Την Πέμπτη 7 Οκτώβρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από την ιστορική απόφαση της καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης και της φυλάκισης 69 ηγετικών της στελεχών. Ήταν μια μέρα που ήδη έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του αντιφασιστικού και του λαϊκού κινήματος. Το κίνημα πέτυχε να μπει στην φυλακή ως εγκληματική οργάνωση το μαζικότερο νεοναζιστικό κόμμα της Ευρώπης με ιστορία 40 χρόνων, κοινοβουλευτική παρουσία 7 χρόνων, που έφτασε μάλιστα να γίνει το τρίτο κόμμα στη Βουλή το 2015.
Ποιος έβαλε στη φυλακή τη Χρυσή Αυγή
Σε κάποια στρώματα επικρατεί η άποψη ότι η αστική δημοκρατία και δικαιοσύνη, λειτουργώντας ως ένα «τείχος δημοκρατίας», έβαλαν στη φυλακή τη Χρυσή Αυγή.
Αυτή η άποψη παραβλέπει το γεγονός ότι το αστικό κράτος και τα κόμματα που το υπηρετούν άφησαν ανενόχλητη τη Χρυσή Αυγή από το 1980 ως το 2013, της επέτρεψαν να εκτοξευτεί από μια μικρή περιθωριακή ομάδα και ποσοστά κοντά στο μηδέν, στο να εκλεγεί στο Δήμο Αθήνας το 2010, να μπει στη βουλή με 7% και να προσεγγίζει διψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις λίγο πριν τη δολοφονία του Π. Φύσσα.
Επίσης, κυβέρνηση και Δικαιοσύνη επέτρεψαν στα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής να πραγματοποιούν για δεκαετίες 100άδες επιθέσεις σε βάρος μεταναστών, αντιφασιστών, αριστερών, συνδικαλιστών κοκ, με αποκορύφωμα τις δολοφονίες του Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα και του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι.
Μετά από αυτά τα γεγονότα, κάτω από το βάρος της έκρηξης του αντιφασιστικού κινήματος και της κοινωνικής οργής, ο τότε υπουργός δημόσιας τάξης Ν. Δένδιας «ανακάλυψε» στο συρτάρι του 32 ξεχασμένες δικογραφίες που αφορούσαν επιθέσεις της Χρυσής Αυγής.
100 διαδηλώσεις σε λίγες μόνο ημέρες. Δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους των μεγάλων πόλεων. Μαζικοποίηση των αντιφασιστικών δράσεων πανελλαδικά. Κινητοποιήσεις και σε άλλες χώρες εκτός Ελλάδας. Αυτή η κοινωνική πίεση αντανακλάστηκε και στα καθεστωτικά ΜΜΕ που με τη σειρά τους εγκατέλειψαν τις αρχικές θεωρίες περί «καυγά για το ποδόσφαιρο» ντύθηκαν «αντιφασίστες» και άρχισαν να ασκούν πίεση στην κυβέρνηση.
Όταν τελικά ξεκίνησε η δίκη, έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να κρατηθεί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Χωρίς κάμερες, σε μια απομακρυσμένη και μικρή αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, με κάποιες συνεδριάσεις στο Εφετείο και σε μια διαδικασία συνολικής διάρκειας 5,5 χρόνων! Κυρίως όμως, χωρίς τα κόμματα του λεγόμενου «τείχους της δημοκρατίας» να κάνουν το παραμικρό για να κινητοποιήσουν δυνάμεις ώστε να διασφαλιστεί η καταδίκη της Χρυσής Αυγής.
Μόνο στο τέλος, λίγες μέρες πριν την έκδοση της απόφασης, θυμήθηκαν να τρέξουν να βάλουν την φωτογραφία τους στο κάδρο του αντιφασιστικού αγώνα για λόγους καιροσκοπικούς, για να «κλέψουν» τη διαβλεπόμενη νίκη του αντιφασιστικού κινήματος.
Είχε προηγηθεί η αθωωτική πρόταση της εισαγγελέως Α. Οικονόμου που λειτούργησε σαν καμπανάκι κινδύνου για το αντιφασιστικό κίνημα.
Η καταπληκτική απήχηση της καμπάνιας «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ – ΟΙ ΝΑΖΙ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ!» ήταν μόνο μια ένδειξη που αποκάλυπτε το κλίμα στην κοινωνία και προμήνυε τη μαζικότητα της συγκέντρωσης στο Εφετείο στις 7 Οκτώβρη του περασμένου χρόνου.
