Αναδημοσιεύουμε από το blog του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του 5ου λυκείου Ζωγράφου (http://sgk5lg.blogspot.gr/) την επιστολή του Βαγγέλη, μαθητή του 5ου Λυκείου, ο οποίος αναγκάστηκε να αλλάξει σχολείο γιατί ο Διευθυντής αρνούνταν να αναγνωρίσει …τους κηδεμόνες του!!!
Πέρα από το ψυχολογικό πλήγμα που συνεπάγεται καθεαυτό η άρνηση της αναγνώρισης της οικογένειας του παιδιού και οι απειλές που δεχόταν από τον Διευθυντή ότι θα στείλει σπίτι του Εισαγγελέα και θα τον κλείσει σε στέγη ανηλίκων, οι «πρακτικές» συνέπειες για τον Βαγγέλη ήταν, μεταξύ άλλων, ότι δεν μπορούσε να δικαιολογήσει απουσίες (ο Διευθυντής δεν δεχόταν την υπογραφή του νόμιμου κηδεμόνα), δεν του επιτρεπόταν να συμμετέχει σε εκδρομές κ.α.
Κατά τη γνώμη μας, οι βαθμοί στο σχολείο δεν σημαίνουν τίποτα για την «ποιότητα» του ανθρώπου. Ωστόσο για να μην προλάβουν διάφοροι κακοπροαίρετοι να πουν πως οι λόγοι για τους οποίους ο Βαγγέλης άλλαξε σχολείο είναι άλλοι, ενημερώνουμε πως ήταν μαθητής του 18. Επίσης, μέχρι να πάει Λύκειο, κανένας δεν είχε θέσει ζήτημα «νομιμότητας» των κηδεμόνων του, καθώς δεν υπάρχει ζήτημα. Το μόνο πρόβλημα που υπάρχει είναι ο Διευθυντής του 5ου Λυκείου Ζωγράφου και αυτό το πρόβλημα πρέπει να λυθεί με τη συμβολή της τοπικής ΕΛΜΕ και της ΟΛΜΕ, του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων και των ίδιων των μαθητών.
Θα επανέλθουμε στο ζήτημα σύντομα…
Θέλω να σας πω κι εγώ μια ιστορία.
Μια ιστορία για μια οικογένεια λίγο πιο διαφορετική απ’ το συνηθισμένο.
Όταν ήμουν έξι περίπου χρονών, η μαμά μου περίμενε ταξί κάπου στην Πειραιώς και δυο αυτοκίνητα που τα οδηγούσαν πιωμένοι οδηγοί έπεσαν απάνω της. Ζούσε ακόμα η γιαγιά μου, η μαμά της, και μας ανέλαβε και τους τρεις μας (ήμασταν ακόμα όλοι ανήλικοι) στα 88 της χρόνια….
Τα κορίτσια μεγάλωσαν γρήγορα κι εμένα με έμαθαν ότι το να μεγαλώνεις χωρίς να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου σε κάνει χειρότερο άνθρωπο.
Έμαθα ότι έπρεπε να είμαι παρών και να συμμετέχω εξ’ ίσου στις ανάγκες της οικογένειας, όσο σκληρό και να ακούγονταν στ’ αυτιά των άλλων που μας παρατηρούσαν απ’ έξω.
Γνώρισα από πολύ μικρός το σύστημα της Ελληνικής Δικαιοσύνης και έμαθα να το σέβομαι. Η πρώτη μου φορά σε ακροατήριο (αν και χωρίς κόσμο!) ήταν στα εφτά μου και μετά ακολούθησαν πολλές άλλες. Μόνο τα τέσσερα πρώτα χρόνια πηγαίναμε στα δικαστήρια για να αποφασίσουν οι ασφαλιστικές ποιος από τα δύο αυτοκίνητα ήταν αυτός τελικά που σκότωσε την μαμά μου… Oι λέξεις «Διαδικασία ασφαλιστικών» ,»τελεσιδικία» ,»επιμέλεια», «κηδεμονία», ήταν από τις πρώτες που έμαθα και μου φαίνονταν σαν παιχνίδι.
Μετά έμαθα να κρατάω την γιαγιά μου, που συνεχώς βάραινε, να την ταΐζω, να την αλλάζω, να της κρατάω το χέρι κι ας ήμουν μόνο δέκα. Είχα όμως από την αρχή βοήθεια. Ο ξάδερφος μου, τα κορίτσια και όλη του η οικογένεια δεν με άφησαν ποτέ.
