Σχόλιο από το Antinazizone
Τίτλοι τέλους έπεσαν το βράδυ του Σαββάτου 7 Αυγούστου για το 28ο κάμπινγκ Antinazizone-YRE που έγινε στο Δρέπανο της Ηγουμενίτσας. Παρά τις αντίξοες συνθήκες και φέτος με τη συνέχιση της πανδημίας του κορονοϊού αλλά και τις καταστροφικές πυρκαγιές, καταφέραμε να έχουμε μια πετυχημένη διοργάνωση.
Παρόλο που το κάμπινγκ είχε την δική του ζωή, δεν μπορούσε να μείνει έξω από τις εξελίξεις των ημερών σε όλη τη χώρα. Όλοι διάβαζαν τα νέα από τα κινητά και συζητούσαν για τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Εύβοια, την Αττική και αλλού. Η θλίψη που ήταν εμφανής όμως, πρέπει να μετατραπεί σε οργή. Ενάντια σε όσους προωθούν τη λεηλασία της φύσης για το κέρδος και δεν κάνουν αυτά που πρέπει για να προστατευτούν οι άνθρωποι, τα ζώα και τα δέντρα.
***
235 άτομα συμμετείχαν στη διοργάνωση, ενώ ένας αριθμός 50 περίπου ακόμα ανθρώπων της περιοχής παρακολούθησαν τις διάφορες εκδηλώσεις του κάμπινγκ χωρίς να μένουν σε αυτό. Ο αριθμός αυτός είναι μικρότερος από προηγούμενες χρονιές, κάτι το οποίο κατά τη γνώμη μας οφείλεται στο ότι ακόμα ζούμε σε μια πρωτόγνωρη περίοδο που χαρακτηρίζεται από τον φόβο του κορονοϊού και μια γενικότερη αναστάτωση στις ζωές όλων μας.
Όλα αυτά μας επηρέασαν, αλλά δεν μας πτόησαν. Το κάμπινγκ για άλλη μια φορά χαρακτηρίστηκε από κέφι, ζωντάνια, ενδιαφέρουσες συζητήσεις και ένα κλίμα αλληλεγγύης.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε μια όλο και μεγαλύτερη παρουσία νεολαίας στα κάμπινγκ, που με την αστείρευτη ενέργεια της έδινε τον τόνο σε όλες τις δραστηριότητες. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τους «boomers» να πετύχουν μια οριακή νίκη εναντίον των «zoomers» στο beach volley, γιατί και η εμπειρία κάτι μετράει… Οι προπονήσεις για το ματς του 29ου κάμπινγκ έχουν ήδη ξεκινήσει. Εκτός από τη συγκεκριμένη «αντιπαράθεση», ένα από τα πιο όμορφα στοιχεία του κάμπινγκ ήταν ότι καταφέραμε να συμβιώσουμε αρμονικά άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών, πολιτικών απόψεων, εθνοτήτων, κλπ, δίνοντας μια εικόνα για το πως σκεφτόμαστε μια κοινωνία στην οποία η διαφορετικότητα δεν θα είναι πρόβλημα, αλλά πλούτος.
***
Συνολικά στο κάμπινγκ έγιναν 13 συζητήσεις, για επίκαιρα ή ιστορικά θέματα, που κατά κοινή ομολογία ήταν πολύ ενδιαφέρουσες. Παρά το γεγονός ότι το κάμπινγκ είναι χρόνος διακοπών για όλους, η διάθεση να συζητηθούν τα προβλήματα που υπάρχουν στις ζωές μας και να βρεθούν λύσεις, ήταν κάτι που φάνηκε από τη διάθεση για κουβέντα που υπήρχε για μια σειρά θέματα. Και όλα αυτά εν μέσω καύσωνα, που έκανε την παρακολούθηση των συζητήσεων πιο δύσκολη από άλλες χρονιές. Ανάμεσα σε άλλα, συζητήσαμε για το αποτέλεσμα της δίκης της Χρυσής Αυγής και το πως συνεχίζει το αντιφασιστικό κίνημα, για το θέμα των εξορύξεων στη Μεσόγειο και των εθνικιστικών εντάσεων που τις συνοδεύουν, για τις γυναικοκτονίες και τη σεξιστική βία, την κλιματική κρίση και τους αγώνες για την προστασία του περιβάλλοντος, το θέμα των εξαρτήσεων, τις επιθέσεις στην παιδεία, την καταστολή, και πολλά ακόμη.
Παράλληλα με τις συζητήσεις υπήρχαν προβολές, συναυλίες, εργαστήρια, παιδικό στέκι και πολλά άλλα (δείτε το συνολικό πρόγραμμα του κάμπινγκ εδώ)!
Η πιο δυνατή στιγμή του κάμπινγκ ήταν μάλλον η συναυλία που έδωσαν ο Γιάννης Χαλδούπης και οι Μουκλίομος (σημαίνει «ελεύθερος» στα Ρομ) με τη μίξη των παραδοσιακών τραγουδιών της Ηπείρου και σύγχρονων ρευμάτων μουσικής. Παρά το γεγονός ότι με το ζόρι κρατιόταν όλοι να μην χορέψουν λόγω των υγειονομικών πρωτοκόλλων (και χόρευαν καθιστοί από μέσα τους), η ενέργεια που υπήρχε στον χώρο ήταν πολύ δυνατή!
***
Στο κλείσιμο του κάμπινγκ η Μαρία Ζουμποπούλου και η Τζο Μιχάλογλου ανέλαβαν να κάνουν έναν απολογισμό της διοργάνωσης. Το να μαζέψεις την εμπειρία 10 ημερών και να τη μεταφέρεις έχει από μόνο του τις δυσκολίες του σαν καθήκον. Όμως, το πιο βασικό που βγήκε από τον απολογισμό ήταν το πόσοι άνθρωποι προσέφεραν τον χρόνο και τις ιδέες τους για να πετύχει το εγχείρημα. Το να συμβιώσουν τόσοι (και διαφορετικοί) άνθρωποι για 10 μέρες, να συζητάν, να διασκεδάζουν, να τρώνε και να πίνουν, χωρίς σημαντικά προβλήματα είναι από μόνο του ένα στοίχημα. Και όλο αυτό βασίζεται στην εθελοντική συνεισφορά του καθενός/μιας: από τις βάρδιες στο μπαρ, στην ψησταριά και την κουζίνα, μέχρι τους/τις μουσικούς, όσους/ες πήγαν από πριν για να το στήσουν (Ορφέα σε ξεχάσαμε, συγγνώμη!), και κάθε μικρή και μεγάλη βοήθεια που υπήρξε.
Για άλλη μια φορά αποδείχτηκε πως η συλλογικότητα μπορεί να δουλέψει, και να δουλέψει καλά, δίνοντας σε όλους/ες μας ελπίδα!
***
Οι συζητήσεις για το που θα γίνει το επόμενο ήδη ξεκίνησαν. Όπως και οι ιδέες για το τι πρέπει να αλλάξουμε, τι μπορούμε να κάνουμε καλύτερα. Ένα ραντεβού που κρατάει 28 χρόνια, που βρίσκονται παλιοί γνώριμοι ξανά και κάθε χρόνο προστίθενται καινούριοι.
