Tου Διονύση Χριστόπουλου, από το Ξεκίνημα του Μάρτη που κυκλοφορεί
Ένας μεγάλος αριθμός συμβασιούχων εργαζομένων (περίπου 2.500) στο δήμο Αθηναίων θέτει πλέον σοβαρή υποψηφιότητα να καταταγεί στις στρατιές των ανέργων που δημιουργούν οι πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων και των υπηρετών τους στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Οι συμβασιούχοι του Δήμου Αθηναίων καλύπτουν εδώ και χρόνια πάγιες και διαρκείς ανάγκες των υπηρεσιών του Δήμου. Με δυο λόγια, είναι απαραίτητοι για να συνεχίσει ο Δήμος την παροχή υπηρεσιών στους δημότες του και αυτό φαίνεται, μεταξύ άλλων, και από τα ποσοστά των συμβασιούχων στις διάφορες υπηρεσίες του Δήμου. Χαρακτηριστικά, στον Οργανισμό Νεολαίας και Άθλησης το 43,3 % του προσωπικού είναι συμβασιούχοι, στην καθαριότητα το 20,5%, στον Εθνικό κήπο και τη Δημοτική Ραδιοφωνία το 47%, στο Δημοτικό Βρεφοκομείο το 30%, στο Κέντρο Υποδοχής Αστέγων το 67,4%, στην Αθηναϊκή Φιλαρμονία το 20%, στα Μουσικά Σύνολα το 28%, στην Επιχείρηση Μηχανογράφησης το 91,4% κ.o.κ.
Στην περίπτωση των μουσικών της Φιλαρμονικής ο εμπαιγμός δεν έχει όριο. Οι μουσικοί αυτοί (οι οποίοι τυπικά δεν θα έπρεπε να συγκαταλέγονται στους συμβασιούχους) έχουν συμμετάσχει 3 φορές σε διαγωνισμό που προκήρυξε ο ίδιος ο Δήμος για την κάλυψη κενών οργανικών θέσεων στη Φιλαρμονική. Σήμερα όμως η διοίκηση προσπαθεί να καταστήσει το διαγωνισμό άκυρο και παράτυπο για να μην προσλάβει τους επιτυχόντες.
Αν οι συμβασιούχοι του Δήμου Αθηναίων απολυθούν, οι υπηρεσίες του Δήμου θα οδηγηθούν σε παράλυση. Στην καθαριότητα για παράδειγμα, όπου όλοι οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να κάνουν πολλές υπερωρίες κάθε βδομάδα, οι βάρδιες βγαίνουν με δυσκολία. Φανταστείτε τι θα γίνει με 706 εργαζόμενους λιγότερους. Στη Φιλαρμονική και στα Μουσικά Σύνολα όσες ώρες και να εργαστεί ένας κρουστός είναι βέβαιο πως δεν θα μπορέσει να καλύψει το κενό που θα δημιουργηθεί με την απουσία ενός φλαουτίστα ή ενός κορνίστα και στη χορωδία ένας μπάσος δεν θα μπορέσει σε καμιά περίπτωση να αντικαταστήσει μια σοπράνο. Στο τέλος του δρόμου, η απόλυση των συμβασιούχων του Δήμου – πολλοί από τους οποίους μετράνε 8 και 10 χρόνια στη δουλειά – θα οδηγήσει μια σειρά υπηρεσίες του Δήμου είτε σε κλείσιμο, είτε σε ιδιωτικοποίηση.
