινητοποιήσεων και καταλήψεων, σε κοινό μέτωπο με τα άλλα στρώματα της εκπαίδευσης, καταρχήν τις ημέρες των απεργιών. Μόνο μέσα από ένα νέο μαζικό κίνημα μπορεί να ανατραπεί ο νόμος και συνολικά η αντιεκπαιδευτική πολιτική.
Κοινή δράση της Αριστεράς
Για να γίνουν τα παραπάνω χρειάζεται η συνεργασία, η συνεννόηση και η κοινή δράση της αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια και ειδικά των πιο μαζικών δυνάμεων (ΠΚΣ, ΕΑΑΚ και ΑΡΕΝ). Χρειάζεται η αριστερά να κάνει κοινές προτάσεις για κινητοποιήσεις και από κοινού να παλεύει για τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων αυτών. Η μικροκομματική αντίληψη στο τέλος, τέλος αδιαφορεί για τα συμφέροντα των φοιτητών και αντικειμενικά βοηθά τους εχθρούς τους.
Αριστερή συνεργασία στις Φοιτητικές Εκλογές
Οι φοιτητικές εκλογές θα έπρεπε να είναι μια ευκαιρία τέτοιας κοινής δράσης. Η φοιτητική αριστερά (ΠΚΣ, ΕΑΑΚ και ΑΡΕΝ) θα έπρεπε να κατέβει στις φοιτητικές εκλογές μέσα από μια κοινή εκλογική συνεργασία. Μια τέτοια κοινή κάθοδος θα μπορούσε να εκτινάξει τα ποσοστά της αριστεράς στις σχολές, να στείλει μήνυμα στην κυβέρνηση για τις διαθέσεις και τις απόψεις της νεολαίας και παράλληλα να δείξει ότι υπάρχει η δυνατότητα για ένα νέο γύρο φοιτητικού κινήματος.
Μια τέτοια συνεργασία δεν είναι αδύνατη:
– στις περσινές φοιτητικές καταλήψεις κατέβαιναν κοινά πλαίσια από τα ΕΑΑΚ, δυνάμεις της ΑΡΕΝ και άλλες αριστερές δυνάμεις (όπως η ΡΩΓΜΗ που τότε δεν συμμετείχε στα ΕΑΑΚ).
– για την παιδεία και το ασφαλιστικό η αριστερά (εκτός από το ΚΚΕ) συνεργάστηκε σε συνδικαλιστικό επίπεδο και κατέβηκε σε κοινές πορείες.
– σε πολλές δημοτικές και συνδικαλιστικές παρατάξεις αλλά και σε πολλά τοπικά κινήματα ανά την Ελλάδα, αριστερές δυνάμεις απ’ όλους τους χώρους (ΣΥΡΙΖΑ, ΜΕΡΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ, ΚΚΕ) συνεργάζονται και παλεύουν μαζί.
Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε η αριστερά να συνεργαστεί εκλογικά στις φοιτητικές εκλογές, έχοντας ως κοινό πρόγραμμα τα αιτήματα των καταλήψεων και των σημερινών αγώνων. Διατηρώντας παράλληλα η κάθε δύναμη την ανεξαρτησία της θα μπορούσαμε όλοι μαζί να στοχεύσουμε σε μια δυνατή αριστερά στις σχολές και σε ένα νέο φοιτητικό κίνημα.
Η Ρωγμή στις φοιτητικές εκλογές
Το κριτήριο των φοιτητών μπροστά και στις φετινές κάλπες πρέπει να είναι πολιτικό. Ποιος εξυπηρετεί και ποιος όχι τα συμφέροντα και τις ανάγκες των φοιτητών; Με βάση αυτό πρέπει να ψηφίσουμε, έχοντας βέβαια πάντα κατά νου ότι από μόνες τους οι εκλογές δεν μπορούν να μας λύσουν τα προβλήματα.
Η ΡΩΓΜΗ (συμμετέχει στην ΕΑΑΚ εδώ και 1,5 χρόνο) κατεβαίνει στις φοιτητικές εκλογές υπερασπιζόμενη όλα τα παραπάνω. Στόχος μας δεν είναι η αυτοεπιβεβαίωση μέσα από τις ψήφους και τις έδρες στα ΔΣ. Στόχος μας είναι όλο και περισσότεροι φοιτητές να βγάλουν συμπεράσματα για την πολιτική που προωθούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (και στηρίζουν οι ΔΑΠ και ΠΑΣΠ) και να παλέψουν ενεργά μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους. Για αυτό το λόγο πιστεύουμε πως οι φοιτητικές εκλογές από μόνες τους δεν αρκούν. Χρειαζόμαστε ζωντανούς συλλόγους, με τακτικές συνελεύσεις, που να συζητούν τα προβλήματα μας και να κινητοποιούνται μαζικά και συλλογικά για την επίλυσή τους.
