Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ» (τεύχος 574) που κυκλοφόρησε την Παρασκευή 9 Ιούνη.
Οι επαναληπτικές εκλογές της 25ης Ιούνη δεν αναμένεται να έχουν μεγάλες εκπλήξεις. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αμφισβητεί την πρωτιά και πάλι της Νέας Δημοκρατίας, πράγμα που σημαίνει ότι η «επόμενη ημέρα» θα είναι δύσκολη για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Όπως εξάλλου έσπευσαν να δηλώσουν κορυφαία στελέχη της μετά τις εκλογές της 21ης Μάη, ένα τέτοιο αποτέλεσμα τους δίνει τον «αέρα» να συνεχίσουν πιο δυναμικά τις ιδιωτικοποιήσεις και τις υπόλοιπες πολιτικές τους. Το ερώτημα είναι με πόση δύναμη (ποσοστά και Βουλευτές) θα συγκροτήσει κυβέρνηση.
Οι δυνάμεις της ανατρεπτικής Αριστεράς και του κινήματος χρειάζεται να δώσουν τη μάχη απ’ τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και της πλειοψηφίας της κοινωνίας, επιδιώκοντας και την κινητοποίηση της αποχής των λευκών και των άκυρων, για να καταψηφιστεί η ΝΔ και να ενισχυθούν παράλληλα τα κόμματα της Αριστεράς που αντιστέκονται στις επιθέσεις του συστήματος (δηλαδή ΚΚΕ, ΜΕΡΑ25 και ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Η εκλογική ενίσχυση της ακροδεξιάς «Ελληνικής Λύσης» του Βελόπουλου και η απειλή της (πολύ πιθανής) εισόδου της «Νίκης» στη Βουλή, κάνει ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη για να βγουν ενισχυμένα τα κόμματα της Αριστεράς. Κάτι τέτοιο μπορεί να έχει θετική επίδραση στο ηθικό του κινήματος, αλλά να παίξει και ουσιαστικό ρόλο στο «ποιος» θα είναι η δυναμική αντιπολίτευση στη Βουλή – η Αριστερά ή η Ακροδεξιά;
Αυτά σημαίνουν το ΚΚΕ να πάρει περισσότερες ψήφους και Βουλευτές, το ΜΕΡΑ25 να μπει στη Βουλή, αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να καταγράψει ένα αξιόλογο ποσοστό (ξεκολλώντας από το περιθώριο του 0,4-0,5%).
21 Μάη «δεν κέρδισε» η ΝΔ – «έχασε» ο ΣΥΡΙΖΑ και η λογική του «μικρότερου κακού»
Πολύς κόσμος αναρωτιέται πως γίνεται τον Μάρτη να έχουμε 2,5-3 εκατομμύρια να διαδηλώνουν με οργή ενάντια στις πολιτικές που οδήγησαν στο έγκλημα στα Τέμπη και 2 μήνες μετά η ΝΔ να βγαίνει με «αέρα» 20% πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ;
Η απάντηση σίγουρα είναι σύνθετη, όμως το κεντρικό πρόβλημα βρίσκεται από τη μια στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε κάθε έννοια αριστερής πολιτικής απογοητεύοντας βαθιά τον κόσμο, και από την άλλη στο ότι η Αριστερά –κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική–δεν μπόρεσε να εκφράσει αυτό το μαζικό κίνημα και την ευρύτερη οργή ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές της ΝΔ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πρώην αριστερό κόμμα που συνθηκολόγησε με το σύστημα στη διάρκεια του 2015, πρακτικά δεν έδωσε καμία εναλλακτική για τον κόσμο της εργασίας. Περίμενε τη ΝΔ να «πέσει σαν ώριμο φρούτο» και λίγο πριν τις εκλογές ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα αυξήσεων μισθών, κοινωνικών δαπανών κλπ που στα αυτιά της κοινωνίας ακούγονταν σαν παροχολογία – πέρα από το ότι τα ίδια έκανε και η ΝΔ. Από την άλλη, δέχτηκε την αναμενόμενη αντίδραση των μίντια και του συστήματος στη λογική του «που θα βρείτε τα λεφτά;» και βέβαια καμία απ’ τις απαντήσεις του δεν έπεισε.