Ήξερα ότι έπρεπε και να μένω παιδί αλλά και να μεγαλώνω με ευθύνες διαφορετικές από τα άλλα παιδιά. Δεν με πείραξε όμως ποτέ, ούτε το πολυκαταλάβαινα γιατί οι δικοί μου με έμαθαν ότι οι φίλοι είναι πάντα η οικογένεια που διαλέγουμε εμείς!
Κι είχα πάντα πολύ δικούς μου φίλους.
Και μετά ήρθα στο Γυμνάσιο και γνώρισα όλους εσάς
Έχω μια οικογένεια λίγο πιο διαφορετική…
Έμαθα ότι η γνώση δεν είναι αυτοσκοπός και το σχολείο δεν είναι ένα στρατόπεδο αξιολόγησης.
Και μεγαλώνω μέσα σε μια οικογένεια που τα πηγαίνει, πολλές γενιές τώρα, πολύ καλά με τις γνώσεις… Αλλά.
Στο Λύκειο τα πράγματα άλλαξαν. Από την πρώτη μέρα που πήγαν ο ξάδερφος μου, ως ο κηδεμόνας μου και η αδερφή μου ως η μια από τα πρόσωπα που ασκούν την επιμέλεια μου, για να υπογράψουν την καρτέλα μου η διεύθυνση δεν είδε αυτή την οικογένεια με καλό μάτι.
Χρειάστηκε αρκετή ώρα για να δει τις δυο σελίδες της απόφασης του Πρωτοδικείου Αθηνών που αναθέτουν την επιμέλεια και την μια σελίδα που ορίζει την κηδεμονία μου….. Και αποφάσισε ότι αυτός δεν μπορεί να αναγνωρίσει αυτού του είδους τα «νέα» σχήματα!
Οι δικοί μου, μου είπαν απλώς ότι δεν πρόκειται να ασχοληθούν και ότι δεν είναι πάντα καλά προδιαθετημένοι οι άνθρωποι όταν μας γνωρίζουν κι ότι ήταν στο χέρι μου να μην δικαιώσω κανέναν που θα πίστευε ότι ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς το γνωστό σχήμα γονιού-παιδιού, πρέπει υποχρεωτικά να εξελιχθεί σε κάτι παραβατικό.
Έτσι κι αλλιώς ήξερα ότι το σχολείο ήταν δική μου ευθύνη. Δική μου υπευθυνότητα. Δικός μου αγώνας.
Δεν έπιασε όμως…’Όση προσπάθεια κι αν έκανα δεν έπεισα την διεύθυνση για την επάρκεια της οικογένειας μου.
Και την ακύρωσε. Όχι μόνο μια φορά.
Δεν συμφωνούσε. Στην πορεία ο φάκελος μου έχασε την επιμέλεια. Στην αρχή έφταιγε το Γυμνάσιο και η ενδοϋπηρεσιακή επικοινωνία. Μετά αποφασίστηκε ότι δεν υπήρξε ποτέ η επιμέλεια. Μετά αποφασίστηκε ότι η διεύθυνση ξέρει καλά το τι πρέπει να κάνει και ότι θα ειδοποιούσε τον Εισαγγελέα (υποθέτω την αρμόδια υπηρεσία για τον διορισμό Επιτρόπου ανηλίκου, (βλέπετε τα έχω μάθει από μικρός!). Μετά βαπτίστηκε η υπεύθυνη για τα σχολεία της περιφέρειας μας σε «νομική υπηρεσία του υπουργείου» . Αυτή πάλι στην αρχή έλεγε ότι «είναι ο λόγος σας εναντίον του λόγου του», στην πιο πρόσφατη όμως επικοινωνία «είχε σοβαρότερες δουλειές να κάνει» και δεν «ήθελε να ανοίξει φιλολογική κουβέντα» για το ποιος είναι ο ρόλος του σχολείου, των διδασκόντων και το πόσο σοβαρό είναι να ακυρώνει η διεύθυνση συστηματικά την οικογένεια μου, για την οποία εγώ είμαι τόσο περήφανος κι ότι στην τελική δεν με είχε προπηλακίσει!!!
Έγιναν κι άλλα. Και ξέρω πια καλά ότι δεν είναι εύκολο να δικαιωθείς. Έμαθα ότι η εξουσία είναι τις περισσότερες φορές επικίνδυνη, αλλά ότι όλοι την φοβούνται.
Έτσι αποφάσισα να φύγω.
Και λυπάμαι ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΣΑΣ!
ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΜΟΥ ΛΕΙΨΕΤΕ!!!!!!
Αλλά αν θέλετε κι εσείς, δεν είναι τόσο δύσκολο να συνεχίσουμε!
Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ για όλες τις φοβερές (και τρομερές) στιγμές που ζήσαμε μαζί αυτά τα χρόνια.
Ο δικός σας Βαγγέλης
