Ρεπορτάζ από το «Ξ»
Τα τανκ, τα ΜΑΤ και η καταστολή του Ραχόϊ του γύρισε μπούμεραγκ. Προκάλεσε την μεγαλύτερη γενική απεργία στην ιστορία της Καταλονίας.
Τίποτα δεν λειτουργούσε. Από νωρίς, ομάδες νέων που συμμετείχαν στο κάλεσμα της Ένωσης Μαθητών-Σπουδαστών για πανεκπαιδευτική απεργία έκαναν το γύρο της Βαρκελώνης φωνάζοντας συνθήματα και καλώντας τον κόσμο να κατέβει στο δρόμο. Περνούσαν από μαγαζιά και χώρους εργασίας και παρακινούσαν τους εργαζόμενους να τα κλείσουν.
Τα πανεπιστήμια και τα σχολεία φυσικά έκλεισαν όλα.
Και η Μπαρτσελόνα δεν προπονήθηκε.
Ομάδες εργαζομένων έκλεισαν τις σιδηροδρομικές γραμμές και τους δρόμους. Κάποιοι μάλιστα μπροστά στα μπλόκα έπαιζαν και σκάκι…
Αγρότες με τρακτέρ μπλόκαραν τις βασικές οδικές αρτηρίες.
Ο κόσμος μαζικά κατέβαινε στους δρόμους, σε διάφορες ώρες της μέρας και σε διάφορα σημεία. Κάποια στιγμή χιλιάδες κόσμου περικύκλωσε τα κεντρικά της αστυνομίας του Ισπανικού Κράτους, και φώναζαν απ’ έξω: «αυτό το κτίριο θα γίνει βιβλιοθήκη».
Οι δυνάμεις της αστυνομίας του Ισπανικού Κράτους ζητούσαν ενισχύσεις από τη Μαδρίτη. Όμως πως να φτάσουν; Οι δρόμοι και τα τρένα μπλοκαρισμένα, και το λιμάνι της Βαρκελώνης δεν μπορούν να το προσεγγίσουν λόγω της απεργίας των λιμενεργατών…
Στην απογευματινή κεντρική συγκέντρωση μόνο στην Βαρκελώνη συμμετείχαν ίσως και 1 εκατομμύριο κόσμος (700.000 δίνει η αστυνομία που συνήθως «κουρεύει» τους αριθμούς). Είναι πολύ δύσκολο να γίνει ακριβής υπολογισμός. Τεράστιες συγκεντρώσεις έγιναν και σε άλλες πόλεις της Καταλονίας (Girona, Sabadell, Terrassa, Lleida, Tarragona), και κυκλοφορούν εντυπωσιακές φωτογραφίες που το επιβεβαιώνουν.
Το κλίμα όπως μας ενημερώνουν οι σύντροφοι της «Επαναστατικής Αριστεράς» και που φαίνεται από τα βίντεο που κυκλοφορούν ήταν μαχητικό. Η εργατική τάξη και ο λαός της Καταλονίας, με μαχητικότητα αλλά και ψυχραιμία, έδειξαν τι είναι ικανοί να κάνουν.
Ήταν ένα ανθρώπινο ποτάμι που τέντωνε τους μυς του, δείχνοντας τη δύναμη του.
Φυσικά, υπήρχαν και αντιφάσεις στη συνείδηση. Κάποια πανό καλούσαν την «Ευρώπη» να παρέμβει για να «υπερασπίσει τα δικαιώματα των πολιτών της». Υπήρξε κάποιος που κατέβηκε με την σημαία του ισπανικού κράτους και πλακάτ που έγραφε «δεν υποστηρίζω την ανεξαρτησία, αλλά δεν μπορώ να κάθομαι σπίτι μου όταν χτυπάνε τον λαό μου». Κάποιο άλλοι φώναζαν «έξω οι δυνάμεις κατοχής». Στις συγκεντρώσεις συμμετείχαν από αναρχικούς και τμήματα της επαναστατικής αριστεράς, μέχρι και μετριοπαθείς δεξιοί. Και ήταν φανερό ότι όλο αυτό το ποτάμι δεν είχε κάποια ενιαία πολιτική έκφραση, καθώς τα κόμματα της Αριστεράς σέρνονται πίσω από τον Πουτζντεμόντ και τα συνδικάτα κινητοποιούνται χλιαρά (ακόμα και η γενική απεργία επιβλήθηκε στην ουσία κάτω από την πίεση του κόσμου). Η έλλειψη επαρκούς οργάνωσης και κατεύθυνσης του κινήματος είναι και η βασική του αδυναμία. Η αδυναμία αυτή επιτρέπει στην καταλανική αστική τάξη να παίξει το παιχνίδι της στις πλάτες του κινήματος (μια μεγαλύτερη ανάλυση για αυτό το θέμα θα ανεβάσουμε στο site του «Ξ» τις επόμενες μέρες).
Παρόλα αυτά, έχουν ξεκινήσει να λειτουργούν κάποιες Επιτροπές Υπεράσπισης του Δημοψηφίσματος (Comités de Defensa del Referéndum), μια μορφή αυτοοργάνωσης του κόσμου που πρέπει να μαζικοποιηθεί, να δικτυωθεί και να παίξει κεντρικό ρόλο από εδώ και πέρα.
Δράσεις αλληλεγγύης έγιναν και σε ισπανικές πόλεις, αλλά και διεθνώς (Λονδίνο, Παρίσι, Ζυρίχη, Βιέννη, κα).
Στην Ελλάδα, είχαμε διαμαρτυρίες έξω από τις ισπανικές πρεσβείες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (δείτε εδώ αναλυτικό ρεπορτάζ)
