Του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Από το πρώτο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 18ο συνέδριο του το βασικό συμπέρασμα είναι η μονότονη επανάληψη αναλύσεων και θέσεων που δεν πείθουν παρά μόνο το στενό κομματικό πυρήνα του κόμματος και δεν απαντούν στο φυσιολογικό ερώτημα του τι φταίει για τη στασιμότητα του κόμματος και το δημοσκοπικό ξεπέρασμά του από το ΣΥΡΙΖΑ, σε μια εποχή γενικά ευνοϊκή για τις ιδέες της αριστεράς.
Διεθνείς Εξελίξεις
Στο κομμάτι του κειμένου που αφορά τις διεθνείς εξελίξεις η ηγεσία του ΚΚΕ αναφέρεται στο «διεθνές δίκαιο» λέγοντας ότι οι διεθνείς οργανισμοί δεν μπορούν σήμερα να εγγυηθούν ασφάλεια και ειρήνη στο κόσμο γιατί είναι δεμένοι στα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού. Μέχρι εδώ καλά, αλλά όταν προσπαθεί να κάνει συγκρίσεις με την περίοδο ύπαρξης του συμφώνου της Βαρσοβίας τότε το ΚΚΕ θεωρεί τα «σοσιαλιστικά» καθεστώτα σαν εγγυητές της ειρήνης και της ασφάλειας. Η ηγεσία του ΚΚΕ ξεχνά μία σειρά από στρατιωτικές επεμβάσεις της ΕΣΣΔ (Αφγανιστάν, άνοιξη της Πράγας, Ουγγαρία το ’56) που καθόλου ασφάλεια και ειρήνη δεν προσέφεραν. Παραμένει έτσι στη σταλινική λογική να βαφτίζονται οι στρατιωτικές επεμβάσεις της ΕΣΣΔ την περίοδο του ψυχρού πολέμου επαναστάσεις!
Σε ένα άλλο σημείο το κείμενο αναφέρει: «Ιδιαίτερα επικίνδυνη στρατηγική είναι αυτή των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων με την επίκληση του λεγόμενου «αυτοπροσδιορισμού» ως προσχήματος για την υποκίνηση μειονοτικών ζητημάτων και τη δημιουργία κρατών – προτεκτοράτων». Πίσω από τη θέση αυτή κρύβεται η συνεχιζόμενη άρνηση του ΚΚΕ να υπερασπίσει το δικαίωμα των λαών και των μειονοτήτων στην αυτοδιάθεση τους. Ο ιμπεριαλισμός εκμεταλλεύεται υπαρκτά και όχι ανύπαρκτα εθνικά προβλήματα για να επέμβει σε μία σειρά περιοχές (Κόσσοβο, Ν. Οσετία κτλ) και για τους μαρξιστές τα ζητήματα υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εθνικά καταπιεσμένων ομάδων αποτελούν θέση αρχής γιατί είναι ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί η ταξική ενότητα των λαών ενάντια στις εθνικιστικές διαθέσεις των κυβερνήσεων. Η θέση αυτή του ΚΚΕ οδηγεί στο να θεωρεί «τσιράκια του ιμπεριαλισμού» κάθε εθνικά καταπιεσμένη ομάδα που διεκδικεί δικαιώματα και ελευθερίες και σε τελική ανάλυση να δικαιολογεί το αιματοκύλισμά τους π.χ των Κοσσοβάρων από το Μιλόσεβιτς, των Τσετσένων από τον Πούτιν κοκ.
Το «διεθνές κομουνιστικό κίνημα»
Tο χαρακτηριστικό συμπέρασμα από το τμήμα του κειμένου που αφορά το «διεθνές κομουνιστικό κίνημα» είναι ότι το ΚΚΕ προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει διεθνή στηρίγματα με μία σειρά διεθνείς συναντήσεις με αντίστοιχα σταλινικά κόμματα. Σε κανένα σημείο όμως δεν αναφέρεται η ανάγκη δημιουργίας μιας ενιαίας διεθνούς οργάνωσης που αποτελεί στόχο των μαρξιστών από την εποχή του κομουνιστικού μανιφέστου. Άλλωστε ήταν επιλογή του ίδιου του Στάλιν η διάλυση της 3ης διεθνούς.
