Του Δημήτρη Νάτσιου
Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι αναντίρρητα μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του 20ου αιώνα στην Ελλάδα. Από την μουσική του ιδιοφυΐα και τα έργα που προσέφερε στο ελληνικό κίνημα που αντιστεκόταν και πάλευε τη χούντα, μέχρι την αντιστασιακή του δράση στο ΕΑΜ, ύστερα στους Λαμπράκηδες και την ΕΔΑ, από την προσωπική του ιστορία με τις εξορίες σε Ικαρία και Μακρόνησο έως τη φυλάκιση στην Μπουμπουλίνας και τον Ωρωπό, αποτελεί σημαντική προσωπικότητα στην ιστορία του ελληνικού λαϊκού κινήματος.
Η πιο πρόσφατη προσπάθεια του για τη δημιουργία ενός κινήματος, αποτελεί η «Σπίθα». Την Κυριακή 27 Φλεβάρη έγινε η ιδρυτική της συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη, σε ένα κατάμεστο Βελλίδειο. Εκεί, ήταν έκδηλη η ανάγκη του ακροατηρίου να ακούσει προτάσεις και τρόπους για να βγει από την μιζέρια και την φτώχεια της οικονομικής κρίσης που μας ταλανίζει όλους.
Μπόρεσε όμως η «Σπίθα» του Μίκη Θεοδωράκη, του συνταγματολόγου Γεώργιου Κασιμάτη, του οικονομολόγου Δημήτρη Καζάκη, του καθηγητή Κώστα Ζουράρι, του αρχισυντάκτη του περιοδικού «Άρδην» Γεώργιου Καραμπελιά και άλλων, να προτείνει κάτι διαφορετικό από όσα έχει πει τις προηγούμενες φορές;
Η απάντηση είναι ένα καταφανές όχι.
Η οικονομική κρίση και τα σκοτεινά σχέδια των ξένων…
Σε όλους τους ομιλητές ήταν φανερή η προσπάθεια να συνδυάσουν την ανάλυση της «Σπίθας» για την οικονομική κρίση και τις αιτίες της με σκοτεινά σχέδια ξένων δυνάμεων που απεργάζονται την εξαφάνιση της Ελλάδας σαν σύνολο.
Η όποια αναφορά στην οικονομική κατάσταση περιορίστηκε στην παραδοχή του κ. Καζάκη ότι όντως το δημόσιο χρέος έχει γίνει δυσβάσταχτο, φτάνοντας μεν στη θέση για άρνηση πληρωμής του απεχθούς μέρους του χρέους αλλά και στον συμψηφισμό του με τις όποιες γερμανικές αποζημιώσεις από την περίοδο της κατοχής.
Ζήτησε για ακόμη μία φορά την ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων με χώρες σαν την Κίνα, τη Ρωσία, μην κάνοντας καμία αναφορά για τη θέση των 2 αυτών χωρών στον παγκόσμιο καπιταλισμό και φτάνοντας στο σημείο να προτείνει την ίδρυση κοινοπραξιών με τις 2 αυτές χώρες για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της Ελλάδας.
Αξίζει εδώ να αναφέρουμε ότι ουδεμία αναφορά έγινε καθ΄ όλη τη διάρκεια των 3 ωρών που κράτησε η διαδικασία στο ρόλο του ελληνικού κεφαλαίου στις διεθνείς αγορές, στη ευθύνη του για την οικονομική κρίση αλλά και για το «συμβουλευτικό ρόλο» που εκτελεί δίπλα στην Τρόϊκα.
Η Αλβανία στην Πρέβεζα και η Θ/νίκη πρωτεύουσα των Σκοπίων…
Κύριο μέρος όμως των ομιλιών δεν ήταν η όποια οικονομική ανάλυση. Κύριο μέρος της ρητορικής της «Σπίθας» αποτελεί η ευρεία αναφορά στα «εθνικά» θέματα. Με κύριο εργαλείο τη συνωμοσιολογία (αμερικανοεβραϊκά λόμπι, λέσχη Μπίλντεμπεργκ και άλλα επιχειρήματα που ακούμε σε εκπομπές «διάσημων» τηλεπωλητών) αποσκοπεί σε μία «πατριωτική αφύπνιση» που καμία διαφορά δεν έχει με τον άκρατο εθνικισμό.
Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς αναφορές σε «εχθρός μας είναι η Τουρκία», «υπάρχει κίνδυνος η Αλβανία να φτάσει μέχρι την Πρέβεζα» ή ότι τα «Σκόπια» (κατά τον Μίκη Θεοδωράκη) θέλουν να φτιάξουν κράτος με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη.
Ελλάδα – Κύπρος – Ένωση!
Η αναφορά σε «νεοοθωμανισμό» που απειλεί την Κύπρο και την Ελλάδα και κάνει αναγκαία την δημιουργία κινήματος για την ένωση των 2 χωρών αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα του δρόμου που έχει αποφασίσει να ακολουθήσει η «Σπίθα».
Για χάριν της εθνικής ενότητας, «να αφήσουμε απέξω όλα τα κόμματα και τις ιδεολογίες, γιατί πάνω από όλα είναι η Ελλάδα» μας τόνισε σε μία αποστροφή του λόγου του, ο Μίκης Θεοδωράκης, καλώντας το ακροατήριο σε αγώνα ενάντια σε όλους τους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς.
Λευκό στις εκλογές
Βέβαια όταν στο δια ταύτα η συζήτηση πήγε στις εκλογές, πρότεινε «λευκό». Από αυτό όμως τι προκύπτει; «Μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα στηρίζεται από όλους τους Έλληνες, πλούσιους και φτωχούς, δεξιούς και αριστερούς…» ήταν η πρόταση της ιδρυτικής διακήρυξης της Σπίθας, τον περασμένο Γενάρη. Με άλλα λόγια μια κυβέρνηση στην οποία θα κυριαρχούν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ – τα οποία… ίσως… θα έχουν την «ευκαιρία» να αποδείξουν τους εαυτούς τους, να συνεργαστούν σωστά και να ελευθερώσουν τη χώρα από τα ξένα δεσμά.
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η «Σπίθα» απολαμβάνει ένα ευρύ όπως φάνηκε ακροατήριο, το οποίο διακατέχεται από την ανάγκη να του προτείνουν ένα τρόπο να διώξει το Μνημόνιο. Αλλά το στρέφει αλλού. Σε δοκιμασμένες και αποτυχημένες συνταγές εθνικού απομονωτισμού και αξιακής αναφοράς στα περασμένα μεγαλεία του «Έλληνα» ως ελπίδα για να αντέξουν τις δυσκολίες του σήμερα.
Η Aριστερά χρειάζεται ταξική ανάλυση – ενάντια στους κάθε μορφής εθνικισμούς
Χρέος της αριστεράς είναι ασφαλώς να ακούσει τις ανησυχίες ενός μεγάλου μέρους τους ακροατηρίου, αλλά χωρίς καμία διάθεση να χαϊδέψει τα αφτιά της ηγεσίας της «Σπίθας» και σίγουρα χωρίς να χειροκροτεί στις εθνικιστικές κορώνες όπως έκανε ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ (η ΚΟΕ – η οποία είχε εμφανή παρουσία στην εκδήλωση).
Χρέος της αριστεράς είναι να αναδείξει την ταξική διάσταση των πραγμάτων και να βάλει τις βάσεις για την πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και για μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία. Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος για να εξαλειφθούν και οι εθνικιστικοί ανταγωνισμοί – που είναι στην πραγματικότητα ανταγωνισμοί των άρχουσων τάξεων – και να αναπτυχθούν ειρηνικές και αρμονικές σχέσεις ανάμεσα στους λαούς της περιοχής. Διαφορετικά, στο όνομα του «πατριωτισμού» της αριστεράς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν άκρατο εθνικισμό και ανεκδιήγητες προτάσεις περί κοινού αγώνα με… Ρωσία και Κίνα… ενάντια στους άλλους (κακούς) ιμπεριαλιστές.
