Του Μάριου Κωνσταντινίδη
Διαβάζοντας κανείς το κείμενο προβληματισμού του Αριστερού Ρεύματος ενόψει του 4ου συνεδρίου του Συνασπισμού, μπορεί να πει ότι γενικά αποτελεί ένα πολύ αριστερό κείμενο σε σχέση με τον επίσημο ΣΥΝ. Η συχνή αναφορά στο σοσιαλισμό, τον επαναστατικό δρόμο και την ήττα του καπιταλισμού δείχνουν ότι το Αριστερό Ρεύμα (Α.Ρ.) κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση από την τωρινή ηγεσία του ΣΥΝ.
Παρόλα αυτά, το σχέδιο έχει κάποιες σημαντικές αδυναμίες, που αν δεν ξεκαθαριστούν και συζητηθούν, είναι αδύνατο το Α.Ρ. να καταφέρει να κάνει πράξη τα όσα αναφέρει στο σχέδιο του.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μέσα από το σχέδιο, το Α.Ρ., όπως λέει, θέλει να αναζωογονήσει τον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥ.ΡΙΖ.Α.). Αυτό είναι δηλαδή το μοντέλο «της πολύμορφης παράταξης της αριστεράς που θα συσπειρώσει, θα δώσει ώθηση και θα σεβαστεί τις ιδεολογικές αυτοτέλειες των δυνάμεων της»;
Κατά τη γνώμη μας ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να αποκτήσει δυναμική αλλά και να κρατηθεί στη ζωή κυρίως εξαιτίας της κυριαρχίας του ΣΥΝ σε όλα τα επίπεδα (πρόγραμμα, όνομα, ηγεσία κτλ.). Τυχόν ανασύστασή του και με δεδομένο ότι οι περισσότερες από τις οργανώσεις που τον απάρτιζαν βγήκαν λαβωμένες από το εγχείρημα δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτα διαφορετικό, ιδιαίτερα καθώς δεν φαίνεται να έχουν βγει συμπεράσματα από τη διάλυσή του.
Η πιο κτυπητή αντίφαση στο κείμενο του Α.Ρ. είναι όταν στην Ελλάδα θέλει να αποκηρύξει τη λογική της κεντροαριστεράς και να χαράξει «επαναστατική» πορεία ενώ συγχρόνως όχι μόνο αποδέχεται τη συμμετοχή στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αλλά το βλέπει και σαν «ψυχή» των κινημάτων πανευρωπαϊκά. Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στις γραμμές του έχει κατά κύριο λόγο κόμματα που όχι απλά αποδέχονται την κεντροαριστερά αλλά στις χώρες τους την έχουν εφαρμόσει ή ετοιμάζονται να την εφαρμόσουν. Πιο συγκεκριμένα η Κομμουνιστική Επανίδρυση στην Ιταλία ετοιμάζεται να συμμετάσχει στο νέο κεντροαριστερό σχήμα υπό τον Ρ.Πρόντι στις ερχόμενες εκλογές. Η Ενωμένη Αριστερά στην Ισπανία συνεργάζεται με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το ΚΚ στην Γαλλία με σοσιαλιστές και πράσινους και τέλος το γερμανικό PDS με τους σοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ. Εν κατακλείδι με όλους αυτούς που εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, πολιτικές λιτότητας και ρατσισμού. Και τι λέει για όλα αυτά το A.Ρ.; Ούτε κουβέντα..
Τότε πώς να εμπιστευτεί ο κόσμος τις κατά τα άλλα καλές προθέσεις του Α.Ρ. και να μην φοβάται ότι και εδώ ο ΣΥΝ δεν θα κάνει τα ίδια; Άλλωστε η πρόσφατη ιστορία αυτό δείχνει. Συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές εκλογές ΄98 και ΄02 και ξεπούλημα του εργατικού κινήματος με συνεργασίες στο συνδικαλιστικό τομέα με την ΠΑΣΚΕ. Αλλά για όλα αυτά δεν γίνεται καμιά αναφορά στο σχέδιο. Και δυστυχώς το μόνο που διαβάζουμε είναι ότι ο ΣΥΝ θα πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία να συσπειρώσει όλες τις αριστερές δυνάμεις, μέχρι και το ΔΗΚΚΙ και τις δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ που εκφράζουν την αντίθεση τους στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις; Αν μιλάμε για μεμονωμένα άτομα αυτό είναι αυτονόητο και ισχύει για ευρύτερες μάζες.
Εδώ όμως αναφέρεται προφανώς σε οργανωμένα κομμάτια τα οποία απλά δεν υπάρχουν και μπαίνει για μελλοντική χρήση.
Στο κείμενο γίνεται αναφορά στον Μαρξ και «μια σειρά άλλων επαναστατών διανοητών». Ποιοι είναι αυτοί οι διανοητές και που συμφωνούν μαζί τους; Στο ζήτημα της ιδεολογικής ταυτότητας δεν μπορείς να μην είσαι ξεκάθαρος καθώς κάθε ασάφεια δημιουργεί τεράστια ερωτηματικά για το μέλλον.
Αν το Α.Ρ. προτίθεται να δώσει μία ξεκάθαρη ώθηση στον ΣΥΝ προς τα αριστερά, θα πρέπει πρώτα μέσα από μια εσωτερική εποικοδομητική κριτική να πάρει σαφείς θέσεις χωρίς να φοβηθεί να έρθει σε ρήξη με την δεξιά πτέρυγα του κόμματος. Γιατί όσο συμβαίνει αυτό, μπορεί το κόμμα να παραμένει φαινομενικά ενωμένο, αλλά αδυνατεί να βγάλει προς τα έξω ένα ξεκάθαρο αριστερό μήνυμα.
