Της Χριστίνας Ζιάκα
ΜΜΕ και μνημονιακή αντιπολίτευση (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ) εκμεταλλεύονται για άλλη μια φορά το μεταναστευτικό/προσφυγικό ζήτημα ως «όπλο» που θα υπηρετήσει τα δικά τους συμφέροντα. Όπως συνηθίζουν, βάφτισαν την εκστρατεία τους «άγχος» για την ασφάλεια των πολιτών, «έγνοια» για τον τουρισμό και τα νησιά, «ενδιαφέρον» για τη δημόσια υγεία κι άλλα ωραία και εύηχα.
Η αλήθεια είναι πως η δοκιμαζόμενη κοινωνία και οι εργαζόμενοι πλατιά δεν αντέχουν άλλα κακά νέα, δεν αντέχουν άλλα βάρη… Και πως προσδοκούν από την κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ μέτρα ανακούφισης που θα λαμβάνει υπόψη και τα ζητήματα που προκύπτουν από τη μαζική εισροή προσφύγων και μεταναστών.
Δεν πετάει ο γάιδαρος
Καταρχήν πρέπει να απαντήσουμε στον σχιζοφρενικό ισχυρισμό πως η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ… προκάλεσε την αύξηση των προσφυγικών/μεταναστευστικών ροών!
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ., Κ. Μητσοτάκης, μίλησε για
«κυβέρνηση-σκορποχώρι σε μια χώρα στην οποία οι παράνομοι μετανάστες είναι ευπρόσδεκτοι».[1]
Στην ίδια λογική και το ΠΟΤΑΜΙ δήλωσε
«η πολιτική των ανοιχτών συνόρων που ακολουθεί η κυβέρνηση μαζί με τις χαλαρές λογοτεχνικές προσεγγίσεις των υπουργών της δίνουν ένα σήμα στους δουλεμπόρους ότι εδώ υπάρχει έδαφος για τις δουλειές τους».[2]
Η πραγματικότητα όμως βοά. Τι συμβαίνει;;
Δεν γνωρίζουν πως περίπου 7 εκατ. πρόσφυγες –σύμφωνα με καταγραφή της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ– αναζητούν δρόμο προς την Ευρώπη, ενώ στις χώρες τους μαίνονται ανεξέλεγκτοι πόλεμοι;[3]
Δεν ξέρουν πως πάνω από το 60%, σχεδόν 4 εκατομμύρια, είναι Σύριοι; Πως απ’ αυτούς το 1,7 εκατομμύριο βρίσκεται ήδη στην Τουρκία κι ανάμεσα τους 1 στους 4 είναι παιδί, δηλ. 425.000 (!) παιδιά;
Δεν άκουσαν τις δηλώσεις του Α. Γκουτιέρες πως
«η σύγκρουση στη Συρία έχει προκαλέσει την πιο δραματική ανθρωπιστική κρίση που αντιμετώπισε ο κόσμος για μεγάλο χρονικό διάστημα»[4]
Αγνοούν πως έπονται οι Σομαλοί, 1 εκατομμύριο άνθρωποι, μετά οι Σουδανοί σχεδόν ½ εκατομμύριο, πως οι Αφγανοί παραμένουν ψηλά και πως από την Λιβύη μόνο τον τελευταίο μήνα 40.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν την χώρα;[5]
Μήπως δεν άκουσαν πως τους πρώτους 3 μήνες του 2015 οι αφίξεις προσφύγων και μεταναστών στις μεσογειακές χώρες (Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία, Μάλτα και Κύπρος) έφτασαν τις 31.500, αριθμός σχεδόν διπλάσιος σε σχέση με τις 15.300 αφίξεις που σημειώθηκαν το 2014 την ίδια περίοδο στην ίδια περιοχή;[6]
Και τις εκκλήσεις Ρέντζι και Ολάντ για έκτακτη Σύνοδο της ΕΕ για το προσφυγικό άμεσα –ενώ έχει προηγηθεί νέα τραγωδία με 100άδες νεκρούς ανοικτά της Λιβύης– ούτε αυτές τις άκουσαν;;
Πυροβολήστε τον πιανίστα
Γνώση της κατάστασης έχουν. Όπως είχαν και πέρσι που οι αφίξεις στην Ελλάδα είχαν εκτιναχθεί στις 43.500 από τις 10.500 του 2013, δηλ. αύξηση 319% (οι Σύριοι, καθαροί πρόσφυγες πολέμου ήταν οι 32.500 ή το 75%)!! Τότε δεν είχαν «έγνοια», ούτε «άγχος». Αυτή η… μυστήρια μύγα τους τσίμπησε φέτος.
