Για τους ανθρώπους των κινημάτων, ο Σεπτέμβρης αποτελεί την έναρξη της «κινηματικής περιόδου», με τον εκάστοτε πρωθυπουργό να επισκέπτεται τη Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης και να ανακοινώνει μια σειρά από «παροχολογίες», αφού πρώρα αξιολογήσει το έργο της κυβέρνησης. Την ίδια ώρα, έξω από το κτήριο της ΔΕΘ, χιλιάδες κόσμου διαδηλώνουν ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές.
Φέτος τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Με τις καταστροφικές πλημμύρες να βρίσκονται σε εξέλιξη, ο Μητσοτάκης αναγκάστηκε να αναβάλει την επίσκεψη, την ομιλία και τη συνέντευξη τύπου, η οποία έγινε λίγες μέρες αργότερα. Το σταθερό ήταν ο κόσμος που διαδήλωσε και την ημέρα των εγκαινίων και την ημέρα που τελικά επισκέφτηκε την έκθεση ο Μητσοτάκης.
Παροχολογίες υπό τη σκιά των καταστροφών και της ύφεσης
Ο Μητσοτάκης βρέθηκε σε μια δύσκολη κατάσταση: από τη μία, μετά από το καταστροφικό καλοκαίρι, ήταν πολύ σημαντικό για την κυβέρνηση να υποσχεθεί πως θα δώσει «κάτι» στην κοινωνία. Από την άλλη, αντιμέτωπη με μια κατάσταση στην οποία η κυβέρνηση θα συνεχίσει να παίρνει πίσω ό,τι έδωσε τα χρόνια της πανδημίας, ήταν πολύ δύσκολο να δώσει υποσχέσεις για άξια λόγου επιδόματα και αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις κλπ.
Το πρόβλημα όμως λύθηκε άμεσα, με τον γνωστό και παραδοσιακό τρόπο που λύνουν τέτοιου είδους προβλήματα οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις: με ωραία λόγια που όταν αναλυθούν αποκαλύπτουν ψέματα και εμπαιγμό των ανθρώπων της εργασίας.
Σήμερα, τα ωραία λόγια περιλάμβαναν το «ξεπάγωμα» των 3ετιών, της αύξησης δηλαδή των μισθών των ιδιωτικών υπαλλήλων, κάθε 3 χρόνια εργασίας κατά 10%. Ας δούμε όμως τι πραγματικά κρύβει η νέα εξαγγελία της κυβέρνησης.
3ετίες: όταν «παγώσανε» την εποχή των μνημονίων
Το όχι και τόσο μακρινό 2012, όταν τα μνημονιακά μέτρα σαρώνανε μισθούς και δικαιώματα και η ανεργία κατά μέσο όρο κυμαινότανε στο 24,4%, ο βασικός μισθός δέχτηκε ένα τεράστιο πλήγμα. Αφενός, αποφασίστηκε πως θα καθορίζεται πλέον με νομοθεσία από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και όχι με συλλογικές διαπραγματεύσεις, αφετέρου μειώθηκε κατά 165 ευρώ πέφτοντας στα 586 ευρώ (μικτά – λίγο πάνω από 500 καθαρά). Εκείνη την περίοδο αποφασίστηκε και το «πάγωμα» των 3ετιών και η κατάργηση μιας σειράς επιδομάτων, κρατώντας τον βασικό μισθό ουσιαστικά καθηλωμένο μέχρι το 2019 (που αυξήθηκε μόλις στα 650 ευρώ, μικτά).
Ο όρος για να «ξεπαγώσουν» οι 3ετίες ήταν η ανεργία να πέσει κάτω από το 10%. Σήμερα, η ανεργία κυμαίνεται στο 11,2%. Πώς γίνεται λοιπόν η κυβέρνηση της ΝΔ να παραβλέπει αυτόν τον όρο και να περνάει στο ξεπάγωμα των 3ετιών;
«Θα είναι σαν να ξεπαγώνουν, αλλά θα παραμένουν παγωμένες»
Η απάντηση βρίσκεται στους όρους και τις προϋποθέσεις που θα πρέπει να ισχύουν ώστε τελικά να εφαρμοστεί το ξεπάγωμα. Όπως έσπευσε να ενημερώσει ο κηρυγμένος εχθρός των εργαζομένων και υπουργός εργασίας Άδωνις Γεωργιάδης και όπως ψηφίστηκε τελικά στην τροπολογία για το ξεπάγωμα, ισχύουν τα παρακάτω:
- Αρχικά, δεν ισχύει αναδρομικά, δηλαδή όσοι/ες εργαζόντουσαν τα τελευταία 12 χρόνια δεν θα δουν καμία προσαύξηση στους μισθούς τους γιατί, όπως είπε ο Άδωνις δεν θα μπορέσουν να αντέξουν το βάρος οι εργοδότες. Αυτό δεν είναι ξεπάγωμα, αλλά οριστική κατάργηση όλων των 3ετιών που «χτίζανε» οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια!
