Του Νίκου Αναστασιάδη
Στις 12 Μάρτη τελείωσε το 17ο συνέδριο του ΚΚΕ. Και ενώ υπήρξε ένα μεγάλο κύμα κριτικής από την βάση προς την ηγεσία, οι αποφάσεις χαρακτηρίζονται από το εξής μοτό: « η ηγεσία έχει σε όλα δίκιο».
Σαν να μην έγινε τίποτα…
Διαβάζοντας κανείς την πολιτική απόφαση που βγήκε μετά το συνέδριο παίρνει την αίσθηση ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα στην πολιτική του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια. Και αυτό είναι αλήθεια. Όμως δεν γίνεται η σύγκριση με την πραγματικότητα που έχει διαψεύσει αυτήν την πολιτική. Η ηγεσία εκτιμάει ότι η πορεία του είναι σταθερά ανοδική (φαίνεται ότι τους διαφεύγει ότι τα τελευταία χρόνια από άποψη μελών και εκλογικών ποσοστών η στασιμότητα είναι εμφανής) και ότι η στρατηγική για το χτίσιμο του «Μετώπου» πέτυχε (άσχετα αν μετά από 8 χρόνια δεν έχει γίνει τίποτα για το χτίσιμο αυτού του «Μετώπου»). Και συν τοις άλλοις, όλη αυτή η έκρηξη κριτικής από τη βάση (που φάνηκε έντονα ακόμα και στον προσυνεδριακό διάλογο μέσα από τις στήλες του «Ριζοσπάστη»- βλέπε προηγούμενο «Ξ») δεν βρήκε δρόμο έκφρασης στο συνέδριο, αφενός γιατί μόνο το 6.5% των αντιπροσώπων ήταν απλά μέλη των οργανώσεων βάσης και αφετέρου γιατί όλες οι αποφάσεις του συνεδρίου πάρθηκαν ομόφωνα.
Η έκρηξη της βάσης ήταν αναμενόμενη. Ακόμα και στο ΚΚΕ που οι δομές είναι τέτοιες που εμποδίζουν την ελεύθερη διατύπωση κριτικής και που κάθε διαφωνία αντιμετωπίζεται εκ των προτέρων με καχυποψία, δεν μπορούσαν πια να κρυφτούν. Και αυτό γιατί πηγάζουν από μια απλή διάγνωση της κρίσης πολιτικής του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια:
α) Το Ανατολικό Μπλοκ κατέρρευσε και η ηγεσία δεν έχει ακόμα καθαρό μετά από 15 χρόνια το γιατί
β) ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν απογοητεύσει τον κόσμο αλλά αυτή την αγανάκτηση δεν μπορεί να την αξιοποιήσει το ΚΚΕ, που από άποψη επιρροής παραμένει στάσιμο
γ) Γίνονται ιστορικές κινητοποιήσεις μετά το 2000 (ασφαλιστικό, Γένοβα, αντιπολεμικό κίνημα, 6μηνο ελληνικής προεδρίας, κτλ) και το κόμμα κλεισμένο στο καβούκι του δεν κερδίζει ουσιαστικά τίποτα παρά μόνο την καταγραφή του
δ) Η αριστερά είναι πολυδιασπασμένη αλλά το ΚΚΕ δεν κάνει καμία πρόταση για την ενότητα προς όφελος του κινήματος.
Όλα αυτά τα βλέπει ο καθένας, δεν μπορούν πια να θαφτούν κάτω από το τραπέζι. Η ηγεσία όμως κάνει μια αυτοκριτική για τα μάτια του κόσμου, αφού επιμένει ότι «είναι για μια ακόμα φορά όλα σωστά».
Το περιβόητο «Μέτωπο»
Στο 15ο συνέδριο, 8 χρόνια πριν, αναγγέλθηκε η έλευση μετά κλάδων και βαΐων του «Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου» (ΑΑΔΜ). Μια συνολική κριτική για αυτό το Μέτωπο έχουμε κάνει στην μπροσούρα του Ξ «Η θεωρία των σταδίων του ΚΚΕ». Εδώ θα δούμε απλά πώς ένα «άμεσο πολιτικό καθήκον» μπορεί για 8 χρόνια να παραμένει στα χαρτιά.