Κι ο λόγος; Αυτή την δύσκολη κατάσταση αυτή την φορά, έχει να την χειριστεί μια ανεπιθύμητη γι’ αυτούς κυβέρνηση, με βασικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία έγινε λίγο περισσότερο… ανεπιθύμητη, από τα ιδιωτικά κανάλια όταν απαίτησε οι μπαταχτσήδες ιδιοκτήτες τους να πληρώσουν επιτέλους αυτά που χρωστάνε στο κράτος για την χρήση των συχνοτήτων.
Και τα τρυγόνια για το σμπάρο είναι δύο:
– από την μια η αποδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ ως μια «χαλαρή» πολιτική δύναμη που αδιαφορεί για τον κοινωνικό πόνο,
– από την άλλη η άσκηση πίεσης στον αδύναμο κρίκο αυτής της κυβέρνησης σ’ αυτά τα ζητήματα, τους ΑΝΕΛ που πάντα είχαν ένα αμάγαλμα εθνικιστικών, λαϊκιστικών και φοβικών εώς και αντιπροσφυγικών θέσεων.
Καμιά υπεκφυγή
Οι εργαζόμενοι και η κοινωνία πλατιά κατανοούν πως δεν προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ την κρίση στην Συρία, στο Σουδάν, στη Λιβύη κ.λ.π. Αλλά επίσης κατανοούν πως η αντιμετώπιση των προσφύγων όταν περνούν τα ελληνικά σύνορα είναι ένα από τα καθήκοντα της κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά συνολικά, καλούνται να περάσουν έτσι ένα πολύ σοβαρό τεστ.
Και δεν πρόκειται απλά για μια έκτακτη κατάσταση που σε 1-2 μήνες τελειώνει… Η αυξημένη ροή προσφύγων θα συνεχίσει για όσο καιρό ο συνδυασμός της εξωτερικής πολιτικής του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις γενικότερα, οι ντόπιοι φονταμενταλισμοί («Ισλαμικό Κράτος» κοκ.) και οι εθνικές ολιγαρχίες, θα μετατρέπουν περισσότερα μέρη του πλανήτη σε κόλαση.
Η αρμόδια υπουργός είπε πως οι αφίξεις φέτος αναμένονται να φτάσουν τις 100.000. Ενώ θα συνεχίζουν να υπάρχουν τα 7 εκατ. πρόσφυγες που προσπαθούν να μπούν στην Ευρώπη κυρίως μέσω των κρατών-μελών της Μεσογείου (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Μάλτα, Κύπρος).
Από μόνη της αυτή η κατάσταση αποδεικνύει και την αθλιότητα της Συνθήκης του Δουβλίνου, την οποία υπόγραψαν και τηρούσαν με ευλάβεια οι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, η οποία υποχρεώνει την παραμονή του πρόσφυγα στην πρώτη χώρα που υποβάλλει το αίτημα ασύλου – μέχρι αυτό να εξεταστεί.[7]
Πρακτικά δηλ. υποχρεώνει τις 5 από τις 28 χώρες-μέλη της Ε.Ε. να σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της πρώτης καταγραφής, υγειονομικής εξέτασης, φιλοξενίας, παραλαβής αιτήματος κ.λ.π!!!
Ακόμα κι αν προσθέταμε τις υποδομές και των 5 χωρών, πάλι δεν θα έφταναν για να καλύψουν τις ανάγκες μιας πιθανής ταυτόχρονης άφιξης 7 εκ. ανθρώπων! Το πρόβλημα λοιπόν με την Συνθήκη του Δουβλίνου είναι ακριβώς αυτό, ότι δεν αντέχει ούτε καν στην κοινή λογική – υπηρετεί όμως θαυμάσια τα συμφέροντα των αρχουσών τάξεων των πλούσιων βόρειων «εταίρων» στην ΕΕ!
Χωρίς υποδομές
Έτσι, στον ελληνικό καπιταλιστικό γαλαξία, όπου η κοινή λογική είχε έτσι κι αλλιώς δολοφονηθεί προ πολλού, η αντιμετώπιση των μαζικών ροών προσφύγων και μεταναστών παραμένει σε πρωτόγονο στάδιο.
Μόνο που δεν πρόκειται για λάθος, ούτε για αμέλεια. Το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν μόνο 1.053 θέσεις φιλοξενίας στους όλους κι όλους 17 ξενώνες προσφύγων πανελλαδικά, είναι μια συνειδητή και κυνική πολιτική επιλογή![8]Συνειδητά οι προηγούμενες κυβερνήσεις επέλεξαν τις πολιτικές του «νόμου-τάξης-καταστολής» -με την πλήρη ανοχή/κάλυψη της ΕΕ- πιστεύοντας πως έτσι θα αποτρέψουν την είσοδο των προσφύγων. Αυτά που προτείνουν σήμερα είναι ακριβώς όσα έκαναν οι ίδιοι χρόνια τώρα. Μόνο που όλα αυτά απέτυχαν πλήρως.
