Της Κατερίνας Κλείτσα
Στις 20 και 21 Ιούνη πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις του 3ου Φεστιβάλ Υπερηφάνειας στην Θεσσαλονίκη, που ήταν το μαζικότερο μέχρι τώρα και απέδειξε ότι το Pride στην Θεσσαλονίκη έχει καθιερωθεί.
Από νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου, στο Λευκό Πύργο υπήρχαν τραπεζάκια συλλογικοτήτων με ενημερωτικό υλικό για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ ατόμων και άλλων κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων, με πολύ κόσμο να τα επισκέπτεται και να «μπλοκάρει» τον πεζόδρομο! Στη συνέχεια ακολούθησε πορεία όπου υπολογίζεται ότι συμμετείχαν 6-7000 κόσμου: ΛΟΑΤ άτομα, αριστερές και κοινωνικές οργανώσεις, ακόμα και οικογένειες με παιδιά, βγήκαμε στους δρόμους για να διαδηλώσουμε κατά της ομοφοβίας και των διακρίσεων.
Οι γραφικοί
Πέρα από το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας, έχουν επίσης καθιερωθεί και οι αντιδράσεις των πιο συντηρητικών κομματιών της κοινωνίας, με βασικό εκπρόσωπό τους τον μητροπολίτη Άνθιμο.
Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά λοιπόν, ο Άνθιμος έκανε δηλώσεις για τo Φεστιβάλ, χαρακτηρίζοντας αυτήν την φορά τους ομοφυλόφιλους «σκυλιά» και κάλεσε σε αγρυπνία και διαμαρτυρία κατά του Pride.
Το πλήθος των ανθρώπων που συμμετείχαν στο Pride και ο κόσμος που μας χειροκροτούσε όταν περνούσαμε είναι η καλύτερη απόδειξη ότι ο μητροπολίτης Άνθιμος έχει καταντήσει γραφικός με τις ετήσιες δηλώσεις του ενάντια στο Pride και οι αντιδράσεις που προσπαθεί να προκαλέσει είναι περσινά (και προπέρσινα) ξινά σταφύλια.
Η παρέλαση
Η πορεία/παρέλαση του Pride, είναι ίσως η πιο ετερόκλητη πορεία που διοργανώνεται κατά την διάρκεια της χρονιάς στην Θεσσαλονίκη. Στο πρώτο μέρος της θα συναντήσουμε τα «άρματα» με μέλη της ΛΟΑΤ κοινότητας να χορεύουν πάνω σε αυτοκίνητα υπό τους ήχους μουσικής, ενώ στην «οπισθοφυλακή» θα βρεθούν ΛΟΑΤ και πολιτικές οργανώσεις με πανό, θα φωνάξουν συνθήματα και θα δώσουν το αγωνιστικό στίγμα του Pride.
Για ένα σημαντικό κομμάτι της ΛΟΑΤ κοινότητας, το Pride είναι ημέρα γιορτής, η μόνη ημέρα στον χρόνο που μπορούν να βγουν ανοιχτά στην κοινωνία και να δηλώσουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Το κομμάτι της γιορτής είναι σημαντική ανάγκη για την ΛΟΑΤ κοινότητα, δυστυχώς όμως αφήνει ακάλυπτο ένα πολύ σημαντικό κενό: Τι γίνεται με τα δικαιώματα της ΛΟΑΤ κοινότητας τις υπόλοιπες 363 μέρες του χρόνου που δεν διοργανώνεται το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας; Και πώς τελικά πείθεις την υπόλοιπη κοινωνία να σταθεί δίπλα σου στους καθημερινούς σου αγώνες;
Ο κόσμος που στηρίζει το Pride αυξάνεται και ο αριθμός όσων συμμετείχαν στην αγρυπνία του Άνθιμου είναι αμελητέος, αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας σήμερα είτε δεν έχει πάρει θέση, είτε είναι επιφυλακτικό απέναντι στη ΛΟΑΤ κοινότητα, μπολιασμένο από τα στερεότυπα που μας προβάλλουν για αυτήν.
Αν θες λοιπόν να προσεγγίσεις την κοινωνία και να καταλάβει ότι τα ΛΟΑΤ άτομα δεν διαφέρουν σε τίποτα ουσιαστικό από αυτήν, έχει πολύ μεγάλη σημασία το πώς θα το κάνεις: Να βγεις στους δρόμους, διατηρώντας φυσικά την γιορτινή διάθεση, στοχεύοντας όμως παράλληλα να έρθεις σε επαφή με όσους/ες συγκεντρώνονται στους γύρω δρόμους για να δουν με τα μάτια τους «τι είναι τελικά αυτό το Pride.»
