Η αλήθεια είναι πια ξεκάθαρη – για όσους βέβαια θέλουν να δουν. Η ΕΕ δεν είναι παρά η Ευρώπη της Γερμανικής ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας. Με ωμότητα και κυνισμό, επιβάλλει πολιτικές που υπηρετούν την γερμανική άρχουσα τάξη αδιαφορώντας εντελώς για το αποτέλεσμα στους λεγόμενους «εταίρους» της στην ΕΕ και βέβαια τους λαούς.
Η περίπτωση της Κύπρου ολοκληρώνει όλα όσα είδαμε να συντελούνται στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο: αυτοκρατορικού στυλ κυριαρχία και επιβολή, ιμπεριαλιστικό «αποφασίζω και διατάσσω». Μόνο που στην Κύπρο πήγαν ένα βήμα πάρα πέρα.
Η απόφαση για κούρεμα των καταθέσεων σηματοδοτεί ένα καινούργιο στάδιο στην ιμπεριαλιστική επιβολή – μια απόφαση που, όπως φάνηκε από την αρχή και επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια, δεν αφορά μόνο την Κύπρο (κι ας το «διαψεύδουν» οι διάφοροι ιθύνοντες…).
Για όσες τράπεζες έχουν προβλήματα θα πρέπει να μην πληρώνουν οι φορολογούμενοι αλλά οι καταθέτες, λένε τα γερμανικά κέντρα και τα φερέφωνά τους στην Ολλανδία και αλλού. Προσπαθούν έτσι να το παίξουν φίλοι (των «καημένων») των φορολογουμένων! Τι φταίνε όμως οι καταθέτες – και μιλάμε βέβαια για τους πολλούς μικρούς και μεσαίους καταθέτες; Από πού ως πού να έχουν ευθύνη για τις πολιτικές που ασκούν τα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών;
Στην πραγματικότητα μόνο ένας τρόπος υπάρχει να σταματήσει η κερδοσκοπία των τραπεζιτών που αποτελεί όπως αποδείχτηκε «κίνδυνο – θάνατο» για τις κοινωνίες: κι αυτός είναι να φύγουν από τα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου, η ιδιοκτησία τους να περάσει στην κοινωνία.
Αυτό βέβαια ο Σόιμπλε και τα άλλα σκυλιά της γερμανικής και ευρωπαϊκής ελίτ, δεν πρόκειται να το δεχτούν ποτέ.
Ψέματα και υποκρισία
Το πόσα ψέματα και το πόση υποκρισία είδαμε όλο αυτό τον καιρό από τους καπιταλιστές και τα τσιράκια τους, δεν υπάρχει τρόπος να περιγραφεί. Το ίδιο έργο επαναλαμβάνεται και τώρα. Το τελευταίο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι οι φορολογούμενοι.
Το κούρεμα των καταθέσεων έχει ένα βασικά, κεντρικό αποτέλεσμα: να εξωθήσει τη φυγή κεφαλαίων από τις αδύναμες οικονομίες με σοβαρά προβλήματα στον τραπεζικό τομέα και να τα κατευθύνει στα μητροπολικά κέντρα (και ειδικά θα λέγαμε τις γερμανικές τράπεζες).
Γιατί, για τα γερμανικά μεγαθήρια που αγωνίζονται για κυριαρχία στον πλανήτη, ενάντια στα αμερικανικά, κινεζικά και ιαπωνικά κεφάλαια, δεν είναι νοητό, απ’ ότι φαίνεται, να υπάρχουν δεκάδες κι εκατοντάδες δισ. € τα οποία κατατίθενται αλλού και από τα οποία κερδίζουν (καλύτερα «κερδοσκοπούν») άλλοι κι όχι οι ίδιοι.
Έχοντας έτσι επιβάλει εξοντωτικές πολιτικές λιτότητας, έχοντας «γονατίσει» και «ρημάξει» τις χώρες του Νότου, τώρα, επιβάλλουν πολιτικές οι οποίες οδηγούν σε νέες μαζικές εκροές από τα κεφάλαια που τους είχαν απομείνει (πχ στην Ελλάδα το 1/3 των καταθέσεων πήρε το δρόμο του εξωτερικού από το 2010 και μετά και παρόμοια είναι η εικόνα στον υπόλοιπο Νότο).
Να σταματήσουν οι αυταπάτες που υπάρχουν στην Αριστερά
Αυτή η πολιτική δείχνει όμως και κάτι άλλο: ότι η γερμανική ελίτ δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την παραμονή αυτών των χωρών στο ευρώ. Η σκληρότητα και η ωμότητα με την οποία ο γερμανικός καπιταλισμός αντιμετωπίζει τους λεγόμενους «εταίρους» του στο Νότο, δεν αφήνει περιθώρια για άλλες ερμηνείες. Δημιουργεί μάλιστα «εύλογες υποψίες» για το ακριβώς αντίθετο: ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός είναι αυτή τη στιγμή έτοιμος να πετάξει από πάνω του, να ξεφορτωθεί, χωρίς ιδιαίτερο κόστος, το «βάρος» των προβληματικών Νοτίων που όλο πονοκεφάλους του δημιουργούν.