Για να γίνουν όμως αυτά χρειάζεται συνεχής πολιτική και συνδικαλιστική δραστηριότητα μέσα στις σχολές, δηλαδή χρειάζονται σχήματα και παρατάξεις, δυνατές και μαζικές, που να κάνουν πράξη τα παραπάνω. Για αυτό ζητάμε από κάθε φοιτητή/τρια όχι απλά να μας στηρίξει εκλογικά. Ζητάμε πάνω από όλα την ενεργή συμμετοχή στη δραστηριότητα της ΡΩΓΜΗΣ.
Η Ρωγμή παλεύει
– Για κατάργηση όλων των αντιεκπαιδευτικών νόμων των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ & ΝΔ και ενάντια στις κατευθύνσεις του κεφαλαίου και των διεθνών οργανισμών του (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ) για μετατροπή της παιδείας σε εμπόρευμα. Να καταργηθεί ο νέος νόμος- πλαίσιο της κυβέρνησης.
– Για ενιαία, δημόσια και δωρεάν παιδεία. Ενιαία για να εξαλειφθεί ο αντιεπιστημονικός διαχωρισμός θεωρητικής γνώσης και πρακτικής εφαρμογής, για να μην υπάρχει ο διαχωρισμός ΑΕΙ-ΤΕΙ. Δημόσια γιατί δεν εμπιστευόμαστε την μόρφωση μας σε ιδιώτες. Δωρεάν γιατί όλοι έχουν δικαίωμα να σπουδάζουν, ανεξάρτητα αν έχουν λεφτά να πληρώσουν ή όχι.
– Ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Η γνώση δεν είναι εμπόρευμα και ο ρόλος της δεν είναι να βοηθάει στην αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, αλλά να κινείται με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας.
– Για δραστική αύξηση των δαπανών για την παιδεία.
– Για δωρεάν σίτιση- στέγαση- μεταφορές- συγγράμματα για όλους τους φοιτητές. Αξιοπρεπείς και πλήρεις κτιριακές εγκαταστάσεις για όλες τις σχολές. Τα λεφτά μπορούν να βρεθούν μέσα από τη βαριά φορολογία και το χτύπημα της φοροδιαφυγής του μεγάλου κεφαλαίου (αντί της μείωσης της φορολογίας των επιχειρήσεων που εφαρμόζει η κυβέρνηση), την μείωση των εξοπλισμών, το σταμάτημα των έργων βιτρίνας και κάθε λογής σπάταλης φιέστας, και γενικά της κακοδιαχείρησης.
– Έμπρακτη υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου από τους φοιτητικούς Συλλόγους
– Για προγράμματα σπουδών σύμφωνα με το επιστημονικό αντικείμενο των σχολών και τις ανάγκες της κοινωνίας. Ενάντια στη λογική των εξετάσεων και της στείρας αποστήθισης. Εναλλακτικές μορφές εξέτασης, με έμφαση στις συλλογικές εργασίες και έρευνες, χωρίς το άγχος του βαθμού και των κοψιμάτων, με στόχο την αξιοποίηση των κλίσεων και των ταλέντων του κάθε φοιτητή- σπουδαστή. Κατοχύρωση επαγγελματικών δικαιωμάτων για όλες τις σχολές.
– Για δημοκρατική διοίκηση των σχολών. Κατάργηση της θέσης του πρύτανη και του πρυτανικού συμβουλίου. Οι εκλεγμένοι από ΓΣ και ανακλητοί αντιπρόσωποι φοιτητών, μελών ΔΕΠ με την συμμετοχή επιστημονικών ενώσεων και κοινωνικών φορέων (π.χ. συνδικάτα) ανά σχολή, πόλη και πανελλαδικά να πάρουν στα χέρια τους τη λειτουργία των σχολών. Για να μην αποφασίζουν κάποιοι “για μας, χωρίς εμάς”.
– Για μέτρα για την καταπολέμηση της ανεργίας, όπως το 35ωρο- 5ήμερο- 7ωρο, με ταυτόχρονη αύξηση των αποδοχών, για περισσότερο ελεύθερο χρόνο, για μια αξιοπρεπή ζωή. Σταθερή δουλειά για όλους με εξασφαλισμένα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα. Μείωση του συντάξιμου χρόνου. Καταγραφή και κάλυψη των χιλιάδων κενών θέσεων ανά κατηγορία.
Η μάχη για μια άλλη παιδεία εντάσσεται στον αγώνα για μια άλλη κοινωνία: <br/>
– Μια κοινωνία που δεν θα έχει καμιά σχέση ούτε με τον σταλινισμό της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ούτε με τον “σοσιαλισμό” των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.
– Μια σοσιαλιστική κοινωνία, πραγματικά δημοκρατική, στην βάση της ελευθερίας της έκφρασης και του πολυκομματισμού, με συμμετοχή των εργαζόμενων και των νέων στον έλεγχο και την διαχείρηση της παραγωγής, μέσα από εκλεγμένους και ανά πάσα στιγμή ανακλητούς αντιπροσώπους. Με την παραγωγή στην υπηρεσία των αναγκών της κοινωνίας και όχι του κέρδους, για την απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων των ανθρώπων, αντί για την υπερεκμετάλλευση, την καταπίεση και την στέρηση των δικαιωμάτων μας!
