Στα τέλη Νοεμβρίου πραγματοποιείται το 4ο συνέδριο της νεολαίας Συν. Το κείμενο που θα κατατεθεί προς ψήφιση είναι ένα βαρύ, δυσνόητο κείμενο που περισσότερο θυμίζει συνεδριακό κείμενο κόμματος και λιγότερο νεολαίας. Η νεολαία Συν που γενικά κινείται στα αριστερά του κόμματος, που καταδικάζει την κεντροαριστερά (διαφωνεί σε κυβερνητική συνεργασία με ΠΑΣΟΚ) και που υποστηρίζει την ‘αριστερή’ στροφή του ΣΥΝ προς το σχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ κάνει ένα βήμα πίσω με αυτό το κείμενο σε σχέση με το προηγούμενο συνέδριο της όπου διακήρυσσε ότι «είμαστε ανεπιφύλακτα με τον επαναστατικό δρόμο έναντι του ρεφορμιστικού καθώς αυτός αφαιρεί από την κριτική του τον πυρήνα του προβλήματος που είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα».
Συγκεκριμένα ενώ επαναλαμβάνει πως είναι ενάντια στην συγκρότηση κεντροαριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα δεν αναφέρει τίποτα για το γεγονός πως μια σειρά κόμματα που συμμετέχουν στο ΚΕΑ(Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς) συμμετείχαν, συμμετέχουν ή ετοιμάζονται να συμμετάσχουν σε κεντροαριστερές κυβερνήσεις. Το γεγονός πως για το ΚΕΑ υπάρχει μια απλή αναφορά και όχι καθαρή τοποθέτηση στο κείμενο, την ίδια ώρα που το κόμμα το ανέδειξε σε υπ’ αριθμόν ένα θέμα την προηγούμενη περίοδο, αποτελεί κτυπητή αδυναμία.
Όσον αφορά το ΣΥΡΙΖΑ ενώ αναφέρεται πως «η λειτουργία του μετά τις βουλευτικές εκλογές καθώς και η κρίση η οποία ακολούθησε δεν μπορούν παρά να είναι παραδείγματα προς αποφυγή για το μέλλον» δεν γίνεται καμιά συγκεκριμένη αναφορά στο γιατί υπήρξε η κρίση αυτή, ποιοι ήταν υπεύθυνοι για αυτή τη κρίση και τι προτάσεις έχει η νεολαία Συν για την αναζωογόνηση του εγχειρήματος. Όσο για το γεγονός πως ο Συνασπισμός παραβίασε την προεκλογική συμφωνία για κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των υπόλοιπων οργανώσεων, πως πλατιά η κοινωνία ερμήνευσε το ΣΥΡΙΖΑ ως «Συνασπισμό με άλλο όνομα», πως στην ουσία η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί ως κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΝ και μάλιστα με διευθυντή τον Δ. Χατζησωκράτη της δεξιάς πτέρυγας του ΣΥΝ που επιλέχτηκε από τον Α. Αλαβάνο για τη διατήρηση των εσωκομματικών ισορροπιών και δεν συμφωνούσε καν με την συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν γίνεται καμία απολύτως αναφορά.
Στο κομμάτι που αφορά τα συνδικάτα ενώ αναφέρεται η ΠΑΣΚΕ ως παράταξη που την προηγούμενη περίοδο δεν έκανε τίποτα για τα συμφέροντα των εργαζομένων, δεν γίνεται καμία αναφορά στο γεγονός πως σε μια σειρά σωματεία, συνδικάτα και ομοσπονδίες ο Συνασπισμός συνεργάζεται με την ΠΑΣΚΕ.
Στα κομμάτια που αναφέρονται στην Ε.Ε. ενώ γίνονται κάποιες αναφορές στο γεγονός πως «τα κράτη που αυτή τη στιγμή ανήκουν στο σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. αποτελούν ταυτόχρονα ηγεμονικές δυνάμεις στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και προωθούν την διαδικασία της πολύμορφης επιβολής της διεθνούς κυριαρχίας του κεφαλαίου» και «η ευρωπαϊκή ενοποίηση επειδή συντελείται σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας φέρει τη σφραγίδα των αστικών τάξεων που πρωτοστατούν σε αυτήν και είναι υποταγμένη στη στρατηγική τους» στη συνέχεια αναφέρεται πως «η Ευρώπη ως γεωγραφική ενότητα επιτρέπει την υιοθέτηση ενός εναλλακτικού μοντέλου ανάπτυξης από αυτό του καπιταλισμού». χωρίς να αναφέρεται ούτε ποιο είναι αυτό το μοντέλο, ούτε με ποιους τρόπους θα επιτευχθεί, ούτε από ποιους. Παρακάτω αναφέρεται πως «θεωρούμε ότι η στρατηγική της αριστεράς δεν μπορεί παρά να είναι συνδεδεμένη με τη στρατηγική της ενοποίησης». Το ζήτημα είναι όμως για ποια ενοποίηση μιλάμε. Γιατί οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από την ενοποίηση των αστικών τάξεων της Ευρώπης που γίνεται χωρίς αυτούς και ενάντια στα συμφέροντα τους. Αντίθετα, έχουν να κερδίσουν ένα κόσμο ολόκληρο από την ενοποίηση των αγώνων τους, όχι μόνο σε ευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, ενάντια στους καπιταλιστές και τα κόμματα τους και βέβαια ενάντια στην Ε.Ε. που ως μηχανισμός που φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί για τα συμφέροντα των πολλών.
Η αίσθηση που συνολικά αφήνει το κείμενο είναι πως στην προσπάθεια του να μην κλονίσει τις ευαίσθητες εσωκομματικές ισορροπίες που υπάρχουν στο Συνασπισμό φτιάχνει μια «σούπα» που να μπορέσει να τους χωρέσει όλους. Αυτό δεν είναι καινούργιο για τον Συνασπισμό, άλλωστε και ο νέος του πρόεδρος αυτή την τακτική έχει επιλέξει. Οι ανάγκες όμως της νεολαίας και των εργαζόμενων απαιτούν συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις για τα ζητήματα που τους απασχολούν που να οδηγούν στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Αλέξανδρος Πραντούνας