Ανεξάρτητα με το αν συμφωνεί κανείς ή όχι με την πιο πάνω προσέγγιση, για την Αριστερά που θέτει με τόση επιμονή το θέμα του «ευρωπαϊκού μέλλοντος» της χώρας προκύπτουν, έτσι κι αλλιώς, μια σειρά από ερωτήματα.
Και κατ’ αρχήν: επιμένουν να μιλούν για αλληλεγγύη; Για εταίρους; Για συμμάχους;
Αστεία πράγματα. Η Αριστερά που νομίζει ότι μια καπιταλιστική ένωση, όπως την ΕΕ, θα μπορούσε να έχει «ανθρώπινα», «κοινωνικά» και άλλα τέτοια χαρακτηριστικά, οφείλει να κατανοήσει το λάθος της!
Οφείλει να κατανοήσει τον ταξικό χαρακτήρα της ΕΕ! Ότι δηλαδή μια καπιταλιστική ένωση, όπως είναι η ΕΕ, θα χαρακτηρίζεται από όλα τα στοιχεία του εξοντωτικού ανταγωνισμού, των ιμπεριαλιστικών βλέψεων και συγκρούσεων, που χαρακτηρίζουν τον καπιταλισμό. Αυτά τα στοιχεία θα χαρακτηρίζουν τις σχέσεις της και με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, αλλά και ανάμεσα στα κράτη μέλη της.
Δεν υπάρχουν περιθώρια «διαπραγμάτευσης» με την ΕΕ
Αυτή η ίδια Αριστερά (ασφαλώς αναφερόμαστε κύρια στο πλειοψηφικό ρεύμα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ) που πιστεύει ότι μπορεί να επαναδιαπραγματευτεί και να πιέσει, χρησιμοποιώντας την απειλή της εξόδου από το ευρώ, οφείλει να επανεξετάσει και αυτή τη θέση της.
Η γερμανική άρχουσα ελίτ, όχι μόνο δεν θα υποχωρήσει μπροστά στην αμφισβήτηση της ηγεμονίας και των πολιτικών της, αλλά θα στραφεί με σκληρότητα για να συντρίψει κάθε έναν που την αμφισβητεί. Αυτό είναι κάτι στο οποίο έχουμε αναφερθεί ξανά στο παρελθόν – όμως τώρα έχουμε το παράδειγμα της Κύπρου που το αποδεικνύει.
Η μόνη πραγματική απάντηση στην ΕΕ της Pax Germanica είναι η κοινή πάλη των λαών, κατ’ αρχήν του Νότου, αλλά όχι μόνο, όχι για να πείσουν ή να πιέσουν τους διάφορους Σόιμπλε και τα άλλα κοράκια της ΕΕ, αλλά για να τους ανατρέψουν.
Ανθρώπινη, κοινωνικά ευαίσθητη καπιταλιστική ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει. Μεταρρύθμιση της υπάρχουσας ΕΕ προς μια κοινωνικά ευαίσθητη κατεύθυνση, στα πλαίσια του καπιταλισμού, είναι αδύνατη. Αυτή η ΕΕ πρέπει να ανατραπεί!
Ανατροπή δεν σημαίνει απλά «φεύγω»
Ανατροπή της σημερινής καπιταλιστικής ΕΕ, όμως, δεν σημαίνει απλά «φεύγουμε απ’ την ΕΕ». Η Αριστερά που πιστεύει ότι το βασικό ή το μόνο που χρειάζεται να κάνει ένας λαός για να απαντήσει στην ευρω-λιτότητα είναι να φύγει απ’ την ΕΕ, κάνει ένα σοβαρό λάθος.
Έχοντας πει αυτό, βέβαια, πρέπει να τονίσουμε ότι αν και όταν ένας λαός έχει τη δυνατότητα να εκφράσει την άποψη του με δημοψήφισμα για το «μέσα» ή «έξω» από την ΕΕ ή/και το ευρώ, η απάντηση πρέπει να είναι «έξω»! Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να εκφράσει την αντίθεσή του στη βαρβαρότητα των πολιτικών του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου και της Τρόικας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επιφέρει ένα πλήγμα στον εχθρό – τις άρχουσες τάξεις της ΕΕ, και ειδικά την ντόπια άρχουσα τάξη.
