Της Σύνταξης του «Ξ»
Στις 8 Μάρτη του 1857, οι εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης βγήκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν ανθρώπινους μισθούς και συνθήκες εργασίας. Οι κινητοποιήσεις αυτές, που δέχτηκαν άγρια καταστολή από τις δυνάμεις ασφαλείας της εποχής, ήταν μια από τις πιο σημαντικές στιγμές, όχι μόνο του αγώνα των γυναικών για ισότητα, αλλά και για το εργατικό κίνημα στο σύνολό του. Η καθιέρωση της 8ης Μάρτη σαν παγκόσμιας ημέρας της γυναίκας, αν και έχει τις ρίζες της σε αυτές τις ιστορικές κινητοποιήσεις των γυναικών, σήμερα αντιμετωπίζεται από το σύστημα και τα καθεστωτικά ΜΜΕ σαν μια μέρα «γιορτής».
Μια μέρα κατά την οποία οι γυναίκες θα βγουν να διασκεδάσουν χωρίς τους άντρες τους. Μια μέρα κατά την οποία «ευαίσθητοι» εργοδότες θα τους μοιράσουν λουλούδια (των ώρα που τους δίνουν χαμηλότερους μισθούς σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους τους ή τις απολύουν σε περίπτωση εγκυμοσύνης). Μια μέρα κατά την οποία «ευαίσθητοι» δήμοι θα διοργανώσουν εκδηλώσεις για να τις τιμήσουν (την ώρα που τις αναγκάζουν να μένουν στο σπίτι και να φροντίζουν τα παιδιά εξαιτίας των τραγικών συνθηκών σε δομές προσχολικής εκπαίδευσης).
Μια μέρα κατά την οποία τα ΜΜΕ θα σπεύσουν να παρουσιάσουν παραδείγματα γυναικών που έγιναν επιτυχημένες επιχειρηματίες, καλλιτέχνιδες, επιστήμονες, πολιτικοί, κλπ. Για να υπονοήσουν ουσιαστικά πως όσες δεν τα κατάφεραν τόσο καλά, δεν είναι αρκετά έξυπνες, ή ικανές. Παράλληλα, θα συνεχίσουν να προωθούν τα σεξιστικά κοινωνικά πρότυπα. Διαφημίσεις με κούκλες για τα κοριτσάκια και κατασκευές για τα αγοράκια. Διαφημίσεις αυτοκινήτων ή μπίρας δίπλα σε καλλίγραμμα μοντέλα που δύσκολα ξεχωρίζουν από το εμπόρευμα. Οι λίγες εξαιρέσεις υπάρχουν μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Την ίδια ώρα όμως, η 8η Μάρτη είναι μια μέρα όπως όλες τις άλλες για τη μεγάλη πλειοψηφία των φτωχών, των εργαζομένων, των ανέργων γυναικών, όσων βιώνουν καθημερινά την εργασιακή και μισθολογική ανισότητα, όσων ζουν με το φόβο της σεξουαλικής παρενόχλησης, της ενδοοικογενειακής βίας, όσων πέφτουν θύματα βιασμών και σεξουαλικής βίας, όσων παλεύουν ανάμεσα στη δουλειά, την οικιακή εργασία, το μεγάλωμα των παιδιών, τη φροντίδα των ηλικιωμένων.
Για τις γυναίκες αυτές, το σύστημα των ανισοτήτων και τις εκμετάλλευσης δεν έχει να προσφέρει τίποτα περισσότερο από μερικά κροκοδείλια δάκρυα, μερικά τριαντάφυλλα μια φορά το χρόνο και συνέχιση της άγριας εκμετάλλευσης όλο το υπόλοιπο διάστημα. Ιδιαίτερα για τις νέες γυναίκες, που δε βλέπουν καμία προοπτική για ένα βιώσιμο, δίκαιο μέλλον, στα πλαίσια αυτού του συστήματος, γίνεται όλο και πιο φανερό καθημερινά ότι ο μόνος δρόμος για πραγματική ισότητα, είναι ο δρόμος του αγώνα για την ανατροπή του.
Εδώ και μερικά χρόνια, σε ολόκληρο τον κόσμο, οι γυναίκες έχουν αρχίσει να ξαναπιάνουν το νήμα των ηρωικών κινητοποιήσεων των προηγούμενων αιώνων και δεκαετιών. Η φετινή 8η Μάρτη, σε μια σειρά περιοχές του κόσμου, δε θα είναι μια συνηθισμένη γιορτή, ούτε άλλη μια παραδοσιακή διαδήλωση. Θα συνοδευτεί από απεργιακές δράσεις, στην προσπάθεια να συνδεθεί ο αγώνας για την ισότητα, με τον αγώνα για καλύτερους μισθούς και εργασιακές συνθήκες, κοινωνικά δικαιώματα, με τον αγώνα ενάντια στους εργοδότες και το σύστημα που αναπαράγουν τις διακρίσεις και την ανισότητα.
Στην Ελλάδα φέτος, η 8η Μάρτη συνοδεύεται από τρίωρη στάση εργασίας της ΑΔΕΔΥ. Αν και πρόκειται για μια περιορισμένη σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες απεργιακή δράση, αν και είναι εμφανές ότι η ΑΔΕΔΥ δεν έχει σκοπό να κάνει τίποτα για την επιτυχία της κινητοποίησης, είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα, που το γυναικείο κίνημα μπορεί να αξιοποιήσει για να χτίσει τα επόμενα.
Αθήνα:
- 1.30 μ.μ. Πλατεία Κλαυθμώνος και
- 6.30 μ.μ. Πλατεία Κλαυθμώνος
Θεσσαλονίκη:
- 1.30 Άγαλμα Βενιζέλου και
- 6.30 Άγαλμα Βενιζέλου