Οι ευθύνες είναι ξεκάθαρες
Η κυβέρνηση, ψηφίζοντας το νόμο Ραγκούση, ανακοίνωνε με υπερηφάνεια ότι επιτέλους δίνει τέλος στο καθεστώς των συμβασιούχων και σταματάει μια για πάντα τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Δεν είπε ποτέ όμως δημόσια ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο δεν κάνει τίποτε άλλο από το να πετάει στο δρόμο τη μεγάλη πλειοψηφία των συμβασιούχων εργαζομένων. Δεν είπε επίσης ότι οι συμβάσεις ελαστικής εργασίας είναι μια δική της παλιά εφεύρεση μέσω της οποίας οι μηχανισμοί εξουσίας αποκόμιζαν διπλά οφέλη:
– χαμηλό εργατικό κόστος (τα «μπλοκάκια» πληρώνονται με 750 ευρώ κατά μέσο όρο) και
– εξασφαλισμένη ψηφοθηρία με την ανέξοδη αλλά και πέρα για πέρα ψευδή διαβεβαίωση της μελλοντικής τακτοποίησης.
Όσο για τη νέα δημοτική αρχή… αυτή έδειξε τις «καλές» και «ειλικρινείς» προθέσεις της με το καλημέρα, καθώς την μια μέρα υπερθεμάτιζε για το δίκαιο των αιτημάτων των συμβασιούχων και την αμέσως επόμενη έστελνε νομικό σύμβουλο σε δικαστήριο για να ταχθεί ενάντια στην προσωρινή διαταγή παραμονής στην εργασία των συμβασιούχων. Επίσης φρόντισε, μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, να ακυρώσει απόφαση δημοτικού συμβουλίου που υποδείκνυε την αναγκαιότητα μετατροπής όλων των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου!
Συστράτευση, συντονισμός – Όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε
Αυτό τον αγώνα κανείς δεν μπορεί να τον κερδίσει μόνος του. Απαιτείται η συστράτευση και ο συντονισμός όλων των συμβασιούχων του Δήμου Αθηναίων – ανεξάρτητα από το χώρο στον οποίο δουλεύουν – μέσα από επιτροπές αγώνα.
Επιτροπές αγώνα που…
– να εκλεγούν σε γενικές συνελεύσεις συμβασιούχων στον εκάστοτε χώρο εργασίας, και οι οποίες να πάρουν την πορεία του αγώνα στα χέρια τους.
– να πάρουν πρωτοβουλίες για τη σύνδεση των διάφορων χώρων όπου εργάζονται οι συμβασιούχοι και τον συντονισμό μεταξύ τους για κλιμάκωση του αγώνα.
– να λειτουργούν δημοκρατικά, χωρίς κομματικά και παραταξιακά «καπέλα», θα λογοδοτούν στις συνελεύσεις και θα αντικαθίστανται από αυτές όταν και εφόσον χρειάζεται.
– να είναι ανοιχτές πέρα από τους συμβασιούχους και στους «μόνιμους» εργαζόμενους (με συμβάσεις αορίστου) που καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα της κοινής πάλης. Οι εργαζόμενοι με συμβάσεις αορίστου πρέπει να έχουν δικαίωμα να τοποθετούνται στις συνελεύσεις και στις επιτροπές, χωρίς όμως καθοριστική ψήφο, αλλά μόνο συμβουλευτική, καθώς τον πρώτο λόγο σ’ αυτή τη μάχη πρέπει να τον έχουν οι συμβασιούχοι.
Μέσα από τις επιτροπές αγώνα οι συμβασιούχοι όλου του Δήμου μπορούν να οργανώσουν ένα μακρόχρονο σχέδιο μάχης, το οποίο να συμπεριλαμβάνει:
- παραστάσεις και πορείες διαμαρτυρίας,
- καταλήψεις δημοτικών και κυβερνητικών κτιρίων,
- απεργίες,
- συντονισμένες δράσεις με συμβασιούχους άλλων Δήμων και οργανισμών,
- συντονισμό με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα και άσκηση πιέσεων στις ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες των εργαζομένων για γενικευμένους απεργιακούς αγώνες με στόχο την ανατροπή συνολικά των κυβερνητικών επιλογών.
Σχεδιάζοντας τον αγώνα και δίνοντας τη μάχη όλοι μαζί μπορούμε να διεκδικήσουμε με επιτυχία, αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο: σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους με αξιοπρεπείς μισθούς και εργασιακά δικαιώματα!