Σε ποια φάση είμαστε σήμερα
Σήμερα έναν χρόνο μετά, η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να ενώσει τα συντρίμμια της και να επανέλθει. Διατηρεί κάποια site, έχει εκλεγμένους εκπροσώπους σε δήμους και περιφέρειες, κάνει δημόσιες εμφανίσεις με πιο πρόσφατες αυτές στον Γράμμο, στις Θερμοπύλες και στον Μελιγαλά.
Όμως το πιο σημαντικό και επικίνδυνο είναι η ένταση των διεργασιών στον χώρο της Ακροδεξιάς.
Έχουμε πάνω από 7 κόμματα/κινήσεις με ακροδεξιό προφίλ που δηλώνουν ότι σκοπεύουν να κατέβουν στις επόμενες εκλογές. Χρυσή Αυγή, Έλληνες για την Πατρίδα του Κασιδιάρη, ΕΛΑΣΥΝ του Λαγού, συμμαχία Φαήλου Κρανιδιώτη και Τζήμερου, κόμμα Τράγκα, κόμμα Φ. Βόβολη, κίνηση εθνικού συνασπισμού 13 προσωπικοτήτων (Τσιτουρίδης, Κούβελας, Καζάκης κα) πέρα από την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου που είναι ήδη στη Βουλή και βέβαια την ισχυρή ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ που κατέχει πλέον νευραλγικές θέσεις στην κυβέρνηση.
Είναι προφανές –αποτελεί εξάλλου διεθνές φαινόμενο– ότι η οικονομική κρίση, η πανδημία και το πολιτικό κενό στον χώρο της Αριστεράς τροφοδοτούν την Ακροδεξιά που εμφανίζει ανοδική τάση σχεδόν παντού.
Για παράδειγμα σε χώρες όπως η Ιταλία, δύο ακροδεξιά κόμματα οι «Αδελφοί Ιταλοί» και η Λίγκα του Σαλβίνι είναι πρώτα στις δημοσκοπήσεις. Σε Ισπανία, Πορτογαλία και Κύπρο καταγράφηκαν σημαντικές εκλογικές επιτυχίες ακροδεξιών κομμάτων.
Ασφαλώς η καταδίκη της Χρυσής Αυγής κάνει όλους τους ακροδεξιούς σχηματισμούς πολύ προσεκτικούς. Όλοι, ή σχεδόν όλοι, αποκηρύσσουν φραστικά τον ναζισμό και τον ρατσισμό. Στα προγράμματά τους όμως κυριαρχούν οι ξενοφοβικές, ομοφοβικές, σεξιστικές και εθνικιστικές απόψεις. Στο κοινωνικό πεδίο πρωτοστατούν ή συμμετέχουν σε ό,τι πιο αντιδραστικό και ρατσιστικό υπάρχει, σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο, ακόμη και σε κινήματα όπως το γονεϊκό, με αφορμή την εισαγωγή του μαθήματος της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία (στο οποίο εναντιώνονται).
Η μαζικότητα της φετινής πορείας για τον Παύλο Φύσσα στο Κερατσίνι ήταν ένα πολύ σημαντικό μήνυμα και απόδειξη ότι το αντιφασιστικό κίνημα δεν εφησυχάζει και παραμένει μαχητικό.
Η θυσία του Παύλου ουσιαστικά άνοιξε τον δρόμο για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής.
Δεν πρέπει να περιμένουμε να έχουμε και άλλους νεκρούς ή να ξαναδούμε τάγματα εφόδου να προσπαθούν να επαναλάβουν φαινόμενα τύπου Α. Παντελεήμονα, για να οργανωθούμε και να δράσουμε.
Η καμπάνια «Δεν είναι Αθώοι– Οι Ναζί στη Φυλακή!» και ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας-Πειραιά είναι πολύτιμα εργαλεία και υποδείγματα ενωτικής αντιφασιστικής δράσης. Προφανώς δεν είναι τα μόνα, ούτε χωρίς αδυναμίες και ελλείμματα. Ωστόσο είναι ό,τι πιο πλατύ έχει υπάρξει στον χώρο του αντιφασιστικού κινήματος την πρόσφατη περίοδο.
Πάνω σε αυτή την παρακαταθήκη πρέπει να χτίσουμε ώστε να διευρύνουμε τις δυνάμεις και τις δράσεις μας.
Η κεντρική εκδήλωση – συζήτηση το Σάββατο 2 Οκτώβρη στην Αθήνα (κηπάκι Τσαμαδού, Εξάρχεια 6.30 μ.μ.) και η μηχανοκίνητη πορεία – γιορτή την Πέμπτη 7 Οκτώβρη από το Εφετείο (Λ. Αλεξάνδρας 6.00 μ.μ.) είναι ένας σημαντικός σταθμός δράσεων σε όλη την Ελλάδα που προφανώς θα έχει και συνέχεια…
