Ρεπορτάζ από το «Ξ»
Το περιοδικό «Forbes» επέλεξε να «τιμήσει» την παγκόσμια ημέρα των (εργαζόμενων) γυναικών, κυκλοφορώντας άρθρο με τίτλο «Πως οι γυναίκες επιχειρηματίες αλλάζουν τον κόσμο». Στην πραγματικότητα βέβαια, οι γυναίκες επιχειρηματίες, όπως και οι άντρες βέβαια, το μόνο που αλλάζουν προς το καλύτερο, είναι η δική τους οικονομική κατάσταση. Για τις αμέτρητες εργαζόμενες, άνεργες, καταπιεσμένες αυτού του κόσμου, η καθημερινή πραγματικότητα είναι αυτή των χαμηλών μισθών, της ανασφάλειας, της απλήρωτης εργασίας, της σεξουαλικής παρενόχλησης ή εκμετάλλευσης, του φόβου. Έτσι, οι γυναίκες αυτές προτίμησαν να τιμήσουν την επέτειο στους δρόμους, σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας δούμε μερικά από τις πιο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα:
Ιρλανδία
Μαζικές και μαχητικές ήταν οι κινητοποιήσεις στην Ιρλανδία, με τις γυναίκες που μόλις πρόσφατα κέρδισαν το δικαίωμα στην άμβλωση να ξαναβγαίνουν στους δρόμους. Τα βασικά συνθήματα της διαδήλωσης που είχε τίτλο «Καιρός για ισότητα» είχαν να κάνουν με τις μισθολογικές ανισότητες, τη βία που υφίστανται οι γυναίκες στο δρόμο, το σπίτι, τη δουλειά, κλπ. Η βασική διάθεση που κυριαρχούσε ανάμεσα στις διαδηλώτριες και τους διαδηλωτές, ήταν ότι παρά τις μέχρι στιγμής νίκες, ο δρόμος για πραγματική ισότητα είναι ακόμη μακρύς.
Ισπανία
Στην Ισπανία, είχαμε για ακόμη μια φορά ιδιαίτερα μαζικές κινητοποιήσεις, με τη νεολαία να μπαίνει μπροστά στον αγώνα για ίσα δικαιώματα. Δεκάδες χιλιάδες ήταν οι γυναίκες αλλά και οι άντρες, κυρίως μικρότερων ηλικιών, που βγήκαν στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, από τη Μαδρίτη και το Μπιλμπάο, μέχρι τη Βαλένθια και τη Βαρκελώνη. Οι πορείες συνοδεύτηκαν για άλλη μια χρονιά από την 24ωρη γενική απεργία, στην οποία υπολογίζεται ότι συμμετείχαν περίπου έξι εκατομμύρια εργαζόμενες και εργαζόμενοι!
Τουρκία
Στην ιστορική πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, οι χιλιάδες των διαδηλωτριών και των διαδηλωτών, αγνόησαν την απαγόρευση της πορείας και δέχτηκαν άγρια καταστολή από τις αστυνομικές δυνάμεις, όταν προσπάθησαν να κατέβουν στο δρόμο.
Λατινική Αμερική
Μεγάλες διαδηλώσεις δεν έγιναν μόνο σε χώρες όπως η Βραζιλία και η Αργεντινή. Η Ονδούρα και το Ελ Σαλβαδόρ είναι δυο από τις χώρες της ηπείρου με τα μεγαλύτερα ποσοστά δολοφονιών γυναικών από άντρες, που έχουν πάρει τη μορφή επιδημίας.
Σε όλο τον κόσμο!
Μαζικές διαδηλώσεις πολλών χιλιάδων, ή και δεκάδων χιλιάδων έγιναν σε πολλές περιοχές του πλανήτη. Παραθέτουμε ενδεικτικά μερικές φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις στο Όσλο, τη Μανίλα, το Νέο Δελχί, το Μπουένος Άιρες.
Ελλάδα
Στην Ελλάδα, για πρώτη φορά οι κινητοποιήσεις της 8ης Μάρτη συνοδεύτηκαν από απεργιακό κάλεσμα, αφού η ΑΔΕΔΥ κάλεσε σε τρίωρη στάση εργασίας και είδαμε τόσο σε Αθήνα όσο και σε Θεσσαλονίκη να καλούνται δύο διαφορετικές συγκεντρώσεις, μία μεσημεριανή της ΑΔΕΔΥ και μία απογευματινή. Το απόγευμα συμμετείχαν εργαζόμενες γυναίκες που δεν μπορούσαν να απεργήσουν είτε γιατί δεν τις κάλυπτε η ΑΔΕΔΥ, είτε δεν μπορούσαν να χάσουν μέρος του μισθού τους. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι τόσο απαξιωμένες στα μάτια των εργαζομένων, που δεν μπόρεσαν να πείσουν τις εργαζόμενες πως «αξίζει τον κόπο» να απεργήσουν. Εξάλλου, δεν προσπάθησαν καν να τις πείσουν, αφού δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να οργανώσουν τη στάση εργασίας και τις απεργιακές συγκεντρώσεις.
Έτσι, οι πρωινές συγκεντρώσεις ήταν πολύ μικρές και χωρίς παλμό, ενώ αντιθέτως μεγαλύτερες ήταν οι απογευματινές, καλεσμένες από οργανώσεις της Αριστεράς, γυναικείες ομάδες και μέλη του αναρχικού χώρου με αρκετές εκατοντάδες αγωνιστριών και αγωνιστών να συμμετέχουν.
Στη Θεσσαλονίκη, η φετινή πορεία ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων, αλλά περίπου στα μισά της διαδρομής «έσπασε» στα δύο, αφού υπήρξε «διαμάχη» για το ποιο πανό θα μπει στην κορυφή της. Το να κόβεται μία πορεία στη μέση για τέτοιους λόγους είναι απαράδεκτο και δείχνει πλήρη έλλειψη σοβαρότητας.
Παρά το γεγονός ότι μια τρίωρη στάση είναι πολύ μακριά από τις πραγματικές ανάγκες του κινήματος, και παρά το γεγονός ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν έκαναν απολύτως τίποτα για την επιτυχία της απεργιακής δράσης και των απεργιακών συγκεντρώσεων, αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι ακόμα και αυτά τα λίγα που έκαναν, τα έκαναν κάτω από σημαντική πίεση. Αυτή η πίεση πρέπει να συνεχιστεί τους επόμενους μήνες και χρόνια, προκειμένου να έχουμε πραγματικά μαχητικές κινητοποιήσεις που να συνδέουν τις γυναικείες διεκδικήσεις με αυτές του συνόλου των εργαζομένων και της κοινωνίας.