Αν κατάφεραν κάτι ήταν να πετάξουν σε μια «μαύρη τρύπα» με συντηρητικές εκτιμήσεις πάνω από 500 εκ. ευρώ (ευρωπαϊκά κονδύλια)!! Τόσο κόστισαν όλες οι σπάταλες κατασταλτικές πολιτικές τους, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΕΛΙΑΜΕΠ[9] για την περίοδο 2010-2014 Σημειώστε πως ο νέος νόμος για την ανθρωπιστική κρίση θα κοστίσει 200 εκ. ευρώ!!
Ενδεικτικά θα αναφέρουμε δύο παραδείγματα.
1. Τη διετία 2010-2012, ο έλεγχος των συνόρων στον Έβρο κόστισε 67 εκατ. € – τόσο κόστισε η επιχείρηση «Ασπίδα» που τοποθέτησε 1.900 αστυνομικούς να φυλάνε τον φράχτη νυχθημερόν!! Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που βλέπουμε σήμερα, οι πρόσφυγες στράφηκαν στα περάσματα του Αιγαίου και το πρόβλημα απλά μετατοπίστηκε.
2. Τα Κέντρα Κράτησης που κόστιζαν συνολικά 27 εκ. τον χρόνο στηρίζονταν σε ημερήσια δαπάνη 16 ευρώ κατά κεφαλήν (σ.σ. λόγω της αστυνομικής φύλαξης, των καμερών και συστημάτων ασφαλείας κ.λ.π.) όταν σε έναν απλό ξενώνα φιλοξενίας η ημερήσια δαπάνη είναι 9 ευρώ.[10] Αν αυτά τα ίδια ποσά είχαν στραφεί στη δημιουργία ξενώνων προσωρινής φιλοξενίας ή άλλων κοινωνικών πολιτικών για τους πρόσφυγες πολέμου, τους ασυνόδευτους ανήλικους κ.λ.π., σήμερα δεν θα υπήρχε αυτό το χάος. Ένα χάος από το οποίο υποφέρουμε όλοι, και οι πρόσφυγες και η ντόπια κοινωνία.
Από το μηδέν
Για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, για την Αριστερά, αυτή η «μαύρη τρύπα» πρέπει να κλείσει.
Γι αυτό ακριβώς χρειάζεται η αξιοποίηση των ευρωπαϊκών πόρων και η διεκδίκηση νέων, αλλά σε μια απολύτως καινούργια κατεύθυνση. Με πολύ χαμηλότερο κόστος, απ’ αυτό της καταστολής, μπορούν να δοθούν ουσιαστικές λύσεις στο ανθρώπινο δράμα της μαζικής προσφυγιάς και μετανάστευσης.
Τα καταρχήν μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση είναι προς την σωστή κατεύθυνση. Χρειάζεται βέβαια να συμπληρωθούν κι από άλλα εντελώς απαραίτητα (σ.σ. θα επανέλθουμε με νέο άρθρο).
Πρώτα απ’ όλα όμως απαιτείται ουσιαστική εκστρατεία ενημέρωσης της κοινωνίας – κάτι που δεν πρόκειται να κάνει ούτε το MEGA ούτε ο ΣΚΑΙ… Αυτή η ενημέρωση μπορεί να περάσει μέσα από τους φορείς του κινήματος, μέσα από δημοτικά ραδιόφωνα ή κανάλια, με την συνδρομή εργατικών σωματείων, αντιρατσιστικών οργανώσεων, συνελεύσεων ή πρωτοβουλιών γειτονιών, φοιτητικών συλλόγων και των οργανώσεων της Αριστεράς που κατανοούν τη σημασία της κοινής δράσης.
Σε τελευταία ανάλυση βέβαια το πρόβλημα θα λυθεί μόνο με το τέλος των αιματηρών συρράξεων στην Συρία, την Σομαλία, το Αφγανιστάν κ.λ.π. Η ελληνική εργατική τάξη με τον τρόπο της προσπαθεί να αποδείξει τους τελευταίους μήνες, διεθνώς, πως τα πράγματα μπορούν να πάνε κι αλλιώς όταν οι εργαζόμενοι και οι κοινωνίες αποφασίσουν να παρέμβουν!. Από μόνο του ένα τέτοιο συμπέρασμα μπορεί να φωτίσει δρόμους που σήμερα δεν τους βλέπουμε καν.
__________________________
