Διασκευή άρθρου του σ. Νάιτζελ Σμιθ από το Internationalist Standpoint
Η 15η Μαρτίου σηματοδότησε την αρχή της επόμενης φάσης των συντονισμένων απεργιών σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, με το NEU (το μεγαλύτερο συνδικάτο εκπαιδευτικών), το UCU (σωματείο λεκτόρων) και το PCS (δημόσιοι υπάλληλοι) να πραγματοποιούν στάσεις εργασίας σε εθνικό επίπεδο. Πραγματοποιήθηκε επίσης απεργία από τα συνδικάτα ASLEF και RMT (μηχανοδηγοί), στο μετρό του Λονδίνου.
Διαπραγματεύσεις
Είχε προηγηθεί διαπραγμάτευση για τους μισθούς ανάμεσα στο FBU (συνδικάτο των πυροσβεστών) και τους εργοδότες, με τους τελευταίους να αποδέχονται τη βελτιωμένη μισθολογική πρόταση που έκανε το FBU για 7% + 5% αυξήσεις για δύο χρόνια. Η συμφωνία αυτή επιτεύχθηκε μέσω συλλογικών διαπραγματεύσεων και έγινε αποδεκτή από τα μέλη του συνδικάτου με συντριπτική πλειοψηφία.
Τα περισσότερα από τα συνδικάτα του NHS (του Εθνικού Συστήματος Υγείας) βρίσκονται σε διαδικασία διαπραγμάτευσης για αυξήσεις στους μισθούς. Οι εκπρόσωποι των συνδικάτων των νοσηλευτών/τριών ανέστειλαν τις απεργιακές κινητοποιήσεις τους προκειμένου να ξεκινήσουν αυτές τις διαπραγματεύσεις, κάτι που στην ουσία ισοδυναμεί με αποδοχή της πρώτης προσφοράς που τους έγινε. Η προσφορά αυτή φαίνεται να περιλαμβάνει εφάπαξ ποσό περίπου 4,5% για όλους τους εργαζόμενους και αύξηση 5% για το επόμενο έτος. Αν και η προσφορά του εφάπαξ ποσού δείχνει δελεαστική, η απόφαση για αποδοχή ή άρνηση της προσφοράς θα παρθεί τελικά από τους εργαζόμενους.
Σε κάθε περίπτωση, σε αυτή τη διαδικασία οι εκπρόσωποι των συνδικάτων δεν φαίνεται να κατανοούν τις βασικές αρχές της διαπραγμάτευσης και εμφανίζονται ευγνώμονες που η κυβέρνηση ήταν πρόθυμη να τους μιλήσει. Λειτουργούν περισσότερο ως διαιτητές μεταξύ των εργοδοτών και των μελών τους, παρά ως πλήρως αφοσιωμένοι υποστηρικτές των δικαιωμάτων των εργαζομένων που εκπροσωπούν.
Από την 15η Μάρτη στο αίτημα για Γενική Απεργία
Στις 15 Μάρτη πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη διαδήλωση με επικεφαλής το NEU (συνδικάτο των εκπαιδευτικών) στο Λονδίνο, αλλά και μικρότερες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Οι διαδηλώσεις και οι απεργίες συνέπεσαν με την ημέρα ανακοίνωσης του προϋπολογισμού από την κυβέρνηση και ως εκ τούτου είχαν έντονο συμβολισμό, ιδιαίτερα καθώς την ίδια ώρα περνάνε από το κοινοβούλιο σκληρά αντεργατικά μέτρα.
Στο μεταξύ η TUC (η μεγαλύτερη εργατική Συνομοσπονδία) δείχνει να κάνει διαρκώς πίσω, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι δεν καλούσε στις κινητοποιήσεις της 15ης Μαρτίου, σε αντίθεση με εκείνες της 1ης Φεβρουαρίου. Αυτό παρά το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα δείχνουν ότι είναι έτοιμοι να ψηφίσουν για απεργιακές κινητοποιήσεις και να μπουν σε αγώνες διαρκείας, που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να διαρκούν ακόμη και για αρκετούς μήνες.