Όμως η έξοδος από μόνη της δεν μπορεί να απαντήσει στην λιτότητα. Ακόμα και αν η έξοδος επιτρέπει ένα μεγαλύτερο βαθμό προστασίας της εγχώριας οικονομίας (μέσα από εμπορικούς δασμούς, ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων, υποτίμηση του νομίσματος, κοκ) αυτός ο βαθμός είναι πολύ μικρός. Γιατί μπορεί μια χώρα να φύγει απ’ τους καρχαρίες της ΕΕ αλλά μετά θα έχει να αντιμετωπίσει τους καρχαρίες των αγορών – που δεν είναι καθόλου πιο ευγενικοί.
Είτε μέσα είτε έξω από την ΕΕ ή το ευρώ, κάθε οικονομία θα έχει να αντιμετωπίσει τους διεθνείς οργανισμούς, τις διεθνείς αγορές, τον εξοντωτικό ανταγωνισμό και τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Αυτό το αποδεικνύει η ιστορία τόσων και τόσων χωρών του πλανήτη, στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, που έχουν «ανεξάρτητες» νομισματικές κλπ πολιτικές, αλλά βυθίζονται στην κρίση και την φτώχεια. Εξάλλου, όσο η εξουσία βρίσκεται στα χέρια του κεφαλαίου η «εθνική» άρχουσα τάξη θα βρει τρόπους να «συνεννοηθεί» με τα αφεντικά της στο εξωτερικό, που είναι ταυτόχρονα συνεταίροι και σύμμαχοί της, για να ξεζουμίσουν από κοινού και να αντιμετωπίσουν το εργατικό κίνημα της κάθε χώρας (ειδικά όταν αυτό έχει αγωνιστικές παραδόσεις, όπως τα κινήματα της Νότιας Ευρώπης).
Ούτε κατ’ ανάγκη αποδυναμώνονται τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ επειδή μία ή δύο χώρες έχουν αποχωρήσει. Η ιδιαίτερη σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζει το Νότο ο γερμανικός ιμπεριαλισμός αποδείχνει ακριβώς ότι δεν φοβούνται την αποχώρηση κάποιων από τους «μπελάδες» στο Νότο. Αντίθετα, η αποχώρηση των «αδύνατων κρίκων» της ΕΕ, κάτω από κάποιες συνθήκες μπορεί να ενισχύσει τη συνοχή της ΕΕ – και έτσι, να την κάνει πιο επικίνδυνη αντί να την αποδυναμώσει.
Πραγματική ανατροπή σημαίνει σοσιαλιστική ανατροπή
Ανθρώπινη, κοινωνική και αλληλέγγυα ευρωπαϊκή ένωση δεν μπορεί, όπως αναφέραμε πιο πάνω, να υπάρξει σε καπιταλιστική βάση. Η Ευρώπη μπορεί να αποκτήσει αυτά τα χαρακτηριστικά μόνο αν η ενοποίηση της γίνει σε σοσιαλιστική βάση: αν μέσα από την πάλη των Ευρωπαίων εργαζομένων χτιστεί μια Σοσιαλιστική Ενωμένη Ευρώπη, μια ισότιμη, εθελοντική, πραγματικά δημοκρατική, σοσιαλιστική ομοσπονδία.
Πραγματική, ουσιαστική ανατροπή, έτσι, σημαίνει σοσιαλιστική ανατροπή. Σημαίνει πως με τον ίδιο τρόπο που η Αριστερά σε μία χώρα θέτει το στόχο της επαναστατικής ανατροπής και του σοσιαλισμού, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να τον επιδιώκει και στις γειτονικές της χώρες και διεθνώς. Αν είναι ρεαλιστική η σοσιαλιστική ανατροπή σε μία χώρα, το ίδιο ρεαλιστική είναι σε περισσότερες. Κάτι τέτοιο ασφαλώς δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα ταυτόχρονης εξέγερσης (όπως προσπαθεί κομμάτι του σταλινικού χώρου να αντιμετωπίσει την άποψη αυτή, εκχυδαΐζοντας την) αλλά μια αλυσιδωτής αντίδρασης. Μια αλυσιδωτή αντίδραση από επαναστατικές εξελίξεις και ανατροπές είναι όχι μόνο δυνατή, αλλά αναπόφευκτη, καθώς όπως έχουν δείξει όλες οι μεγάλες επαναστάσεις δεν υπάρχει καμία επανάσταση που να μένει απομονωμένη!
Όσοι στην Αριστερά υποτιμούν αυτή την προοπτική, προτιμώντας το επιφανειακά και επιπόλαια πιο άμεσο «να φύγουμε από την ΕΕ» κάνουν ένα εξαιρετικά σοβαρό λάθος: υποτιμούν τον διεθνισμό. Όμως ο μαρξισμός –και καθόλου τυχαία– από την πρώτη μέρα της εμφάνισης του είχε τον διεθνισμό στο πιο ψηλό σημείο της σημαίας του. Το «προλετάριοι όλων των εθνών ενωθείτε», αν ήταν μια φορά επίκαιρο το 1850 είναι χίλιες φορές πιο επίκαιρο σήμερα.