- Επίσης, εάν από το 2012 μέχρι το 2023 ο μισθός ενός εργαζομένου αυξήθηκε και ξεπερνάει τον βασικό μισθό ή τον μισθό που προβλέπει η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΣΕ) τότε, οι αυξήσεις αυτές συμψηφίζονται με την προβλεπόμενη αύξηση λόγω 3ετίας (που είναι 10%).
- Αν κάποιος εργαζόμενος αμείβεται με μισθό πάνω από τον βασικό, για να πάρει την αύξηση της 3ετίας θα πρέπει να καλύπτεται από ΣΣΕ στην οποία προβλέπεται η επαναφορά των επιδομάτων που κόπηκαν το 2012. Και την ίδια ώρα, ενώ οι 3ετίες θεωρητικά ξεπαγώνουν, δεν ισχύει το ίδιο για τις κλαδικές συμβάσεις εργασίας! Με τα σημερινά δεδομένα, οι εργαζόμενοι που καλύπτονται από τις ΣΣΕ και τις 38 κλαδικές συμβάσεις που παραμένουν σε ισχύ, είναι μόλις 735.000! Με άλλα λόγια, το ξεπάγωμα αφορά μόλις το 29% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και μόνο εφόσον πληρούν παράλληλα όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις!
- Την ίδια ώρα, το ξεπάγωμα της 3ετίας είναι πάντα υπό αίρεση και εάν μέχρι το 2027 η ανεργία δεν πέσει κάτω από το 10% τότε θα ξαναπαγώσει.
- Ακόμα, για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να χτίσουν το δικαίωμα στην 3ετία μέχρι το 2027, θα πρέπει να έχουν συγκεντρώσει 900 ένσημα (300 τον χρόνο). Πώς ακριβώς θα γίνει αυτό όταν ο αντεργατικός νόμος του Γεωργιάδη (που ψηφίστηκε μαζί με την τροπολογία για τις 3ετίες και μόνο από τους βουλευτές της ΝΔ) φέρνει τις συμβάσεις μηδενικών ωρών και την εργασία κατά παραγγελία;
Ψέματα και κυνισμός
Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΠΑΜΕ, υπολογίζεται πως ο αριθμός των εργαζομένων που θα δουν αύξηση στους μισθούς τους το 2025 είναι μόλις 40.000!
Με απλά λόγια, η κυβέρνηση της ΝΔ έβαλε τόσους όρους και ρήτρες που τελικά το ξεπάγωμα των 3ετιών αφορά ελάχιστους εργαζόμενους οι οποίοι μάλιστα θα δουν μια πολύ μικρή αύξηση στους μισθούς τους και σε σχέση με τους «πανηγυρισμούς» της κυβέρνησης αλλά κυρίως σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης για το εργατικό νομοσχέδιο-έκτρωμα, ο Άδωνις Γεωργιάδης δήλωσε:
«Το πενθήμερο δεν καταργείται. Το νομοσχέδιο έχει την συναίνεση των εργαζομένων. Η απεργία απέτυχε.»
Η πραγματικότητα βέβαια είναι πως αυτοί που απέτυχαν, είναι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που δεν έδωσαν καμία σοβαρή μάχη ενάντια στο νομοσχέδιο. Ειδικά δε στην περίπτωση της ΓΣΕΕ, η οποία ούτε μια απεργία δεν κάλεσε, μιλάμε για ανοιχτό ξεπούλημα. Η δήλωση αυτή όμως αποκρυσταλλώνει συνολικά την τακτική της κυβέρνησης απέναντι στο εργατικό και τα κοινωνικά κινήματα: ψέματα, κυνισμός, λάσπη και τρικλοποδιές.
Ανάγκη για να οργανώσουμε τους αγώνες μας
Σε αυτό το σκηνικό και με το μέλλον να προδιαγράφεται δύσκολο λόγω της ασταθούς κατάστασης της διεθνούς οικονομίας και των περιορισμών στις δαπάνες που επιβάλλει η ΕΕ (μετά τις παροχές των προηγούμενων χρόνων) η κυβέρνηση της ΝΔ, θα κάνει τα πάντα για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
Πλέον με κάθε μέτρο που παίρνουν, με κάθε νόμο που ψηφίζουν γίνεται όλο και πιο φανερό πως η κυβέρνηση δεν έχει καμία διάθεση να ανακουφίσει τα βάρη των εργαζομένων, τη φτώχεια και την ακρίβεια. Αντιθέτως, είτε θα μας ρίχνει στάχτη στα μάτια με τροπολογίες που δήθεν βελτιώνουν τις ζωές μας, είτε θα επιτίθεται με λύσσα σε ό,τι μας έχει απομείνει από εργατικά δικαιώματα.
Είναι παραπάνω από επιτακτική η ανάγκη να αρχίσουμε να οργανώνουμε τους αγώνες μας, απαλλαγμένοι από τις γραφειοκρατικοποιημένες συνδικαλιστικές που έχουν εδώ και καιρό αλλάξει στρατόπεδο.