Ένα ζήτημα που αναδεικνύεται από το κομμάτι αυτό του κειμένου είναι ότι όπου γίνεται αναφορά στο ΑΚΕΛ δεν συνοδεύεται από καμία κριτική για τις επιλογές του ως κυβέρνηση στην Κύπρο, εκτός κι αν η ηγεσία του ΚΚΕ πιστεύει ότι μετά την εκλογή Χριστόφια η Κύπρος πέρασε στο «σοσιαλιστικό» στρατόπεδο.
«Σοσιαλιστικές χώρες»
Χαρακτηριστική απουσία του κειμένου είναι ότι σε σχέση με άλλα κείμενα του ΚΚΕ δεν αναφέρει πουθενά ποιες χώρες «οικοδομούν το σοσιαλισμό» εκτός από τον τυπικό προσδιορισμό της Κούβας σαν σοσιαλιστική. Είναι εμφανές ότι ηγεσία του ΚΚΕ δυσκολεύεται να υπερασπιστεί δημόσια τα δικτατορικά καθεστώτα που μέχρι το προηγούμενο συνέδριό του στήριζε(π.χ Β.Κορέα, Βιετνάμ κ.α) και τα οποία κινούνται σήμερα γοργά με 1η την Κίνα στο δρόμο του καπιταλισμού. Βέβαια δεν υπάρχει και καμία κριτική στις παλιότερες θέσεις του κόμματος. Για μια ακόμη φορά η ηγεσία του ΚΚΕ προτιμά τη σιωπή…
Όσον αφορά στις ελληνικές εξελίξεις 4 είναι τα βασικά σημεία των θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ που χωρούν μεγάλη κριτική: η κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ
Η κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται για άλλη μία φορά σε ένα πόλεμο λάσπης. Καμία ουσιαστική κριτική σε συγκεκριμένα ζητήματα παρά μόνο κατηγορίες για οπορτουνισμό και στήριξη του από το σύστημα, και την κεντροαριστερά. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι ότι αναπαράγεται η προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ για συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με αναρχοαυτόνομες ομάδες. Είναι φανερό ότι η ηγεσία του ΚΚΕ βρίσκεται σε πανικό γιατί δεν μπορεί να απαντήσει στις ανησυχίες των αγωνιστών της βάσης του κόμματος και της ΚΝΕ γιατί αρνείται τη συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα τη δυνατότητα στην αριστερά να ξεπεράσει ίσως και το 20% αποκτώντας έτσι μία ισχυρή δυναμική στην κοινωνία και να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό. Σήμερα που ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνά εκλογικά το ΚΚΕ η ηγεσία του είναι αναγκασμένη ή να αλλάξει πολιτική συμμαχιών ή να οχυρωθεί πίσω από αστείες κατηγορίες. Επιλέγει δυστυχώς τον γνωστό δρόμο της περιχαράκωσης.
Το Αντιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο (ΑΑΔΜ)
Συνέχεια αυτή της λογικής είναι και η συνεχής αναφορά του ΚΚΕ στο ΑΑΔΜ. Αναγκάζεται όμως η ηγεσία του να παραδεχτεί ότι «η κοινωνική συμμαχία που αποτελεί θεμέλιο και για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ βρίσκεται σε εμβρυακό στάδιο». Και αυτό 12 χρόνια μετά την εξαγγελία του στόχου του ΑΑΔΜ!
Στα πλαίσια που προαναφέραμε η ηγεσία του ΚΚΕ αγωνιά να προβάλλει συμμαχίες αλλά δεν λέει πουθενά με ποιον συμμαχεί ή με ποιον θα συμμαχήσει στο μέλλον. Αντίθετα σε όλο το κείμενο των ελληνικών εξελίξεων φτιάχνει σενάρια συνωμοσίας βάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ να συμμετέχει μαζί με τα αστικά κόμματα, το ΛΑΟΣ και τον ΣΕΒ σε ένα σχέδιο ανακοπής της ανοδικής πορείας του ΚΚΕ.
