Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Eurostat, η Ελλάδα βρίσκεται στην 23η θέση μεταξύ των (27 συνολικά) χωρών της ΕΕ σχετικά με το ωριαίο κόστος εργασίας. Συγκεκριμένα, το ωριαίο κόστος εργασίας υπολογίζεται στα 15,7 ευρώ, όταν στην ΕΕ ο μέσος όρος είναι 31,8 ευρώ και σε όλη την Ευρώπη 35,6 ευρώ. Με πιο απλά λόγια, άλλη μια έρευνα της Eurostat ανέδειξε πως οι εργαζόμενοι/ες στην Ελλάδα είναι από τους πιο χαμηλόμισθους στη ΕΕ.
Σε συνδυασμό με τα παραπάνω, μια άλλη έρευνα της Eurostat αναφέρει πως το 2023 η Ελλάδα βρέθηκε στην προτελευταία θέση, πάνω μόνο από τη Βουλγαρία, σε αγοραστική δύναμη.
Οι χαμηλοί μισθοί βέβαια και ο καθημερινός αγώνας για επιβίωση, δεν χρειάζονται έρευνες για να αποδειχθούν, αφού αποτελούν την καθημερινότητα για την πλειονότητα της κοινωνίας. Οι έρευνες όμως είναι χρήσιμες για να απαντούν στα κυνικά κυβερνητικά στελέχη και τα φερέφωνά τους στα μεγάλα ΜΜΕ που συχνά πυκνά κάνουν λόγο για «έξυπνες λύσεις» απέναντι στις ακρίβεια, όπως το να ψάχνουμε από το ένα στο άλλο σούπερ μάρκετ για τη χαμηλότερη τιμή, κοκ.
Στην πραγματικότητα, οι εργαζόμενοι/ες στην Ελλάδα δουλεύουν πολύ (με 41 ώρες την εβδομάδα κατά μέσο όρο, είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι στην ΕΕ), πληρώνονται ψίχουλα και καθημερινά βρίσκονται αντιμέτωποι με τις εξαιρετικά υψηλές τιμές σε βασικά προϊόντα και αγαθά (ρεύμα, θέρμανση, τρόφιμα κλπ).
Η «γαλάζια φούσκα» των κυβερνητικών στελεχών
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα κυβερνητικά στελέχη φαίνεται πως ζουν στον δικό τους, αγγελικά πλασμένο κόσμο, όπου ο καθημερινός αγώνας για επιβίωση αποτελεί μάλλον μακρινό σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας ή τρόμου.
Κάθε φορά που προσπαθούν να εφαρμόσουν αντεργατικά μέτρα και νόμους, προσπαθούν να αντιστρέψουν τελείως την πραγματικότητα είτε γιατί ζουν στην πολυτελή τους φούσκα και δεν έχουν ιδέα τι γίνεται στις λαϊκές γειτονιές ή γιατί ξέρουν και απλά δεν τους καίγεται καρφί. Έτσι και αλλιώς, αυτοί γνωρίζουν ποια συμφέροντα εξυπηρετούν.
Έτσι και η Δόμνα Μιχαηλίδου, που στο παρελθόν δεν δίστασε να δώσει δημόσια τα στοιχεία για το που μένει και που πηγαίνει σχολείο το 12χρονο κορίτσι από τον Κολωνό και δήλωσε πως δεν είναι «σωστό» να υπάρχει ένας εκπαιδευτικός για κάθε παιδί στην παράλληλη στήριξη, σήμερα έρχεται να μιλήσει για την «ανάγκη» των συνταξιούχων να εργάζονται για να διοχετεύσουν κάπου την ενέργεια που όλοι γνωρίζουμε ότι έχουν οι άνθρωποι άνω των 70 χρονών.
Έφερε μάλιστα σαν παράδειγμα τη μαμά της, που στα 72 της «είναι μια γυναίκα μες στην ενέργεια, μέσα στη δύναμη» που «θα θέλει η ίδια να δουλέψει», προκειμένου να υπερασπιστεί τον νέο ασφαλιστικό νόμο που περιλαμβάνει το καθεστώς των «εργαζόμενων συνταξιούχων».
Εργαζόμενοι συνταξιούχοι
Σύμφωνα με αυτό το μέτρο, η παρακράτηση του 30% της σύνταξης σε περίπτωση εργασίας του συνταξιούχου καταργείται και αντικαθίσταται από επιβολή ειδικής εισφοράς 10% επί της αμοιβής του, με στόχο να δώσουν ένα τέλος στη «μάστιγα της μαύρης εργασίας» των συνταξιούχων.
Εξάλλου όλοι γνωρίζουν πως είναι οι συνταξιούχοι και η ασυγκράτητη ενέργεια της 3ης ηλικίας. Όλοι ξέρουν ότι έχουν οδηγήσει την οικονομία στα μαύρα χάλια που είναι σήμερα, επειδή δουλεύουν χωρίς να το δηλώνουν!
Το γεγονός πως οι συνταξιούχοι δεν καταφέρνουν να τα βγάλουν πέρα με τις χαμηλές συντάξεις, την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, τους λογαριασμούς, ενώ συχνά καλούνται να στηρίξουν και παιδιά, εγγόνια κλπ και άρα αναγκάζονται να εργαστούν για να επιβιώσουν, δεν φαίνεται να απασχολεί το μυαλό της Δόμνας και της κυβέρνησης συνολικά. Από μόνο του το γεγονός ότι άνθρωποι που ήταν σκληρά εργαζόμενοι δεν μπορούν να απολαύσουν τους καρπούς της δουλειάς τους και σπρώχνονται στο μεροκάματα σε προχωρημένη ηλικία αποτελεί απόδειξη της κοινωνικής αδικίας.
Το μόνο που νοιάζει την κυβέρνηση είναι πως θα εξασφαλίσει φτηνά εργατικά χέρια για τους εργοδότες, και πως θα τσιμπήσει έξτρα εισφορές για τα ταμεία που η ίδια (και οι προηγούμενες κυβερνήσεις) καταλήστευσε.
Απέναντι σε αυτήν την εξαιρετικά κυνική κυβέρνηση, τις εξαντλητικές συνθήκες εργασίας, τους μισθούς πείνας και το αβάσταχτο κόστος ζωής, η ανάγκη ανασύστασης του εργατικού κινήματος είναι εξαιρετικής σημασίας, αν δεν θέλουμε να δουλεύουμε μέχρι τα τελευταία μας χρόνια.