Τα συνθήματα και οι «σύμμαχοι» στον αγώνα για ίσα δικαιώματα
Για τον ίδιο λόγο, παίζει μεγάλο ρόλο και το τι συνθήματα θα φωνάξεις κατά την διάρκεια του Pride. Ένα κομμάτι των συνθημάτων που ακούστηκαν όμως κατά την διάρκεια της πορείας, αυτό που καταφέρανε ήταν τελικά να υψώσουν παραπάνω τον τοίχο που έχει χτιστεί ανάμεσα στην ΛΟΑΤ κοινότητα και όσους παρακολουθούσαν την πορεία αμέτοχοι, αφού στόχος τους ήταν περισσότερο να «σοκάρουν» παρά να προσεγγίσουν τον κόσμο.
Ο στόχος μας πρέπει να είναι να αναδεικνύουμε το σεξισμό, την ομοφοβία και τις διακρίσεις που υφίσταται η ΛΟΑΤ κοινότητα και να καλούμε τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης που «τώρα κοιτάνε την πορεία, να έρθουν να παλέψουμε την ομοφοβία».
Για να μπορέσει η ΛΟΑΤ κοινότητα να διεκδικήσει και να πετύχει νίκες στον αγώνα για τα δικαιώματα της, πρέπει να κάνει ξεκάθαρο ποιοι είναι οι εν δυνάμει σύμμαχοι της και πώς θα τους κερδίσει. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους εργαζόμενους, τους ανέργους, όσους χτυπιούνται από το ίδιο σύστημα που στερεί σε όλους μας τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας!
Κάνοντας λοιπόν το «ξεκαθάρισμα» για τους συμμάχους, μπαίνει στην εξίσωση και νέα παράμετρος: Μπορεί το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, η Δράση, που έκαναν σύντομο χαιρετισμό στο Pride, να θεωρηθούν σύμμαχοι μας; Μπορεί η ΕΕ που είναι υπεύθυνη για τα προγράμματα καταστροφής της χώρας τα τελευταία χρόνια και εμφανίζεται μέσω προγράμματος να χρηματοδοτεί δράσεις του Pride, να θεωρηθεί σύμμαχος μας; Μπορεί ο πρόξενος των ΗΠΑ, ο εκπρόσωπος μίας χώρας που βομβαρδίζει αμάχους στο όνομα του κέρδους, και συμμετείχε μαζί με τον Μπουτάρη στην πορεία, να μας πείσει πως τον ενδιαφέρουν και υπερασπίζεται τα δικαιώματα της ΛΟΑΤ κοινότητας;
Μπορεί με τέτοιους «συμμάχους» το ΛΟΑΤ κίνημα να χτίσει γέφυρες με τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, που υποφέρουν από τις πολιτικές των «συμμάχων» αυτών; Η απάντηση είναι απλή: Όχι. Άνθρωποι, κόμματα και θεσμοί που στηρίζουν αντιδραστικές πολιτικές, που καταστρέφουν ζωές και κοινωνίες, για να υπηρετηθούν τα συμφέροντα και τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου, δεν μπορούν να είναι σύμμαχοί μας. Στην πραγματικότητα το κίνημα των ΛΟΑΤ δεν τους χρειάζεται όλους αυτούς – χρειάζεται την κοινωνία, τους εργαζόμενους και τα κινήματα! Και τα δύο ταυτόχρονα, δεν γίνεται!
Ξεκινώντας τις προετοιμασίες για το 4ο Pride…
Οι προετοιμασίες για το επόμενο Pride πρέπει να ξεκινήσουν από σήμερα. Και δεν είναι άλλες από το χτίσιμο του ΛΟΑΤ κινήματος, σε συνδυασμό με την ενίσχυση τοπικών και εργατικών κινημάτων.
Ένα από τα πολύ καλά συνθήματα που ακούστηκαν στο φετινό Pride έλεγε: «Είμαστε όλοι gay, φτωχοί, Πακιστανοί, εχθροί μας τα Μνημόνια και η Χρυσή Αυγή» και αποτελούσε την ουσία όλων των αγώνων που πρέπει να δώσουμε την επόμενη περίοδο.
Ενάντια στην ομοφοβία, την φτώχεια, τον ρατσισμό, τις πολιτικές της κυβέρνησης και την άνοδο του φασισμού, ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που γεννά όλα τα προηγούμενα. Με στόχο να χτίσουμε μία νέα, σοσιαλιστική κοινωνία που δεν θα χρειαζόμαστε Pride για να κάνουμε γιορτή, αλλά θα κάνουμε γιορτή την κάθε μας μέρα.