Οι εργαζόμενοι στα γραφεία διαβατηρίων ψήφισαν για απεργίες πέντε εβδομάδων και η Εθνική Ένωση Δημοσιογράφων ψήφισε για απεργιακές κινητοποιήσεις σχετικά με αλλαγές που προωθούνται στα τοπικά ραδιόφωνα. Η συμμετοχή στις διάφορες απεργιακές δράσεις είναι ενθαρρυντική, αλλά είναι προφανές ότι αυτό που λείπει είναι η ουσιαστική ώθηση των κινητοποιήσεων από την πλευρά των συνδικαλιστικών ηγεσιών και της TUC. Την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι της βάσης των συνδικάτων απευθύνουν εκκλήσεις για γενική απεργία, οι εκκλήσεις αυτές φαίνεται να πέφτουν στο κενό.
Προκλητικοί εκπρόσωποι της ελίτ
Πολλοί εργαζόμενοι βρίσκονται σε οριακό σημείο. Στις συζητήσεις που γίνονται στις απεργιακές φρουρές σε μια σειρά χώρους εργασίας, ακούγονται ιστορίες για ανθρώπους που εξαρτώνται από συσσίτια και δεν μπορούν να θερμάνουν επαρκώς τα σπίτια τους. Οι μισθοί έχουν ουσιαστικά μειωθεί σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα και την ίδια ώρα υπάρχει η κατανόηση ότι τα κέρδη των υπερπλούσιων αυξάνονται.
Οι εισαγωγές σαμπάνιας στο Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκονται σε επίπεδα ρεκόρ και η ελίτ του Λονδίνου μιλάει για την επιστροφή της «άγριας δεκαετίας του ’20» (roaring 20s). Πρόκειται για έναν όρο που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει την υπερβολική κατανάλωση από τους υπερπλούσιους μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση από τους υπουργούς της κυβέρνησης. Μια ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ δύο πρώην υπουργών της κυβέρνησης είναι αποκαλυπτική:
«Τι, ένα μάτσο εντελώς μαλάκες είναι οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί μας»,
δηλώνει ο Matt Hancock.
«Το ξέρω, πραγματικά, απλά μισούν τη δουλειά»,
απαντά ο Gavin Williamson, πρώην υπουργός Παιδείας.
Η υπόλοιπη κοινωνία δεν έχει την ίδια άποψη. Κάθε γονιός ή μαθητής ξέρει ότι οι εκπαιδευτικοί κάνουν τη δουλειά τους με αυτοθυσία. Είναι συνηθισμένες οι ιστορίες εκπαιδευτικών που αγοράζουν από την τσέπη τους στοιχειώδη εξοπλισμό, ώστε να μπορούν να κάνουν ουσιαστικό μάθημα.
Ανάγκη για αποφασισμένες ηγεσίες και κλιμάκωση
Αυτό που χρειάζεται το εργατικό κίνημα σήμερα είναι μια τολμηρή ηγεσία που να οδηγήσει τον αγώνα σε κλιμάκωση. Παρά όμως την ουσιαστική ανυπαρξία των σημερινών ηγεσιών, η βάση των εργαζομένων σε μια σειρά χώρους δείχνει αγωνιστική διάθεση και μπορεί να εναντιωθεί στις χλιαρές διαπραγματεύσεις των συνδικάτων. Είναι ζωτικής σημασίας οι εργαζόμενοι να αντλήσουν τα απαραίτητα συμπεράσματα από προηγούμενους αγώνες και να συντονίσουν πιο στενά τη δράση τους, απαντώντας με πείσμα στην κυβέρνηση που εκπροσωπεί μόνο τους πλούσιους και τους μεγαλοεπιχειρηματίες που την στηρίζουν.