Το ΠΑΜΕ
Ένα άλλο στοιχείο που αποδεικνύει τη λογική του απομονωτισμού που χαρακτηρίζει το ΚΚΕ είναι το γεγονός ότι η ΚΕ κρίνει πετυχημένη την πορεία του ΠΑΜΕ και υπογραμμίζει τη συνέχιση της. Η ηγεσία του ΚΚΕ λοιπόν θεωρεί ότι η διασπαστική λογική των χωριστών συγκεντρώσεων και κινητοποιήσεων είναι μία τακτική που βοηθά το κίνημα να πετύχει νίκες και αρνείται να δει ότι αυτή η λογική βοηθά την αστική τάξη που επιθυμεί όσο τίποτα το εργατικό κίνημα να είναι διασπασμένο και να μην έχει ενιαία στρατηγική και στόχους.
Το κίνημα της παιδείας
Χτυπητή είναι η απουσία από το κείμενο του κινήματος της παιδείας που τα τελευταία χρόνια έδωσε μεγάλες μάχες με πολύμηνες κινητοποιήσεις (φοιτητικές καταλήψεις, απεργία ΔΟΕ, μαθητικές κινητοποιήσεις). Γιατί άραγε ενώ το κείμενο αναφέρει συχνά την ανάγκη καλής παρέμβασης του ΚΚΕ στη νεολαία αφιερώνει μόνο μια μικρή παράγραφο στο εκπαιδευτικό κίνημα; Η απάντηση είναι απλή. Ο κοινός τόπος όλων αυτών των κινητοποιήσεων και κυρίως της μεγάλης απεργίας της ΔΟΕ και των φοιτητικών καταλήψεων είναι ότι το ΚΚΕ δεν κατάφερε να τις καπελώσει. Έτσι λοιπόν ότι δεν ελέγχει η ηγεσία του ΚΚΕ το θεωρεί ως μη γενόμενο.
Ο απολογισμός και ο προγραμματισμός της δράσης του ΚΚΕ
Στον απολογισμό – προγραμματισμό δράσης του ΚΚΕ εκτός από ορισμένες αδυναμίες οργανωτικού χαρακτήρα η ΚΕ δεν βρίσκει άλλα μειονεκτήματα και λάθη. Από το κείμενο για το οργανωτικό κομμάτι δύο στοιχεία φαίνονται καθαρά. Το 1ο είναι η αγωνία της ΚΕ να καθοδηγήσει την ΚΝΕ γεγονός που αποδεικνύει ότι σε μία σειρά από χώρους μέλη και στελέχη της ΚΝΕ διαφωνούν ή προβληματίζονται για την πολιτική του κόμματος και η ΚΕ προσπαθεί να προλάβει καταστάσεις. Το 2ο σημείο είναι ότι η ΚΕ αναφέρει μία σειρά από αδυναμίες όπως ότι κάποια στελέχη δεν κατανοούν παρά εμπειρικά τις θέσεις του κόμματος, οι χαμηλές πωλήσεις του Ριζοσπάστη και οι μικροί αριθμοί νέων μελών που αποδεικνύουν ότι σε κάποιο βαθμό στο εσωτερικό του ΚΚΕ υπάρχουν πολιτικοί προβληματισμοί τους οποίους η ΚΕ προσπαθεί να κρύψει με αναφορές οργανωτικού τύπου.
Κλείνοντας ένα πράγμα πρέπει να υπογραμμίσουμε. Όσο το ΚΚΕ δεν βγάζει συμπεράσματα από την ιστορία του και την πολιτική που ακολουθεί τόσο η ηγεσία του θα απομονώνεται και η βάση του κόμματος και της ΚΝΕ θα ψάχνουν απαντήσεις και θα προβληματίζονται όλο και περισσότερο. Στην σημερινή εποχή της κρίσης που το κίνημα πρέπει να απαντήσει πιο δυνατά στις επιθέσεις της αστικής τάξης χρειαζόμαστε μια ενωμένη και δυνατή αριστερά.
Αυτή τη μάχη θέλουμε να δώσουμε από κοινού με τους αγωνιστές της βάσης του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.