Ο μόνος τρόπος για να παρθούν ακόμα και οι ελάχιστες φιλολαϊκές πολιτικές υπέρ των εργαζομένων και της πλειοψηφίας της κοινωνίας σ’ αυτές τις συνθήκες, είναι η σύγκρουση με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα του συστήματος – τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους μεγαλοεργολάβους, τις πολυεθνικές. Αυτό έλειπε ολοκληρωτικά από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη, οι αδυναμίες των κόμματων της Αριστεράς είναι η αιτία που μια απ’ τις χειρότερες κυβερνήσεις της ΝΔ δεν καταψηφίστηκε μαζικά απ’ τον κόσμο (για περισσότερη ανάλυση σε σχέση με τα κόμματα της Αριστεράς, βλ. άρθρο με τίτλο «Τελικά, έχουμε ”δεξιά στροφή” και ”συντηρητικοποίηση” της κοινωνίας;»).
Τι πρέπει να γίνει από την «επόμενη μέρα»;
Η Αριστερά βρίσκεται ακόμα στις συνθήκες ήττας που δέχτηκε το κίνημα με τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Παρότι γίνονται σημαντικά βήματα σε επί μέρους χώρους, παρότι το κίνημα αρχίζει να εμφανίζεται πιο δυνατό στους δρόμους, δεν έχει την πολιτική οργάνωση και εκπροσώπηση που θα το βοηθήσει να αντεπιτεθεί με αξιώσεις.
Οι δυνάμεις που παλεύουμε για την ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας με συνθήκες εργατικής δημοκρατίας, πρέπει να επιδιώξουμε να δώσουμε διέξοδο στον κόσμο του αγώνα και των κινημάτων και να βάλουμε τις βάσεις για να δημιουργηθεί σε επόμενο διάστημα ένας μαζικός πολιτικός φορέας των εργαζομένων και της νεολαίας.
Γι’ αυτό χρειάζεται κατά τη γνώμη μας σήμερα να υπάρξει συσπείρωση σε ένα κοινό πολιτικό σχήμα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς με τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
- Ένα καθαρό αντικαπιταλιστικό-σοσιαλιστικό πρόγραμμα
- Με ισοτιμία ανάμεσα στις οργανώσεις
- Με ισοτιμία και σεβασμό στους/στις ανένταχτους/ες αγωνιστές/στριες.
- Που παράλληλα με τη γενική αντικαπιταλιστική πάλη θα είναι μπροστά σε κάθε αγώνα για κάθε μικρό και μεγάλο ζήτημα
- Και που ταυτόχρονα θα έχει ενωτική προσέγγιση προς τα υπόλοιπα κομμάτια της Αριστεράς με τα οποία δεν συμφωνεί – για κοινές δράσεις, κοινές πρωτοβουλίες στα κινήματα, διαδηλώσεις κλπ. Συνεργασία δεν σημαίνει κοινό κόμμα. «Αριστερό» κόμμα όμως πρέπει να σημαίνει συνεργασία με τα άλλα αριστερά κόμματα παρά τις ιδεολογικές διαφορές που υπάρχουν.
Οι προϋποθέσεις για ένα τέτοιο εγχείρημα κατά τη γνώμη μας υπάρχουν καθώς έχει ωριμάσει ο προβληματισμός για την πορεία της Αριστεράς σε ένα σημαντικό αριθμό οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Είναι ενδεικτικό ότι ένας αριθμός οργανώσεων κάλεσαν στις εκλογές της 21 Μάη για ψήφο σε ΚΚΕ, ΜΕΡΑ25 και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά δεν ταυτίστηκαν με ένα συγκεκριμένο φορέα. ΟΙ δυνάμεις για ένα τέτοιο εγχείρημα κατά τη γνώμη μας υπάρχουν, είναι θέμα πολιτικής βούλησης.