Η ίδια η γραμματέας, η Α. Παπαρήγα περιγράφει πολύ γλαφυρά το μπέρδεμα:
«Πραγματικά πρέπει να πάμε, ειπώθηκε, τη συνολική πολιτική μας στο λαό… Πάμε έξω από ένα εργοστάσιο όπου έχουμε πέντε λεπτά χρόνο και να αρχίζουμε: Το ΚΚΕ παλεύει, δεν μπορεί να λυθούν τα προβλήματα του κόσμου σήμερα, το ΚΚΕ παλεύει για το μέτωπο, τη λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία, όπου η λαϊκή εξουσία δεν είναι ενδιάμεση εξουσία, είναι η σοσιαλιστική εξουσία, όπου εμείς θα χτίσουμε το μέτωπο μαζί με τους συμμάχους, αλλά θα έχουμε διαφορές, θα εκθέτουμε και τις διαφορές μας. Μπορεί το μέτωπο στην πορεία ακόμα και να διασπαστεί, άλλοι να φύγουν, άλλοι να έρθουν, μπορεί να φύγουμε κι εμείς από το μέτωπο όπως κάναμε με το Συνασπισμό, όπου αν το μέτωπο πάρει την κυβέρνηση, που αυτή η κυβέρνηση μπορεί να τα κάνει θάλασσα!!…Αν πάμε και λέμε αυτά, τότε λέμε μια καθαρά εκχυδαϊσμένη εκδοχή της πολιτικής του Κόμματος.».
Δεν υπάρχει όμως πουθενά στα κείμενα μια πιο συγκεκριμένη τοποθέτηση από αυτήν, ούτε κάποια κατεύθυνση για το πως θα χτίσουνε αυτό το Μέτωπο, με ποιους και πότε.
Το μπέρδεμα δεν είναι μόνο στα μέλη αλλά ακόμα και στα ηγετικά στελέχη του κόμματος που στον προσυνεδριακό διάλογο, προσπαθώντας να δώσουν απαντήσεις, έλεγαν αντιφατικά πράγματα μεταξύ τους.
«Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!»
Αυτή είναι ίσως η πιο γνωστή φράση από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Και έχει ένα συγκεκριμένο νόημα: τα κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να είναι διεθνιστικά και φτιάξουν μια διεθνή οργάνωση των εργατών.
Οι προσπάθειες του ΚΚΕ προς αυτή την κατεύθυνση δεν χαρακτηρίζονται επιτυχείς ούτε από το ίδιο. Στην πολιτική απόφαση για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα αποφεύγεται οποιαδήποτε αναφορά στην συνεργασία του ΚΚΕ με ΚΚ που κτίζουν τον καπιταλισμό ( π.χ. ΚΚΚίνας ) ή είναι σωβινιστικά ( π.χ. ΚΚΣΕ ) ή συμμετέχουν στο Ευρωπαϊκό Κόμμα Αριστεράς και στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ που το ΚΚΕ τα χαρακτηρίζει « όργανα του γαλλογερμανικού ιμπεριαλισμού, που συμμετέχουν σοσιαλδημοκράτες, επιχειρηματίες, αναρχίζουσες και τροτσκίζουσες ομάδες…» ( π.χ. ΑΚΕΛ στην Κύπρο, Κομουνιστική Επανίδρυση στην Ιταλία, Ενωμένη Αριστερά στην Ισπανία κλπ.)
Το ΚΚΕ είναι δέσμιο της σταλινικής λογικής, της έλλειψης εσωτερικής δημοκρατίας και της λαθεμένης πολιτικής του. Και ακριβώς επειδή δεν μπορεί να απαλλαγεί από όλα αυτά θα οδηγείται διαρκώς από κρίση σε κρίση.
